อยากลืม แต่หัวใจมันไม่ยอมให้ลืมเลย

คืนนั้น... ความเงียบของบ้านไม่ได้ช่วยให้หัวใจธีร์สงบลงเลยแม้แต่น้อย เขาเดินวนไปวนมาในห้องนอน โทรศัพท์ในมือแทบจะร้อนผ่าวเพราะเขากดเปิดหน้าจอดูชื่อของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่กล้ากดโทรออก จนกระทั่งความกังวลกัดกินเขาเกินจะทนไหว เขาตัดสินใจกดโทรหาข้าวหอมในที่สุด

แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย

เขาลองอีกครั้ง... สองครั้ง... จนเกือบสิบสาย

หัวใจเขาบีบรัดทุกครั้งที่เจอเพียงเสียงฝากข้อความอัตโนมัติ

สุดท้าย เขาได้แต่ส่งข้อความไปหาเธอ

ข้อความที่เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน

‘พี่ขอแค่ได้คุยด้วยสักหน่อยนะหอม พี่เป็นห่วงจริงๆ’

เขาเฝ้ามองหน้าจอเหมือนคนใจร้อนที่รอคำพิพากษา

และในที่สุด...

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมชื่อของเธอปรากฏบนหน้าจอ ธีร์รีบกดรับแทบจะในทันที แต่สิ่งที่ได้ยินกลับไม่ใช่เสียงอ่อนโยนที่เขาคิดถึง เป็นเสียงของเธอที่เย็นชา และตัดขาดจากเขาโดยสิ้นเชิง

“พี่ธีร์มีอะไรคะ ถ้าไม่มีอะไรก็ขอร้องว่าอย่าติดต่อมาแบบนี้อีก... เดี๋ยวแฟนของข้าวจะไม่พอใจ”

คำนั้น...

‘แฟนของข้าว’

เหมือนคมมีดเย็นเฉียบแทงลึกเข้ากลางอกเข้าอย่างจัง

ธีร์ถึงกับเงียบงัน ปลายสายกลายเป็นเสียงลมหายใจเบาๆ ของข้าวหอม ขณะที่สมองเข