“แกช่วยทำหน้าให้มันมีอารมณ์ร่วมหน่อยได้ไหมวะโคดี้” ริคาโด้ทำหน้าเซ็งๆ กับสีหน้าลูกน้องตอนนี้ “ไม่ได้ครับ ผมไม่เคยคิดอะไรกับนาย ผมมีอารมณ์ไม่ได้ หรือนายอยากให้ผมคิด” โคดี้ย้อนถามกลับไปซะงั้น ทำเอาเจ้านายถึงกับผวาถอยหลังไปหลายก้าว “ก็ลองคิดดูสิ มึงไม่ตายดีแน่ ไอ้เวรทำกูขนลุกหมด มึงกำลังลิดรอนเสรีภาพความเป็นลูกผู้ชายของกู เอาจริงๆ นะ นี่มึงพูดจริงหรือกำลังกวนตีนกูอยู่กันแน่วะ” เพราะหน้านิ่งๆ ของโคดี้มันทำให้เดาอะไรไม่ได้เลย เขาก็เลยต้องถามให้แน่ใจ แต่... “เออๆๆ ช่างเถอะ ถามไปก็เท่านั้น ฉันว่าแกมาช่วยฉันดีกว่า ว่าแต่แกจำหน้าผู้หญิงคนนั้นได้รึเปล่าวะ”ริคาโด้ทำหน้ายุ่งขณะดูไฟล์เอกสารที่เคนเปิดค้างเอาไว้ด้วยความหวังว่าโคดี้ช่วยได้ “คนไหนครับ” แต่คำตอบของโคดี้กลับทำให้เขาต้องถอนหายใจแรงๆ “กูมีพวกมึงสองคนไว้เพื่อ....” ริคาโด้ขยี้หัวตัวเองแรงๆ ด้วยความขัดใจ เมื่อสุดท้ายแล้วเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ในขณะที่เขากำลังไม่สบอารมณ์ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ต้องอารมณ์เสียขึ้นอีก
“ฉันไปห้องน้ำเดี๋ยวนะ ง่วงๆ ยังไงก็ไม่รู้ ขอไปล้างหน้าล้างตาสักนิด” เธอขยี้ตาเบาๆ ในขณะที่เขาเพียงพยักหน้าให้ ก่อนจะหันมาสั่งเครื่องดื่มให้ตัวเองและไม่ลืมที่จะสั่งเผื่อเธอด้วย “เฮ้ย! ทำไมไปนานจัง หรือว่าหลับคาห้องน้ำซะแล้ว” เขาบ่นพึมพำอยู่คนเดียว เมื่อคนที่บอกว่าจะไปห้องน้ำ นี่ก็ผ่านมาสักพักแล้วแต่ก็ยังไม่กลับมา ตู๊ด....ตู๊ด.....ตู๊ด..... เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ทำให้เขาต้องละจากความคิดเรื่องนั้น และหันมารับโทรศัพท์แทน “ว่าไง ถ้าไม่สำคัญแกคงรู้นะว่าจะโดนอะไร” ทันทีที่เห็นว่าเป็นเคนคนของตัวเองโทรมา เขาก็ขู่เสียงเขียวกลับไป “ใจร้าย เค้าแค่จะบอกว่าเขาเจอลูกโป่ง” พูดยังไม่ทันขาดคำ เจ้านายใจร้ายก็ตะโกนเสียงดังแทรกขึ้นมา “ไอ้เคน” “เฮ้ๆๆ ไม่ใช่ลูกโป่งสำหรับเด็กอย่างที่นายคิดนะครับ มันเป็นลูกโป่งสำหรับผู้ใหญ่ ที่สำคัญลูกโป่งลูกนี้ก็เคยจับก้นนายมาแล้วด้วย” เคนรีบอธิบาย ด้วยกลัวว่าระเบิดจะลงที่ตัวเองอีก “กูรู้แล้ว” “เอ้า! แล้วจะโวยวายทำไมล่ะครับ ทำคนเขาตกใจรู้ไหมเนี่ย ยิ่งขวั
“คุณนั่นแหละ กินเข้าไปได้ยังไง มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ เป็นผู้หญิงประสาอะไรเนี่ย ไม่กลัวอ้วนรึไง ถามจริงเหอะกินแล้วเอาไปไว้ไหนหมดเนี่ย” เขามองตัวเล็กๆ ของเธอแล้วก็ทำหน้าเหลือเชื่อ “ก็พยาธิในท้องฉันเยอะ ถ้าฉันไม่กิน พวกมันก็อดตายน่ะสิ” เธอตอบเล่นๆ ติดตลก แต่เห็นทีคนฟังคงไม่ตลกด้วย “คุณเป็นพยาธิ! ให้ตายสิ! ทำไมไม่รีบรักษา ปล่อยมันไว้แบบนี้ได้ยังไง สุขอนามัยน่ะรู้จักไหม ไม่ใช่ปล่อยให้มันขยายพันธุ์อยู่แบบนี้ เป็นมานานรึยัง” เขาทำหน้าจริงจังมาก จริงจังจนเธอยังต้องจินตนาการตาม “เฮ้ๆๆ เดี๋ยวนะ คุณคิดว่าในท้องฉันมีพยาธิอยู่จริงๆ?” “ก็คุณบอกอย่างนั้น” เขาทำหน้างง “อี๋...! คุณทำให้ฉันอยากจะอ๊วก” แค่นึกภาพตามเธอก็ทำท่าผะอืดผะอมราวกับอยากจะขย้อนออกมาจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเสียดายของแพงๆ ที่เพิ่งกินเข้าไป “ก็ถ้าคุณยังไม่รีบรักษา คุณเป็นมากกว่าอ๊วกแน่ ผมรับรอง” เขายังทำหน้าจริงจังเช่นเดิม ในขณะที่เธอรีบโบกไม้โบกมือห้ามไม่ให้เขาพูดอีก ด้วยกลัวว่าตัวเองจะอ๊วกออกมาจริงๆ “เอาล่ะ ฉันว่าเราพักเรื่องพยาธิกันก
“ไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยสักที” เธอรีบปฏิเสธทันทีอย่างต้องการเอาใจ “คุณพูดเองนะว่าไม่คิดจะแยกจากผม เพราะฉะนั้นผมจะถือว่านี่เป็นคำสัญญาจากคุณ แล้วถ้าคุณผิดสัญญา คุณจะต้องโดนลงโทษ” เขาฉวยโอกาสนี้ เอาคำพูดของเธอมาผูกมัดเธอไว้ในคราวเดียวกัน แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อเธอกับเขาจะเจอกันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ‘ชิ! ต่อให้คุณอยากลงโทษฉันแค่ไหน ก็ทำไม่ได้หรอกย่ะ เพราะเราจะไม่เจอกันอีก หึๆๆ แล้วคุณจะคิดถึงฉันอีกนานเชียวล่ะ’ “ได้เลย เอาไงก็เอากันอยู่แล้ว ว่าแต่ไหนล่ะสวรรค์บนดินที่เขาว่าหรูนักหนาน่ะ” เธออดถามไม่ได้ เมื่อเข้ามาด้านในแล้ว กลับรู้สึกว่าที่นี่ไม่เหมือนกับภาพที่เธอจินตนาการไว้ “ก็นี่ไง ที่นี่แหละที่ที่คุณอยากเข้ามานักหนาล่ะ ไหนบอกว่าเคยมาแล้วไง” เขาแสร้งจับผิด แต่ทำเอาเธอถึงกับสะอึก “ก็ได้! ฉันยังไม่เคยเข้ามา พอใจรึยังล่ะ ความจริงคุณรู้ตั้งแต่ตอนที่คุณแสกนลายนิ้วมือแล้วใช่ไหมล่ะ แต่ก็ยังทำแกล้งไม่รู้ ชิ! สะใจล่ะสิที่ล้อฉันได้แบบนี้” เธอเบ้หน้าให้ แค่คิดว่าตัวเองเป็นตัวตลกในสายตาเขาก็ยิ่งเจ็บใจ “เปล่าเลย เรื่อง
“ก็ใช่น่ะสิ ก็เรารู้จักกันแล้ว เมื่อกี้นี้ไง เราแนะนำตัวกันแล้ว คุณจำไม่ได้เหรอ” ริคาโด้กลั้นยิ้มเอาไว้แทบแย่กับการแถไปน้ำขุ่นๆ ของคุณเธอ ‘ทีก่อนหน้าทำมาเป็นว่าอย่างนั้นอย่างนี้ พอเห็นเรามีประโยชน์เข้าหน่อย ก็เปลี่ยนไปหน้าตาเฉย ยัยผู้หญิงเจ้าเล่ห์’ “เอ้าเหรอ นี่เรารู้จักกันแล้วเหรอ ว่าแต่เรารู้จักกันในฐานะอะไรล่ะ” ชมพูแพรถึงกับกัดฟันกรอด รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นลิ้นแกล้งยั่ว รู้หรอกว่าเล่นตัวกับเขาไว้เยอะ แต่เธอเป็นผู้หญิงนะ เรื่องเล่นตัวมันก็ต้องมีบ้างสิ “เออ! ไม่รู้จักก็ได้ คุณอยากไปไหนก็ไปเลย ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว” เธอสะบัดหน้าอย่างงอนๆ “โอเค งั้นผมไปนะ” เขาว่าแล้วก็หันหลังเดินออกไปอีก “โอ๊ยนี่! ไม่คิดจะง้อกันบ้างเลยรึไงเล่า ฉันเป็นผู้หญิงนะ” เธอแหวให้อีก เมื่อเขาดันไม่ง้อเธออย่างที่คิด “แล้วทำไมผมต้องง้อ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วคุณก็ขึ้นไปเองได้ บางทีเราอาจจะเจอกันในนั้นก็ได้ นอกซะจากว่า...คุณเข้าไปไม่ได้” เขาแสร้งมองเธออย่างจับผิด ทั้งที่ก็รู้ดีอยู่แล้ว “ดะได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แต
“ฉันจะมาทำไม มันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ” อันนี้เธอก็ไม่ได้ผิดคำพูด เพราะเธอตอบคำถามเขาแล้วจริง แต่เป็นการตอบที่ไม่ได้คำตอบเท่านั้นเอง เอ๊ะ! ยังไง “โอเค งั้นผมถามใหม่ คุณมากับใคร หรือว่านัดใครไว้” ชมพูแพรทำท่าใช้ความคิด ว่าควรตอบเขายังไงดี จากนั้นก็ต้องยิ้มออกมา “มากับแฟน จบไหม” เธอยิ้ม เมื่อคิดว่าเขาต้องเลิกยุ่งกับเธอแล้วแน่ๆ “คุณโกหก” เขาเองก็ยิ้มตอบกลับไป “เอ๊ะ! อยู่ๆ มาหาว่าฉันโกหก คุณเอาอะไรมาวัดไม่ทราบว่าฉันโกหก” เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อถูกเขาจับได้ แต่ถ้าเธอไม่รับซะอย่าง เขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้ จริงไหม “ก็หน้าคุณมันฟ้อง” เขายิ้มมุมปาก เรื่องต้อนผู้หญิงให้จนมุม เขาถนัดนักล่ะ “เอ๊ะ! นี่คุณหาว่าน้ำหน้าอย่างฉัน ไม่มีปัญญาหาแฟนสินะ” ชมพูแพรท้าวสะเอวรู้สึกโมโหขึ้นเป็นสองเท่าที่เขาพูดจี้จุดเจ็บเธอแบบนี้ “คุณดูถูกฉัน ทำไมผู้หญิงอย่างฉันมันแย่ถึงขนาดไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้เป็นแฟนเลยรึไง ฉันไม่สวย ไม่เซ็กส์ซี่ ไม่เร้าใจเหมือนผู้หญิงคนอื่นรึไง” ‘เอ้า! ดราม่าซะงั้น’ ริคาโ