บทที่ 0008

“ไสหัวไป!”

ที่นี่เราอยู่บนถนนสายหลัก นั่งแท็กซี่มาก็จะสะดวกมาก เสิ่นหว่านฉือเดาว่าเขากำลังจะไปหาเจี่ยนเวยหนิงที่โรงพยาบาล เธอไม่อยากไปโรงพยาบาลเพื่อเห็นคนรักกันหรอกนะ

เธอไม่ลังเลที่จะปิดประตูเลย เชิดหน้าขึ้นแล้วเดินลงจากรถไป

เสียงเร่งเครื่องดังขึ้นและฝุ่นก็ฟุ้งเข้ามาที่ใบหน้าของเธอ

เสิ่นหว่านฉือตะโกนใส่รถที่กำลังรอไฟแดง “รีบที่จะไปเจอเขาขนาดนั้นเลยนะ เธอตายแล้วให้คุณรีบไปเก็บศพเธอรึไง?” การตอบกลับเธอนั้นมีเพียงแต่ความเงียบ

ต่อมา เสิ่นหว่านฉือยืนรอรถริมฟุตบาท รอไปเรื่อยๆ ก็มีรถเบนท์ลีย์สีดำมาจอดหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

อาเจียงเดินลงมาจากรถ พูดด้วยความเคารพว่า “คุณนายน้อยครับ ท่านปู่ให้ผมมารับคุณกลับบ้านครับ”

เสิ่นหว่านฉือเข้าใจในเจตนาทันที แม้ว่าเขาจะทิ้งคุณกลางทางแต่ก็เตรียมการเอาไว้แล้ว

เธอไม่ฝืนตัวเอง รีบขึ้นรถ ตอนอยู่บนรถเธอคิดแต่เรื่องแก้แค้น ถ้าป่าวประกาศเรื่องการหย่าร้างออกไป คนที่รักษาหน้าอย่างป๋อจิงโจวก็ต้องตายเรียบอย่างแน่นอน!

แต่ความน่ารำคาญในตอนนี้คือได้ไม่คุ้มเสียเอาซะเลย

อย่างไรก็ตาม เหลือเพียงสามเดือน เพียงอีกแค่เก้าสิบวันเท่านั้น อดทนไว้เดี๋ยวก็ผ่านไป

แต่เรื่องราวในคืนนี้ เธอคิดว่าสำหรับคนอย่างเจี่ยนเวยหนิงคงกลับประเทศไปแล้ว ไม่รอให้ถึงสามเดือนหรอก

……

วันต่อมา ไม่ต้องไปทำหน้าที่พี่เลี้ยงของสกุลป๋อแล้ว เสิ่นหว่านฉือหลับจนร่างกายตื่นขึ้นมาเอง

พอฉินเยว่จือถึงที่ร้านก็ส่งข้อความวีแชทไปหาเธอ : [พรุ่งนี้ที่มีนัดจะไปหาคุณสวี ฉันนัดกับลูกค้าไว้ ไปด้วยไม่ได้แล้วนะ]

หลังจากที่ฉินเยว่จือสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เธอก็เปิดร้านขายสะสมของเก่าด้วยทุนของครอบครัว นอกจากนี้เธอยังช่วยทำงานประจำกับเสิ่นหว่านซืออีกด้วย

เธอตอบกลับว่า ‘ได้’ ทานมื้อเช้าเสร็จจะออกไป

ต้องหาที่พักไว้ก่อนหลังจากที่ย้ายของออกจากคฤหาสหยูทิง เวลาไปทำงานจะได้สะดวก

เสิ่นหว่านฉือเข้าไปที่บริษัท ในตอนเช้าเธอได้จองบ้านหนึ่งห้องนอน สองห้องนั่งเล่นซึ่งอยู่ใกล้กับที่ทำงาน เฟอร์นิเจอร์ไม่เยอะด้วย เธอสามารถเปลี่ยนห้องให้เป็นสตูดิโอได้

สิ่งสำคัญก็คือ ฝ่ายจัดการทรัพย์สินมีความรับผิดชอบมาก คือจะต้องยืนยันตัวตนเพื่อเข้าและออกจากที่นี่

หลังจากที่เซ็นต์สัญญาเสร็จ เสิ่นหว่านฉือเห็นว่ายังพอมีเวลาจึงไปห้างสรรพสินค้า ไปซื้อกระเป๋าเป็นของขวัญให้ฉินเยว่จือ

เธอพูดถึงคอลเลคชั่นตามฤดูกาลของแบรนด์หนึ่งมานานแล้วห้างสรรพสินค้าแห่งนี้บังเอิญมีแบรนด์นั้นพอดี

เสิ่นหว่านฉือขึ้นลิฟต์ไปบนชั้น7 พนักงานขายต้อนรับเข้าร้าน “คุณผู้หญิง คุณมีรุ่นโปรดบ้างไหมคะ?”

โดยทั่วไปแล้วสำหรับผู้ที่ซื้อสินค้าฟุ่มเฟือยประเภทนี้จะตัดสินใจเลือกสไตล์ไว้ในใจอยู่แล้ว

“กระเป๋าที่ทางร้านโปรโมตในช่วงฤดูร้อนนี้ยังมีในสต็อกหรือเปล่าคะ?”

พนักงานขายขอโทษอย่างถ่อมตัว “ขออภัยค่ะ กระเป๋าคอลนั้นเป็นรุ่นลิมิเต็ด ในสาขาของเรามีคนจองแล้วค่ะ”

เสิ่นหว่านฉือผิดหวังเล็กน้อย “โอเค ขอบคุณค่ะ”

เธอกำลังจะเดินออกจากร้าน สตรีมีระดับท่านหนึ่งสวมชุดไฮคลาสเดินเข้ามาในร้านแล้วพูดกับพนักงานขายว่า “ฉันมารับกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดที่ประธานป๋อสั่งไว้เมื่อวันก่อนค่ะ”

เสิ่นหว่านฉือหยุดชะงัก ค่อยๆ กำมือแน่น

ยากที่จะเจอคนแซ่ป๋อ และเขาดันรู้สึกกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าด้วย

ก่อนหน้านี้เคยเจอแล้วครั้งหนึ่งคือผู้จัดการของเจี่ยนเวยหนิง

พนักงานขาย “ได้ค่ะ แต่ทางเราต้องโทรไปเช็คกับประธานป๋อก่อนนะคะ กรุณาแจ้งชื่อและยืนยันตัวตนด้วยค่ะ”

“คุณเจี่ยนเวยหนิงให้ฉันมารับแทนค่ะ ฉันชื่อเถาชิงอี้เป็นผู้จัดการของเธอค่ะ”

พนักงานขายกลับไปที่เคาท์เตอน์เพื่อเช็คช่องทางการติดต่อกับป๋อจิงโจว

เสิ่นหว่านฉือไม่ได้ตั้งใจที่จะอยู่นาน หลังจากความโศกเศร้าในช่วงนั้นสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือความเฉยชา อย่างไรซะพวกเขาก็จะหย่าร้างกันอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สนว่าเขาจะซื้อกระเป๋าให้ใคร

ขณะที่เธอกำลังจะจากไป เธอก็ถูกเถาชิงอี้หยุดไว้ “คุณเสิ่น”

เสิ่นหว่านฉือคิดไม่ถึงเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะรู้จักเธอ เธอยักคิ้วขึ้น “มีอะไรคะ?”

เถาชิงอี้ไม่รอช้าพูดอย่างตรงไปตรงมา “คุณเสิ่นดูวัยเยาว์และสวยขนาดนี้ ทำไมถึงต้องไปสนใจผู้ชายที่ไม่รักคุณด้วยล่ะคะ? หากปล่อยมือแต่แรกแล้วรักษาตัวเองในตอนนี้ไปหาคนใหม่จะดีกว่านะคะ”

“ประโยคพวกนี้ เจี่ยนเวยหนิงสั่งให้คุณพูดเหรอคะ?” เสิ่นหว่านฉือเชิ่ดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง “โลกเรามันต่ำลงทุกวันนะคะ แต่ก่อนต้องปิดบังว่าเป็นชู้แถมต้องระแวงว่าจะถูกเชือดเมื่อไหร่แล้วตอนนี้ยังกล้าที่จะมาพล่ามต่อหน้าเมียปัจจุบันอีกเหรอคะ?”

ด้วยท่าทางของเธอเมื่อเธอพูดสิ่งนี้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกท่วมท้นไปหมด

เถาชิงอี้ไม่เต็มใจที่จะพ่ายแพ้ “ในความสัมพันธ์ของคนที่ไม่ได้รับความรักต่างหากที่เป็นเมียน้อย อาหนิงกับประธานป๋อต่างหากที่เป็นคู่รักกัน”

“ผู้จัดการเถายังไม่ได้แต่งงานสินะคะ?” เสิ่นหวานฉือหรี่ตาของเธอจากนั้นเสน่ห์อันเย้ายวนของเธอก็ปรากฏ

“ถ้าถึงเวลาที่คุณแต่งงานแล้ว ฉันจะแนะนำคนสนิทสองสามคนให้สามีของคุณเพื่อเติมเต็มความมีน้ำใจของผู้จัดการเถานะคะ”

เถาชิงอี้อ้าปากค้าง ไม่รอช้าที่จะให้เธอพูดกลับเสียงของเสิ่นหว่านฉือนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยการข่มขู่ที่จับต้องไม่ได้ ส่วนกระเป๋าใบนั้น คุณช่วยฉันฝากข้อความถึงคุณเจี่ยนหน่อยได้ไหม ให้เธอโอนเงินครึ่งหนึ่งเข้าบัญชีของฉัน ถึงแม้จะมาจากป๋อจิงโจวก็ตาม แต่ฉันกับเขาก็ยังไม่หย่ากันและเป็นทรัพย์สินร่วมกันของเรา หากฉันไม่ได้รับเงินโอนภายในสามวัน เธอก็รอรับจดหมายจากทนายได้เลย”

เถาชิงอี้ไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงที่ดูเงียบๆ คนนี้จะมีคำพูดที่เฉียบคมและรับมือได้ยากขนาดนี้!

เธอซึ่งปกติพูดจามีคารมคมคาย ถึงกับเงียบไปครู่หนึ่งเลย

เสิ่นหว่านฉือหันหลังกลับเพื่อจากไป ในขณะนั้นพนักงานขายที่อยู่ข้างหลังก็หยุดเธอไว้ “คุณหญิงป๋อคะ ประธานป๋อ…ประธานป๋อบอกให้คุณรอเขาอยู่ที่นี่ค่ะ”

พนักงานขายไม่คิดว่าจะพบกับฉากที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้ก่อนที่จะโทรติดต่อ ยิ่งไปกว่านั้นเบอร์ที่กดโทรออกไปคือเบอร์ผู้จัดการของประธานป๋อแต่คนที่กดรับสายคือประธานป๋อ!