บทที่ 0007

เสิ่นหว่านฉือตั้งใจทำแบบนั้น การแย่งผู้ชายไม่มีการแบ่งแยกวิธีการหรอก

ป๋อจิงโจวขยับลูกกระเดือกขึ้นลง กำมือถือแน่นจนนิ้วมือโปน

เสียงปลายสายนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง “ประธานป๋อ หากขาของเวยหนิงหัก ชีวิตการเต้นของเธอก็จะจบลงทันที ทีแรกเธอตั้งใจที่จะเป็นนักเต้นระดับชาติ เธอไม่ยอมให้คุณถูกเอาไปนินทาจนต้องมาอมทุกข์ ตอนนี้ร่างกายเธอบอบช้ำไปทั้งตัว ต้องไปทำกายภาพทุกอาทิตย์เลย”

ป๋อจิงโจวเม้มริมฝีปากของเขาแล้วลงมาจากเตียง “คุณดูแลเธอให้ดีไปก่อนนะ”

เขาต้องการจะไป เสิ่นหว่านฉือรู้ตัวดีว่าห้ามไม่ได้ ก็ไม่ได้ห้ามเขา ไม่บังคับเขาให้ตัวเองต้องอับอาย

เธอเองก็ไม่คิดที่จะแย่งป๋อจิงโจวคืนมา แต่...ถ้ามันทำให้เจี่ยนเวยหนิงเจ็บปวดก็ถือว่าเป็นการแก้แค้นได้

ป๋อจิงโจวเปลี่ยนชุดเสร็จก็ออกไป การแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เหมาะกับฐานะภรรยาเสิ่นหว่านฉือเลยแม้แต่น้อย

ด้านล่าง ทุกคนต่างหลับกันหมดแล้วมีเพียงไฟฉุกเฉินเท่านั้นที่เปิดอยู่

เขาเดินไปที่ประตูเพื่อเปลี่ยนรองเท้า “ต้าดา” โคมไฟคริสตัลขนาดใหญ่ที่อยู่เหนือห้องนั่งเล่นก็สว่างขึ้นทันที

เห็นเพียงเจียงหย่าจู๋ยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว ถือรีโมทคอนโทรลสำหรับควบคุมไฟ “ดึกขนาดนี้แล้ว ลูกจะไปที่ไหน?”

ป๋อจิงโจวขมวดคิ้ว “คุณแม่ทำไมยังไม่หลับอีกครับ?”

“แม่ถามว่า กลางดึกแบบนี้แกจะทิ้งหว่านฉือไปที่ไหน?”

ป๋อจิงโจวเม้มปาก จากนั้นก็พูดโดยสีหน้านิ่งว่า “เมื่อกี้ผมสูญเสียการควบคุม จนทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เลยจะออกไปซื้อยาให้เธอสักหน่อย”

คำพูดนั้นดูมีเลศนัยแต่เจียงหย่าจู๋ก็เข้าใจในทันที แต่แล้วยาต้มหม้อนั้นถูกปรุงจากแพทย์ชื่อดัง ผลลัพธ์ค่อนข้างโอเคเลย

สีหน้าที่เย็นชาของเธอกลายเป็นรอยยิ้มในทันใดแถมเตรียมจะพูดว่า “ลูกเป็นเด็กเมื่อวานซืนหรือยังไง? ทำไมไม่รู้จักทำให้มันพอดี รีบไปซื้อยาสิ ช่างมันเถอะ พาหว่านฉือไปด้วย หากอาการไม่ดีจะได้พาไปโรงพยาบาล ถ้าติดเชื้อขึ้นมาจะเป็นหนักไปกันใหญ่”

ป๋อจิงโจว : ……

ท้ายที่สุดภายใต้สายตาจับจ้องของเจียงหย่าจู๋ เขาจึงโทรไปหาเสิ่นหว่านฉือให้เธอเปลี่ยนชุดแล้วรีบลงมาชั้นล่าง

น้ำเสียงดูผิดปกติ เสิ่นหว่านฉือคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจึงรีบสวมเสื้อผ้าแล้วลงมา

ภาพที่ไม่อยากจะเห็นคือป๋อจิงโจวกับเจียงหย่าจู๋กำลังสนทนากันอยู่

เสียงทุ้มลึกของชายคนนั้นนิ่งเฉยอย่างผิดปกติ “คุณไม่สบาย ออกไปซื้อยากับผม”

เสิ่นหว่านฉือ : เธอไม่สบายตั้งแต่เมื่อไหร่?

เธอมองไปที่ดวงตาของเจียงหย่าจู๋อีกครั้งก็เข้าใจถึงเดิมทีที่เธอถูกใช้เป็นเป้าล่อ!

เธอมองขวางไปยังป๋อจิงโจว เขานี่มันหมาจริงๆ!

เจียงหย่าจู๋ไม่รู้ถึงการทะเลาะระหว่างเขาทั้งสองคน ตอนนี้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุขและเธอสังเกตเห็นว่าเสิ่นหว่านฉือสวมกางเกงยีนส์รัดรูปจึงรีบพูดว่า “กลับไปเปลี่ยนกางเกงที่สบายตัวกว่านี้ ใส่รัดรูปขนาดนี้มันไม่สบายตัว แถมตอนนี้อากาศร้อน การปกปิดอาจทำให้เกิดการติดเชื้อได้”

“แม่คะ แม่กำลังจะบอกว่า…”

ว่าอะไรล่ะ?

เดี๋ยวนะ เธออยากรู้ว่าเธอไม่สบายตรงไหนกันแน่?

ป๋อจิงโจวยื่นมือไปดึงเธอเข้ามา เสิ่นหว่านฉือไม่ทันตั้งตัวตกเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ถูกผู้ชายโอบเอวเอาไว้ “พวกเราขอตัวก่อนนะครับ คุณแม่พักผ่อนไวๆ นะครับ”

เจียงหย่าจู๋จ้องไปที่เขา “หว่านฉือได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ ทำไมคุณถึงยังหยาบคายขนาดนี้? ถ้าหมอประจำครอบครัวเป็นผู้หญิง ฉันจะโทรให้เขามาดูแต่แรกแล้ว ไม่ต้องลำบากลูกหรอก?”

“อืม” ป๋อจิงโจวตอบกลับอย่างไม่ตั้งใจแถมเสิ่นหว่านฉือใจลอยอยู่ตลอดเวลา และเธอก็ลืมที่จะต่อต้านเมื่อเขาโอบเอวไว้แล้วเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน” เจียงหย่าจู๋นึกเรื่องสำคัญขึ้นได้ รีบตรงไปที่ห้องครัวแล้วกลับมาพร้อมวัตถุดิบยาจีนในมือ “ผลลัพธ์ดีมาก พวกเธอเอาติดไปใช้ด้วย ปกติถ้าว่างๆ ก็จะให้แม่บ้านเอาไปต้มให้ ดื่มคืนละแก้ว”

มุมปากของป๋อจิงโจวยกขึ้น “เก็บไว้ให้พ่อดื่มเถอะครับ”

เจียงหย่าจู๋ตรงไปตรงมามาก “พ่อของแกไม่ใช้ยาประเภทนี้”

เสิ่นหว่านฉือ : “…”

ขนาดไม่ดื่มยังทรงพลังขนาดนี้ หากดื่มแล้วจะทรงพลังขนาดไหน?

นี่คือคำพูดจากรุ่นลูกที่เธอควรจะได้ยินเหรอ?

เมื่อเห็นว่าป๋อจิงโจวไม่ตอบ เจียงหย่าจู๋จึงส่งซองยาไปให้เสิ่นหว่านฉือโดยตรง

ระหว่างทางไปคอนโดของตระกูลป๋อ จนกระทั่งขึ้นบนรถ เสิ่นหว่านฉือจึงมีโอกาสพูด “คุณพูดอะไรกับแม่คะ?”

ป๋อจิงโจวไม่อยากที่จะต่อบทสนทนานี้เลย

เขาเหลือบมองยาที่เธอถือไว้ในอ้อมแขน แล้วขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเสียดสีถึงข้างใน “ทำไมเหรอ? ตั้งใจจะเอากลับไปจริงๆ เหรอ จะต้มให้ผมกินทุกคืนเลยว่างั้น?”

เสิ่นหว่านฉือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงโยนยาไปที่เบาะหลังเหมือนขยะ “ดังนั้นจึงว่ากันว่า แม่คือคนที่เข้าใจลูกชายมากที่สุด รู้ว่าคุณไม่ไหวก็ให้ฉันมาเตรียมยาให้คุณอีก”

“ไม่ไหว?” ป๋อจิงโจวยื่นมือไปกดเปิดหน้าต่างทันที พูดสองพยางค์นี่มาได้อย่างน่าตลก จากนั้นก็มองไปทางเสิ่นหว่านฉืออีกครั้ง ”งั้นครั้งแรก เป็นใครที่ทำให้อีกคนต้องมีแผลแล้วไปถึงโรงพยาบาล?”

เสิ่นหว่านฉือมองไปที่เขา กลับมีความสงสารเล็กน้อยปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา “คุณเคยคิดบ้างไหมว่าฉันอาจต้องเย็บแผล ไม่ใช่เพราะว่าคุณเก่งแค่ไหนหรอกนะแต่เพราะทักษะที่ไม่ดีของคุณรึเปล่า? คุณเคยเห็นผู้หญิงไปโรงพยาบาลเพื่อเย็บแผลหลังจากประสบการณ์ครั้งแรกหรือเปล่าคะ? เคสพิเศษขนาดนี้ ทำไมคุณถึงไม่กลับมาพิจารณาตัวเอง?”

ป๋อจิงโจวหรี่ตาลง ความเคร่งขรึมบนหน้าของเขาแทบจะทลักออกมา จนเขาต้องเบรกรถ———