ตอนที่ 2กรภัทร์

@คลับAll time…

“แกแน่ใจนะเวนิส ว่าแกจะเข้าไปอ่ะ”

“แน่ใจสิ ฉันมาถึงขนาดนี้แล้ว”

สายตาของ ‘กรภัทร์’จับจ้องไปยังสถานที่ตรงหน้า วันนี้ เธอจะต้องคุยกับ ‘พี่กันต์’ให้รู้เรื่อง สองปีแล้ว ที่กรภัทร์คอยตามจีบเขา และในวันนี้ ก็เป็นอีกหนึ่งภารกิจพิชิตใจที่เธอนั้นทำมาตลอดสองปี

“แกยังไม่เข็ดอีกเหรอ ครั้งก่อนที่บ้านของพี่กันต์ แกก็โดนพี่เขาปฏิเสธกลับมา”

‘เอมมิกา’ไม่เข้าใจเพื่อนของเธอเลยจริงๆ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะทางครอบครัว ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ หนุ่มๆ มากหน้าหลายตามาคอยจีบเพื่อนของเธอตลอดไม่ขาดสาย ทำไม ต้องมาคอยตามตื้อหนุ่มบ้านๆ คนนี้ด้วย

“เข้าไปเถอะเวนิส ฉันสนับสนุนแก ไปให้สุด อย่าไปฟังที่ไอ้โดนัทมันพูดเลย เชื่อฉันนี่แหละ เข้าไปๆ”

‘คุณากร’หรือ ‘เซนต์’วัย 20 ปี หนุ่ม LGBTQ ผู้มากประสบการณ์ด้านผู้ชายเอ่ยสนับสนุน

“นี่แกว่าฉันเหรอเซนต์!”

“เออดิ! ฉันว่าแกมัน*ป๊อด เกินไปมั้ยโดนัท แกอย่าเอาบรรทัดฐานของตัวเองมาใช้กับเวนิสมันสิ...แกไม่เคยมีแฟน ก็เพราะว่ากลัวโน่น กลัวนี่เต็มไปหมด สมัยนี้แล้ว มัวแต่อาย...ก็อด!”

“ไอ้เซนต์! แกเองก็อย่าเอา ความมั่นหน้า*มั่นโหนก! ของแกไปใช้กับไอ้เวนิสมันเหมือนกัน...แกอย่าลืมนะ ว่าเวนิส นางเป็นลูกคุณหนู จะไปทำแบบนั้นได้ยังไง!”

“ทำไมจะไม่ได้! แกมันโบราณเกินไปแล้ว”

“ไอ้เซนต์!”

“พอๆ พวกแกสองคน หยุดทะเลาะกันได้แล้ว สรุป ฉันเข้าใจที่แกสองคนพูดทั้งหมดแหละ แต่ใดๆ เลย ตอนนี้ ฉันต้องการที่จะจีบพี่กันต์ให้ติด เรื่องอะไรๆ ที่พวกแกเป็นห่วง เอาไว้ก่อนนะ โอเคมั้ย...”

“นั่นไง! ฉันบอกแล้ว ไปๆ เข้าไปเลย”

“อะไรของแกเวนิส...แกเข้าข้างไอ้เซนต์เหรอ?”

“เออน่า...แกอย่าซีเรียสเรื่องนี้เลยโดนัท ฉันเต็มใจจะทำ ขอบใจมากนะที่แกเป็นห่วงฉัน...ไปเถอะ...เข้าไปข้างในกันดีกว่า”

จะจีบอีกสักร้อยครั้ง หรือพันครั้ง กรภัทร์ก็ยอมที่จะทำ เธอรักเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รักตอบเธอก็ตาม คงต้องมีสักวันแหละ ที่เขาจะยอมใจอ่อนกับเธอ

“แกนี่นะ...”

“แกแพ้ฉันอีกแล้วโดนัท ^_<>^”

“แพ้บ้านแกดิเซนต์ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

สามเพื่อนรักกำลังเดินเข้าไปในคลับหรู ที่ด้านในถูกจัดโซนเป็นโต๊ะกลุ่มเล็ก ๆ ด้วยโซฟาหนังแท้สีน้ำตาลเข้มที่โอบล้อมโต๊ะทรงกลม บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของไวน์ชั้นดีและซิการ์ราคาแพง ไฮโซและนักธุรกิจนั่งล้อมวงพูดคุยกัน เสียงหัวเราะเบา ๆ แฝงด้วยน้ำเสียงจริงจังของการเจรจาธุรกิจ พนักงานบริการหนุ่มสาวคอยเสิร์ฟเครื่องดื่มและค็อกเทลให้กับแขกทุกโต๊ะอย่างสุภาพ

“ฉันว่า...ที่นี่มีแต่คนดูมีอายุทั้งนั้นเลยนะ”

“มันเป็นคลับหรู สำหรับไฮโซเซเลปนักธุรกิจนะ จะให้มีพวกวัยรุ่นอย่างพวกเราได้ยังไงล่ะ”

“แต่แกดูสิ มีแต่คนมองพวกเรากันใหญ่เลยนะเซนต์”

“แหม...เราสามคนก็เด็กสุดแล้วมั้ง เขาอาจจะมองว่า เราสามคนเป็นลูกเป็นหลานเขาบ้างหรือเปล่า สถานที่แบบนี้ ไม่ใช่ที่พวกวัยรุ่นจะมากันนะ แต่ถ้าไม่เป็นเพราะไอ้เวนิสล่ะก็ ฉันก็ไม่มาหรอก”

“แกสองคน หยุดเม้าท์กันสักพักได้มั้ย หาที่นั่งกันก่อนเถอะ”

กรภัทร์กำลังสอดส่องสายตาหาใครบางคนที่เธอต้องการพบในวันนี้ พี่กันต์ทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์(Bartender)อยู่ที่นี่ เกือบสองปีแล้ว เมื่อก่อนกรภัทร์อายุยังไม่ถึงที่จะย่างกรายเข้ามาในคลับแห่งนี้ แต่ในวันนี้ เธอพร้อมแล้ว...

“น้องครับ...พี่กันต์ทำงานอยู่โซนไหนครับ”

คุณากรไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาเจาะเข้าจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้เลยทันที

“พี่กันต์เหรอครับ...วันนี้ไม่ว่างหรอกครับ คิวพี่เขาเต็มครับ วันนี้ขาประจำจองพี่กันต์ไปแล้วครับ...”

“หมายความว่ายังไง จองได้ด้วยเหรอ?”

“ครับ...ถ้าพี่เปย์หนัก ก็จองพี่กันต์ได้ครับ”

“เท่าไหร่ที่ว่าเปย์หนัก...”

“นี่เซนต์! แกไปถามแบบนั้นได้ไงวะ”

“ถามไปเถอะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”

ใจของกรภัทร์เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอได้ยินในสิ่งที่เด็กในร้านพูด มันจะแปลความหมายเป็นอย่างอื่นได้เหรอ นอกจาก...

“บ้าไปแล้วแกสองคน...”

“แขกพี่กันต์ทุกคน ส่วนใหญ่เปย์คืนละเป็นแสนครับ”

“ห๊ะ! เป็นแสนเลยเหรอ!”

“ใช่ครับ”

“แล้วถ้าพี่จะซื้อชั่วโมงพี่กันต์ พี่ต้องทำยังไง” คุณากรรุกต่อ

“พี่ต้องมีคิวครับ ต้องไปคุยกับเจ้าของร้านก่อนครับพี่ แต่ส่วนใหญ่ แขกของพี่กันต์ไม่มีวัยรุ่นอย่างพี่นะครับ”

“ก็แล้วไง! ถ้าพี่มีเงินเปย์ จะจองไม่ได้เหรอ!”

คุณากรอารมณ์เริ่มขึ้นกับคำพูดดูถูกของเด็กเสิร์ฟคนนี้ซะแล้ว ถ้าอยากได้ เท่าไหร่เขาก็ยอม

“ไอ้เซนต์! แกเอาจริงเหรอวะ แกลองถามเวนิสมันก่อนมั้ย”

“จะถามทำไม...ฉันรู้...ว่ามันก็อยากจะเปย์ ใช่มั้ยเวนิส...”

“อืม...”

กรภัทร์มาถึงจุดนี้แล้ว เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาของเธอเลย จะกี่แสนกี่ล้าน เธอก็ยอมทุ่มให้เขาได้ทั้งหมด

“นั่นไง แกแพ้อีกแล้วนะโดนัท...ฮ่า ฮ่า”

“งั้น เดี๋ยวผมไปถามพี่เจ้าของร้านก่อนนะครับ พี่นั่งโต๊ะนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมาครับ”

“ได้สิ...”

“แกโอเคนะเวนิส...”

“โอเคสิ...ฉันต้องโอเคอยู่แล้ว”

“ถามจริง...แกรับได้เหรอเวนิส ที่พี่กันต์เขา...เอ่อ...ทำงานแบบนี้...แกลองคิดดีๆ นะ”

“ฉันชอบพี่กันต์มาก แกก็รู้นี่โดนัท สองปีมานี้ ฉันคอยตามตื้อพี่กันต์มาตลอด”

“แต่พี่เขาก็ไม่ได้สนใจแกเลยนะ แกน่าจะหาคนใหม่ ที่หล่อกว่าพี่กันต์ก็ได้นะ”

“แกบ้าหรือเปล่าโดนัท ตอนนี้มันไม่มีผู้ชายคนไหนที่หล่อเกินกว่าพี่กันต์อีกแล้วนะ ฉันว่า อย่าไปฟังไอ้นัทมันมากนะเวนิส เอาที่แกชอบเลย อีกอย่างแกมีเงิน จะเปย์กี่ล้านก็ได้ แกดูฉันเป็นตัวอย่างสิ ชอบก็ ซื้อกิน สบายใจกว่า”

ทายาทตระกูลดังซะอย่าง สบายอยู่แล้ว

“แกอย่าไปเชื่อไอ้เซนต์มากนะเวนิส อีนางนี่มันแรด!ตัวแม่ แกอย่าเอาภาพพจน์คุณหนูของแกมาเสี่ยงเลยดีกว่า”

“ฉันแรด! แต่ฉันก็อิ่ม ของไม่เคยขาดนะ...ดูแกเถอะ เคยเสพผู้ชายเข้าท้องบ้างหรือยังล่ะ ท่าทางแบบนี้ ยังไม่เคยลองล่ะสิ”

“เออ...แล้วไง ฉันเป็นผู้หญิงนะ มีพรหมจรรย์ความบริสุทธิ์ที่มอบให้กับคนที่รักฉันเท่านั้นหรอกย่ะ ไม่ใช่กินไปทั่วอย่างแก!”

“แต่ฉันอิ่มนะ^_<>^”

“เออ แล้วแต่แกเลย ขี้เกียจเถียงกับแกแล้วเซนต์!”

“เซนต์…ฉันก็อยากทำอย่างแกเหมือนกันนะ...”

“นั่นไง! มันต้องอย่างนี้สิเวนิส...ถ้าแกอยากลองแกก็ลองเลย ไม่เสียหาย คนที่แกรัก แกชอบ แกลองได้ อย่าไปเชื่อไอ้โดนัทมันมากนะ...เชื่อฉันนี่แหละ”

“เชื่อแก สักวันจะเป็นโรคเอานะ มั่วไปทั่ว!”

“ฉันเซฟตัวเอง แกไม่ต้องห่วง หาหนุ่มๆ ไปเปิดบริสุทธิ์ให้ได้ก่อนเถอะ”

“ไม่! ฉันไม่บ้าแบบแกหรอก”

“แล้วแต่แกเลย...เออ...สรุปแกจะเลือกจะเชื่อใครเวนิส ระหว่างฉันกับไอ้นัท”

“ฉันเชื่อแกเซนต์...”

บางที...กรภัทร์ก็อยากจะลองอย่างที่เพื่อนของเธอพูดเหมือนกันนะ ‘ความบริสุทธิ์ มอบให้กับคนที่เธอรัก’