ตอนที่ 9 เผชิญกับความเป็นจริง

เช้าวันต่อมา

          @โรงแรมการ์เด้นพาร์ค ห้อง 403

          “นี่มันเกือบจะสิบโมงแล้วนะเซนต์ เราไม่ไปเรียกเวนิสมันหน่อยเหรอ ฉันคิดว่า มันอาจจะ...เอ่อ”

          “แกรอมันไปก่อน อย่าพึ่งมโนอะไรไปไกลเลย”

          “มันสายมากแล้วนะเซนต์ แกไม่ห่วงเพื่อนบ้างหรือไง”

          “ห่วงเหรอ?”

          “เออดิ...”

          “โดนัท แกอย่าลืมนะ ว่าไอ้เวนิสมันกำลังมีความสุขกับสวรรค์ชั้นเจ็ดของมันอยู่ แกจะห่วงมันไปทำไม?”

          “แกรู้ได้ยังไง ว่ามันจะทำสำเร็จ แกยังไม่ได้เข้าไปดูมันเลย ห้องของมันเงียบผิดปกติเลยนะ ฉันว่า ไปเรียกมันหน่อยดีมั้ย”

          “เราไปเคาะเรียกมัน และถ้าเกิดพี่กันต์อยู่ในห้องนั้นล่ะ แกคิดว่าพี่เขาจะทำหน้ายังไง? ตอนเจอเรา”

          “เออ...นั่นสินะ พี่กันต์อาจจะทำหน้าไม่ถูก และอีกอย่างพี่กันต์ก็จะต้องรู้ว่าเป็นเพราะแผนการของพวกเราด้วย ทำยังไงดีล่ะเซนต์ ฉันเป็นห่วงไอ้เวนิสอ่ะ...”

          “รอมันอีกสักชั่วโมง ถ้าไม่ออกมา เราค่อยไปเรียกมันดีกว่า เอางี้ เราสั่งอาหารมากินบรรเทาความหิวของพวกเราก่อน ท้องอิ่ม สมองแล่น เดี๋ยวก็มีวิธีเองแหละ”

          “เอางั้นเหรอ?”

          “อือ...”

          อีกด้านหนึ่ง...

          ห้อง 401...

          “อืม...” เสียงพึมพำหลุดจากปากบาง หญิงสาวขยับตัวและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สายตาของเธอยังคงพร่ามัว สมองของเธอพยายามเรียบเรียงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในค่ำคืนที่ผ่านมา ความสับสนพลันแทรกซึม เมื่อมือของเธอลูบไล้ไปตามที่นอนว่างเปล่าและเย็นเฉียบ ‘เขาไปไหน?’

          “...” กรภัทร์ค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นจากเตียง ผ้าห่มเลื่อนหล่นไปกองอยู่ปลายเท้า เธอรีบคว้าเสื้อคลุมบาง ๆ ที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้มาสวมปกปิดร่างกายตัวเอง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบห้องที่ยังคงเงียบงัน ‘นี่...พี่กันต์คงจะไม่ทิ้งเราไว้อย่างนี้หรอกนะ’

กลิ่นกายของเขายังคงคุกรุ่นอยู่ในอากาศ กลิ่นที่คละเคล้าระหว่างความอบอุ่นและเย้ายวนนั้น มันทำให้หัวใจของกรภัทร์เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความทรงจำเมื่อคืนไหลย้อนกลับมาจนใบหน้าเนียนร้อนผ่าว ริมฝีปากบางเม้มสนิท เธอพยายามคิดไปในทางที่ดี

“พี่กัน...ไปไหน?”

เสียงพึมพำหลุดออกจากริมฝีปากแผ่วเบา ดวงตาของเธอสะท้อนแววสับสน เธอก้าวไปทางห้องน้ำ ประตูปิดสนิท แต่เมื่อผลักเข้าไปข้างใน ก็พบเพียงไอน้ำที่ยังคลุ้งบาง ๆ กับผ้าขนหนูที่แขวนอยู่ริมอ่าง เขาเพิ่งออกไปไม่นาน

กรภัทร์สูดลมหายใจลึก ความรู้สึกหลากหลายแล่นเข้ามาในอก ทั้งความห่วงหาและคำถามที่ไม่มีคำตอบ ก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้หัวใจเต้นแรง เมื่อได้ทราบความจริงจากสิ่งนี้จนกระจ่างแจ้งแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

@ล็อบบี้ (Lobby) โรงแรมการ์เด้นพาร์ค...

“ทุเรศจริงๆ เลย ออกไปก็ไม่บอกกันสักคำ! น่าโมโหที่สุด!”

คุณากรเดือดทันที หลังจากทราบเรื่องราวจากปากเพื่อน

“นั่นสิ! ผู้ชายบ้าบออะไร ทำไมถึงทำแบบนี้นะ”

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แกสองคนอย่าไปโมโหพี่กันต์เลย”

“แกจะไม่รู้สึกอะไรจริงๆ เหรอเวนิส? พี่กันต์เอาแกเสร็จและก็ทิ้งไปอย่างนี้เนี่ยนะ?”

“แค่ฉันได้มีอะไรกับพี่กันต์ ฉันก็พอใจแล้ว แกอย่าซีเรียสแทนฉันเลย ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ ฉันจะโกหกแกไปทำไม ความจริง ฉันจะไปโทษพี่กันต์เขาได้ยังไง ในเมื่อฉันเป็นคนวางแผนเรื่องนี้เอง เมื่อคืน พี่กันต์ก็บอกกับฉันนะ ว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน และไม่มีวันที่จะชอบฉันด้วย”

“ห๊ะ! มีงี้ด้วยเหรอ?”

“อือ...”

“แล้วมันไม่สะเทือนความรู้สึกแกบ้างเหรอเวนิส แกไม่ใช่หุ่นยนต์นะ ที่จะไม่มีหัวใจ แกเสียตัวให้พี่เขาทั้งที แต่พี่เขากลับพูดกับแกแบบนี้เนี่ยนะ...แกบ้าไปแล้วจริงๆ”

“ฉันก็บอกแกแล้วไม่ใช่เหรอโดนัท ว่าฉันอยากเป็นคนบ้าเป็นคนสติไม่ดีดูบ้าง ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันขนาดนี้ก็ได้ จากนี้ไป ฉันก็ยังจะมาหาพี่กันต์ที่คลับนี้อีกนะ”

“ห๊ะ!” สองเสียงประสานพร้อมกันทันที

“ฉันว่า แกบ้าอย่างที่ไอ้นัทมันพูดจริงๆ แล้วนะ”

เกิดมาคุณากรก็ไม่เคยเห็นใครบ้าดีเดือดเท่ากับเพื่อนเขาคนนี้แล้ว

“โลกนี้ มันคงสงบสุขเกินไป สำหรับแกแล้วจริงๆ เวนิส...”

“เออน่า พวกแกอย่าเครียดเรื่องฉันเลย ดูสิ ฉันยังสบายปกติสุขดีอยู่นะ อืม...แกอยากให้ฉันเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังป่ะล่ะ ฉันกับพี่กันต์มีอะไรกัน ยิ่งกว่าหนังโป๊ที่แกเคยให้ฉันดูด้วยนะ”

“โอย...เวนิส...”

“เรื่องเซ็กส์ กลายเป็นเรื่องชิลล์สำหรับแกแล้วงั้นสิ แล้วแกจะทำยังไงกับชีวิตของแกต่อเนี่ย”

“ฉันก็ยังรักพี่กันต์เหมือนเดิม ถึงแม้พี่กันต์จะไม่รัก ไม่ชอบฉันก็ตาม ฉันไม่สน ขอแค่ได้รักพี่กันต์ ฉันก็พอใจแล้ว”

“เออ...เชื่อแกเลย”

“แกจะโทรบอกพี่เขาหน่อยมั้ย ว่าแกกำลังจะออกจากโรงแรมไปแล้ว เผื่อจะได้กระตุกต่อมความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของพี่เขาได้บ้าง”

“ไม่โทรหรอก ฉันจะโทรหาพี่เขาทำไม ทุกครั้งที่โทร พี่กันต์ก็ไม่เคยรับสายฉันเลย ยิ่งมีเรื่องแบบนี้ด้วย พี่กันต์ก็ยิ่งจะรีบตัดสายฉันทิ้งไปเลยก็ได้นะ”

“เวนิส ว่างๆ แกลองไปเช็คสมองแกดูบ้างก็ดีนะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับแกแล้วจริงๆ”

“เออ...ฉันก็ด้วย...”

          @บ้านเช่าในซอยเจริญสุข...

“เมื่อคืนเธอทำไมไม่กลับบ้าน ไปนอนที่ไหนมาล่ะ”

‘อชิรญา’ เอ่ยถามน้องชายทันที เมื่อเห็นน้องของเธอเดินเข้ามาภายในบ้าน

“นอนบ้านเพื่อนครับพี่เบลล์”

ชนกันต์เลือกที่จะไม่ตอบตามความเป็นจริง ชนกันต์ไม่อยากให้พี่สาวต้องมาคิดมากเรื่องของเขาอีก ลำพังแค่แม่ป่วย พี่สาวก็ลำบากมากพอแล้ว

“แล้วทำไม ไม่โทรบอกพี่ก่อน รู้มั้ย ว่าพี่รอกันต์ทั้งคืน เป็นห่วงว่าจะเป็นอะไร กันต์ไม่เคยค้างคืนที่ไหนมาก่อน”

“ขอโทษครับพี่เบลล์ พอดีเพื่อนมันชวนดื่ม และผมก็กลับบ้านไม่ไหว คราวหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกครับ”

นอกจากผู้เป็นแม่แล้ว พี่สาวของเขาก็เป็นอีกคน ที่รักและห่วงใยชนกันต์มาตลอด พี่สาวยอมลำบาก แบกรับภาระทุกอย่างภายในบ้าน ทั้งที่อายุเพียงแค่ 24 ปีเท่านั้น

“กันต์ไม่เคยดื่มนี่ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงไปดื่มได้ล่ะ”

อชิรญารู้จักน้องชายของตัวเองเป็นอย่างดี เวลาที่ทำงานพิเศษนั้น น้องชายของเธอจะไม่มีวันที่จะดื่มเหล้าเด็ดขาด หรือว่า น้องชายของเธอมีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า

“นิดหน่อยครับพี่เบลล์ เรื่องที่ทำงานครับ”

ชนกันต์ยังคงปกปิดความจริงเรื่องของเขาต่อ เมื่อคืน ชนกันต์ได้สร้างเรื่องราวมากมาย เขาไม่ควรที่จะทำแบบนั้นกับเธอเลยด้วยซ้ำ ครอบครัวเขามีสภาพแบบนี้ ชนกันต์ยังไปสร้างเรื่องวุ่นวายนี้ขึ้นมาอีก

“คราวหลังก็บอกพี่หน่อยแล้วกันนะ”

“ครับ”

“เอ่อ พี่มีเรื่องจะบอกกันต์”

“เรื่องอะไรเหรอครับพี่เบลล์”

“พี่ได้งานใหม่แล้วนะ บริษัทใหญ่ เงินเดือนดีด้วย”

“บริษัทอะไรเหรอครับ”

“บริษัทเตชะวรากูล”

“หืม...??บริษัทเตชะวรากูลเหรอครับ”

“ใช่สิ เป็นบริษัทที่ใหญ่มากๆ พี่ทำในตำแหน่งเลขาท่านประธานด้วยนะ เพราะคนเก่าลาออกไปอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัด พี่ก็เลยมีโอกาสได้ไปสมัคร รู้มั้ย ว่าคนสมัครตำแหน่งนี้ ตั้งสามสิบคนเลยนะ แต่...พี่คือหนึ่งในนั้น และก็ถูกเลือกด้วยแหละ”

“...”