บทที่ 10 ผู้หญิงคนนี้ กล้าเสียมารยาทกับเขา!

ในที่สุดจวินเย่เสวียนก็ยอมปล่อยกู้อวิ๋นซี

กู้อวิ๋นซีเพิ่งจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็เห็นว่าจวินเย่เสวียนหมุนตัวเดินออกไปทางนางกำนัลคนนั้นแล้ว

ไม่รู้ทำไมแต่เธอรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างประหลาด "องค์ชายสี่ อย่านะ!"

เสวียนอ๋องตามที่เล่าลือกัน โหดเหี้ยมอำมหิต แข็งแกร่งไร้หัวใจ!

เมื่อมีคนเห็นว่าเธอกับเขามีสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน เขาจะฆ่าคนๆ นั้นเพื่อปิดปากหรือไม่

"เสวียนอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย..." เมื่อรู้สึกได้ว่าจวินเย่เสวียนกำลังเดินมาหาตัวเอง นางกำนัลตัวน้อยก็เสียงสั่นเครือไปหมด

"เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ" จวินเย่เสวียนมายืนอยู่เบื้องหน้าของนางกำนัล สายตาคมกริบดุจคมมีดมองจ้องลงไปที่ตัวนาง "ว่ามา ข้าคือใคร"

"เสวียน...อ๊า! อ๊า..." เท้าของจวินเย่เสวียน เหยียบลงไปบนหลังมือของนางกำนัล ทำให้นางกรีดร้องโหยหวนออกมาอย่างเจ็บปวด

"องค์ชายสี่!" กู้อวิ๋นซีรีบวิ่งตามเข้ามา ก่อนจะส่ายหน้าให้เขา

อย่าฆ่าใครเลย นางกำนัลคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร

"พูดมา เจ้าเรียกข้าว่าอะไร" จวินเย่เสวียนออกแรงเหยียบที่เท้าหนักขึ้น

กู้อวิ๋นซีคล้ายกับจะได้ยินเสียงกระดูกข้อมือของนางกำนัลที่ถูกเหยียบแตก!

นางกำนัลเจ็บปวดมากจนเกือบจะเป็นลมสลบไป แต่เพื่อรักษาชีวิตแล้ว ต่อให้เจ็บแค่ไหน ก็ต้องกัดฟันเปลี่ยนคำพูด "ละ...หลีอ๋อง"

เหล่าทหารองค์รักษ์ที่ได้ยินเสียงผิดปกติ ต่างก็รีบพากันวิ่งกรูเข้ามาดู

"เจ้าจงจดจำไว้ให้ดีว่าคนที่เจ้าเจอในคืนนี้เป็นใคร"

จวินเย่เสวียนใช้เท้าถีบลงไปบนตัวของนางกำนัลตัวน้อยอย่างแรง นางถูกแรงถีบจนกระเด็นลอยออกไป ตึง ก่อนจะร่วงลงบนพื้น กระอักเลือดแล้วสลบไป

กู้อวิ๋นซีคิดอยากจะไปดูอาการของนาง แต่ก็ถูกจวินเย่เสวียนดึงตัวเอาไว้

"แล้วเจ้าล่ะ เมื่อครู่ เจ้ากับข้ากำลังทำอะไรกันอยู่" สายตาของจวินเย่เสวียน มองมายังร่างกายของกู้อวิ๋นซี

กู้อวิ๋นซีรู้สึกอึดอัดเหมือนแทบจะขาดอากาศหายใจ เมื่อเห็นสายตาที่เย็นเยียบของเขาแล้ว เธอก็ได้แค่ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า

"เมื่อครู่ องค์ชายสี่ก็แค่...พาข้าเดินเล่นที่อุทยานอวี้ฮวาหยวนก็เท่านั้นเพคะ"

แต่จู่ๆ จวินเย่เสวียนก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ก่อนจะเข้าไปใกล้ๆ แล้วถามเธออย่างกดดันว่า "เหรอ แค่เดินเล่นเท่านั้นเหรอ"

ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นคล้ายจะยิ้ม ก่อนจะพูดเหน็บแนมต่อว่า

"ไม่ใช่ว่า เจ้าให้ท่าข้า ข้าก็เลยอดใจไม่อยู่ จนเกือบจะข่มขืนเจ้าหรอกนะ"

กู้อวิ๋นซีค้นพบแล้วว่า ถ้าหากเธอยังเดินกับจวินเย่เสวียนต่อไป

ไม่ช้าก็เร็วคงต้องถูกเขาทำให้ตกใจตายแน่!

เธอพยายามสงบอารมณ์ตัวเอง "องค์ชายสี่ล้อเล่นแล้ว ก็แค่เดินเล่นกันทั่วไปเท่านั้นเพคะ"

"องค์ชายสี่มีราชกิจรัดตัว ข้าไม่รบกวนแล้วดีกว่า ขอตัวนะเพคะ"

"เจ้ารู้ทางกลับไปหรือยังไง" สีหน้าของจวินเย่เสวียนยังคงเย็นชาเช่นเคย

กู้อวิ๋นซีรีบตอบอย่างลนลาน "เดี๋ยวข้าสอบถามนางกำนัลหรือขันทีที่ผ่านไปมาก็ได้เพคะ"

ข้างหน้านั่นก็ยังมีทหารองค์รักษ์อยู่อีกตั้งหลายคนไม่ใช่หรือไง

ต่อให้ต้องหาทางกลับไปเอง ก็ดีกว่าต้องเดินตามหลังผู้ชายคนนี้ มันอันตรายเกินไป

แต่จวินเย่เสวียนกลับไม่สนใจ "ในเมื่อข้ารับคำแล้วว่าจะพาเจ้าเดินเล่นรอบๆ ก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องกลับไปคนเดียวแน่!"

แค่เขาสะบัดชายผ้า เหล่าองค์รักษ์ก็ไม่กล้าเข้ามาใกล้แล้ว

แน่นอนว่าย่อมมองไม่ชัดว่าเขาคือเสวียนอ๋องหรือว่าหลีอ๋อง

จวินเย่เสวียนสาวเท้าเดินไปข้างหน้า

กู้อวิ๋นซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เดินตามหลังเขาต่อไป

เมื่อกลับมาถึงห้อง ก็ยังคงใจลอยอยู่ กู้อวิ๋นซีพูดขึ้นว่า "องค์ชายสี่ ข้าจะวาดไฝเสน่ห์ให้ท่านใหม่"

"ไม่!" จวินเย่เสวียนตอบโดยไม่มองหน้าเธอเลยสักนิด "อย่างไรซะ เจ้าเป็นคนให้ท่าข้าเอง อย่างมากข้าก็มีชื่อเสียเรื่องผู้หญิงเพิ่มอีกหนึ่งกระทง ส่วนคนที่ต้องตายก็คือเจ้ากับคนที่จวนแม่ทัพต่างหาก"

"องค์ชายสี่!" กู้อวิ๋นซีแทบอยากจะกราบเขาอยู่แล้ว!

อย่าเที่ยวรังแกคนอื่นแบบนี้จะได้ไหม

"ข้ามันจิตใจโหดเหี้ยม คิดจะฆ่าใครก็ฆ่าอยู่แล้วหนิ เจ้าลองเดาดูสิว่าข้าจะยอมลดตัวเพื่อช่วยเจ้ากับคนในจวนแม่ทัพหรือไม่"

หึ เขาส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ แสดงให้เห็นแล้วว่าจะไม่ให้ความร่วมมือ

กู้อวิ๋นซีรู้แล้วว่าเขากำลังโกรธอยู่

เขาโกรธที่เมื่อครู่เธอหาว่าเขากระทำรุนแรงกับนางกำนัลตัวน้อยเหรอ

เธอแค่คิดไม่ถึงว่าเสวียนอ๋องผู้สูงศักดิ์และหยิ่งยโสนั้น จะ...มีนิสัยเด็กน้อยถึงเพียงนี้

"ข้าผิดไปแล้ว! ที่องค์ชายสี่ทำไปเมื่อครู่ก็เพื่อข้า เป็นข้าเองที่ใจอ่อนเกินไป..."

"ตลกแล้ว ข้าหรือทำไปเพื่อเจ้า" หึ จวินเย่เสวียนส่งเสียงไม่พอใจอีกครั้ง

กู้อวิ๋นซีหยิบดินสอเขียนคิ้วขึ้นมา ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แล้วพูดขอร้องอย่างจริงใจ "องค์ชายสี่ ข้าผิดไปแล้วเพคะ ได้โปรดช่วยข้าสักครั้งนะเพคะ"

และในตอนนี้เอง เสียงพูดของเยียนเป่ยก็ดังขึ้นจากด้านนอก "ท่านอ๋อง พระชายา แม่เฒ่ามาพ่ะย่ะค่ะ"

แม่เฒ่าเอาน้ำแกงบุตรหลานมาให้

เพราะกลัวว่าถ้าน้ำแกงบุตรหลานเย็นไปแล้วจะทำให้ฤทธิ์ยาเสื่อม แม่เฒ่าจึงไม่สนใจเยียนเป่ยที่ขวางอยู่ด้านนอก เดินดุ่มๆ บุกเข้ามาจนถึงหน้าประตูห้องเลย

"ท่านอ๋อง พระชายา ไทเฮามีรับสั่งให้บ่าวคอยดูให้ทั้งสองพระองค์ดื่มน้ำแกงนี่ให้หมดเพคะ บ่าวขอเข้าไปนะเพคะ"

เมื่อกู้อวิ๋นซีได้ยินดังนั้น เธอก็หันไปมองใบหน้าที่สะอาดเกลาเกลี้ยงของจวินเย่เสวียน

วินาทีถัดมา ก็ไม่รู้ว่าเธอไปเอาความกล้ามาจากไหน จึงได้เดินดุ่มๆ เข้าไปจับคางของจวินเย่เสวียนให้เชิดเงยขึ้น

จากนั้นก็ใช้ดินสอเขียนคิ้วแต้มจุดไปที่ตรงหางตาของเขา!

จวินเย่เสวียนนัยตาดำขลับเข้มขรึม

ผู้หญิงคนนี้ นางกล้าไร้มารยาทถึงเพียงนี้! นางไปเอาความกล้ามาจากไหน!