บทที่ 11 ท่านอ๋องกับพระชายาช่างรักใคร่กันเหลือเกิน

ก่อนที่แม่เฒ่าจะเข้ามา กู้อวิ๋นซีเพิ่งจะวาดไฝเสน่ห์ให้กับจวินเย่เสวียนเสร็จไป

เธอเพิ่งจะโยนดินสอเขียนคิ้วทิ้งไปทาง แม่เฒ่าก็เปิดประตูก้าวเข้ามาด้านในพอดี

เมื่อเห็นท่าทางของทั้งสองคนตอนนี้ แม่เฒ่าก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข "อุ๊ยตาย ท่านอ๋องกับพระชายาช่างรักใคร่กันเหลือเกินเพคะ!"

กู้อวิ๋นซีไม่เข้าใจในตอนแรก แต่เมื่อก้มลงมองตามสายตาของแม่เฒ่าแล้ว...

ตอนไม่มองก็ไม่มีอะไร แต่พอมองก็ต้องเขินจนหน้าแดงก่ำ รีบลนลานจะลงมาทันที

เมื่อครู่ตอนที่จะวาดไฝเสน่ห์ให้จวินเย่เสวียนเธอดันใจร้อนไปหน่อย ก็เลยนั่งคร่อมลงไปบนตักของเขา!

กริยาท่าทางแบบนี้ เธอจะมองหน้าฉู่หลีได้ยังไง

กู้อวิ๋นซีรีบลงจากตักเขาอย่างหวาดหวั่น แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ที่เอวด้านหลังของเธอจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมา

จวินเย่เสวียนเอื้อมมือมากอดเธอไว้ให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาต่อไป

"องค์...ฉู่หลี อย่าทำแบบนี้ แม่เฒ่าก็อยู่นะ!" กู้อวิ๋นซีหน้าแดง รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก

แต่จวินเย่เสวียนกลับหรี่ตาเล็กลง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆ "หรือว่าแม่เฒ่าจะขัดขวางไม่ให้ข้ากับภรรยาของตัวเองได้ใกล้ชิดกันล่ะ" Comment by [e-mail]: 建议改为ข้า

กู้อวิ๋นซีมองไปที่เขา ก่อนจะจับไปที่แขนของเขา แล้วพยายามผลักออกอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่มันกลับไม่ขยับเลยสักนิด

เธอรู้สึกร้อนใจมากเลยจริงๆ

ที่มุมปากของจวินเย่เสวียนแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเย็นๆ ก่อนจะจ้องมองที่เธอด้วยสายตาเรียบเฉย

กล้าเสียมารยาทกับข้าถึงเพียงนั้น ก็ต้องกล้าที่จะรับผลที่ตามมาด้วยสิ!

กู้อวิ๋นซีรู้สึกเสียใจในสิ่งที่เธอได้ทำลงไปจริงๆ เธอไม่ควรไปทำให้ผู้ชายคนนี้โกรธเลย

ตอนนี้ก็ได้แต่หวังให้แม่เฒ่ารีบออกไปโดยเร็ว

"นี่คือน้ำแกงที่เสด็จย่าให้นำมาให้หรือ" เธอถาม

น้ำแกงบุตรหลาน ก็ไม่รู้หรอกว่าคืออะไร แต่ก็น่าจะเป็นพวกยาบำรุงสักอย่างหนึ่งแหละ

ถึงอย่างไรดื่มไปแล้วก็คงไม่ตายหรอก ไทเฮาออกจะรักฉู่หลีขนาดนี้ คงไม่มีทางทำร้ายพวกเขาแน่นอน

เมื่อถูกเธอทักขึ้น แม่เฒ่าจึงรีบยกน้ำแกงมาให้ทันที

"ตายแล้ว บ่าวสมควรตายจริงๆ ท่านราชครูกำชับไว้แล้วว่าน้ำแกงบุตรหลานจะต้องดื่มตอนร้อนๆ"

เมื่อยื่นชามหนึ่งให้กู้อวิ๋นซีแล้ว แม่เฒ่าก็ยกอีกชามหนึ่งยื่นไปข้างหน้าจวินเย่เสวียน

"ท่านอ๋องเองก็รีบดื่มให้หมดเถิดเพคะ นี่เป็นน้ำใจจากไทเฮานะเพคะ"

แต่จวินเย่เสวียนกลับมองดูน้ำแกงนี่ด้วยสายตาขยะแขยง

"เดี๋ยวข้าจะดื่มแทนเขาเอง" กู้อวิ๋นซีคิดเพียงแค่จะให้แม่เฒ่ารีบออกไป เธอจะได้ลงจากตักของจวินเย่เสวียนสักที

เธอใช้เวลาในการดื่มน้ำแกงในชามตัวเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็กำลังจะเอาชามของจวินเย่เสวียนมาดื่มต่อ

แต่แม่เฒ่าก็รีบเอาหลบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดอย่างเป็นนัยว่า "น้ำแกงนี่ จะดื่มมากไม่ได้เพคะ ท่านราชครูได้ทำพิธีไว้แล้ว ชามนี้ต้องให้ท่านอ๋องดื่มเองเพคะ"

แต่จวินเย่เสวียนตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่มีการขยับตัวเลยสักนิด

กู้อวิ๋นซีรับเอาน้ำแกงชามนั้นมา ก่อนจะยื่นไปที่ริมฝีปากของเขา "ฉะ ฉู่หลี เจ้าก็รีบดื่มตอนยังร้อนๆ สิ"

จวินเย่เสวียนมองไปที่เธอทีหนึ่ง

ใบหน้าของหญิงสาว ขาวซีดราวกับกระดาษ ถ้าจะแกล้งให้ตกใจอีก เกรงว่านางคงจะเป็นลมไปซะก่อน

ไม่รู้ทำไม จู่ๆ เขาถึงรู้สึกใจอ่อนขึ้นมา

ในที่สุดเขาก็ยอมก้มหน้าลงมาดื่มน้ำแกงชามนั้นจนหมด โดยมีกู้อวิ๋นซีเป็นคนป้อนให้เองกับมือ

เมื่อแม่เฒ่าเก็บชามเรียบร้อยแล้วก็พูดอย่างยิ้มๆ ว่า "เช่นนั้นบ่าวไม่รบกวนท่านอ๋องกับพระชายาแล้วนะเพคะ ขอให้ท่านอ๋องกับพระชายารักกันยืนยาว มีทายาทสืบสกุลโดยไวนะเพคะ"

เมื่อแม่เฒ่าออกมาถึงหน้าประตู ก็มองไปที่เยียนเป่ย ก่อนจะพูดว่า "ไทเฮามีรับสั่งให้เจ้าไปช่วยงานสักหน่อย"

ถึงแม้ในหัวของเยียนเป่ยจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ในเมื่อเป็นรับสั่งของไทเฮา เขาก็คงไม่อาจขัดได้

จึงได้แต่เดินตามหลังแม่เฒ่าไป

และแล้วภายในห้องก็เหลือเพียงจวินเย่เสวียนกับกู้อวิ๋นซีแค่สองคน

ในเมื่อจวินเย่เสวียนไม่ทำให้เธอลำบากใจเพิ่มอีก กู้อวิ๋นซีก็รีบลุกขึ้นจากตักเขาและถอยหลังไปอย่างไว

เธอวิ่งไปหลบอยู่ที่มุมห้องไกลลิบๆ

จวินเย่เสวียนมองดูเธออย่างเย็นชา "เจ้าคิดว่า ข้าคิดอะไรเกินเลยกับเจ้าจริงๆ หรือไง" Comment by [e-mail]: 建议改为ข้า

"องค์ชายสี่ย่อมไม่มีทางคิดอะไรเกินเลยกับข้า ข้าไม่ได้คิดมากอะไรเลยเพคะ องค์ชายสี่กังวลเกินไปแล้ว"

กู้อวิ๋นซีพยามยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ

เธอยกมือขึ้นมาเช็ดไปที่กรอบหน้าผาก ถึงได้พบว่าที่หน้าผากของเธอมีเม็ดเหงื่อชื้นผุดขึ้นเต็มไปหมด

"ทำไม...ร้อนจัง..."