บทนำ ฝันร้าย 10

“ขอรับ! บ่าวขอหาที่จอดรถม้าก่อน” คนรถลุกลี้ลุกลนรับคำ ดึงสายบังเหียน ฟาดแส้ลงม้าบังคับเข้าไปจอดหน้าร้านขายผ้า เพื่อจะลงไปซื้อกระโถนในตลาดให้ผู้เป็นนาย

อาการเวียนหัว มวนท้องอาเจียนเกิดจากอาการแพ้ท้องที่มีมากกว่าปกติ รวมกับสภาวะจิตใจที่กดดัน ต้องนั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกับจิ้นฝาน และเจอเรื่องราวกระตุ้นความรู้สึกก่อนหน้านั้นที่โรงเตี๊ยม จึงส่งผลให้ร่างกายของนางแปรปรวนเช่นนี้

ส่วนจิ้นฝานที่นั่งกอดอกมาตลอดทางชำเลืองมองไป๋ซิงหนี่ว์ที่นั่งก้มหน้าเอาผ้าเช็ดปิดปากอย่างรำคาญใจ

ไม่รู้ว่าครานี้น้องสาวของสหายเขาเป็นอะไรไปอีก ครั้งที่แล้วก็ทำให้ไป๋มี่อิงจมน้ำเกือบตาย เหตุไฉนถึงเป็นสตรีที่ชอบเรียกร้องความสนใจไม่หยุดไม่หย่อน

ไป๋จิวเซียนนั่งนิ่งพลันก็เอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศขมุกขมัวของบุคคลทั้งสองภายในรถ

“เป็นอันใดหรือ คุณหนูรอง”

“ข้าเมารถม้าเพียงเล็กน้อย อาหารก่อนหน้าที่เพิ่งกินเข้าไปคล้ายจะออกมา” ข้าตอบเขา

จิ้นฝานที่ได้ยินคำตอบของนางมุ่นคิ้วเข้า ชำเลืองสายตาไปมองเล็กน้อย และก็ละความสนใจจากนางไปมองทางอื่นต่อ

จากนั้นไม่นานคนรถก็กลับมาพร้อมกับกระโถนใบน้อย ก่อนจะยื่นส่งไปให้ไป๋ซิงหนี่ว์ด้านในรถม้า

ข้ารับกระโถนมา กำมันเอาไว้แน่นในมือ กลืนน้ำลายลงคอรอบที่สอง แล้วอาหารก็ตีพุ่งขึ้นมาทางปากทันที

ภาพลักษณ์ใดๆ ที่เคยรักษา ยามนี้ปลดระวางลง โก่งคออ้าปากเอาอาหารที่กินไปก่อนนั้นออกมาจนหมดท้อง

“เอ่อ...แวะโรงหมอก่อนดีไหม” จิวเซียนที่ได้ยินและสูดดมกลิ่นเหม็นเปรี้ยวแปลกๆ จึงเอ่ยทัก

“ข้าดีขึ้นมากแล้ว...ขอบใจที่ท่านเป็นหะ...” ปึง!! ข้ายังกล่าวไม่ทันจบก็มีเสียงเปิดรถม้า ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังขึ้นขัดจังหวะการพูด

ข้าจึงช้อนสายตาขึ้นไปมองที่นั่งอันว่างเปล่า ไร้ร่างบุรุษโฉดผู้นั้น

แค่นี้ทำเป็นทนไม่ได้ ข้าต้องอาเจียนเช่นนี้เป็นเพราะใครกัน! ข้าเอ่ยขึ้นในใจอย่างนึกโมโห

จิ้นฝานย้ายที่ออกมานั่งด้านข้างคนรถ ถ้าจะให้เขานั่งสูดดมกลิ่นเสียของไป๋ซิงหนี่ว์ตลอดทางก็คงจะไม่ไหว

การเดินทางแสนอึดอัดได้จบลง ข้าเดินลงจากรถม้าเรียกให้บ่าวพาไป๋จิวเซียนกลับเรือน ส่วนตนเองก็เดินออกมาโดยไม่คิดจะร่ำลาคุณชายจิ้น หรือหันไปมองเขาแม้แต่หน่อย

จิ้นฝานกอดอกหรี่ตามองไป๋ซิงหนี่ว์เดินเชิดเข้าประตูไป ไม่คิดจะกล่าวขอบคุณเขาแม้แต่น้อย

เขาเลื่อนหน้ากลับมามองไปทางถนนเบื้องหน้า และส่ายหน้าไปมาเบาๆ

หนึ่งเดือนถัดมา

วันนี้เป็นประเพณีล่าสัตว์ที่เกาะเหวินเฉิง ข้าตื่นตั้งแต่ยามเหมา เลือกชุดอยู่นานสองนาน

ถึงแม้ว่าท้องจะไม่ได้ใหญ่มากจนมองออก แต่ก็ควรป้องกันสายตาสาดส่องจับผิดของผู้คนไว้ก่อน

คล้ายเหมือนจะคิดมากไปเองที่ระแวงเกินเหตุ ข้าจะเอ่ยอันใดให้ฟัง

‘บัณฑิตที่ว่าฉลาด แต่กลับถูกตำหนิเรื่องหน้าตาและวิธีการพูด’ ความหมายที่สื่อถึงอยู่ในประโยคนั้นทั้งหมด

“เจ้าหนู ถ้าแม่ใส่ชุดนี้เจ้าจะอึดอัดไหมน้าา…” ข้าก้มไปกล่าวกับลูก

นานวันเข้าก็เริ่มทำใจยอมรับ ขบคิดตามคำกล่าวของเจี่ยเจีย ว่าต้องเรียนรู้จะมองปัญหาให้กระจ่าง

อีกทั้งหากมามัวนั่งทุกข์ใจ เจ้าหนูนี่ในท้องอาจจะเป็นอันตรายเอาได้

ข้าเลือกหยิบเสื้อแขนยาวสีขาวใส่ไว้ด้านใน และเลือกหยิบกระโปรงที่พองมากเป็นพิเศษสวมทับอีกรอบ

กระโปรงสีเขียวอ่อนนี้จะสวมขึ้นเหนือหน้าอกและมีเข็มขัดคาดรัดเอาไว้อีกที จึงไม่มีปัญหาว่าเจ้าหนูจะอึดอัด

ข้าหมุนกายหน้ากระจกทองเหลือง หันข้างมองท้องตนเองที่ถูกอำพรางไปกับชุด นับว่าพอใจยิ่งนัก

“ลูกพร้อมหรือยัง” ข้ายกแขนขึ้นลูบท้อง พร้อมเอ่ยกับเขา และผ่อนลมหายใจออกมา

การแสดงออกเช่นนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นการหลอกตนเองหรือเปล่า แต่ถึงกระนั้นช่วงหนึ่งเดือนมานี้ก็ไม่ได้สะดุ้งตื่นกลางดึกอีกแล้ว

เอาเถิด...ความทุกข์นี้ใช่ว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป คิดเสียว่ามันแค่ช่วงเวลาหนึ่ง มินานก็ผ่านพ้นไป

ส่วนเสี่ยวเมิ่งที่เก็บของใส่หีบเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ก็เดินมาเคาะประตูห้องคุณหนูรอง ก่อนจะกล่าวออกไป

“คุณหนู ข้าเก็บของเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

“เสร็จแล้วรึ…เช่นนั้นมาช่วยทำผมให้ข้าที” ข้าตะโกนตอบนางกลับ

เสี่ยวเมิ่งผลักประตูเข้าไปในห้อง มองหญิงสาวที่แต่งกายสวยงาม ประทินโฉมดวงหน้าออกมาดูอิ่มเอิบราวกับคนมีความสุขดี จึงเอ่ยทักตามประสาคนช่างจ้อ

“วันนี้คุณหนูแต่งกายสวยงามมากนัก”

“ช่างกล่าววาจาประจบยิ่งนัก...รีบมาทำผม” ข้ากล่าวเลียนแบบนาง ก่อนจะเร่งรัดให้รีบเดินเข้ามา

เสี่ยวเมิ่งเริ่มคุ้นชินกับนิสัยของคุณหนูรอง ต่อหน้าไป๋มี่อิง ไป๋ซิงหนี่ว์จะมีนิสัยขี้อ้อนเอาแต่ใจนิดๆ หน่อยๆ แต่พอมาอยู่กับบ่าวก็จะเถรตรง คิดเช่นไรก็กล่าวออกไปเช่นนั้นเลย

นางติดออกไปทางสตรีมากความปากจัดอยู่เล็กน้อย อีกทั้งชอบแสร้งวางท่าต่อหน้าผู้คน เจ้าแผนการแบบเด็กสาว แตกต่างจากไป๋มี่อิง พี่สาวต่างมารดา ที่เจ้าแผนการแบบจอมบงการผู้อื่น แต่ถึงกระนั้นความร้ายกาจของนางใช่ว่าจะเหมือนมดกัดเสียที่ไหน