บทนำ ฝันร้าย 6

“ว่าแต่คุณหนูจะให้ข้าทำทรงไหนดีเจ้าคะ” เสี่ยวเมิ่งหยิบหวีไว้ในมือกล่าวถาม

“ม้วนขึ้นเป็นมวยสองอันติดปิ่นดอกไม้เรียบง่ายก็พอแล้วกระมัง” ข้าตอบ พินิจมองดวงตาดำคล้ำของตนเอง

ความงามที่เฝ้าถนอม บำรุงดูแลมาอย่างดี บัดนี้ราวกับคนป่วยอดหลับอดนอน จนเป็นริ้วๆ ใต้ดวงตาเช่นนี้ เฮ้อ…ถึงคราต้องลุกขึ้นมารับมือกับเรื่องเหล่านี้สักที ถ้ายังจมปลักอยู่ ข้ากับเด็กน้อยนี้คงจะมิพ้นหนึ่งปีต้องตายจากกันไปข้างหนึ่ง เมื่อครุ่นคิดเสร็จก็จัดการผลัดแป้ง เขียนคิ้ว แต่งหน้าแต่งตาไม่ให้ทรุดโทรมไปมากกว่านี้

เอี๊ยด...เอี๊ยดด เสียงรถม้าที่สั่นโคลงไปมา ล้อของมันเคลื่อนผ่านเมืองหลวงที่ขวักไขว่ไปด้วยผู้คนแน่นขนัด เป็นเมืองแห่งการค้า จึงมิต้องเอ่ยเลยว่าร้านข้างทางธรรมดายังมีลูกค้ายืนเรียงรายรอคิวอยู่สามสี่คน ข้าเลิกผ้าม่านขึ้นมามองทิวทัศน์ด้านนอก มองผู้คนวุ่นวายทำธุระของตนเอง

ตัดสินใจถูกแล้วที่ติดตามเจี่ยเจียออกมาด้านนอก ยามนี้จิตใจปลอดโปร่งมากขึ้น สูดกลิ่นหอมจากร้านอาหาร กลิ่นเครื่องหอมของร้านที่เพิ่งเคลื่อนผ่านไป

“ผ่อนคลายลงแล้วสินะ” ไป๋มี่อิงที่ลอบมองสีหน้าของน้องสาวกล่าวทักขึ้น ดวงหน้างามที่บึ้งตึงยามนี้มีรอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมาแทน

“ผ่อนคลายลงมากเลยเจ้าค่ะ” ข้าเอ่ยตอบ หันกลับไปฉีกยิ้มให้เจี่ยเจีย

“ดีแล้ว” ไป๋มี่อิงเอ่ย ดวงตาประกายเจ้าเล่ห์เล็กน้อย เลื่อนมองออกไปทางหน้าต่าง

โรงเตี๊ยม

ข้าเดินลงจากรถม้าโดยมีเจี่ยเจียคอยประคองแขน กวาดตามองผู้คนที่เดินเข้าออกโรงเตี๊ยมไม่ขาดสาย คนหนึ่งออก คนหนึ่งเข้า ดูท่าโรงเตี๊ยมของตระกูลไป๋ข้าจะค้าขายร่ำรวยอยู่ไม่น้อย

จากนั้นมินานมากก็มีบุรุษร่างเล็กที่มีนามว่าจิวฉิง ผู้ดูแลโรงเตี๊ยมสาขาเมืองหลวงวิ่งออกมาต้อนรับ เขาประกบมือทำความเคารพข้าและพี่สาว

“คารวะนายหญิงขอรับ” จิวฉิงกล่าวอย่างนอบน้อม ลอบมองบุรุษงามทั้งสองด้วยความตกตะลึง คนหนึ่งดวงหน้าหล่อเหลาคมคาย อีกคนผมสีเงินดวงหน้างามรับเครื่องหน้าทั้งหมดที่ยืนอยู่หลังไป๋มี่อิง

“คุณชายจิ้นและไท่จื่อมาถึงหรือยัง” ไป๋มี่อิงที่ยืนเอามือไพล่หลังกล่าวขึ้นเสียงเรียบ หลังมื้อเช้านางเรียกหูทิพย์ตาทิพย์สวรรค์ออกมาสั่งการให้เชิญสหายทั้งสองมาพบปะกันที่โรงเตี๊ยม

ไท่จื่อแคว้นซิ่น มีนามว่าซิ่นสือ ส่วนสหายอีกคนคือ จิ้นฝาน บุตรชายคนโตของเสนาบดีกรมพระคลัง ทั้งสองเป็นสหายสนิทของไป๋มี่อิง

“มาแล้วขอรับ ยามนี้อยู่ชั้นสองในห้องรับรอง” จิวฉิงกล่าวตอบอย่างนอบน้อม

ข้ายืนฟังจิวฉิงสนทนากับเจี่ยเจีย ก็ได้ยินชื่อของบุรุษผู้นั้น พลันขนทั่วกายได้ลุกชูชันขึ้นอย่างนึกขยาด ไม่รู้ว่าเจี่ยเจียคิดอันใดอยู่กันแน่ ถึงไม่บอกว่าเขาจะมาด้วย

ข้าจึงสาวเท้าเดินเข้าไปขนาบข้างถามความออกไปให้กระจ่าง

“เจี่ยเจีย ท่านชวนคุณชายจิ้นมาด้วยหรือเจ้าคะ”

“หืม...พี่ชวนมาด้วยรึ” ไป๋มี่อิงครางเสียงขึ้นสูงอย่างแปลกใจ ตีมึนตอบกลับ แล้วก้าวเดินนำเข้าไปในโรงเตี๊ยม

“เจี่ยเจีย!” ข้าหลุดเรียกนางออกไปเสียงดัง ท่าทางตีมึนเช่นนั้นคืออันใด ดูก็รู้ว่านางจงใจให้เป็นเช่นนี้

ข้าเดินเข้ามาด้านในห้องรับรอง หลุบตามองปลายรองเท้าตนเอง กลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึก ด้านในนี้มีปีศาจที่ข่มเหงเคี่ยวกรำข้าในคืนนั้น เขาผู้ที่เป็นฝันร้ายหลังหลับตานอน

ข้ายืนนิ่งฟังเสียงเจี่ยเจียแนะนำไป๋จิวเซียนและคุณชายเยี่ยให้กับไท่จื่อ และบุรุษเลวนั่นรู้จักกัน จากนั้นถึงจะได้ยินเสียงนางเรียกข้าให้เข้าไปนั่งลงด้านข้าง

บรรยากาศดูสนุกสนาน ผู้คนในโต๊ะล้วนแต่นั่งสนทนากัน เหตุใดข้าถึงรู้สึกอึดอัดเยี่ยงนี้ได้...

หัวข้อสนทนานี้ย้อนกลับไปเมื่อสิบสี่ปีก่อน ในตอนที่ข้ายังเล็ก ได้ออกไปคฤหาสน์ตากอากาศนอกเมืองหลวงกับครอบครัว

ในวันนั้นได้มีโจรบุกเข้ามาเข่นฆ่าคนในคฤหาสน์ จึงเป็นสาเหตุให้ท่านแม่ของข้าสิ้นชีพลง และผู้ที่บุกเข้ามาช่วยเหลือพวกเราสองพี่น้องนั่นคือคุณชายเยี่ย หรือพี่เขยของข้าในยามนี้

ข้ารู้สึกแปลกใจในการสนทนาระลึกความหลังนี้ มองดวงหน้าเจี่ยเจียกับคุณชายเยี่ยสลับไปมา และหลุบตาลงมองมือที่ประสานบนตักของตนเองต่อ

ฟังเสียงรอบกายที่ผ่านเข้ามาในหูแลดูวุ่นวาย แต่ถึงกระนั้นข้าก็ยังจับจ้องมองมือตัวเองไม่ไหวติง

ตระกูลไป๋ของข้าเป็นตระกูลที่แปลกมาก บุตรคนแรกที่เกิดมาไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายจะต้องแต่งฮูหยินเข้าตระกูลเท่านั้น อีกทั้งยังต้องรับฮูหยินรองจากตระกูลไป๋สายรองเข้ามาอีกด้วย ดังนั้น เจี่ยเจียในฐานะบุตรคนแรกของตระกูล จึงค่อนข้างวุ่นวายทำงานหนักมากเป็นพิเศษ ไป๋จิวเซียนถูกรับเข้ามาในฐานะฮูหยินรอง ร่างกายไม่สมประกอบดี เขาเป็นบุรุษอ่อนแอและตาบอด

เมื่อครู่นี้จากที่ข้าฟังเขามีอาการกำเริบปวดหัวขึ้นมาเสียดื้อๆ เจี่ยเจียจึงรีบรุดเข้าไปดูอาการและถามไถ่