๒ ความจริงที่มาพร้อมความจำใจ / 6

หลิงจูกับเสี่ยวเมิ่งต่างสบตากันอย่างเลิ่กลั่ก มองสลับไปมาระหว่างไป๋ซิงหนี่ว์และจิ้นฝาน ส่วนเจิ้งเหรินอี้ยืนกอดอกยิ้มแห้งๆ มองดูเหตุการณ์เท่านั้น แค่เพียงเขาปรายตาแวบเดียวก็รู้แล้วว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองไม่ลงรอยกัน จนเห็นได้อย่างชัดเจน

“วางทิฐิลง...จะขึ้นหลังข้าเองหรือจะให้ข้าเป็นคนแบกท่านไป” จิ้นฝานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหน่ายใจไว้ส่วนหนึ่ง

ตามตรงแล้วถึงแม้ว่าเขาจะเป็นสหายไป๋มี่อิง แต่อายุก็มากกว่านางสามสี่ปีได้ จะให้มาทะเลาะต่อปากต่อคำราวกับเด็ก มันก็ไม่ใช่หนทางของเขาเท่าไรนัก

“ไม่” ข้ายังยืนยันจุดเดิมของตนเอง สบกับดวงตาแข็งกร้าวตรงหน้า

จิ้นฝานถอนหายใจออกมา และเขยิบกายเข้ามาใกล้ หากมามัวนั่งเจรจาไฟคงได้ดับไปก่อน กว่าจะติดไฟได้อีกครั้งนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับสภาพอากาศแบบนี้เลย

เขาเอื้อมแขนหมายจะรวบตัวนางขึ้นมาอุ้ม แต่กระนั้นสาวงามเบื้องหน้ากลับถอยกรูดไปด้านหลังด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ออกไป!” ข้าตะโกนขึ้นไม่ดังมาก พยายามข่มอารมณ์กลัวเอาไว้ เพราะยามนี้ภาพในคืนนั้นได้ย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง ฝ่ามือใหญ่ตรงหน้าที่เอื้อมเข้ามาฉุดรั้งทำร้ายร่างกายและจิตใจให้บอบช้ำ ยังคงตรึงตราไม่จางลง