ตอนที่ 24 บุปผาผลิบานในอิสรภาพ

เฉินกุ้ยเฟยเดินในฉากวังหลัง มือกำชายฉลองพระองค์จนข้อนิ้วซีด กลิ่นน้ำหอมที่หวานจัดในยามนี้กลับฉุนราวดอกไม้เน่าที่ซ่อนในกระถาง นางรู้ว่าถูกลากออกสู่แสงบางส่วน แต่ยังมีม่านซ้อนอีกหลายชั้นให้หลบซ่อน

ก่อนซูฮวาอิ๋นจะถูกพาออกจากท้องพระโรง นางหยุดเหลียวกลับ มองบัลลังก์หนึ่งครั้ง ลมหายใจหนึ่งครั้ง เม็ดน้ำตาหยดหนึ่งยังอุ่นบนแก้ม นางคิดถึงบิดา คิดถึงคำลายมือท้ายบันทึกที่ว่า

“หากข้าสิ้น ขอบุญกุศลที่ข้ามี จงให้สกุลเหลือบุตรี ข้าขอฝากนางไว้แก่ฟ้า ให้นางคือผู้ถือความจริงนี้ต่อไป”

วันนี้ฟ้าฟังแล้ว...

เจิ้งหลินอวี่น้อมศีรษะผ่านพระทวาร เมื่อประตูยักษ์ค่อย ๆ ปิด โลกภายนอกขาวโพลนด้วยหิมะ แต่อุ่นด้วยลมหายใจสองคนที่เริ่มเป็นจังหวะเดียวกัน ไม่ใช่เพราะความรักล้นล้ำ หากเพราะความจริงเดินเคียงข้าง

และในเงาสุดท้ายของประตู เว่ยฉางไห่หันหน้าไปทางทิศตะวันตก ทิศของกรมช่างและกรมอาลักษณ์ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ปล่อยให้พวกเจ้า ตรวจเถิด ตราบใดที่ข้ายังถือกุญแจของเงา ศาลพิสุทธิ์ก็เป็นเพียงห้องที่ไม่มีหน้าต่าง

แสงยามสายสาดเข้าท้องพระโรงที่ค่อย ๆ ว่างเปล่า เสียงฝีเท้าสุดท้ายไกลออกไป เหลือเพียงธงปักมังกรพลิ้วเบา ๆ และเงาหิมะท