ตอนที่ 6 ถาม 3 คำถาม

เรือนจำเงาหยกในยามย่ำค่ำคืนนั้นเงียบงันผิดธรรมดา ความเงียบที่เหมือนจะกลืนทุกเสียงให้จมหายอยู่ใต้ผืนดิน ทั้งที่ตะเกียงถูกจุดเรียงรายเหมือนดวงไฟเล็ก ๆ คอยค้ำยันท้องฟ้ามืดเหนือหัว แต่คล้ายหัวใจของคนในที่แห่งนี้กลับมืดกว่านั้น ราวกับมีมือใครกำลังปิดทับไม่ให้มันเต้น

ซูฮวาอิ๋นลืมตามองเงาไฟบนผนังหินที่ไหวระริก เงานั้นเหมือนกิ่งไผ่ยามลมหนาวสะบัดเบา ๆ แล้วกลับยืนนิ่ง จังหวะไหววูบเล็กน้อยพาให้ความทรงจำจมหายไปสู่บ่อเงียบ

ยามเมื่อผู้คนรอบกายผลักไส นางเคยถามตัวเองกี่หนว่าความเงียบมีเสียงหรือไม่ กระทั่งคืนนี้นางได้คำตอบ ความเงียบมีเสียง และเสียงนั้นคือเสียงของใจที่ยังไม่ยอมแพ้

เสียงฝีเท้ามั่นคงเท่ากันทุกก้าวค่อย ๆ ดังขึ้นจากปลายระเบียง เหมือนจังหวะพิณที่เดินเข้าใกล้ทีละคอร์ด เมื่อเงาร่างสูงปรากฏหลังแสงตะเกียง ซูฮวาอิ๋นก็รู้ได้โดยไม่ต้องเห็นหน้า ว่าเป็นเขา เจิ้งหลินอวี่

เขาหยุดยืนหน้าห้องขัง ริมตะเกียงสะท้อนสีเข้มของชุดขุนนางให้ขอบสาบเสื้อดูคมขึ้น ดวงหน้าเยือกเย็นอย่างที่เคย หากแววตากลับลึกจนยากจะอ่าน ลึกเหมือนบ่อน้ำในสวนหลวงที่ไม่รู้ว่าก้นอยู่ห่างเพียงใด

“ยามที่อยู่เงียบ ๆ เจ้าร้องเพลงไหม”

เขาเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรก น้ำเสียงเท่ากับลมหายใจ ไม่เร่งเร้า ไม่ผ่อนคลาย ทว่าพาให้สายลมในห้องขังชะงัก

ซูฮวาอิ๋นยิ้มบาง “ยามอยู่เงียบ ๆ ข้ามักจะฟังเสียงหยดน้ำ”

เจิ้งหลินอวี่เหลือบมองขึ้น เพดานหินชื้นยังคงปล่อยหยดเล็ก ๆ ตกกระทบพื้นเป็นจังหวะ

“นับได้กี่หยด”

“มากพอที่จะผูกเป็นทำนองหนึ่งบท” นางตอบ “แต่ไม่มากพอจะทำให้ผู้คนลืมความตายของผู้ที่เป็นพยาน”

ความเงียบไหลผ่านรั้วเหล็กสั้น ๆ ก่อนเขาจะวางห่อผ้าขาวไว้หน้าช่องประตู

“ยานี้จืด ข้าขอให้หมอหลวงผสมตามตำรับ ช่วยลดอักเสบที่ข้อมือของเจ้าได้ ดื่มมันใส่หลังอาหาร”

ซูฮวาอิ๋นชำเลืองมองรอยช้ำจางที่ข้อมือของตน ร่องรอยโซ่ตรวนทิ้งเขี้ยวไว้ตั้งแต่คืนแรก นางรับห่อผ้ามาอย่างสงบ

“ขอบคุณใต้เท้าเจิ้ง”

“เรียกข้าว่าหลินอวี่ก็พอ”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ พลางปรายตาทวนไปตามโถงเหมือนคนชินกับการให้หลังพิงกำแพงมากกว่าหันหลังให้ความมืด

“ในยามเช้า ข้าจะขอหมายค้นห้องเก็บป้ายตราอีกครั้ง และเรียกซิ่นกงกงมาสอบขยาย หมึกใหม่กับหมึกเก่าจะช่วยเล่าความจริงแทนเรา”

“หมึกยังเล่าได้ แล้วหัวใจเล่าจะยอมบอกความจริงไหม”

ซูฮวาอิ๋นเอ่ยถาม ดวงตาสุกใสวาวขึ้นในเงาไฟ

“หัวใจมักพูดคุยด้วยภาษาที่บันทึกไม่เข้าใจ” เขาตอบสั้น ๆ

“นั่นจึงทำให้คนสอบสวนต้องยอมโง่ โง่พอจะฟังแม้แต่เสียงที่ไม่ได้เปล่ง”

นางหัวเราะเบา ๆ “ขุนนางสอบสวนที่ยอมโง่เพื่อฟัง น้อยนักที่ข้าจะได้เห็น”

เจิ้งหลินอวี่ยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงกระดาษพับเล็ก ๆ ออกจากแขนเสื้อ ส่งผ่านช่องเหล็ก

“นี่คือบัญชีเวรขันทีอีกบัญชีหนึ่งที่ลับกว่าสำเนาซึ่งส่งให้ทุกตำหนัก ข้าได้มาจากคนของข้าเองที่ซ่อนอยู่ในกรมพิธีกรา ลองดูในช่องหนึ่งชั่วยามคืนวาน ชื่อเจียงเต๋อถูกขีดแล้วเขียนซ้ำ”

ปลายนิ้วของซูฮวาอิ๋นแตะลงที่กระดาษอย่างระมัดระวัง นางกวาดมองช้า ๆ ราวกับอ่านบทกวี

“ขีดแล้วเขียนซ้ำ หมายถึง มีใครสักคนไปพลิกเวลาย้อนหลัง ให้คน ๆ เดียวหายตัวได้สองแห่ง หรือโผล่สองแห่งได้พร้อมกัน”

ๆ“ใช่” เขากล่าว “และคืนนี้ ข้าต้องการให้เจ้าเปลี่ยนความเงียบของเจ้าเป็นมีด มีดของคำถาม”

“คำถามหรือ?” นางเงยหน้า

“เมื่อข้าพาเจียงเต๋อมาที่นี่ ข้าจะไม่ซักไซ้ เขาจะยืนอยู่ตรงราวนี้ เจ้าถามเพียงสามคำถาม คำถามที่เจาะทะลุเกราะคนโกหกได้ ต่อหน้าข้าและแสงตะเกียง”

ซูฮวาอิ๋นขยับกายตรงขึ้นเล็กน้อย ความนิ่งในดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นความชัดเจนแบบคนที่ยอมรับคำท้าทาย

“สามคำถามหรือ ต้องถามเรื่องใด”

“เรื่องที่ไม่มีใครบันทึกไว้ในบันทึก” เจิ้งหลินอวี่บอก “ถามเรื่องกลิ่น เสียง หรือทิศทาง สิ่งที่ทำให้คนละเมอเผลอบอกความจริงโดยไม่รู้ตัว”

ซูฮวาอิ๋นก้มหน้าคิดในเงียบอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะเงยหน้าอีกครั้ง

“ตราบที่คำถามของข้าไม่ทำให้ท่านลำบาก ข้าก็จะถามเขา”

“ข้ายอมลำบากหากได้ยินเสียงที่ข้าตามหามานาน”

เขาหลุดประโยคที่ทั้งอ่อนและแข็งในเวลาเดียวกัน แล้วรีบกลบความพร่าในแววตาด้วยท่าทีเรียบเฉยดังเดิม

“ครึ่งชั่วยามให้หลัง ข้าจะพาเขามาที่นี่”

เขาหันกายจะจากไป แต่แล้วก็หยุด คลายสายผ้าคลุมไหล่ออกหนึ่งด้าน ส่งผ่านช่องเหล็กอีกครั้ง

“ผ้าคลุม ข้างนอกลมแรง”

“แล้วท่านเล่า” ซูฮวาอิ๋นเคาะมุมราวเบา ๆ “ให้ข้าเอาผ้าคลุมของขุนนางสอบสวนไปห่มเช่นนี้ จะร้อนรุ่มไหม”

“ข้าใช้ความคิดแทนความอุ่น” เขาโต้สั้น ๆ ทว่ามุมปากกระดิกน้อยจนเกือบมองไม่เห็น

“อีกครึ่งชั่วยาม”

            ครึ่งชั่วยามนั้นยาวนานเหมือนครึ่งคืน ซูฮวาอิ๋นจับชายผ้าคลุมที่ส่งกลิ่นสนอ่อน ๆ ไว้บนตัก นางฟังเสียงหยดน้ำ บางหยดบรรจบกันกลางพื้นแล้วแตกกระเซ็นเหมือนดอกไม้น้ำ บางหยดตกกระทบโซ่เกิดเสียงเงียบ ๆ คล้ายสายพิณถูกงัดเบาที่สุด หากใครไม่มีใจจะฟัง ย่อมคิดว่าไม่มีเสียง

เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังมาตามโถงในที่สุด สะท้อนแรงกว่าเดิมเพราะมีเหล็กของอาวุธสัมผัสกันอยู่ จังหวะที่คนหนึ่งนำ คนหนึ่งตาม และอีกสองคอยประกบ

เจิ้งหลินอวี่ปรากฏขึ้นพร้อมเจียงเต๋อ ขันทีร่างสูงเพรียว ใบหน้าเรียบไร้อารมณ์ตามแบบฝึกของผู้รับใช้ในวัง ทว่าแววตาของเขาแทบไม่กะพริบ เหมือนคนที่ฝึกใช้การนิ่งเป็นเกราะป้องกัน

เจิ้งหลินอวี่พยักหน้าให้ทหารถอยไปรอในระยะหนึ่ง แล้วจึงกล่าวเสียงแผ่วเรียบ

“สามคำถาม ถามเถิด”

ซูฮวาอิ๋นมองเจียงเต๋อผ่านซี่ราวเหล็ก เงาของราวแบ่งดวงหน้าชายผู้นั้นออกเป็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ นางรู้สึกถึงแรงต้านทานบางอย่าง ความเงียบแบบคนเคยชินกับการโกหกจนมันกลายเป็นที่พำนัก

“คำถามแรก” นางเอ่ยช้า ๆ “ในคืนงานเลี้ยง ที่โรงล้างภาชนะ กลิ่นอะไรแรงที่สุดในห้อง”

เจียงเต๋อขมวดคิ้วเพียงเสี้ยว แล้วตอบเร็วเกินคาด

“ผงซักล้าง”

ซูฮวาอิ๋นเหลือบยิ้ม “ผิด เพราะในห้องนั้นสายน้ำใช้จากบ่อด้านตะวันออก กลิ่นเฉพาะของมันคล้ายกับสาหร่ายขม น้ำในบ่อหลวงทางตะวันตกต่างหากที่มีกลิ่นผงซักล้างชัดเจน เหตุใดเจ้าจึงจำเป็นกลิ่นผงซักล้าง”

เจียงเต๋อสบตาเจิ้งหลินอวี่วูบหนึ่ง ก่อนตอบ “ข้าจำกลิ่นผิด”

“คำถามที่สอง” ซูฮวาอิ๋นไม่เปิดช่องว่างให้นาน “ยามที่เจ้าเดินถือกล่องผ้าขาวเข้าใกล้โต๊ะเสวยฝ่าบาท เสียงอะไรดังในท้องพระโรง”

เจียงเต๋อชะงักวูบน้อยกว่าครั้งแรก “กลองพิธี”

“ในยามนั้นไม่มีการตีกลองพิธี” ซูฮวาอิ๋นเอียงหน้าเล็กน้อย

“มีแต่เสียงขลุ่ยเดี่ยวเปิดทางให้การย้ายที่นั่งของอาคันตุกะต่างถิ่น กลองพิธีถูกเก็บตั้งแต่ครึ่งชั่วยามก่อนหน้า หรือว่าเจ้าหูตึง”

สายตาของเจิ้งหลินอวี่นิ่งสนิท นิ่งจนอ่านไม่ออกว่าชื่นชมคำถาม หรือใช้มันเป็นมีดต่อให้คมขึ้น

เจียงเต๋อขยับปลายนิ้ว ทว่าหยุดเมื่อเห็นแววตาทหารที่คุมเขาอยู่

“ข้า...ข้าจำคลาดเคลื่อน”

“คำถามสุดท้าย” ซูฮวาอิ๋นยกคางขึ้นน้อย ๆ “ตอนที่เจ้าเปิดกล่องผ้าขาวนั้นออก เจ้าเปิดจากด้านซ้ายหรือด้านขวา”

เจียงเต๋ออ้าปากจะตอบ ก่อนริมฝีปากจะปิดแน่น ริมคางเกร็งขึ้นคล้ายคนเพิ่งนึกถึงจุดที่ไม่น่าพลาด

“ซ้าย”

“ก็ผิดอีก” เสียงของนางนุ่มราวกรายดอกเหมย

“เพราะสายผูกของกล่องนั้นข้างหนึ่งสั้นกว่า การจะเปิดได้ต้องเริ่มจากขวา ถ้าเริ่มจากซ้าย แค่ปล่อยนิ้วเดียว ผ้าก็จะตกกระจาย ไม่ใช่ผูกแน่นอย่างที่ข้าเห็นเมื่อมันถูกนำมาให้ตรงหน้าโต๊ะเสวย”

เจียงเต๋อกัดฟันแน่น แววตาที่พยายามนิ่งเกิดสะท้อนแวบน้อย ๆ แวบของคนถูกแสงแทงเข้ารูม่านตา

เจิ้งหลินอวี่เอ่ยเสียงเรียบ “ผิดทั้งสามข้อ และผิดทั้งกลิ่น เสียง และทิศ ผิดทั้งหมดในส่วนที่ไม่มีบันทึกบนบันทึก”

เจียงเต๋อสูดหายใจแรง “ใต้เท้า ข้า...”

“ปิดปากไว้ก่อน” เจิ้งหลินอวี่หักคำ เขาหันไปสั่งทหาร “พาตัวเจียงเต๋อไปขังไว้ก่อน แยกขังเดี่ยว ห้ามพบผู้ใด และ...”

เขาเหลือบตามองซูฮวาอิ๋นชั่วครู่ “นำกล่องผ้าขาวที่กองคลังเก็บแบบไว้มาให้ข้าดู ตอนนี้!”

“ขอรับ!”