ตอนที่ 4 ลาออก1

ป่าไผ่ด้านหลังสำนักศึกษา

ไม่ว่ามองไปทางใดล้วนเห็นแต่สีเขียวของลำปล้องไผ่  และพื้นดินที่เต็มไปด้วยใบไผ่แห้งเหี่ยวสีน้ำตาลหม่นกว้างไกลสุดสายตา ทั้งด้านซ้ายด้านขวายังคงไม่เห็นสิ่งใดแม้แค่มนุษย์สักคน

“หลิงเยี่ยน เจ้ายืนรอตรงนี้ครู่หนึ่ง”

กู้ซินแอบยิ้มร้าย จับแขนสวีหลิงเยี่ยนให้ยืนนิ่งๆ ตรงจุดที่ต้องการ จากนั้นเดินไปกับพี่สาวทั้งสองคนอีกทาง 

ในขณะที่หลิ่งหลินหยุดเดินและยืนนิ่งตามคำนั้น              

กู้ซินเหลือบตามองสวีหลิงเยี่ยนทางด้านหลังที่มีท่าทางใสซื่อโง่เขลาไร้ซึ่งอาการต่อต้านอื่นใดขณะหันมากระซิบกับฟู่ชิงและอวี้ซู วางแผนอย่างสนุกสนานว่า

“พี่สองคนช่วยกันจับแขนจับขานังหลิงเยี่ยนนะ ส่วนข้าจะปิดปากปิดจมูกให้มันขาดอากาศหายใจสลบไสลสิ้นสติไปเลย”

อวี้ซูปิดปากร้องโอ้ “รุนแรงจริงเชียว ข้าจับแขนนะ”

ฟู่ชิงรีบเสริม “ข้าจับขาแล้วกัน หลังจากนั้นล่ะ”

กู้ซินว่าต่อ “พอมันหมดสติก็ทิ้งไว้ในป่าไผ่เนี่ยแหละ กว่ามันจะฟื้นคงพลบค่ำ พอตื่นขึ้นมาคงตกใจจนเสียขวัญ หนีกลับบ้านไปเลย จะได้ไม่กล้าเสนอหน้ามาเข้าเรียนกับพวกเราอีก”

อวี้ซูได้ฟังก็หัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจ 

ในขณะที่ฟู่ชิงไม่เห็นด้วยเท่าใด “ไม่น่าจะดีหรอกนะ ข้าคิดว่าหามีดมากรีดหน้าของมันให้เสียโฉมเลยดีกว่า จะได้ไม่กล้าออกจากจวนอีกเลยตลอดชีวิต” 

สิ้นวาจานี้ อีกสองคนพลันชะงัก สักพักก็ยกมุมปาก เกิดเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทุกคนพยักหน้าให้กันอย่างเห็นด้วย  

ทว่าพวกนางไม่มีมีดเพราะไม่ได้พกพาจึงหันหน้ามองหาของมีคมอย่างอื่น และก็ได้เป็นกิ่งไม้เล็กแหลมแทน หึหึ! มุมปากยิ่งแสยะยิ้มเหยียดกว้าง เมื่อได้อาวุธมาอยู่ในมือ พวกนางเดินกลับไปหาสวีหลิงเยี่ยนทันที

เพียงแต่....นางไม่ยืนอยู่ที่เดิมแล้ว...

หายไปไหน? ทั้งสามหันซ้ายหันขวา ช่วยกันมองหา ทว่าจู่ๆ ป่าไผ่ที่ลมสงบนิ่งกลับคล้ายมีพายุเข้ากะทันหัน

ฟู่...ซ่า...

เสียงนั้นดังสนั่นจนสะเทือนแก้วหู พวกคุณหนูถึงขั้นหูอื้อตาลายเพราะพายุที่จู่โจมกะทันหัน ซู่! 

ลมแรงที่โหมซัดนั้นมาพร้อมสิ่งที่คล้ายใบมีดบางๆแต่คมกริบนับหมื่นพัน มันแหวกอากาศพุ่งใส่คุณหนูทั้งสามไม่ยั้ง เลือดสีแดงซึมผ่านเสื้อผ้าของเหล่าสาวน้อยเกิดเป็นหยดเล็กๆ เสมือนลวดลายกลีบบุปผาค่อยแย้มบานก็ไม่ปาน 

“กรี๊ดดดดดด”