ตอนที่ 3 สหายร่วมเรียน4

“ทำไมไม่ตายเสียล่ะ โผล่มาทำไม? ไสหัวไปซะ”

หลิ่งหลินถอนหายใจเบื่อ นางหยุดเดินถามเสียงนิ่ง “ครั้งที่แล้วสวีหลิงเยี่ยนขอโทษไปแล้วยังจะเอาอย่างไรอีก”

อวี้ซูเชิดหน้าถาม “แค่ขอโทษไม่พอกระมัง?”

ฟู่ชิงเสริม “เจ้าต้องหายตัวไปซะจึงจะดี”

กู้ซินว่าต่อ “รีบไสหัวกลับไปเลยนะ”

คนถูกไล่ทำหูทวนลม นางตั้งใจมาศึกษาร่ำเรียน  ไม่ได้มาทะเลาะเบาะแว้งกับใคร 

เป็นอย่างไรเล่า หลิ่งหลินในร่างใหม่ผู้นี้นิสัยดีมาก เปี่ยมเมตตายิ่ง รู้หรือไม่?

แน่นอนว่าคุณหนูทั้งสามมิได้รับรู้ถึงความเมตตานั้น พวกนางคิดเพียงว่าสวีหลิงเยี่ยนเพียงทำตัวสงบเสงี่ยมโง่เง่าน่ารำคาญเหมือนที่ผ่านมาจึงตามตอแยไม่เลิกรา

อวี้ซูเหยียดปากว่า “วันนี้ทำเป็นแต่งตัวสะสวย ทาแป้งแต้มชาดใส่ชุดสีแดง จงใจเลียนแบบท่านพี่ฟู่ชิงสินะ”

คุณหนูทั้งสาม ขึ้นชื่อเรื่องแต่งกายสีสันสดใสบาดตา โดดเด่นแต่ไกล คนหนึ่งชอบใส่สีเหลืองสด อีกคนสีเขียว ส่วนฟู่ชิงเป็นญาติผู้พี่ที่ชอบแต่งเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดที่สุด โดยเฉพาะสีแดง ใส่มาแทบทุกวัน 

ดังนั้น การที่เห็นสวีหลิงเยี่ยนแต่งกายเหมือนกันคล้ายจงใจจริงๆ เช่นนั้นจึงหมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิม

“ช่างบังอาจนักนะ” ฟู่ชิงตวาดอย่างหงุดหงิด

แต่หลิ่งหลินยังคงเมินเฉย

แล้วอย่างไร? ใครสน! นางเป็นคนที่ชอบสีสันสีสด ชอบหยดเลือด ชอบสีแดง เสื้อผ้าสีโลหิตยิ่งชมชอบนัก ชุดนี้ก็เพิ่งแวะซื้อที่ตลาดตอนเช้าเพื่อใส่มาเรียนวันแรกเชียวนะ

หญิงสาวเดินต่อ ไม่ใส่ใจว่าผู้ใดอยากรุมล้อม

ครั้นเห็นสตรีตรงหน้าไม่สะทกสะท้าน พวกนางยิ่งเพิ่มความชิงชัง โทสะพลันโหมกระพืออย่างรุนแรง เพียงแต่ยามนี้รอบด้านพวกนางเริ่มมีผู้คนเยอะขึ้นกว่าตอนแรกมาก เพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว ผู้คนจึงหนาแน่น พวกเขากำลังเดินเข้าสำนักศึกษาอย่างคึกคัก

กู้ซินจึงหันมาจับแขนกับอวี้ซูและฟู่ชิงให้หยุดเดินก่อนกระซิบกระซาบกับพี่น้องของตน ให้ได้ยินกันแค่สามคน “พี่สาวทั้งสอง ด้านหลังสำนักศึกษามีป่าไผ่ เงียบเชียบยิ่ง”

อีกสองคนพลันมีดวงตาสว่างวาบ จากนั้นค่อยๆ เปลี่ยนท่าทีที่มีต่อสตรีโง่เขลา อวี้ซูเดินเข้าหาสวีหลิงเยี่ยน แย้มพรายอย่างชั่วร้าย

“หลิงเยี่ยน ข้าคิดว่าพวกเราควรไปคุยกันดีๆ ทางด้านนั้นดีกว่า พวกข้าจะช่วยเจ้าฝึกร่ายรำเพลงพิณเป็นไร ดีหรือไม่?” ว่าพลางพยักเพยิดใบหน้าใช้คางเชิดๆ ชี้ทางขณะตรงเข้ามากุมมือสวีหลิงเยี่ยนอย่างเป็นมิตร

โดยไม่รู้ตัวว่าผู้ถูกกุมมือซ่อนรอยยิ้มชั่วร้ายยิ่งกว่า เชิญตามสบาย รีบๆ เลยเถอะ อย่ามัวเห่าหอน...

 

---

[1]ประตูพระจันทร์(月门) ทางเปิดโล่งลักษณะวงกลม เชื่อมต่อจากผนังหรือกําแพงที่ล้อมรอบสวน ส่วนหนึ่งของสถาปัตยกรรมในสวนจีน