ตอนที่ 5 องค์ชายสี่2

เมื่อถึงวันแข่งขัน ศิษย์ทุกคนในชั้นเรียนของอาจารย์ซ่งจวินเดินทางเข้ามายังจวนเหลียน ขุนนางใหญ่ผู้เป็นตัวแทนจัดสถานที่คัดเลือก

วันนี้เหล่าบุรุษล้วนแต่งกายสง่างามภูมิฐาน ส่วนเหล่าสตรีต่างพากันแต่งกายสะสวยสะคราญโฉมยิ่งกว่านางสวรรค์บนชั้นฟ้า 

แต่ละคนประเทืองผิวดีเยี่ยมประโคมเครื่องประดับและเสื้อผ้าสีสันตระการตา เรียกได้ว่ามีครบทุกสีในใต้หล้า ทุกชุดล้วนเป็นของใหม่ ชุดที่ใครก็ไม่เคยเห็นพวกนางสวมใส่

โดยเฉพาะว่านลู่ชิง  นางแต่งตัวแต้มชาดหยาดเยิ้ม เสื้อผ้าอาภรณ์มีลวดลายทั้งอ่อนช้อยและประณีตบรรจง เรียกได้ว่าสวยสดงดงามไร้ที่ติ คล้ายต้องการรับคัดเลือกให้เป็นพระสนมมิใช่สหายร่วมเรียนกระนั้น

คงมีเพียงหลิ่งหลินที่แต่งชุดสีแดงปานเพลิงตัวเดิม ซื้อใหม่ทำไมสิ้นเปลือง!

บรรดาศิษย์ทุกคนรวมตัวกันที่ลานประลองฝีมือ เหนือลานพิธีมีแท่นประธาน องค์ชายสี่ผู้ลือเลื่องเรื่องรูปโฉมต้องมานั่งประทับอยู่ตรงนั้น

พวกเขาล้วนตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ ปรารถนายลโฉมเหลือเกิน

“องค์ชายสี่เสด็จ...”

เสียงขันทีดังขึ้น ดึงสายตาทุกคนให้หันมองทันที แน่นอนว่าล้วนตรึงความสนใจของพวกเขาได้ชะงัดทันใด

บนทางเดินริมระเบียงเหนือลานพิธีการประลองค่อยๆ ปรากฏองค์ชายหนุ่มรูปงามเรือนกายสูงสง่าโดดเด่นเดินออกมาอย่างองอาจผึ่งผาย 

พระองค์อยู่ในชุดแพรสีม่วง ปักลายซับซ้อนสมจริง เส้นผมมัดรวบไปด้านหลังครึ่งศีรษะเผยใบหน้าขาวคมคายดุจหยกสลัก จมูกโด่งคมสัน คิ้วหนา ดวงตาที่พราวเสน่ห์นั้นทั้งคมเข้มและเป็นสีดำขลับดุจราตรีกาลอันมืดมิดแลดูลึกลับและเย็นชาแลดูไม่น่าเข้าใกล้ทว่ากลับดึงดูดให้ค้นหาอย่างยิ่ง ริมฝีปากแดงเรื่อกว่าคนทั่วไปเล็กน้อยนั้นยั่วยวนชวนจุมพิตด้วยเสน่หา

ทุกอย่างบนใบหน้าของพระองค์ดุจภาพวาดที่สวรรค์บรรจงสรรสร้าง สมบูรณ์แบบปานนั้น สง่างามราวกับไม่ใช่มนุษย์ ใบหน้าหล่อเหลาเสียจนทำเอาสตรีต่างมองอย่างทอดถอนใจด้วยความปรารถนาทอดกายไร้ที่เปรียบ

ไม่เว้นแม้แต่หลิ่งหลิน

หญิงสาวตกตะลึงพรึงเพริดมิคลาย

บุรุษหนุ่มผู้ที่มีใบหน้างดงามโดดเด่นเหนือสามัญ ชนิดที่ว่ามีหนึ่งไม่มีสองเช่นนั้นย่อมหาคนเหมือนได้ยากยิ่ง 

ยิ่งจ้องยิ่งใช่! ชัดเลย!

จ้าวหมิงอวี่

ริมฝีปากสีแดงสด คิ้วกระบี่ได้รูป ดวงตาคมกล้า จมูกโด่งสัน สันกรามทรงเสน่ห์ รอยยิ้มชวนมอง

แน่นอนว่ายามนี้เขามิได้ยิ้ม แต่นางเคยเห็นมาแล้ว รอยยิ้มของเขาที่เคยมีให้นางเพียงคนเดียว

บุรุษหนุ่มผู้แข็งกร้าวเย็นชาทว่ากลับคลุ้มคลั่งในรักถึงขั้นยอมให้นางสะบั้นเส้นลมปราณทำลายวรยุทธ์เพื่อพิสูจน์ความรู้สึกของหัวใจ

ภาพเหตุการณ์ในหุบเขาปีศาจจากความทรงจำค่อยๆ ผุดพรายคล้ายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน 

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว

กลางฤดูหนาวที่ริมผา บุรุษหนุ่มรูปงามยืนตระหง่าน ร่างสูงสง่าดุจรูปสลักศิลาของเขาต้านทานแรงลมมิไหวเอน  เขากำลังประจันหน้ากับสตรีชุดแดงปานเพลิงด้วยแรงโทสะ ทว่าดวงตาคมเข้มกลับเต็มไปด้วยแววบีบคั้นระคนตัดพ้อ  รอเพียงได้รับการพยักหน้า ทว่ากลับได้ยินแต่คำว่า ‘ไม่’

หลิ่งหลินก้มหน้าค่อยๆหลับตาลง แต่ยังคงเห็นเพียงภาพของจ้าวหมิงอวี่ที่คำรามเสียงขื่นแต่ดุดันต่อหน้านางว่า

‘ข้าชอบเจ้า หลิ่งหลิน ไม่แต่งงานกับเขาได้หรือไม่ หลิ่งเฮ่อไม่ได้รักเจ้า ไปกับข้าเถอะ แต่งงานกับข้า’

‘ไม่’

‘ข้าเป็นถึงองค์ชาย เจ้าแต่งกับข้าไม่มีทางลำบาก’

‘สูงศักดิ์แล้วอย่างไร? ใครสน!’

‘เช่นนั้นข้าสละฐานันดร เพื่อเจ้า’

‘ข้าไม่สน ท่านจงไปเสียตอนที่ยังมีโอกาส หาไม่! ข้าจะหักขาท่านซะ’

‘หลินหลิน...’

และใช่! นางรู้สึกหวั่นไหวกับเขา 

แต่จะให้ทำอย่างไร?

นางทำตามหัวใจตัวเองไม่ได้!

วันนั้นนางต้องเข้าพิธีแต่งงานกับหลิ่งเฮ่อให้เสร็จสิ้นจึงลงมือกับเขารุนแรงเกินไป

แต่เขาเก่งกาจมากฝีมือปานนั้น เอาชนะนางก็ยังได้ ไฉนไม่หลบเลี่ยงเล่า? 

ชอบนางที่เป็นสตรีอายุมากกว่าหลายปีก็แล้วไปเถิด แต่ยอมให้นางทำร้ายปางตาย เขามันบ้า!

 

---

[1]เวลาประมาณ 13.15 น.