บทนำ||สตรีลึกลับ

ท้องฟ้ายามพลบค่ำขมุกขมัว กลิ่นดินหลังฝนตกใหญ่ยังลอยคละคลุ้งในอากาศ เสียงขบวนรถม้าจำนวนหลายสิบคันกำลังมุ่งหน้าลงใต้ เสียงเกือบม้าเหยียบย่ำลงบนถนนดินขรุขระซึ่งมีแอ่งน้ำขังเป็นตะหลุก

“หม่าจงเจ้าไปเร่งท้ายขบวนหน่อยใกล้ค่ำแล้ว แถวนี้บรรยากาศไม่ดี”

บุรุษบนหลังอาชาพ่วงพีสีดำสนิทตะโกนสั่งบุรุษอีกคนซึ่งขี่ม้าตีคู่อยู่ด้านข้างรถม้าคันโต ชายผู้นั้นรับคำสั่งแล้วบังคับบังเหียนพาม้าย้อนกลับไปยังท้ายขบวน ยิ่งดวงอาทิตย์จวนอัสดงบรรยากาศพลันเย็นยะเยือก

ขบวนดังกล่าวกำลังเคลื่อนผ่านช่องทางคับแคบ สองด้านเป็นภูผาขนาบ เส้นทางทอดยาวกว่าสิบลี้ดูอันตรายจนผู้คุ้มกันต่างระวังภัย พอท้ายขบวนเข้ามาอยู่ในช่องเขาคับแคบเสียงโห่คำรามจะดังลั่น

“ฆ่าให้สิ้น! แล้วปล้นเอาทรัพย์พวกมันมาให้หมด!”

ก้อนหินใหญ่ถูกปล่อยให้กลิ้งลงมาขวางเส้นทางด้านหน้าและปิดท้ายขบวน รถม้าคันหน้าสุดถูกบังคับให้หยุดกึกพร้อมเสียงม้ากรีดร้องเสียงแหลมสูง ทุกชีวิตพลันชักกระบี่ออกมาเตรียมสู้ตายทันที แล้วกองโจรกว่าร้อยชีวิตก็ถาโถมลงมาจากยอดทิวเขาด้านบนสองฟากเขา ร่างสกปรกเต็มไปด้วยรอยสัก หน้าตาถมึงทึง แววตาเปี่ยมด้วยความกระหายในเลือดเนื้อและทรัพย์สิน

“โจรภูเขาจู่โจม ปกป้องนายน้อยจ้าว!” บุรุษซึ่งนำขบวนตะโกนกึกก้อง เหล่าบุรุษสวมชุดเกราะรีบกระจายกำลังปกป้องรถม้าคันโตที่อยู่กลางขบวนทันควัน

อึดใจต่อมาเสียงโลหะปะทะกันก็ดังขึ้นทันที สะเก็ดไฟแตกเป็นประกายทุกครั้งที่ดาบปะทะกันเสียงดังกึกก้องสะท้านไปทั้งหุบเขา องครักษ์กว่าหกร้อยชีวิตแม้ฝีมือการต่อสู้ดีและกำลังที่มากกว่า แต่ก็เสียเปรียบในทางภูมิ เพียงเสี้ยวลมหายใจนั้นเลือดก็สาดกระเซ็น พวกเขาร่วงหล่น ดั่งใบไหม้แห้งปลิดปลิว

หัวหน้าโจรเป็นชายร่างใหญ่ หน้าตาเต็มไปด้วยแผลเป็น หัวเราะต่ำเสียงดังก่อนจะตะโกนเสียงเหี้ยมสั่งอยู่เบื้องบน มันมองกลุ่มคนด้านล่างราวกับมองมดปลวกถูกบดขยี้ภูเขาแถบนี้เป็นถิ่นหากินของมัน หลายวันก่อนมีจดหมายลึกลับแจ้งว่าวันนี้จะมีขบวนสูงศักดิ์ที่มากด้วยทรัพย์สินและเสบียงจะผ่าน มันจึงมาดักปล้น ไม่คิดว่าจะเป็นจริง

“ฆ่าให้สิ้น!”

ไม่นานรถม้าก็ถูกจู่โจม แตกออกเป็นเสี่ยง บุรุษหนุ่มหน้าหยกซึ่งอยู่ด้านในพุ่งทะยานพร้อมกระบี่ในมือถึงรูปกายของเขาจะดูราวกับบัณฑิตผู้คงแก่เรียน ทว่ายามคับขันก็ยังพอปกป้องตนเองได้ ยามถูกจู่โจมชายหนุ่มก็ยกดาบขึ้นรับด้วยกิริยาองอาจ

ชายหนุ่มกับองครักษ์อีกสองชีวิต ไม่ทันสังเกตว่าพวกตนถูกกลุ่มโจรกว่าครึ่งร้อยไล่ต้อนจนไปจนมุมอยู่บนหน้าผาสูงชัน ให้เก่งกาจเพียงใด แต่พวกเขามีเพียงสามคนส่วนเหล่าโจรร้ายห้อมล้อมกับมากถึงครึ่งร้อย สุดท้ายจึงหันหลังชนกันอย่าอับจนหนทางจะไปต่อได้

“หม่าจงเจ้าพานายน้อยหนีไป” บุรุษหน้าเหี้ยมกระซิบกับสหายวัยใกล้เคียงแต่มีใบหน้าอ่อนโยนกว่า

“ไม่! หากจะไปพวกเราต้องไปด้วยกัน” เป็นชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาแต่งกายหรูหรารูปร่างสูงโปร่งราวกับเป็นบัณฑิตหน้าหยกกัดฟันกระซิบเสียงลอดไรฟัน

“แต่ว่า...”

“ฟังข้า เพราะข้าคือนายน้อย!” เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมผิดหน้าตา จากนั้นก็กระชับด้ามกระบี่ พุ่งทะยานออกไปฟาดฟันอย่างไม่กลัวตาย

การต่อสู้ยืดเยื้อทั้งที่มีเพียงสามชีวินที่ถูกไล่ต้อน เลือดอุ่นเริ่มไหลรินจากบาดแผลบนร่างกายของบุรุษทั้งสาม ส่วนด้านล่างยังได้ยินเสียงต่อสู้ฆ่าฟันกันอย่างดุเดือดทั้งสองฝ่ายต่างล้มตายและบาดเจ็บคนแล้วคนเล่า ส่วนสามชีวิตด้านบนยังคงกัดฟันยืนหยัดต่อสู้ ไม่ยอมถอยแม้เพียงก้าว ทว่าสุดท้ายน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟในจังหวะหนึ่งหนึ่งในสามก็พลาดท่า ถูกกระแทกจนล้มลงบนพื้นหิน กระบี่ของโจรหน้าเหี้ยมฟาดฟันลงมาเกือบตัดลำคอ

ทันใดนั้น!

เฟี้ยว...ฉึก! เฟี้ยว...ฉึก! เฟี้ยว...ฉึก!

เสียงลูกธนู ที่พุ่งมาจากที่สูง พรากชีวิตของโจรทีเดียว สามคน ก่อนเงาร่างหนึ่งจะปรากฏ เสื้อคลุมสีดำปลิวสะบัดพร้อมเสียงตวัดคมกระบี่แหวกอากาศ คนในชุดดำสนิทใบหน้าปิดด้วยผ้าแพรสีแดงเข้ม ปรากฏตัวกลางหมู่โจร ร่างนั้นมองเพียงปราดเดียวบุรุษที่ถูกเรียกว่า ‘นายน้อย’ ก็แน่ใจผู้ช่วยเหลือนั้นคือสตรี!

แต่นางกลับมีท่วงท่าคล่องแคล่ว ราวเงาจันทร์ที่ฉีกฟ้ามืด ด้านหลังของนางมีกระบอกบรรจุลูกธนู แต่ในมือของนางกับกำด้ามกระบี่ นางฟาดผ่านคอของโจรที่หมายจะปลิดชีพพวกเขาราวกับนางตัดดอกไม้ในสวน เลือดสาดเป็นทาง ชั่วพริบตาศัตรูรอบข้างล้มลงเกินสิบศพ!

“เป็นใครกัน!” หัวหน้าโจรคำราม ก่อนจะชักดาบใหญ่เข้าปะทะกับนาง

“มารดาพวกเจ้าอย่างไรเล่า!”

เสียงนางเอ่ยตอบ เสียงหวานนัก แต่กลับเย็นยะเยือกชวนสยอง เพียงพริบตานางก็ก้าวกระโดดเข้าฟาดฟันรวดเร็วราวสายลม กรีดคอศัตรูขาดสะบั้นไปอีกนับสิบร่าง ท่วงท่าของนางเยือกเย็น เฉียบขาด และโหดร้ายกว่าแม่ทัพผู้ชำนาญศึกในสนามรบมากกว่าจะเป็นสตรีรูปร่างบอบบางราวกิ่งหลิว

บุรุษหนุ่มผู้เป็น ‘นายน้อย’ อาศัยจังหวะนั้นลุกขึ้น ตั้งหลักใหม่ เข้าประชิดผู้ที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าโจร การต่อสู้โหมเดือด เสียงร้องโหยหวนของโจรดังระงม เมื่อเขามีสตรีชุดดำช่วยสังหารศัตรูอย่างไร้ปรานี เลือดสาดเปรอะผืนดินจนชุ่ม

สุดท้ายหัวหน้าโจรถูกชายหนุ่มแทงทะลุหน้าอก ร่างใหญ่ทรุดฮวบลงต่อหน้าลูกน้อง เสียงโห่ร้องที่เคยกึกก้องพลันเงียบสงัดเขาไม่รอตัดศีรษะของมันในกระบี่เดียว! โจรที่เหลือแตกฮือหนีเข้าป่าอย่างไม่คิดชีวิต

เหลือเพียงเสียงลมหอบหนัก ๆ ของบุรุษทั้งสามกับหนึ่งสตรีที่ยืนอยู่บนเนินเขากลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทั่วทั้งหุบเขา

เขาหันไปสบตากับสตรีปริศนาในชุดดำ แม้เพียงเห็นดวงตาเรียวคมเหนือผ้าแพร ก็ทำให้ใจชายหนุ่มสะท้านเล็กน้อย แต่ยังมิทันได้เอ่ยถาม นางกลับสะบัดกระบี่เช็ดเลือดก่อนเก็บคืนปลอกแล้วหันหลังจะจากไป

บุรุษหนุ่มหน้าหยกรีบร้องเรียกเสียงทุ้มต่ำ “เดี๋ยวก่อน! มิทราบว่าผู้มีพระคุณเป็นใครกัน?”

สตรีในอาภรณ์สีดำหยุดเท้าเพียงชั่วครู่ ก่อนเอ่ยตอบโดยไม่หันกลับมาสบตา นางเพียงเอ่ยเพียงเสียงหวานแต่เย็นชาว่า...

“เป็นเพียงผู้ผ่านทางเท่านั้น”

เสียงหวีดร้องของอาชาที่แตกตื่นเพิ่งจางหาย สายลมยามหัวค่ำพัดพาเอากลิ่นคาวคละคลุ้งมาปะทะจมูกโด่งของชายหนุ่ม สายตาของเขาจับจ้องอยู่กับร่างระหงในชุดดำที่กำลังจะก้าวจากไปด้วยกิริยาสง่างาม

ร่างของนางถูกแสงจันทร์ที่เพิ่งกระจ่างสาดส่องจนเป็นเงาวูบวาบท่ามกลางศพมากมายในสายตาของเขานางดูบอบบางราวกิ่งหลิวแต่กลับมีกลิ่นอายสังหารเข้มข้นกว่าบุรุษเช่นเขา

แต่ในขณะที่เขากำลังจับจ้องร่างระหงกลับมีเงาของโจรผู้หนึ่งที่แกล้งตายเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังเขา มันผู้นั้นลุกขึ้นว่องไวและกำลังยกธนูหน้าไม้ขึ้นเล็งตรงมาโดยที่เขาไม่ทันระวัง

“จงตายเสียเถิด ‘จ้าวเฉินจ้าน’ เจ้ามันสมควรตาย!” เสียงแหบห้าวคำรามพร้อมลูกธนูที่พุ่งออกจากสาย

“ระวัง!”

เสียงของนางร้องเตือนได้เพียงเท่านั้น สัญชาตญาณของนางช่างฉับไวพุ่งเข้ามาแล้วพลิกกายตนเองรับลูกธนูแทนเขาจนชายหนุ่มไม่ทันร้องอุทานแม้เพียงครึ่งคำ!

ฉึก!

ธนูดอกนั้นปักลึกตรงด้านหลังข้างซ้ายของนางอย่างแม่นยำ เลือดแดงสดทะลักออกมาทันควัน กลิ่นคาวคละคลุ้งจนชายหนุ่มตกใจ

“เจ้า!”

ทว่าแววตาที่โผล่พ้นผ้าปิดบังใบหน้ากลับยังเยือกเย็นไม่เห็นถึงความแตกตื่น นางซัดมือออกไปมีดสั้นก็ลอยคว้างออกไปตัดหลอดลมของมือธนูหน้าไม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ

“อึก!” มันสะอึก ขณะยกมือกุมลำคอ เลือดสีแดงพุ่งออกมาราวตาน้ำพุแตก

ซึ่งสตรีลึกลับเองก็ไม่ต่างกันหลังซัดมีดสั้นที่เป็นอาวุธลับออกไปสังหารนักฆ่าที่แฝงกายมาในคราบของโจรภูเขาแล้วก็กระอักเลือดก้อนใหญ่ทะลักออกจากริมฝีปากสีจาง ร่างเล็กสั่นระริกก่อนเรี่ยวแรงจะหมดไป

“แม่นาง!”

ชายหนุ่มที่รอดตายเพราะสตรีลึกลับเป็นครั้งที่สองเห็นดังนั้นตกใจจนอุทานเรียกนางออกมาเสียงดัง เขาเป็นหมอ เป็นผู้คุ้นเคยพิษบาดแผลมานักต่อนัก แต่ไม่เคยรู้สึกโกลาหลในอกเท่าครั้งนี้

“ปล่อย!” นางกล่าวแล้วผลักเขาออกห่าง นางก้าวไปได้เพียงสามก้าวก็ทรุดฮวบลงหัวเข้ากระแทกพื้น

ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปพยุงเรือนกายบอบบางเข้ามาในอ้อมแขนตนเองรีบแล้วร้องบอกนาง “ข้าเป็นหมอ รักษาเจ้าได้!”

แต่ร่างเล็กกลับหันกลับมาซัดฝ่ามือเปรี้ยงแล้วใช้วิชาตัวเบาทะยานหายลับไปกับรัตติกาล ไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา ชายหนุ่มทำได้เพียงมองตามแต่ไม่พบสิ่งใดนอกจากความมืด…