ตอนที่35เซิ่งกงซุน

เหตุการณ์การปะทะกันนั้นล้วนตกอยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่งที่ซุ่มดูอยู่

เซิ่งกงซุน ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแฝงความหยิ่งทะนง หลานชายของเซิ่งซื่อ บุตรชายเพียงคนเดียวของเซิ่งหม่าถง เขาเป็นหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของเซิ่งเจี้ยนแม่ทัพประจำมณฑลแดนใต้ สายเลือดในกายของเขาคือสายเลือดนักรบโดยแท้

แต่กลับเป็นเพียงคุณชายเจ้าสำราญผู้หนึ่ง เขาใช้ชีวิตกลางวันอย่างสำมะเลเทเมา เที่ยวเล่น ดื่มสุรา ล้อมรอบด้วยเหล่าหญิงคณิกาในหอโคมแดง เย้าหยอกผู้คนด้วยแววตาขบขันและถ้อยคำกึ่งล้อเล่น คำพูดและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ใครเลยจะคิดว่า เบื้องหลังกลับเป็นหัวหน้ากลุ่มนักฆ่าที่ตระกูลเซิ่งเพาะบ่มขึ้นอย่างลับๆ

กลุ่มที่ไร้ชื่อ ไร้ตัวตน ไม่ปรากฏแม้แต่ในทะเบียนขุนนางหรือเอกสารราชสำนัก เป็นดั่งเงามืดที่คอยกำจัดศัตรูของตระกูลอย่างเงียบงัน และโหดเหี้ยม

เซิ่งกงซุนคือผู้นำกลุ่มนั้น มือของเขาเปื้อนเลือดมากกว่าที่ใครคาดคิด แต่ไม่เคยมีหลักฐานใดโยงถึงตัว เขาฉลาดพอจะหลบสายตาราชสำนัก และอันตรายพอสำหรับศัตรู

สำหรับเซิ่งกงซุน เขาไม่ได้ฆ่าเพราะคำสั่ง แต่ฆ่าเพื่อ พิสูจน์ว่าเขาอยู่เหนือกว่าผู้อื่น

เขาเชื่อว่าคนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่มีสิทธิ์ เขียนกฎ ดูถูกผู้ที่อ่อนแอ หัวเราะเยาะความเมตตา และไม่เคยยึดมั่นในสิ่งใด

ชายหนุ่มซ่อนตัวอยู่บนกิ่งไม้สูง ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวซ่อนความหยิ่งทะนง มองดูสตรีบอบบางในชุดงดงามดวงตาพราวระยับ 

เมื่อเขาเห็น คุณหนูรองอวี้หลัน หญิงสาวผู้ซึ่งเขาคิดว่าเป็นเพียงคุณหนูผู้สูงศักดิ์ ไร้กำลัง อ่อนแอ แต่ภาพที่เขาเห็น...กลับขัดแย้งกับทุกข้อมูลที่ได้รับมา

ร่างบอบบางในชุดงดงามพลิ้วไหวตามการเคลื่อนกาย ฝีมือว่องไวและโหดเหี้ยม ทั้งยังกล้าหาญและเฉลียวฉลาดเกินคาด หัวใจของเขาพลันเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น สายตาตรึงอยู่เพียงบุคคลเดียว

เซิ่งกงซุนยกยิ้มบางๆ สัมผัสบางอย่างในอกเริ่มร้อนวาบอย่างไม่คาดคิด

น่าสนใจนัก... สตรีที่ท่านอาหญิงของเขาอยากกำจัด กลับงดงามและอันตรายได้ถึงเพียงนี้

ความรู้สึกหนึ่งกู่ร้องขึ้นภายในใจ เขาไม่อยากฆ่านาง แต่เขาอยาก ครอบครอง อยากกดนางลงให้สยบ อยากเห็นนางคุกเข่าภายใต้เงาของตนเอง

เซิ่งกงซุนยกหน้ากากสีดำสนิทขึ้นปิดครึ่งใบหน้า หน้ากากนั้นทำจากวัสดุบางเบา แวววาวราวเคลือบโลหะดำเนื้อเนียน เมื่อเขาสวมลงบนใบหน้า หน้ากากนั้นปิดบังท่อนบนไว้ทั้งหมด เหลือไว้เพียงดวงตาคู่วาววับ 

ดวงตานั้น ราวกับเปลวเพลิงยามราตรี ทั้งลุ่มลึก ยากหยั่งถึง และแฝงความคลุ้มคลั่งที่รอวันปลดปล่อย

ริมฝีปากของเขายังเผยให้เห็นชัดเจน ยกโค้งน้อยๆ ขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจบอกได้ว่ากำลังเยาะหยัน เย้ายวน หรือเพียงแค่สนุก

ยิ่งหน้ากากปิดซ่อนแทบทุกส่วนบนใบหน้า ดวงตาและรอยยิ้มที่เหลืออยู่ กลับยิ่งขับให้เขาดูอันตรายยิ่งกว่าเดิม

ชายหนุ่มทะยานจากกิ่งไม้ลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง พร้อมกับนักฆ่านับสิบรอบกาย เสียงกระแทกเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับฝุ่นที่ลอยฟุ้งเล็กน้อย

อวี้หลันยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดอวลในอากาศ ม่านผมดำปลิวไหวตามแรงลมพัด ดวงตาคู่งามหรี่มองกลุ่มผู้มาใหม่ที่เหาะเหินเดินอากาศเข้ามา หลังจากที่นางเพิ่งปลิดชีพนักฆ่าคนสุดท้ายลง

เพียงแวบเดียวเท่านั้น นางก็จำแนกได้ทันที ว่าบุรุษผู้นี้แตกต่างจากนักฆ่าคนอื่น ทั้งนักฆ่าเบื้องหลังของเขาก็ไม่ธรรมดา แตกต่างจากกลุ่มนักฆ่าก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

แม้จะรู้สึกเคร่งเครียด แต่นางหาได้เผยความรู้สึกออกมา สีหน้ายังคงนิ่งสงบ ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย ทว่าหัวใจเต้นแรงด้วยจังหวะเร่งเร้า

สายตาของอวี้หลันเหลือบมองไปยังฉิงซานที่ยืนประคองทวนด้วยร่างที่มีรอยเลือดเปรอะเปื้อน ฉิงเอ้อที่หายใจหนักขึ้นเล็กน้อย แม้จะไม่แสดงอาการ แต่ดวงตาก็เริ่มเคร่งเครียดและอ่อนล้า ฉิงลิ่วเองก็เหงื่อซึมเต็มหน้าผาก กระบี่ในมือลดต่ำลงจากที่ควรจะเป็น

คนของนาง... กำลังอ่อนล้า

แม้นางจะไม่เอ่ยคำใด แต่น้ำหนักในใจกลับถ่วงลงมาช้าๆ 

นางประมาทศัตรูเกินไป

อวี้หลันครุ่นคิดอย่างเงียบงัน ดวงตาของนางหรี่ลงอีกครั้ง กวาดมองศัตรูที่ค่อยๆ เคลื่อนวงล้อมเข้ามา

"เจ้าคงเป็นหัวหน้านักฆ่าพวกนี้กระมัง" 

นางเอ่ยเสียงเรียบ แม้สถานการณ์จะเสียเปรียบ แต่น้ำเสียงกลับไม่หวั่นไหว

เซิ่งกงซุนหัวเราะในลำคอ เบา ทุ้ม และแฝงความยั่วเย้า รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากที่โผล่พ้นหน้ากาก

"ถูกต้อง สตรีที่ทั้งเด็ดขาด ฉลาด และยังงามหมดจดถึงเพียงนี้ ช่างหาได้ยากนัก"

เขายกมือขึ้นช้าๆ หมายจะแตะปลายเส้นผมที่พลิ้วอยู่ข้างแก้มของคนงาม ดวงตาเปล่งประกายด้วยความสนใจที่เกินกว่าธรรมดา แต่ปลายนิ้วที่กำลังจะสัมผัสนางนั้น... กลับหยุดลงฉับพลัน 

เพราะเพียงพริบตาเดียว ฉิงทั้งสามก็เข้ามาขวางเบื้องหน้า ดวงตาเยียบเย็น ยืนขนาบเป็นแนวกำแพงมนุษย์อย่างพร้อมเพรียง

คลื่นความเย็นพลันปกคลุมในอากาศ ราวกับไม่จำเป็นต้องกล่าวคำใด แค่เพียงสายตา ก็เพียงพอแล้วที่จะปัดมือของเซิ่งกงซุนออกห่าง

ฮ่าฮ่าฮ่า

เสียงหัวเราะต่ำทุ้มของเขาดังขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะชักมือกลับท่าทางไม่เร่งร้อน

"ใจเย็น... ข้าแค่จะทักทายเพียงเท่านั้น"

เขาหันไปสบตากับอวี้หลัน รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏอีกครั้ง งดงาม นุ่มนวล และอันตรายในคราเดียว

"คุณหนูรองอวี้ เราจะไม่คุยกันหน่อยหรือ"

อวี้หลันเหลือบตามองคนของนาง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"ถอยไปเถิด"

ฉิงทั้งสามแม้ไม่เห็นด้วย แต่ไม่อาจขัดคำสั่ง ได้แต่ถอยออกมายืนด้านหลัง ราวกับเงาของเจ้านาย สีหน้าทั้งสามเคร่งเครียด ไม่มีใครกล้าหย่อนการระวังแม้แต่น้อย เพราะพวกเขารู้ดี ว่าบุรุษตรงหน้า คือศัตรูที่ร้ายกาจ

"เจ้ามีอะไรก็พูดมา"

อวี้หลันเอ่ยเสียงเย็น เงยหน้าขึ้นจ้องมองชายปริศนาสวมหน้ากากอย่างไร้ความเกรงกลัว นางยังคงนิ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย แต่ในอกกลับเยือกเย็นลงเรื่อยๆ

เซิ่งกงซุนหยุดยืนตรงหน้านาง ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้ง ร่างนักฆ่านอนแน่นิ่งจมกองเลือดทั่วผืนดิน และเงาทมิฬของคนของเขาที่ยังล้อมอยู่โดยรอบ

ชายหนุ่มเอียงหน้าเล็กน้อย ขณะจ้องมองใบหน้างดงามตรงหน้าอย่างพินิจ 

ความหลงใหลเริ่มกลืนกินทุกเหตุผล ยิ่งได้พิจมองนางใกล้ๆ ยิ่งได้พูดคุย เขายิ่งต้องการครอบครองนาง

"ข้าไม่ปฏิเสธ ว่าแรกเริ่ม เจ้าเป็นเพียงเป้าหมายหนึ่งของข้า แต่ยามนี้ข้ากลับเสียดายยิ่ง หากต้องฆ่าเจ้าทิ้ง"

"ข้าจึงคิดว่า ยังมีวิธีอื่นที่ดีกว่า"

รอยยิ้มบางฉาบอยู่บนริมฝีปากที่โผล่พ้นหน้ากาก รอยยิ้มที่เหมือนจะอ่อนโยน แต่แววตาภายใต้หน้ากากบ่งบอกชัดเจนถึงความต้องการ ที่ทำให้คนถูกมองขนลุกชัน

หากนางยินยอมเขาแต่โดยดี เขาจะกลับไปแจ้งท่านพ่อ และท่านอาหญิง ว่าแผนสังหารควรเปลี่ยนเป็น... แผนแต่งงาน

เพราะหากนางเป็นของเขา ก็เท่ากับว่าสินเดิมของนาง ทรัพย์สินทั้งหมดของนางที่ท่านอาหญิงต้องการก็จะเป็นของตระกูลเซิ่งอย่างไร้ข้อโต้แย้ง ไม่ต้องเสียเลือดเสียคน ไม่ต้องเสี่ยงต่อหายนะใดๆ

ส่วนเขาก็ได้หญิงงามที่พึงใจมาครอบครอง

เซิ่งกงซุนคิดเงียบๆ อย่างลำพองใจ ก่อนจะปรายตามองไปยังเหล่าผู้ติดตามของอวี้หลัน

"เจ้าดูสิ คนของเจ้าล้วนเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า ถ้าสู้ต่อไป... พวกเขาก็คงตายเปล่า"

แววตานั้นไม่มีร่องรอยเยาะเย้ย แต่เต็มไปด้วยความเหนือกว่า ราวกับกำลังบอกว่า หากนางกล้าปฏิเสธ ทุกชีวิตตรงนี้จะไม่มีใครรอด

ดวงตาของเซิ่งกงซุนวาววับ ราวกับเปลวเพลิงแห่งความต้องการค่อยๆ ลุกไหม้ เขากวาดตามองสตรีตรงหน้า คล้ายกำลังชื่นชมของล้ำค่า ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"แต่หากเจ้ายอมเชื่อฟังข้า เป็นคนของข้า ข้าจะปล่อยพวกเขาไปทั้งหมด... จะไม่มีใครต้องตายแม้แต่คนเดียว"

"นี่เป็นทางเลือกที่สตรีฉลาดเช่นเจ้าควรยินดี... ว่าหรือไม่"

เซิ่งกงซุนไม่คิดปิดบังความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของที่กำลังหลอมรวมเข้ากับความหลงใหลอย่างบิดเบี้ยว เขาก้าวเข้าใกล้ขึ้นอีกนิด เพียงพอให้เงาของตัวเองเอนทับร่างของนาง

"เจ้าชั่ว เจ้าอย่าได้คิดฝัน"

บ่าวผู้จงรักภักดีเห็นเช่นนั้นก็กระชับอาวุธในมือ พวกเขายอมตายเสียยังดีกว่า

"อยากจะฆ่าก็ฆ่า แต่ข้าไม่ยอมแพ้เจ้าแน่"

อวี้หลันกล่าวพร้อมทั้งยกเท้าขึ้นยันหน้าอกของอีกฝ่ายเต็มแรง ก่อนจะตวัดดาบในมือเข้าใส่

แม่งเอ๊ย มั่นหน้านัก หมั่นไส้ตั้งแต่เหาะมาแล้ว

"เจ้า..."

เซิ่งกงซุนมองสตรีที่ถีบเข้ายอดอกเขาอย่างตื่นตะลึง ทั้งเจ็บและจุก ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวปลายดาบคมกริบก็ตวัดเฉียดลำคอ เขาเบี่ยงตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด แต่ถึงอย่างนั้นปลายเส้นผมก็ถูกคมดาบนั้นตัดขาดจนกระจาย แต่นั่นกลับทำให้เขายิ่งรู้สึกพึงใจในตัวนางมากขึ้น

"เจ้าช่างดื้อรั้นเสียจริง"

ว่าแล้วเขาก็พุ่งเข้าหานาง กระบวนท่ารวดเร็วและเฉียบคม ทว่ากลับเหมือน เย้าหยอก มากกว่าจะหมายปลิดชีพ

อวี้หลันยกดาบขึ้นปัดแนวคมกระบี่ที่พุ่งเข้ามา พร้อมเบี่ยงตัวหลบ มุมปากกระตุกน้อยๆ ดวงตาคู่งามฉายแววเย็นเฉียบ ขณะประเมินคู่ต่อสู้ในพริบตาเดียว

คนผู้นี้มีวรยุทธ์ไม่ด้อยเลย...

ความคิดนั้นพลันทำให้อวี้หลันรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาในอกอย่างบอกไม่ถูก แม้ภายนอกจะคงสีหน้าเรียบสงบ แต่นางกลับรู้สึกเหมือน... ถูก โกง

เพราะตัวนางไร้วรยุทธ์ ไม่มีแม้กระทั่งกำลังภายใน มีเพียงสติปัญญา ไหวพริบ และการฝึกฝนกระบวนท่าจากในชาติก่อนเท่านั้น

แม้จะยืนหยัดได้อย่างน่าทึ่ง แต่เมื่อต้องเผชิญกับคนที่มีทั้งพลังภายในและความเร็วเหนือธรรมดา นางก็อดไม่ได้ที่จะคิดในใจอย่างหงุดหงิด

แบบนี้มันไม่ยุติธรรม เหมือนกำลังถูกโกงอย่างไรอย่างนั้น

"ข้าว่าเจ้าลองคิดให้ดีๆ ดีกว่านะ"

เสียงของเซิ่งกงซุนเอ่ยขึ้น ปลายเสียงนั้นราวกับคำเตือนปนคำขู่

ทว่าอวี้หลันไม่แม้แต่จะปรายตามอง นางไม่คิดตอบคำ แต่กลับพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง ดาบในมือของนางตวัดอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด 

แรงกระแทกที่ปลายคมส่งเสียงแหวกอากาศเป็นเส้นเฉียดใบหูเซิ่งกงซุน เขาแค่นยิ้ม ก่อนจะยกอาวุธขึ้นรับ ร่างทั้งสองสาดประกายโลหะใต้แสงแดดแรงกล้า เสียงโลหะกระทบกันดังอย่างต่อเนื่อง

ฝุ่นดินปลิวตลบกลางลานหินเชิงเขา เสี้ยวเวลานั้นไม่มีใครยอมถอย ต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับ 

อวี้หลันแม้ไม่มีวรยุทธ์ แต่กลับอาศัยความแม่นยำและท่าทางที่ฝึกฝนจากประสบการณ์เฉียดตาย กดดันชายหนุ่มผู้มีพลังภายในได้ไม่เลวเลยทีเดียว

แต่ด้านข้าง ฉิงทั้งสาม กลับเริ่มตกอยู่ในภาวะเสียเปรียบ กลุ่มนักฆ่าของเซิ่งกงซุนที่ยังเหลือล้วนเป็นมือฉมัง แม้ฉิงซาน ฉิงเอ้อ และฉิงลิ่วจะร่วมมืออย่างแข็งแกร่ง แต่ก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เลือดไหลเปรอะชายเสื้อ ลมหายใจเริ่มถี่ และทุกครั้งที่ต้องยืนหยัด พวกเขาเริ่มฝืนมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่แล้ว...

เสียงฝีเท้าม้าก็ดังแว่วมาจากแนวป่าด้านหนึ่ง และกำลังพุ่งตรงมาทางลานหิน