ตอนที่34มือสังหาร

เส้นทางจากเมืองหลวงสู่วัดประจำเมืองทอดยาวคดเคี้ยวผ่านไหล่เขาและแนวป่าร่มครึ้ม ต้นไม้สูงเรียงรายบดบังแสงแดดบางส่วน จนพื้นดินใต้ล้อรถม้าเย็นชื้นแม้ยามสาย 

รถม้าคันหรูของอวี้หลันเคลื่อนตัวไปอย่างมั่นคงภายใต้การควบคุมของฉิงเอ้อ เสียงล้อบดหินดังกึกกักแผ่วเบา ท่ามกลางเสียงลมโชยและเสียงจิ้งหรีดในพงหญ้า

แต่เมื่อเวลาล่วงเลยไปเพียงครู่... ความสงบที่เคยโอบล้อมพลันเริ่มแปรเปลี่ยน

เสียงนกร้องที่เคยคึกคักกลับเงียบหายไป ราวกับธรรมชาติร่วมกันกลั้นหายใจ สายลมที่เคยพัดเบาบาง กลับนิ่งงันจนน่าประหลาด ท้องฟ้ายังแลดูปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อนยังส่องลอดใบไม้ แต่ในความสว่างนั้นกลับเจือเงาหม่นบางเบา กลิ่นดินชื้นลอยแตะปลายจมูกเจือกลิ่นสาบคาวบางอย่าง

เบื้องหลังม่านใบไม้ ลึกเข้าไปในแนวป่า เงาร่างหลายสายกำลังขยับคืบคลานอย่างเงียบเชียบ 

ฉิงเอ้อที่นั่งควบคุมรถม้าอยู่เบื้องหน้า ชะงักนิ้วมือเพียงเล็กน้อย สายตาคมประหนึ่งเหยี่ยวกวาดมองไปยังแนวป่าด้านข้าง ความเงียบที่ผิดธรรมชาติทำให้เขาแน่ใจว่า มีคนซุ่มดูอยู่

อาการเกร็งตัวและท่าทางระแวดระวังของสหายด้านข้าง ไม่อาจรอดพ้นสายตาของฉิงซาน เขาหันไปสบตากับอีกฝ่ายเล็กน้อย บ่าทั้งสองแข็งตึง กระชับทวนในมือแน่น เตรียมพร้อมรับมือ

เสียงกิ่งไม้หักแว่วมาเบาๆ เสียงฝีเท้าเหยียบใบไม้แห้ง แม้จะแผ่วเบาเพียงใด ก็ไม่รอดหูของฉิงเอ้อผู้เคยไล่ล่าในป่าลึกมาตั้งแต่วัยเยาว์

เขาไม่เอ่ยคำใด แต่ยกมือขึ้นแตะปลายหมวก แล้วขยับตัวเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้กับทุกคนบนรถม้า

ในรถม้า อวี้หลันลืมตาขึ้นช้าๆ ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มแต่กลับไปไม่ถึงดวงตา สายตาของนางทอดมองผ่านผ้าม่านแพรบางที่ไหวตามแรงลมโชย ลมหายใจยังคงนิ่งสงบ 

มาแล้วสินะ

ยังไม่ทันที่ความคิดจะสิ้นสุด เสียง หวือ ของลูกธนูก็แหวกอากาศพุ่งตรงเข้ามา เป้าหมายคือหัวบ่าวบังคับม้า

ฉิงเอ้อเอียงตัวหลบอย่างเฉียดฉิว มือข้างหนึ่งตวัดแส้ มืออีกข้างดึงมีดสั้นจากข้างลำตัว ปล่อยให้ม้าเสือกตัวพุ่งทะยานไปข้างหน้า 

เสียงธนูอีกดอกเฉียดผ่านลำคอของม้าไปอย่างฉิวเฉียด แล้วตามมาด้วยเสียงร้องตื่นตระหนกของม้า รถม้าไหวสะเทือนเล็กน้อย ก่อนจะหยุดลงกะทันหัน

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังแทรกผ่านความเงียบ นักฆ่ากลุ่มหนึ่งในอาภรณ์ดำทะมึน กระโดดออกมาจากแนวพุ่มไม้ล้อมรถม้าเอาไว้โดยรอบ พวกมันถือมีดดาบครบมือ ท่าทางอุกอาจไม่เกรงกลัวผู้ใด

"ลงมาจากรถม้าซะ!"

เสียงหนึ่งตะโกนลั่น

ฉิงซานกระโจนลงจากรถม้า ยืนขวางด้านหน้ารถม้าอย่างไม่หวั่นไหว ร่างสูงใหญ่ยืดตรง มือหนึ่งกำทวนยาวแน่น ดวงตาวาวโรจน์ฉายประกายกร้าว ฝุ่นละอองที่ฟุ้งอยู่รอบตัวคล้ายหยุดหมุนชั่วขณะ แรงกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างของเขานั้นหนักหน่วงราวกับภูผา

พวกมันชะงักไปเล็กน้อย แต่เพียงพริบตาเดียวก็หัวเราะเยาะออกมา

"แค่บ่าวคนหนึ่ง คิดว่าจะหยุดพวกข้าได้หรือ"

"ดูสิ ทำหน้าตาขึงขัง น่ากลัวเสียจริง"

อีกคนหนึ่งหัวเราะร่วน ขณะควงดาบในมืออย่างย่ามใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

เสียงหัวเราะของพวกมันดังก้องไปทั่วแนวป่า คล้ายจะกลบแรงกดดันของฉิงซาน หากแต่ชายหนุ่มหาได้ขยับแม้แต่น้อย

เขายืนอยู่เช่นนั้นอย่างมั่นคง เยือกเย็น และเต็มไปด้วยความแน่วแน่

ทวนในมือชี้ต่ำอย่างสงบ แต่ร่างกายตั้งรับพร้อมพุ่งเข้าโจมตีทุกเมื่อ 

ม่านรถเปิดออกอย่างรวดเร็ว อวี้หลันก้าวออกมาท่ามกลางแรงสะเทือน ร่างในชุดเรียบหรูยังคงมั่นคงไร้รอยตื่นตระหนก ดวงตาคู่งามกวาดมองรอบด้านอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหรี่ตาลงด้วยความดูแคลน 

นี่เซิ่งซื่อหวาดกลัวถึงขนาดต้องส่งนักฆ่ามาเป็นโขยงเพื่อกำจัดดรุณีน้อยเพียงนางเดียวหรือ

มุมปากของนางกระตุกยิ้มน้อยๆ อย่างเหยียดหยาม สายตาสบเข้ากับหนึ่งในมือสังหารที่สวมหน้ากากครึ่งซีก ร่างนั้นชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่คาดคิดว่าเป้าหมายจะลุกออกมาเองเช่นนี้ ทั้งยังไร้ร่องรอยหวาดหวั่น

"มากันมากมายเช่นนี้" 

เสียงของอวี้หลันดังแผ่วแต่ชัดเจนยิ่งในความเงียบ 

"หวังว่าทุกคนจะได้จากไปพร้อมกันนะ"

แววตานางเยียบเย็นขณะชักดาบยาวจากใต้เบาะรถม้า ชายแขนเสื้อถูกรวบขึ้นเผยข้อมือขาวราวหิมะซึ่งตัดกับด้ามมีดสีเข้มอย่างเด่นชัด

"ระวัง!"

ฉิงลิ่วร้องเตือน พร้อมปัดดอกธนูที่พุ่งใส่รถม้าด้วยกระบี่ในมือ

"ฆ่าให้หมด"

คำสั่งเยือกเย็นนั้นดังก้อง จากปากของดรุณีน้อยวัยปักปิ่น

กลุ่มนักฆ่าที่กำลังล้อมรถม้าอยู่ชะงักไปในทันที บางคนเงื้ออาวุธค้างกลางอากาศ บางคนเหลือบมองกันอย่างเลิ่กลั่ก... คำสั่งนั้น ควรเป็นของพวกเขามิใช่หรือ

พวกมันขมวดคิ้ว มองไปยังหญิงสาวที่เป็นเป้าหมาย ข้างกายนางมีเพียงบ่าวสองคนกับสาวใช้อีกสองนางที่ดูไร้พิษสง

เมื่อแน่ใจว่าพวกตนไม่ได้ถูกตลบหลัง พวกมันก็แสยะยิ้มออกมา

"อวดดีเสียจริง"

เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้นจากชายสวมหน้ากากคนหนึ่ง

แต่ก่อนที่เสียงหัวเราะจะจบลง ทวนในมือของฉิงซานก็ปะทะลำคอของชายผู้พูดอย่างฉับไว เลือดพุ่งกระจายเหมือนสายฝนที่สาดซัด

อ้าก!

เสียงร้องนั้นกลายเป็นสัญญาณเปิดศึกทันที

ฉิงเอ้อเคลื่อนไหวเร็วดั่งลมราตรี เงาของเขาโฉบเข้าข้างกายศัตรูอีกคนพร้อมใบมีดที่กรีดเฉือนขึ้นอย่างแม่นยำ ศัตรูล้มลงโดยไม่มีโอกาสได้เห็นว่าใครโจมตี ขณะนั้นหน้าไม้ขนาดเล็กแปลกตาในมือของเขาก็ถูกยิงออกไปยังมือธนูที่ซุ่มอยู่จนอีกฝ่ายพลัดตกลงมา

"ฮู้ว หน้าไม้ของฉิงปา สุดยอดจริงๆ"

ฉิงซานควงทวนยาวในมือสะท้อนแสงวาววับ ก้าวเข้าใส่นักฆ่าพวกนั้นด้วยความเร็วเหนือสายตา ปลายทวนพุ่งออกไปราวกับพายุในจังหวะที่ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ทันตั้งหลัก ท่วงท่าของเขานิ่งแน่นมั่นคงในทุกจังหวะย่างเท้า ประหนึ่งนักรบผ่านศึก

ส่วนฉิงลิ่วที่ขยับลงจากรถม้า ตวัดกระบี่ในมืออย่างชำนิชำนาญ กระบี่ของนางบางเฉียบ แต่กลับปลิดชีวิตได้ในพริบตา ใบหน้าของนางมีร่องรอยของความพึงพอใจอยู่หลายส่วน มุมปากยกยิ้มจางๆ แววตาคมพลันวาววับขึ้นขณะก้าวเท้าเข้าโจมตีอีกคน 

เสียงกระบี่เฉือนผ่านอากาศ กระบวนท่าเรียบง่ายแต่รวดเร็ว หัวไหล่ของศัตรูถูกเฉือนจนเสียหลัก ฉิงลิ่วหมุนกายเบาๆ พลางสะบัดชายแขนเสื้ออย่างไม่ใส่ใจ คราบเลือดที่เปื้อนปลายดาบแทบไม่ทันได้เกาะติดเนื้อผ้า

เสียงโลหะปะทะกันดังลั่น สะเก็ดไฟแล่นวาบกลางอากาศ ฉิงซานต้านไว้ได้ระยะหนึ่ง แต่เมื่อจำนวนศัตรูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เริ่มถูกผลักลึกเข้าแนวป่า

อวี้หลันกระโจนลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว ฉิงหว่านร้องห้ามสุดเสียงแต่ก็เหมือนจะช้าไปเสียแล้ว

ม่านรถม้าไหววูบก่อนจะสงบนิ่งลง ทิ้งให้หญิงสาวผู้นั่งอยู่ภายในต้องกำมือแน่น 

นางถูกสั่งให้หลบอยู่ในรถม้า 

ริมฝีปากบางเม้มสนิทด้วยความเป็นห่วง ดวงตาของฉิงหว่านลอบมองออกไปนอกช่องหน้าต่างรถม้าด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุด

ตรงหน้าคือภาพที่ทำให้นางตื่นตะลึง

คุณหนูของนาง...ยืนอยู่ท่ามกลางชายฉกรรจ์นับสิบ ห่มอาภรณ์เรียบหรูคล้ายคนไร้พิษสง ทว่าเคลื่อนไหวคล่องแคล่วประหนึ่งสายลม เส้นผมปลิวไหวตามแรงหมุนของเรือนร่าง มือเรียวควงดาบที่ไม่อาจมองเห็นเส้นทางได้ทัน ปัดป้องแล้วตวัดสวนกลับราวกับไม่ใช่เพียงการป้องกันตน แต่คือการสังหารศัตรู

ฉิงหว่านมองอย่างตะลึง นางรู้... รู้ว่าคุณหนูเปลี่ยนไปมากนับตั้งแต่ฟื้นจากอาการป่วย แต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้

แม้นางเคยเห็นคุณหนูฝึกกระบี่กับฉิงลิ่วอยู่บ้างยามค่ำคืน แต่ตอนนั้นก็คิดเพียงว่าเป็นการฝึกเพื่อป้องกันตัวเอง

แต่เวลานี้...คุณหนูของนางกลับประหนึ่งนักรบผู้ช่ำชอง

ใจของฉิงหว่านสั่นไหว รู้สึกทั้งชื่นชมและเจ็บแปลบในคราเดียวกัน นางนั่งอยู่ที่นี่ ในขณะที่ทุกคนต้องต่อกรกับความตายเบื้องหน้า

นางไร้ประโยชน์เกินไปแล้วจริงๆ 

ฉิงหว่านหลุบตาลง ก่อนจะกำมือแน่นยิ่งกว่าเดิม

กลับไปนางจะฝึกฝนตนเอง ต่อไปนี้จะไม่ปล่อยให้คุณหนูเผชิญอันตรายเพียงลำพังอีกแล้ว...