บทที่ 161

เฮยหลงนึกใบหน้าสตรีปริศนาของเขา อยู่ ๆ ใบหน้าก็ผุดรอยยิ้มขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่

ไท่เฟยที่เห็นเช่นนั้นตะลึง คำนวณถึงน้ำหนักในใจเขาที่มีต่อสตรีคนนั้น ในใจคิด…

ข้ากับพระสวามียังทำให้พระโอรสยิ้มไม่ได้เลย แล้วนางผู้นั้นเป็นใครกัน!

“เสด็จแม่อยากเจอนางหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ครั้งหน้าก็พานางมาด้วยสิ”

ไท่เฟย