ตอนที่ 23 พบหน้าครอบครัว 2

ความเงียบยิ่งมายิ่งคุกรุ่นด้วยกลิ่นอายอึมครึม

ซ่งเสวียนชิงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ แฝงแววตำหนิรำไร

“จูซิ่ว เจ้าอย่าพูดเหลวไหล นางคือซ่งซิงหลาน บุตรสาวข้า อย่าบอกว่าเจ้าจำนางมิได้เสียแล้ว”

ครานี้จูซิ่วพลันปิดปากอุทาน ดวงตาเบิกกว้าง ท่าทางผิดจากเมื่อครู่สิ้นเชิง “สะ...ซ่งซิงหลาน!”

นางใช้เวลาตกใจอยู่ชั่วครู่ก็ผุดรอยยิ้มอ่อนหวาน

“ซ่งซิงหลานจริงหรือนี่ มิน่าเล่าเหมือนพี่โม่เหลียนถึงเพียงนี้ ข้าก็นึกว่าท่านพี่พาเข้ามาด้วยเหตุผลที่หน้าตาเหมือนกันจนเกิดรักแรกพบ” นางชะงักคล้ายหลุดปาก แต่พริบตาก็รีบเอ่ยต่อ “ดูสิ ข้าพูดจาไม่น่าฟังเสียเลย”

มือเอื้อมขึ้นลูบแขนซิงเยว่เบาๆ แสดงท่าทีดีอกดีใจ “ไม่พบกันหลายปี ดูเจ้าสิ เติบใหญ่ถึงเพียงนี้ สะคราญโฉม”

คนยังเอ่ยไม่จบดวงตาซิงเยว่พลันเปล่งประกายวาบ เผยความรังเกียจออกมา “ทักทายพอหรือยัง?”

จูซิ่วชะงัก ทว่าเพียงพริบตาก็รักษาสีหน้าได้ดีเยี่ยม “ท่านพี่ ท่านกับซิงหลานมาเหนื่อยๆ เข้าด้านในเถิดเจ้าค่ะ”

ท่าทีของนางบ่งบอกถึงความเป็นเจ้าของบ้านที่ดี กุลีกุจอต้อนรับแขกเหรื่อต่างถิ่นอย่างชำนาญไร้ที่ติ ทั้งๆ ที่ ซ่งเสวียนชิงแนะนำซิงเยว่ในฐานะบุตรีที่มิได้เจอกันมานาน

ซิงเยว่ที่เดิ