เข้าสู่ระบบแชร์
ปฐมบท 1 กำราบให้สิ้น1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-02 17:43:29เนินเขาหินปูนสูงตระหง่านเหนือพื้นน้ำสีคราม อันเป็นธรรมชาติสรรสร้างภูมิทัศน์ราวกับความฝัน
ทะเลยามสายัณ อาทิตย์อัสดง ท้องฟ้าและท้องทะเลกลายเป็นสีแดงโลหิต บรรยากาศเหนือมวลน้ำเยียบเย็นอบอวลไปด้วยกลิ่นอายมรณะ
เรือรบขนาดใหญ่หลายลำเคลื่อนตัวล้อมรอบเข้ามา ทหารเกราะเหล็กรูปร่างกำยำสูงใหญ่บนเรือหลายร้อยชีวิตกำลังยกคันธนูขึ้นเตรียมยิง ทุกสายตามองปลายธนูอย่างแข็งกร้าว กล้ามเนื้อทุกส่วนตึงเครียดอย่างยิ่ง
ภายในหุบเขามรณะบนเกาะลึกลับกลางทะเลที่เคยเขียวชอุ่ม บัดนี้กลับชุ่มโชกไปด้วยเลือดของเหล่าผู้คน กำเนิดธารโลหิตแดงฉานไหลหลากไปตามรากไม้
สายลมเย็นเยียบม้วนตัวอย่างบ้าคลั่งราวพายุที่เก็บกดมาแรมปี หอบโชยทุกความหนาวเหน็บที่ผสานกลิ่นคาวคละคลุ้งทั่วบริเวณมาโอบรอบเรือนร่างระหงสีชาด
นางคือหมิงเยว่
เจ้าของหน้ากากเงินยวงดุจสีนวลแห่งดวงจันทร์ ผู้ยืนตระหง่านเบื้องหน้าสมุนโจรทุกคน
ท่ามกลางซากศพมากมาย ท่ามกลางชิ้นส่วนอวัยวะมนุษย์ที่ฉีกขาดกระจายเกลื่อน ภายใต้ความรู้สึกอันหลากหลายที่สาดซัดอย่างคลุ้มคลั่งยามก้มมองเศษซากชีวิตที่สิ้นสูญของคนที่เคยคุยเล่น เคยหยอกล้อ เคยหัวเราะ เคยทะเลาะกันทุกวัน ท่ามกลางแสงแดดอันเดือดระอุส่องกระทบหน้ากากเงินบนใบหน้าส่งผลให้ดวงเนตรงดงามภายใต้หน้ากากนั้น...
ช่างดูวาววับจับตา ทว่ากลับเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ
หญิงสาวชุดสีดำคาดแดงมองคล้ายรัตติกาลที่แขวนเสี้ยวจันทร์สีเลือดยืนหยัดเหนือกลุ่มคนอย่างมั่นคงดุจหินผา นางยกมือชี้ดาบขึ้นฟ้าท้าแสงตะวันที่กำลังแผ่รังสีแรงกล้า
“เหล่าพี่น้องข้า...จงฟัง!”
เสียงของหมิงเยว่สะท้อนก้องสะเทือนห้วงอารมณ์ ดวงตาคู่กลมแต่กร้าวแกร่งเกินบุรุษกวาดมองเหล่าพี่น้องกองโจรทมิฬที่ยังเหลือรอดชีวิต
“พวกเจ้าจงไปให้ไกล ไปใช้ชีวิตปกติเป็นคนธรรมดา จงลืมเสียว่าเคยทำสิ่งใดไว้ วันหน้า หากพบเห็นใครตาย จงปล่อยให้ตาย พบใครเดือดร้อนก็อย่าได้สอดมือยุ่มย่าม ยามใดก็ตามเมื่อพบเห็นความอยุติธรรม จงปล่อยวางเสีย!”
“พี่ใหญ่!”
แม่นางน้อยเจ้าของหน้ากากเงินที่วับวาวไม่แตกต่างจากสตรีเหนือกลุ่มตะเบ็งเสียงไม่ยินยอม
“หากจะตายก็ตายได้ด้วยกัน ข้าไม่มีทางทิ้งท่าน!”
คนเป็นพี่ใหญ่หันมาคำราม “ซิงเยว่!” นางลดดาบในมือลงเพื่อนำมาจ่อคอเจ้าของนาม “มีเพียงเจ้าที่ข้าไว้ใจให้คุ้มครองพี่น้อง อย่าทำให้ข้าผิดหวัง”
“แต่!”
“ไม่มีแต่!”
“พี่หมิงเยว่...”
“ซิงเยว่...อย่าทำให้ข้าตายตาไม่หลับเพราะเจ้า จงไป!”
หมิงเยว่ไม่คิดเจรจาอีก นางสะบัดฝ่ามือคราหนึ่ง ฝุ่นขาวกระจายคลุ้ง
รอบด้านพลันขาวโพลนไม่ต่างจากสมอง มองไม่เห็นแม้แต่ฝ่ามือตนเอง
ครู่เดียวฝุ่นขาวก็จางหาย รอบด้านคงเหลือเพียงความว่างเปล่า ไร้เงาคนเป็นพี่ใหญ่
กลิ่นอายอันงดงามแต่น่าเกรงขามก็เช่นกัน ทุกสิ่งอันตรธาน มีเพียงเงาไม้กระเพื่อมไหวท่ามกลางหมอกสีจาง คล้ายควันไฟบางเบา
ซิงเยว่ทำท่าจะวิ่งตาม หากแต่คล้ายมีม่านมายาขวางกั้น ไม่อาจข้ามผ่านได้แม้ครึ่งก้าว มีแต่ต้องหันหลังแล้ววิ่งไปอีกทางเท่านั้น
สาวน้อยหรี่ตา ฝ่ามือที่กำดาบสั่นระริก นางกัดปากจนเลือดซึม ก่อนเผยอสั่งการแก่เหล่าสมุนโจรที่เหลือรอดด้วยเส้นเสียงเฉียบขาด
“พี่น้องข้า...จงลืมทุกสิ่งให้หมด ปลดหน้ากากออก ค่ายโจรจันทราแดงไม่เคยปรากฏต่อใต้หล้า”
ทุกคนกลั้นน้ำตาประสานหมัดแบบไร้เสียง
การปลดหน้ากากคือการทำลายตัวตนโจรถ่อยจนสิ้น คงเหลือเพียงคนธรรมดาสามัญ ไร้ซึ่งพิรุธป่าเถื่อนต่ำช้าให้ใครสังเกตเห็น จนนำไปสู่การจับกุมเค้นอดีตแล้วลงทัณฑ์
ซิงเยว่ประสานหมัดตอบก่อนสั่ง “จงไป!”
เงาดำหลายสายพลันอันตรธานหายไปไร้ร่องรอย
บทล่าสุด
บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน ตอนที่ 24 ด้ายแดงเส้นใหม่ สายใยเส้นเดิม (ตอนจบ)
กู้เจิ้งจัดงานเลี้ยงอำลาเล็กๆ ให้น้องชาย ก่อนจากลาเขาตบบ่ากู้เหิงแสดงความยินดีจากใจจริง แต่เมื่อเห็นน้องชายแย้มยิ้มหน้าบานปานนั้น กู้เจิ้งก็ให้รู้สึกปลาบปลื้มระคนอิจฉาริษยาเหลือเกินกู้เหิงเหมือนเขาแทบทุกอย่าง นอกใจภรรยา ลุ่มหลงหญิงอื่น มัวเมากามารมณ์หัวปักหัวปำ อาจเรียกได้ว่ากระทำการหยาบช้าไม่ต่างกัน ทว่าอีกฝ่ายกลับยังคงมีภรรยาอยู่เคียงข้างไม่ห่างหาย ในขณะที่เขาทำร้ายจิตใจภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากจนตายจากกันไปแล้วและยามนี้ตัวเขาก็รู้สึกเหมือนกำลังได้รับผลกรรมเหตุเพราะหลินเพ่ยเริ่มมีพฤติกรรมแปรเปลี่ยนไป นางไม่เอาอกเอาใจเขาเหมือนก่อน ไม่นุ่มนวลอ่อนหวาน ไม่เชื่อฟังเหมือนวันวาน สีหน้าแววตายังฉายความเบื่อหน่ายแกมหงุดหงิดออกมาอย่างไม่เกรงใจนางยังสาวยังสวย ในขณะที่เขาแก่เฒ่าลงทุกวัน ดังนั้น จึงเป็นเหตุให้นางตัดสินใจทำอะไรต่ำช้า ใช่หรือไม่? เหมือนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำกับภรรยา ใช่หรือเปล่า?ความรู้สึกทรมานและทุกข์ทนยากหลุดพ้นชนิดนี้ เหมือนความรู้สึกที่เคยเกิดกับอดีตคนรักผู้ล่วงลับใช่หรือไม่?เขาเคยทำให้นางต้องเจ็บช้ำปานใด บัดนี้ได้รู้ซึ้งแล้วหลังจากยืนส่งขบวนครอบครัวของกู้เหิง กู้เจิ้งก็เพียง
บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน ตอนที่ 23 วาสนาหรือชะตากรรม2
การแต่งงานอันหวานชื่นของบุรุษแซ่กู้ผ่านพ้นไปเรื่องราวควรยุติสงบสุขเพราะทุกคนต่างมีคู่ครอง ทว่าซ่งเสวียนชิงกลับยังทำตัวหน้าหนาไร้ยางอายไม่เว้นวัน เขาลอบเข้าหาโม่เหลียนเกือบทุกคืนอย่างไร้มารยาท ปราศจากยางอาย แต่จนใจที่ฝีมือสู้เยี่ยนเต๋อมิได้ จากนั้นเขาเปลี่ยนแผนใหม่ โดยการใช้ฐานะญาติพี่น้องระหว่างกู้ซือหมิงกับกู้ฉีรุ่ย เดินข้ามประตูวงเดือนของจวนกู้มาหาโม่เหลียนอย่างสง่าผาเผยเสียเลยคนอื่นอาจมองเป็นการไปมาหาสู่กันฉันญาติสนิท ทว่าโม่เหลียนกับเยี่ยนเต๋อเกรงว่าเหยาจินกับกู้ซินอาจจะมิได้คิดเช่นนั้นหากแม่สามีกับน้องสามีมองสะใภ้ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป การอยู่ร่วมกันย่อมมีช่องว่างที่มองไม่เห็นแม้ปัญหายังไม่ทันเกิดและเหมือนเหยาจินกับกู้ซินจะไม่คิดเล็กคิดน้อยอันใด ทั้งยังดูเชื่อใจโม่เหลียนมาก หากแต่เยี่ยนเต๋อไม่มีทางปล่อยปละละเลยภรรยาได้ เขาเชื่อใจนางแต่ไม่มีทางไว้ใจเจ้าคนหน้าหนาอย่างโจรราคะซ่งเสวียนชิงเด็ดขาดการย้ายจวนหลังแต่งงานจึงจำต้องมีตามมาเยี่ยนเต๋อต้องการสร้างจวนใหม่อยู่อย่างผาสุกกับภรรยาและตั้งใจจะพามารดากับน้องสาวไปด้วยเรียกได้ว่าไม่คำนึงถึงธรรมเนียมปฏิบัติกันเ
บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน ตอนที่ 23 วาสนาหรือชะตากรรม1
หลังจากจัดการส่งซ่งเสวียนชิงกลับไปเยี่ยนเต๋อก็ใช้เวลาอยู่กับโม่เหลียนทั้งคืน ดื่มด่ำราตรีร่วมกันอย่างหวานชื่น เอ่ยตามจริง หากเป็นชายอื่นเข้ามาเห็นผู้หญิงของตนอยู่กับผู้ชายอีกคนเช่นนั้นย่อมมีปัญหารุนแรงถึงขั้นแตกหักทว่าเยี่ยนเต๋อที่รู้ทุกเรื่องราวย่อมมีแต่คำปลอบใจ ทำทุกทางให้นางสบายใจ ให้มั่นใจว่าจะมีเขาอยู่เคียงข้าง ช่วยบังลมฝนให้ทุกก้าวย่างจวบจนรุ่งสางโม่เหลียนถึงได้ผลักไสให้เยี่ยนเต๋อลอบปีนหน้าต่างกลับออกไป ก่อนที่หานเซิงจะถือดาบมาไล่ฟัน ชายหนุ่มยิ่งคึกคักฮึกเหิมรีบจัดการนางอย่างเร่าร้อนและเร่งเร้าตรงริมหน้าต่างอีกหลายกระบวนท่า ก่อนยินยอมหนีไปอย่างเร่งรีบ อันเป็นการกระทำที่ตื่นเต้นเร้าใจหาใดเปรียบชาติที่แล้วเยี่ยนเต๋อมีความคิดที่ชั่วร้ายอยู่อย่างหนึ่ง คือคิดจะลอบเข้ามาหาโม่เหลียนแบบนี้ แล้วฉุดคร่านางไปจากสามีผู้นั้นให้รู้แล้วรู้รอด ด้วยรู้ดีว่าซ่งเสวียนชิงหวาดกลัวในตัวเขาอย่างที่สุด หากเขาพาโม่เหลียนไปอย่างอุกอาจ ซ่งเสวียนชิงย่อมทำอะไรเขาไม่ได้ แต่เพราะโม่เหลียนรักใคร่อีกฝ่าย เขาจึงได้แต่ข่มใจไม่กล้าตอแยนางแต่ชาตินี้ไม่เหมือนกัน เขาไม่ต้องทำเรื่องชั่วร้าย แต่สามาร
บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน ตอนที่ 22 จัดการนางขั้นเด็ดขาด
ค่ำคืนเดือนพราว ดวงดาวระยิบระยับโม่เหลียนยืนแหงนหน้ามองฟ้าอย่างอารมณ์ดี รู้สึกว่าราตรีนี้ช่างสวยงามเสียจริง สาเหตุที่รู้สึกเช่นนี้ก็เพราะเพิ่งได้รับจดหมายจากเยี่ยนเต๋อที่บอกให้รู้ถึงการเดินทางกลับในอีกเจ็ดวันข้างหน้าหญิงสาวหมุนตัวกลับเข้าห้องนอนตรงไปที่ชั้นเสื้อผ้า หยิบชุดนั้นเลือกชุดนี้ออกมา แต่ละชุด นางสั่งสาวใช้คัดสรรมาเตรียมไว้ตั้งแต่หัวค่ำ คิดว่าควรใส่ชุดไหนออกไปต้อนรับเขาที่ประตูเมืองดี ทว่าจนแล้วจนรอดก็ยังตัดสินใจมิได้จังหวะนิ่วหน้าครุ่นคิดอย่างมีความสุข เงาดำหนึ่งพลันวูบเข้ามาจากทางใดมิทราบ จับนางกดลงบนเตียง ทั้งรวดเร็วรวบรัด ในชั่วลมหายใจเดียวนางก็ถูกพันธนาการโม่เหลียนเบิกตาจ้องมอง เห็นเป็นใบหน้าคนคุ้นเคยก็ให้ตกใจนัก เสี้ยวเวลาต่อมานางจึงโมโหอย่างที่สุด“เสวียนชิง! ท่านอุกอาจปานนี้ได้อย่างไร?”ชายหนุ่มผู้บุกรุกก้มมองนางด้วยดวงตาเจ็บร้าวและเศร้าสลด สีหน้าสำนึกผิดเต็มที่ ไม่มีเสแสร้ง“เหลียนเอ๋อร์ เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเรื่องข้ากับเหวินซูลี่ไม่ได้มีอะไร ข้ามิได้ชอบนาง ไม่ได้มีใจ และไม่เคยคิดอยากให้เกิดเรื่องแบบนั้น นางวางยาข้า เจ้าเชื่อข้านะ”ซ่งเสวียนชิงแก้ตัว ข
บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน ตอนที่ 21 ไม่ละอายใจ 2
ทางฝั่งโม่เหลียน เคยมีชายกักขฬะใจหยาบคิดทำการฉุดคร่านางจริงๆ และหลายครั้งด้วย เพียงแต่เรื่องนี้มิได้ถูกแพร่งพรายจนตัวเองต้องเสื่อมเสียมัวหมอง เพราะนางจัดการเจ้าคนพวกนั้นปางตายกลับไปทุกคราหญิงสาวนึกเสียดายอยู่เรื่องหนึ่งคือไม่ทันได้เค้นถามว่าเป็นผู้ใดส่งมา เจ้าคนที่ถูกจับได้ก็ตายเสียก่อน คนผู้นั้นตกใจมีดที่จ่อคอชิงขยับมีดปาดคอตาย สุดท้ายนางก็ต้องเสียเวลาคิดวิธีทำลายศพ มิให้ตัวการใหญ่ที่แท้จริงไหวตัวกำหนดการแต่งงานจะเกิดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า รวดเร็วถูกใจจูซิ่วเหลือเกินถามว่านางละอายใจหรือไม่ที่ใช้วิธีต่ำช้าอย่างการรวบรัดบุรุษด้วยยาปลุกกำหนัดในสุรา คำตอบคือ ไม่! และการแย่งชิงบุรุษของผู้อื่นเล่า นางเคยรู้สึกผิดบ้างไหมคำตอบก็คือ ไม่เลยสักนิด!บาปกรรมที่เคยทำตัวไร้ยางอายเข้ามาแทรกกลางครอบครัวคนอื่นจนแตกพ่ายนางก็ไม่ตระหนักเช่นกันซ่งเสวียนชิงต้องเป็นของนาง ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนต่อให้เขายังรักโม่เหลียนแล้วอย่างไร นางไม่สน!ท่ามกลางท่าทีขัดขืนไม่ยินยอมพร้อมใจของกู้ซือหมิงในขณะแม่สื่อเจรจาสู่ขอ โม่เหลียนบังเอิญได้เห็น... ตรงหลังบานประตู ...เหวินซูลี่แอบยิ้มร้าย สาย
บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน ตอนที่ 21 ไม่ละอายใจ 1
หลังจากวันนั้น เหวินซูลี่ก็แสดงออกชัดเจนยิ่งขึ้น ถึงขั้นตื่นแต่ฟ้าสางทำขนมส่งไปให้กู้ซือหมิงถึงจวนกู้ และอีกหลายครั้งยังทำทีบังเอิญพบเจอกู้ซือหมิงที่ตลาด ยิ่งกว่านั้น ทุกคราที่กู้ซือหมิงมาเยือนจวนหาน เพื่อขอพบหานจื่อหราน แต่คนที่ได้พบพานก็มักจะเป็นเหวินซูลี่โม่เหลียนที่หลบหน้าซ่งเสวียนชิงเป็นประจำจึงเห็นทั้งสองแอบพบกันแต่จะเรียกว่าแอบพบกันคงไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เพราะเหวินซูลี่ถึงขั้นมายืนรออีกฝ่ายที่หน้าประตูจวนหาน ชนิดที่ว่าหากซ่งเสวียนชิงก้าวเท้าเข้ามา จะต้องเห็นเหวินซูลี่ก่อนบ่าวรับใช้ครั้นฝ่ายบุรุษบอกว่ามาหาใครอีกคน เหวินซูลี่ก็เพียงแค่ยิ้มหวาน แล้วบอกให้สาวใช้ไปเชิญพอเป็นพิธี จากนั้นก็พาเขาไปนั่งรับลมที่ศาลา ชักชวนสนทนาจนตะวันคล้อยโม่เหลียนไม่รู้จะต้องรู้สึกโล่งใจหรือกังวลใจดี ที่เป็นเช่นนี้เพราะนางนึกห่วงใยเหวินซูลี่อย่างยิ่ง แม้ไม่อยากออกไปพบหน้าซ่งเสวียนชิงก็จำต้องเข้าร่วมวงสนทนาเพื่อไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันเพียงลำพังสองต่อสอง“หรานเอ๋อร์ มาแล้วหรือ? ปล่อยข้าให้รอเจ้าตั้งนาน ไม่น่ารักเลย” หางคิ้วโม่เหลียนกระตุกทันทีเมื่อซ่งเสวียนชิงเรียกอย่างสนิทสนมจนออกนอกห
บางทีคุณอาจจะชอบ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์
เซี่ยวชิงขวาง75.8K viewsบุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว72.3K viewsลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท
โม่เชียนซาง129.6K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน15.0K viewsข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ
ป่าดอกท้อ24.9K viewsบุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร
LiHong2.1K viewsลมหายใจจอมยุทธ์
Bosskerr301 viewsทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง
ต้าเหนิง8.7K views
