18 - ความเจ็บปวด

ความเจ็บปวด

ส่วนทางด้านของปั้นหยา ที่พาอาเธอร์ออกมาจากห้องของพิพิมแล้ว หญิงสาวจึงคอยบอก คอยอธิบายให้แก่อาเธอร์ฟังทีละน้อย เมื่อเด็กน้อยถาม

“ลุงทีมกับพิมจ๋าเป็นแฟนกันหรือครับหยาหยา” เสียงเล็กของอาเธอร์ถามขึ้น เมื่ออยู่กันสองคนเพียงในห้อง

“พี่เธอร์รู้หรือครับ ว่าแฟนคืออะไร” ปั้นหยาถามกลับไป อย่างสงสัยว่าเด็กตัวแค่นี้รู้จักคำว่าแฟนแล้ว

“พิมจ๋าเคยบอกกับพี่เธอร์ครับ ว่าคนเป็นแฟนกัน ต้องรักกัน อยู่ด้วยกัน ลุงทีมกับพิมจ๋าอยู่ด้วยกัน ก็ต้องเป็นแฟนกันสิครับ” เสียงเล็กพูดออกมาตามประสาของความไร้เดียงสา

“แล้วพี่เธอร์อยากให้ลุงทีม เป็นแฟนกับพิมจ๋าไหมครับ” ปั้นหยาถามกลับไป อย่างอยากรู้ความรู้สึกของอาเธอร์อยู่เหมือนกัน

“อยากครับ พี่เธอร์อยากมีพ่อเหมือนเพื่อนๆครับ” อาเธอร์ตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย ตามประสาของเด็ก

“ถ้านั้น เรามาช่วยกันทำให้พิมจ๋ากับลุงทีมเป็นแฟนกันนะ พี่เธอร์จะได้มีพ่อไงครับ” ปั้นหยาพูดกับอาเธอร์ออกมาอย่างมีความหวัง เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าที่จริงแล้วพ่อของอาเธอร์คือใคร เพราะพิพิมไม่ยอมบอก

“ครับ” เสียงเล็กตอบรับอย่างดีใจ

ส่วนทางด้านของหมอหนุ่ม ที่ตอนนี้ทั้งคู่เงียบกันอยู่พักใหญ่ และต่างคนต่างไม่พูดอะไรออกมา ทั้งห้องจึงปกคลุมไปด้วยความเงียบ และเป็นร่างสูงที่ทนอยู่กับความเงียบนี้ไม่ได้นาน กลับเป็นฝ่ายถามขึ้นมาอีกครั้ง

“แล้วใครคือพ่อของอาเธอร์” ร่างสูงถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมากว่าเดิมเพียงเล็กน้อย

“ทำไม พี่ถามแบบนี้ละค่ะ” หญิงสาวถามกลับออกไปอย่างไม่เข้าใจ ในคำถามของหมอนุ่ม และยังคงอึ้งกับคำถามที่ร่างสูงถามออกมาแบบนี้

“พี่ก็แค่อยากรู้...ถ้าพิมไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร” ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที้เรียบขึ้น พร้อมกับทำหน้าแบบคนสิ้นหวัง

“ถ้าพี่มีจิตสำนึก และคิดอะไรได้มากพอ พี่ก็ไม่น่าถามพิมแบบนี้เลยนะคะ ว่าใครคือพ่อ” หญิงสาวพูดออก แล้วกลับจ้องมองใบหน้าของร่างสูงนิ่ง

“...” ร่างสูงได้แต่เงียบ แล้วทำหน้าเฉยชาใส่หญิงสาวทันที เมื่อเธอไม่ยอมบอกว่าใครคือพ่อของลูกชายเธอ แถมตอกกลับคำพูดมาได้เจ็บแสบอีก

“พิมขอโทษด้วยน่ะค่ะ สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ที่พิมไม่ได้บอกพี่ พ่อของอาธอร์เขาได้ตายไปจากใจของพิมกับลูกแล้วค่ะ” หญิงสาวกล้ำกลืนฝืนพูดออกมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาตาม เมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมา

“…” ร่างสูงมีใบหน้าที่สลดลงทันที เมื่อหญิงสาวเอ่ยคำนี้ออกมา เพราะในใจเขาหวังลึกๆไว้ว่า หญิงสาวจะบอกว่าเขาคือพ่อของอาเธอร์ลูกของเธอ มือที่กำลังจะยกขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้แก่หญิงสาว แต่กลับชักกลับมาคืนทันที

“พิมขอ...” หญิงสาวกำลังจะเอ่ยคำว่าขอโทษออกไป

“ทำไมกัน ทำไมไม่บอกความจริงตั้งแต่แรก ว่าพิมมีลูก มีเหตุผลอะไรอยู่งั้นเหรอ ทำไมถึงบอกใครไม่ได้” ทินกรพูดออกมา เพราะไม่เข้าใจ ที่หญิงสาวกำลังทำอยู่ในตอนนี้

“พี่คงจะผิดหวังมากเลยสินะคะ ที่พิมมีลูกติดมา พิมไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ไม่เป็นไรค่ะ ในเมื่อพี่รู้ทุกอย่างแล้ว งั้นพิมขออยู่ที่นี่กับลูกก็แล้วกัน ส่วนพี่ก็กลับไปใช้ชีวิตในแบบของพี่ต่อเถอะค่ะ อย่ามายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่มีบ่วงติดมาด้วยแบบพิมเลย” หญิงสาวพูดจาประชดประชัน พร้อมกับด้อยค่าของตัวเองลงมาทันที

“เพราะรู้ว่าตัวเองท้องสิน่ะ ถึงหนีหายเงียบไปตั้ง 5 ปี ทำไมล่ะพิม เผชิญหน้ารับความจริงไม่ได้เหรอ” ร่างสูงด่วนสรุป เรื่องราวที่ผ่านมาเองทันที

“...” หญิงสาวเอาแต่เงียบ และไม่กล้ามองสบตากับร่างสูง

“พี่ขอถามพิมคำถามเดียว และจะเป็นคำถามสุดท้ายที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ในวันนี้ อาเธอร์เป็นลูกใคร...ใช่ลูกของพี่หรือเปล่า” ทินกรเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่นุ่ม แล้วจ้องมองหน้าของหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบ

“...” พิพิมนิ่งเงียบไปสักพัก ไม่กล้าตอบออกมา แถมไม่กล้ามองสู้หน้ากับร่างสูงตรงหน้านี้ ที่จ้องมองมาที่เธออย่างต้องการคำตอบ

“ตอบไม่ได้เหรอ” ทินกรที่พอจะเดาอะไรออกมาอยู่บ้างแล้ว

“อาเธอร์คือลูกของพิมคนเดียวค่ะ” หญิงสาวกล้ำกลืนฝืนตอบออกมาอีกครั้ง แต่ไม่ได้มองหน้าของร่างสูง

“งั้นพิมก็อยู่ที่นี่ กับลูกเถอะ ก็ในเมื่อลูกคือทุกอย่างของพิม มันคงจะเห็นแก่ตัวมากเกินไป ถ้าพี่จะพาพิมไปอยู่ด้วย พี่คงไม่ใจร้ายขนาดพรากแม่พรากลูกออกจากกันหรอก” ทินกรเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกจากห้อง

“...” พิพิมเอาแต่นั่งเงียบ

“พี่กลับล่ะ” ร่างสูงหันมาทางหญิงสาวอีกครั้ง แล้วเอ่ยบอก พร้อมกับเดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่หันหลังมามอง

“ลุงทีมครับ” เสียงเล็กของเด็กน้อยเอ่ยเรียก เมื่อเปิดประตูออกมา เจอเข้ากับทินกรที่เปิดประตูออกมาจากห้องของพิพิมพอดี

“...” ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบ แต่กลับหันไปหาตามเสียงนั้น

“ลุงทีมจะกลับแล้วเหรอครับ ลุงทีมไม่อยากอยู่กับพิมจ๋าเหรอ” เสียงเล็กถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาหาทินกรที่ชันเข่าคุยกัน

ปั้นหยาที่เดินออกมาตามหลังเห็นเข้าพอดี รีบเดินเข้าไปหาพิพิมที่ห้องทันที เมื่อเห็นพี่ชายเดินออกมาแบบนี้คงคุยกันไม่เข้าใจแน่ๆ เธอจึงปล่อยให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกัน เธอจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปคนเดียวผ่านหน้าพี่ชาย แต่ไม่ได้หันมามองหน้าเลยแม้แต่น้อย

“ลุงทีมไม่รักพิมจ๋าเหรอครับ” เสียงเล็กยังคงถามขึ้นมาอีก

“อาเธอร์ครับ อาเธอร์ฟังน่ะ ไม่ใช่ว่าลุงไม่รักพิมจ๋าของอาเธอร์น่ะครับ แต่พิมจ๋าของอาเธอร์ต่างหากที่ไม่รักลุงเลย” ทินกรเอ่ยเสียงน้อยใจบอกกับเด็กน้อยตรงหน้า

“พี่เธอร์อยากมีพ่อ แต่พี่เธอร์กลัวพิมจ๋าเสียใจครับ” เสียงเล็กพูดออกมา

“ถ้าอาเธอร์มีพ่อ แล้วทำไมต้องกลัวพิมจ๋าเสียใจด้วยล่ะครับ” ทินกรถามกลับไปทันที

“พิมจ๋า กลัวว่าพี่เธอร์จะรักคนอื่นมากกว่าพิมจ๋า พิมจ๋ากลัวพ่อจะเอาพี่เธอร์ไปจากพิมจ๋าครับ พิมจ๋าเลยไม่ยอมมีแฟน” เสียงเล็กพูดออกมาตามประสา

“หึ...เด็กน้อยเอ้ย งั้นลุงไปก่อนนะครับ ฝากพี่เธอร์ดูแลพิมจ๋าด้วย” ทินกรยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูกับเด็กตรงหน้าที่ช่างกล้าพูดขนาดนี้ และเปิดประตูห้องให้อาเธอร์ได้เดินเข้าไป แล้วเขาก็เดินกลับออกไปทันที