17 - ความรู้สึกที่แสนเจ็บปวด

 

ความรู้สึกที่แสนเจ็บปวด

ทั้งคู่ออกมาจากห้องน้ำ จนเวลาเลยเกือบมาถึงเย็น เพราะใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร และใช้เวลานานมากของทั้งคู่ ที่เสียเวลาทำอย่างอื่นมากกว่าการอาบน้ำนานพอสมควร เพราะหมอหนุ่มไม่ใช่แค่อาบน้ำอย่างเดียว

“ไม่ใส่ได้ไหมชุดนี้” ร่างสูงพูดขึ้นมา เมื่อหยิบชุดออกจากถุงแบรนด์ที่น้องสาวนำมาให้ แล้วมองกลับไปที่หญิงสาว

“ทำไมละคะ ก็นี้มันเป็นเสื้อผ้าของร้านปั้นหยาไม่ใช่เหรอ พิมว่าสวยดีออก” พิพิมถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะนี้ก็เป็นเสื้อผ้าจากร้านน้องสาวเขาแท้ๆ แต่กลับไม่อยากให้เธอสวมใส่

“มันโป๊เกินไป” ร่างสูงบอก พร้อมกับจับชุดออกมากางดู แล้วหมุนไปมา

“แล้วไม่ให้ใส่ชุดนี้ จะให้พิมใส่ตัวไหนค่ะ หรือพี่มีชุดอื่นสำรอง” หญิงสาวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มงอนร่างสูง แล้วจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน

“งั้นใส่ตัวนี้ก็แล้วกัน ตัวแสบเอาอะไรมาให้ก็ไม่รู้” ร่างสูงจำต้องยอม แล้วหยิบอีกตัวที่ดูเรียบร้อยที่สุด มาให้หญิงสาวได้สวมใส่

“หยาคงคิดว่า สาวๆของพี่ชายเธอ คงจะมีแต่ลุคแซ่บๆ เซ็กซี่กันมั้งค่ะ เลยเลือกชุดแบบนี้มาให้พิม เพราะหยาก็ไม่รู้นี้เนอะ ว่าเอามาให้พิมใส่” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน เพียงเล็กน้อย พร้อมกับจ้องมองดูปฏิกิริยาของร่างสูง

“สาวที่ไหนกัน พี่ไม่มีทั้งนั้นแหล่ะ มีแค่พิพิมคนเดียวครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก พร้อมกับช่วยหญิงสาวแต่งตัว

“...” หญิงสาวเอาแต่เงียบ แล้วมีใบหน้าที่สลดลงมาเล็กน้อย

“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไป” ร่างสูงถามขึ้นมา เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่เงียบ เหมือนมีความกังวลไม่สบายใจอะไรสักอย่าง

“ไม่มีค่ะ เรารีบไปกันเถอะ” หญิงสาวตอบกลับไป แล้วรีบชวนร่างสูงออกไปทันที

คอนโดฯ (พิพิม)

เมื่อตกลงกันได้แล้ว ทั้งคู่จึงเดินทางมาที่คอนโดของหญิงสาวต่อ โดยที่ตะวันเกือบจะลับขอบฟ้าเอาเสียแล้ว

“พี่แวะไปหาหยาก่อนก็ได้น่ะ เดี๋ยวพิมจัดการเองได้” หญิงสาวพูดขึ้นมา เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงที่หน้าห้องของเธอ

“ไม่ดีกว่า เจอหน้ากันทีไร เป็นต้องเสียทรัพย์สินให้ตลอด” ร่างสูงเอ่ยบอก พร้อมกับส่งยิ้มมาให้แก่หญิงสาวตรงหน้า

หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆ ให้กับความน่ารักของพี่น้องคู่นี้ แล้วส่งยิ้มบางๆ ออกมา พร้อมกับมือที่กดรหัสเปิดประตูห้องเข้าไปข้างในทันที

“พิมจ๋า...ลุงทีม” เสียงเล็กของอาเธอร์ดังออกมาทันที เมื่อประตูเปิดออก

“อาเธอร์!” หมอหนุ่มเรียกชื่อนั้นออกมา และก็ต้องแปลกใจ เพราะพึ่งจะเห็นกันเมื่อเช้า ที่น้องสาวพาไปด้วย แล้วบอกว่าเป็นลูกเพื่อน แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่ห้องของพิพิมได้

“อ้าวพิม...พี่ทีม ทำไมมาด้วยกันล่ะค่ะ แล้วนี้เสื้อผ้าที่หยาเอาไปให้เมื่อเช้านี้น่า อย่าบอกน่ะว่าพิพิมคือ...” ปั้นหยาเดินมาตามหลังของอาเธอ แล้วก็มองทั้งสองที่มาด้วยกัน พร้อมกับหันหน้าไปทางพี่ชายอย่างอยากรู้คำตอบที่ยืนยันอีกที เพื่อความแน่ใจ

“...แล้วอาเธอร์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันครับ” ทินกรพยักหน้าให้แก่น้องสาว แล้วหันมาถามอาเธอร์ที่ยืนทำหน้างงต่อ

“พี่เธอร์ อยู่ที่นี่ครับ อยู่กับแม่จ๋า” อาเธอร์เอ่ยตอบกับร่างสูง แล้วหันหน้าไปทางพิพิม ที่ตอนนี้ยังยืนอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มอธิบายบอกตรงไหนก่อน

“อยู่กับแม่จ๋า” ทินกรเลิกคิ้วขึ้นถาม

“ครับ...นี่ไงครับ แม่จ๋าของพี่เธอร์” อาเธอร์เอ่ยตอบ พร้อมกับจับมือของพิพิมเอาไว้ แล้วหันมาบอกกับทินกรที่ตอนนี้ ยืนตัวแข็งทื่อจ้องหน้าพิพิมอยู่

“แม่จ๋าเหรอ” ทินกรถามเสียงเบา แต่สายตากับจ้องมองมายังพิพิมอย่างต้องการคำอธิบาย

“ครับ...แม่จ๋าของพี่เธอร์สวยไหมครับลุงทีม” อาเธอร์พูดโอ้อวดอย่างไร้เดียงสาออกมา

“...” ทินกรนิ่งเงียบ และไม่ยอมตอบอะไรออกมา

“ในเมื่อทั้งหมดก็รู้จักกันแล้ว งั้นก็ดีค่ะ หยาจะได้ไม่ต้องแนะนำ” เป็นปั้นหยาที่พูดขึ้นมา เพราะดูสถานการณ์ตรงนี้แล้ว เหมือนทั้งคู่จะมีคำถามที่อยากจะถามมากมาย

“หยา” ทินกรเรียกน้องสาว พร้อมกับส่งสายตาเชิงเป็นนัยๆ

“อ่อ...ถ้าอย่างนั้น พี่เธอร์ครับ เราไปเล่นที่ห้องหยาหยารอกันก่อนน่ะครับ ให้พิมจ๋ากับลุงทีมคุยกันก่อนน่ะ” เมื่อรู้ความหมายที่พี่ชายสื่อออกมา ปั้นหยาจึงหันไปชวนอาเธอร์ทันที

“ครับ” อาเธอร์ไม่สาวความยาว เดินออกไปตามที่ปั้นหยาบอกทันที อย่างว่าง่าย

ปัง

เมื่อเสียงประตูปิดลงจากคนทั้งสองที่ออกไปแล้วนั้น เหลือเพียงร่างสูงและหญิงสาวตรงหน้า ที่เอาแต่เงียบเมื่อตั้งแต่ที่เข้ามาภายในห้อง

“นี้มันเรื่องอะไรกันพิม” ร่างสูงหันมาถามหญิงสาวทันที เมื่อประตูห้องปิดลง และเริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นแข็งขึ้นกว่าตอนแรก

“เอ่อ...คือว่า” หญิงสาวไม่รู้ตอบอย่างไร ได้แต่อ้ำอึ้งไม่กล้าพูดอะไรออกมา และก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายจากตรงไหนก่อนดี

“พูดมาสิพิม” ร่างสูงยกมือจับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาว ให้หันมาเผชิญกัน พร้อมกับจี้ถามหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาทันที

“คะ...อาเธอร์คือลูกชายของพิมเองค่ะ” หญิงสาวจำต้องยอมรับ แล้วบอกความจริงกับร่างสูงออกไป ว่าเธอมีลูกชาย และไม่ทันที่หญิงสาวจะได้อธิบายบอกอะไรไป ร่างสูงกับสวนพูดขึ้นมาเสียก่อน

“ลูกชายเหรอ” เสียงทุ้มถามย้ำกับคนตรงหน้าอีกที

“ค่ะ...” หญิงสาวพยักหน้ารับเชิงเป็นคำตอบที่ช่วยยืนยันอีกที

“ก็ไหนพิมบอกว่าไม่มีแฟนไง แล้วลูก...” ร่างสูงถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ เพราะในเมื่อเขาก็พิสูจน์มาแล้วว่าหญิงสาวไม่มีใคร แล้วลูกเกิดใครกัน จะเป็นลูกของเขา หรือว่าเธอไปมีลูกกับใครจากที่นอนกับเขา

“คะ พิมไม่มีแฟนจริงๆ” หญิงสาวเอ่ยตอบออกมาตามตรง เพราะเธอก็ไม่ได้มีแฟน หรือคบกับใครจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้น คนที่พิมบอกว่าเขาคือทุกอย่างของชีวิตพิม ก็คือลูกสิน่ะ” ทินกรด่วนสรุปออกมาเองทันที ที่หญิงสาวเคยบอกไว้ว่า เธอมีคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ

“ค่ะ ลูกของพิมกับ พะ...” หญิงสาวพูดออกไปแบบไม่ทันที่จะจบประโยค ร่างสูงก็ถามสวนขึ้นมาเสียก่อน

“ใครคือพ่อของอาเธอร์” เสียงเข้มถามขึ้นมา พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว อย่างต้องการคำตอบ และอยากได้ยินจากปากของ