All Chapters of บ่วงรัก ทินกร: Chapter 1 - Chapter 10

เพื่อนเราไม่เก่าเลยทินกรนอนค้างอยูที่โรงพยาบาลตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา เพราะโดนแม่ยึดทุกอย่างของเขา แม้กระทั้งคีย์การ์ดของคอนโดเอาไว้ด้วย และตั้งแต่วันนั้น ก็ยังไม่กล้าเข้าไปที่บ้าน จึงมาอาศัยอยู่ที่โรงพยาบาลแทน มีห้องพักส่วนตัวไว้สำหรับผู้บริหาร และถือว่าได้เรียนรู้งานของเหล่าบุคลากร และศึกษาเกี่ยวกับที่นี่ไปในตัวพร้อมๆเลย ก่อนที่จะเข้ามาบริหารงานที่นี่อย่างเต็มรูปแบบ“เมื่อไหร่ จะเข้าไปหาแม่เขาที่บ้านสักทีล่ะ ไปขอโทษแม่ส่ะน่ะ นี่ก็ผ่านมาเป็นมาสัปดาห์แล้วน่ะ แล้วต่อไปก็อย่าไปทำอะไรแบบอีก จริงอยู่ที่เมืองนอกทีมใช้ชีวิตในแบบของทีมได้ แต่ที่นี่ไม่เหมือนกันน่ะ รู้จักให้เกียรติคนอื่น แล้วทีมจะเจอคนที่ดี คนที่รักทีมจริงๆเอง” หมอโปรดพูดขึ้นมาก่อนทันที เมื่อเห็นทินกรเปิดประตูเดินเข้ามาภายในทำงานของเขา และพร่ำสอนบอกทินกรออกไปอย่างยาวเหยียด“ถ้าเย็นนี้ว่าง จะแวะไปครับ” ทินกรเอ่ยตอบ แล้วนั่งลงที่โชฟาตัวยาวข้างโต๊ะทำงานของหมอโปรด“แล้วเรื่องที่ จะเข้ามาทำงานที่นี่ล่ะ ตอนนี้พร้อมยัง” หมอโปรดเอ่ยถามเรื่องงานขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นว่าให้เวลากับทินกรมามากพอสมควรแล้ว“พร้อมครับ พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย”

การทำงานวันแรกรุ่งเช้าวันนี้ก็ถึงวันที่ ทินกรจะต้องมาทำงาน เป็นแล้วสักที หลังจากที่ได้สัญญาไว้กับผู้เป็นพ่อ เท้ายาวเดินเข้ายังแผนกที่ตัวเองต้องรับผิดชอบดูแลทั้งตึกของทางโรงพยาบาล“ทุกคนครับ...ฟังทางนี้หน่อย นี้คือลูกชายของผมเองครับ นายแพทย์ทินกร ต่อไปจะมาประจำตำแหน่งแทนผมทุกอย่างที่ตึกแห่งนี้ครับ” หมอโปรดพูดเสียงดังขึ้นมา เมื่อทินกรเดินมาถึงภายในแผนก และเอ่ยนำตัวของลูกชายให้ทุกคนรู้จัก“สวัสดีทุกคนครับ ผมฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ เพราะยังไงก็ถือว่าผมเป็นเด็กดี เรียกผมว่าหมอทีมก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องเกร็ง” ทินกรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูนุ่มนวล ต่างจากที่ลุคภายนอกทำเอาเหล่าพยาบาล และบุคลากรทั้งหลายที่อยู่ตรงนั้น ตรงมองมาที่ชายหนุ่มเป็นตาเดียวกัน โดยเฉพาะบรรดาสาวๆ ที่พยายามส่งยิ้มทักทายมาหาและทุกคนก็ต่างๆ แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน จะมีคนที่คอยตามติดหมอหนุ่มเพียงแค่ พยาบาลสาว สองคน ที่คอยรายงานอยู่ตลอดเวลา“คุณหมอทีมดูภายนอกนี้อบอุ่นมากเลยเนอะพี่ฟ้า” นุชนารถ พยาบาลสาวรุ่นร้องที่ได้รับเลือกจากทินกร ให้คอยตามเก็บรายงานกับพยาบาลรุ่นพี่อย่าง เอื้องฟ้า พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ“หยุดคิดอะ

เผชิญหน้า“พิพิม!...”“...” หญิงสาวตาค้างทันที ที่ได้เจอกับชายหนุ่มอีกครั้ง ยืนตัวแข็งจนทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน“นี้ ทำหน้าตกใจกัน อย่าบอกน่ะว่า...ไม่เคยติดต่อกันเลย...” หมอโปรดถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งสองต่างตกใจ ที่ได้เจอหน้ากันและกัน“...” ทินกรได้แต่พยักหน้ารับ และจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานของพิพิม อย่างไม่อยากล่ะสายตาเลยแม้แต่น้อย และมีคำถามในใจอยู่มากมายที่อยากจะถาม“ถ้าอย่างนั่น...ก็คุยกันไปน่ะ เดี๋ยวลุงจะออกไปหาอะไรดื่มข้างนอกเสียหน่อย” หมอโปรดพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ต่างอยากมีคำถามต่อกัน“หายไปไหนมาตั้ง 5 ปี” ทินกรยิงคำถามใส่ทันที เมื่ออยู่กันตามลำพัง และเห็นว่าพ่อเดินออกไปจากห้องนี้แล้ว“พะ พิมก็ไปเรียนต่อยังไงล่ะค่ะ...” พิพิมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก กล้าๆกลัวๆ และไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มตรงหน้า“แค่เรียนเหรอ...” เสียงนุ่มของทินกรเอ่ยถาม แล้วย่างก้าวเข้าไปใกลๆหาหญิงสาวทันที“...” พิพิมถอยออกห่างเล็กน้อย และไม่ได้เอ่ยตอบอะไร แถมยังหลบสายตาของร่างสูงตรงหน้าอีก เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายจากตรงไหนก่อน“แล้วทำไม...ไม่ส่งข่าวใครๆบ้างเลย เล่นหายไปดื้อๆแ

วันแห่งความทรงจำที่ดีพิพิมรีบคว้าเอาแฟ้มไปอย่างเร่งรีบ แล้วเดินตามทินกรออกไปทันที ทั้งกึ่งวิ่งกึ่งเดิน เพื่อให้ทันกับหมอหนุ่ม ที่ก้าวเท้าเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าลิฟต์แล้ว ต่างกับเธอที่ทั้งก้าวเท้าสับๆ แทบไม่ทัน“...” หญิงสาวได้แต่หอบเหนื่อย เมื่อเข้ามาภายในลิฟต์ และมีอาการเท้าสั่นเพียงเล็กน้อย เพราะรีบตามทินกรมากไปหน่อยมือหน้าของหมอหนุ่มยื่นออกไปคว้า เอาแฟ้มที่พิพิมกอดไว้แนบอกกลับมาเป็นฝ่ายถือเสียเอง เพราะเห็นหญิงสาวมัวแต่ยืนหอบอยู่ติ๊ง!เมื่อลิฟต์เลื่อนขึ้นมาถึงยังชั้นเป้าหมาย พิพิมได้แต่ยืนนิ่งและไม่ยอมก้าวขาออกจากลิฟต์ ตามร่างสูงไป เพราะตอนนี้ขาเกิดเป็นตะคริวขึ้นมาเสียดื้อๆ จึงได้แต่ยืนนิ่งๆ เพื่อเก็บอาการเอาไว้ และไม่กล้าที่จะขยับเพราะกลัวจะล้มเอาทางด้านหมอหนุ่ม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมก้าวออกมาจากลิฟต์ จึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปที่ลิฟต์คืน และไม่พูดอะไรอุ้มหญิงสาวขึ้นมาในท่าเจ้าสาวทันที เขาก็พอจะทราบอยู่บ้างว่าหญิงสาวเป็นอะไร หากให้เดาถ้ารองเท้าไม่กัด ก็คงจะเหน็บชาที่ขา“หึ...ยังเป็นเหมือนเดิมเลยน่ะ นิสัยไม่เคยเปลี่ยน” หมอหนุ่มเค้นหัวเราะออกมา พร้อมกับส่ายหน้าเ

ความเจ็บปวดที่ได้รับกลับมาที่ปัจจุบัน“โดนขนาดนั้น...ทำไมถึงลุกหนีพี่ไปได้อีก” เสียงนุ่มเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องมองหน้าอย่างต้องการคำตอบ“...” หญิงสาวไม่ตอบอะไรออกมา ได้แต่ก้มหน้าหนี ไม่กล้าสบตากับหมอหนุ่ม“รู้ไหมว่าพี่รู้สึกยังไง...ตอนตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอพิม พี่รู้สึกว่าตัวเองโดนฟันแล้วถูกทิ้งยังไงก็ไม่รู้” เสียงนุ่มพูดออกมาอีกครั้ง“นี้พี่จำได้ทุกอย่างเลยจริงเหรอ...” หญิงสาวถามขึ้น เพราะเธอยังสงสัยว่า เขาเมา แต่ทำไมเขาจำทุกอย่างได้หมดเลย“พี่ก็บอกแล้วไง...ว่าหายเมาแล้ว ตอนเสียบแล้วเจ็บนั้นแหล่ะ” หมอหนุ่มย้ำคำพูดออกมาอีกครั้ง และกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวในประโยคหลัง“พี่ทีม...ถอยออกไปเลยน่ะ” หญิงสาวตาลุกวาว แล้วรีบดันร่างสูงออกห่างจากตัวเธอตอนนี้ เพราะเธอเริ่มหน้าแดงขึ้นมา เมื่อหมอหนุ่มพูดถึงเรื่องนี้ออกมาอย่างไม่อาย“แค่รหัสเข้าห้องก็พอจะทำให้พิมรู้อะไรขึ้นมาบ้างแล้ว ใช่ไหม” ร่างสูงไม่พูดเปล่า รีบจับร่างของหญิงสาวให้นอนราบไปกับที่นอนทันที“ว้าย...พี่จะทำอะไร” หญิงสาวที่ตกใจ อยู่ตอนนี้ร้องออกมาทันที เมื่อร่างสูงขึ้นมาคร่อมเธอเอาไว้“เรามาทบทวนความหลังหน่อยไหม...” ร่างสูงจ้องมองด้วยแววตา