รักของแม่

เสียงกัดฟันกรอดดังจากริมฝีปากหนาเมื่อคิดถึงดาราหนุ่มเจ้าบทบาทอย่างอัศวิน กาญกิติ มารหัวใจที่บังอาจแย่งชิงดวงใจของเขาไปครอบครองแต่กลับไม่ดูแลรักษาเธอ มันกล้าทิ้งขว้างดวงใจของเขาทั้งที่เธอเลือกมัน

“สืบดูสิว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วให้คนคอยติดตามดูพฤติกรรมของมันด้วย อย่าให้มันทำร้ายสายป่านได้”

“หมอนั่นไม่เคยทำร้ายคุณสายป่านสักครั้งครับนาย ดูจะรักเธอมากเสียด้วยซ้ำ”

“รักอย่างนั้นเหรอ ถ้ามันรักสายป่านอย่างที่แกว่าจริงมันคงไม่คั่วอยู่กับผู้หญิงกลางผับของฉันหรอก”อสิรวิสแสยะยิ้มเยาะหยัน ใบหน้าคมดุกระด้างเมื่อคิดถึงมารหัวใจที่แย่งชิงคนรักของเขาอย่างอัศวิน

ในห้องพักของดาราสาวหลังจากหลบสายตากวนอารมณ์ของเจ้าของเรืออย่างอสิรวิสมาได้เธอก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาก สายตาคมราวพญาเหยี่ยวจ้องเหยื่อของเขาทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลัง  แพรพลอยแน่ใจว่าคนอย่างอสิรวิสไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอและเธอก็ไม่อยากต่อสู้กับเขา ทางทีดีเธอจึงต้องเลี่ยงให้ไกลจากเขาเป็นดีที่สุด ผู้ชายเจ้าอารมณ์ ปากจัดอย่างเขาทำให้เธอขยาดไม่อยากอยู่ใกล้

“เหนื่อยสิท่าลูกแพร” ส้มจีบปากจีบคอถามเพื่อนสาว

“เหนื่อยใจมากกว่าพี่ส้ม” เธอถอนหายใจ

“เพราะคุณอสิรวิสเหรอ... คนสวยก็ต้องทำใจแหละลูกแพร” ส้มถามพร้อมกับพยักหน้าให้เพื่อนสาวเมื่อเธอถอนหายใจแรงอย่างยอมรับว่าหนักใจด้วยเรื่องของเจ้าของเรือหนุ่ม

“ลูกแพรไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้เลยพี่ส้ม มีความรู้สึกว่าเขาจะสร้างความเดือดร้อนให้ลูกแพร”

“โธ่...คิดมากน่า คุณรวิสหล่อแถมรวยจะตายไป เขาคงไม่บังคับคนที่ไม่เต็มใจอย่างลูกแพรแน่ สาว ๆ ของเขาเยอะจะตาย” ส้มกล่าวปลอบใจ

“ลูกแพรขอให้เป็นอย่างนั้นค่ะพี่ส้ม”

เธอกล่าวเบา ๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อหามารดาด้วยความเป็นห่วง มารดาของเธอนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลมานานกว่าสองเดือนแล้วด้วยโรคไตวาย ทำให้ต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์ เพราะเหตุนี้เธอถึงต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อหาเงินไปรักษามารดา แต่ที่ทำให้แพรพลอยเสียใจก็คือความใจดำของแฝดผู้น้องที่ไม่เคยไยดีอาการเจ็บป่วยของมารดา มิหนำซ้ำยังคอยแต่สร้างเรื่องสร้างข่าวฉาว ๆ ให้กับเธอเสมอ

“แม่เหรอคะ นี่ลูกแพรนะคะแม่”

“ลูกแพรหรือลูก หนูสบายดีใช่ไหม” คุณเพชรลัดดาถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ลูกแพรสบายดีค่ะแม่ น้องมาดูแลแม่บ้างหรือเปล่าคะ” เธอตอบและไม่ลืมจะถามถึงน้องสาวฝาแฝด

“ลูกจันทร์หรือจะมาสนใจดูแลแม่” คุณเพชรลัดดาเอ่ยถึงบุตรสาวอีกคนด้วยน้ำเสียงหม่นเศร้า

“ไม่เป็นไรนะคะแม่ ถึงลูกจันทร์ไม่มาก็ไม่เป็นไร ลูกแพรจะรีบกลับไปดูแลแม่เองนะคะ” เธอปลอบมารดา

“แม่สงสารลูกเหลือเกินลูกแพร เพราะแม่ทำให้ลูกต้องลำบากแท้ ๆ เชียว” คุณเพชรลัดดากล่าวเสียงเบา

“อย่าพูดอย่างนี้สิคะแม่ ลูกแพรเป็นลูกแม่ ถ้าไม่ดูแลแม่จะให้ลูกแพรดูแลใครล่ะคะ”

“แม่รักลูกนะ ลูกแพร” เสียงสั่นของมารดาดังมาตามสายทำให้หญิงสาวน้ำตาคลอ

“ลูกแพรก็รักแม่ค่ะ ดูแลตัวเองให้ดีนะคะแม่ ลูกแพรจะรีบกลับไปหาแม่ให้เร็วที่สุดนะคะ อย่าคิดมาก”

“จ้ะ ลูกก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี ขอให้บุญรักษาลูกของแม่อย่าให้มีอันตรายเลย”

“ขอบคุณค่ะแม่ พรของแม่จะคุ้มครองลูกแพร แม่ก็ต้องรักษาตัวนะคะ อย่าดื้อกับคุณหมอนะคะ”

“จ้ะ”

“หนูรักแม่นะคะ”

“แม่ก็รักลูกจ้ะ”

แพรพลอยเช็ดน้ำตาที่เจิ่งนองล้นออกทางหางตาและวางสายมารดา ครอบครัวของเธอมีกันสามคนแม่ลูกหลังบิดาตายจากไปไม่นานนัก เธอเหลือแต่มารดากับน้องสาว ซึ่งแม้จะทำตัวเหลวไหลอย่างไรแพรจันทร์ก็เป็นน้องคนเดียวที่เธอต้องดูแล แพรจันทร์ หรือ ลูกจันทร์เป็นฝาแฝดของเธอที่เธอไม่เคยเปิดเผยว่ามีน้องสาวฝาแฝดเพราะถูกแพรจันทร์ขอร้องแต่น้องสาวกลับชอบสร้างข่าวฉาวให้เธอราวกับตั้งใจแกล้ง เธอรู้ว่าน้องอิจฉาตนเอง แต่เคยคิดว่าวันหนึ่งเมื่อน้องโตขึ้นจะเข้าใจและกลับมาเป็นน้องสาวที่น่ารักของตนอีกครั้ง ซึ่งดูเหมือนความเข้าใจของเธอจะผิดพลาดเพราะไม่ว่าผ่านมานานแค่ไหนแพรจันทร์ก็ยังอิจฉาและคอยกลั่นแกล้งเธอไม่เลิก

“ยัยลูกจันทร์ไม่เคยแวะไปดูแลแม่เลยสิท่าลูกแพร” ส้มเบะริมฝีปากเมื่อคิดถึงคู่แฝดของเพื่อนสาว

“น้องคงวุ่นวายอยู่กับการทำงานมั้งคะพี่ส้ม” แพรพลอยถอนหายใจ

“หรือว่าวุ่นวายอยู่กับการมั่วผู้ชายเพื่อสร้างข่าวฉาวให้เธอกันแน่จ๊ะ” ส้มกล่าวด้วยความหมั่นไส้

“ลูกจันทร์แค่ล้อลูกแพรเล่นค่ะพี่ส้ม”

“จ้า แม่พี่สาวแสนดี ไม่ว่าน้องจะทำยังไงก็เข้าข้างเสมอ” ส้มลากเสียงยาวด้วยความหมั่นไส้

“ถึงยังไงลูกจันทร์ก็เป็นน้องลูกแพรนี่คะพี่ส้ม” เธอถอนหายใจแรง

“ถ้าแม่นั่นจะคิดบ้างว่าเป็นน้องของเธอนะลูกแพร” ส้มประชด

“ช่างเถอะค่ะพี่ส้ม อีกหน่อยน้องคงเข้าใจลูกแพร”

“ย่ะแม่พี่สาวแสนดี อีกหน่อยน้องของเธอคงเข้าใจเธอเองนั่นแหละนะ” ส้มเอ่ยอย่างหมั่นไส้พร้อมกับตวัดหางตามองเหมือนค้อนวงกว้างใส่แพรพลอย