จอมบงการ

หลังจากได้รับประทานอาหารและพักผ่อนอย่างเต็มที่แล้ว ใบหน้านวลของแพรพลอยก็กลับมาสดใสอีกครั้ง เธอยังต้องถ่ายแบบบนเรือลำใหญ่นี้อีกหลายวันและแน่นอนเธอต้องพบเจอคนบ้าอำนาจอย่างอสิรวิสทุกวันจนกว่างานนี้จะสิ้นสุดลง ซึ่งเธอเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขาไม่ได้ แต่เธอเลี่ยงที่จะให้ความสนใจในตัวของเขาได้

อสิรวิสหรี่ตามองดวงหน้าสวยหวานของแพรพลอยนิ่ง ๆ  ชุดสูทสีขรึมกับรองเท้าขัดมันทำให้เขาไม่ผิดกับมาเฟียที่กำลังยืนกอดอกพิงราวเหล็กตรงหัวเรือ มองลีลาโพสท่าของนางแบบมืออาชีพอย่างแพรพลอย ดาราสาวที่อยู่ในชุดว่ายน้ำและกำลังแหวกว่าย ดำผุดดำโผล่อยู่กลางสระ ไม่ผิดกับนางเงือกสาวอยู่เพียงลำพังหน้าเลนส์กล้องของช่างภาพที่เก็บภาพเรื่อย ๆ พลางร้องสั่งให้เธอเปลี่ยนท่าทางไปตามความต้องการ ดวงตาคมดุตวัดมองกวาดทั่วเรือนร่างอวบอิ่มเกือบเปลือยของหญิงสาว ไล่สายตาจากลำคอระหงที่ตนเคยทิ้งหลักฐานว่าเคยสัมผัสแตะต้อง เขาแน่ใจว่าเธอคงอำพรางร่องรอยเหล่านั้นไว้ด้วยเมคอัพอย่างดีจากฝีมือเพื่อนสาวประเภทสองของเธอแน่นอน

เขามองผ่านมาจนถึงเนินอกอวบสล้างนุ่มหยุ่นที่เคยสัมผัสลูบไล้จนมาถึงเอวคอดกิ่วรับกับสะโพกผายที่เพียงแค่มองก็สามารถทำให้เขาเกิดปฏิกิริยาทางเคมีขึ้นกับร่างกายหนุ่มจนเลือดในกายเดือดพล่านความต้องการเผยผ่านสายตาที่ประสานกับดวงตากลมหวานเย้ายวนของแพรพลอย เป็นเหตุให้ใบหน้านวลแดงก่ำ แต่เขาไม่แน่ใจว่าเพราะความอายหรือความโกรธ อสิรวิสเผยยิ้มมุมปากพลางส่งสายตามองหญิงสาวอย่างท้าทายจนคนถูกมองสะบัดหน้าพรืดหลบตาของเขาอย่างฉุนเฉียว

“เอาล่ะลูกแพร วันนี้พอแค่นี้ก่อน”

เสียงสั่งของช่างภาพบ่งบอกถึงการสิ้นสุดการทำงานของวัน ชุดคลุมสีหวานถูกสวมให้กับร่างบางเกือบเปลือยของนางแบบคนสวยโดยฝีมือสาวประเภทสองคนเดิม ใบหน้านวลเชิดสูงของหญิงสาวทำให้รอยยิ้มเยาะหยันเกิดขึ้นบนใบหน้าคมเข้มของอสิรวิสทันที

“เจ้านายครับ นายแม่ต้องการเรียนสายด้วยครับ” การ์ดคนสนิทนำโทรศัพท์มือถือยื่นส่งให้เจ้านายหนุ่ม

อสิรวิสรับโทรศัพท์จากมือลูกน้องพร้อมกับพูดผ่านไปยังปลายสายแต่ดวงตาคมยังจดจ้องมองร่างบางของเธอไม่ให้คลาดสายตา

“สวัสดีครับแม่ มีธุระอะไรกับผมครับ”

“เป็นยังไงบ้างลูก ตัวจริงหนูแพรพลอยสวยเหมือนในทีวีไหมจ๊ะรวิส”

“นี่อย่าบอกนะครับว่าที่แม่โทร.หาผมเพราะอยากรู้เรื่องแค่นี้” น้ำเสียงทุ้มถามมารดากลั้วหัวเราะ

“ใช่สิ ไม่รู้ทำไมแม่ถึงรู้สึกถูกชะตากับหนูแพรพลอยนักนะรวิส” คุณอนงค์หัวเราะเบา ๆ กับลูกชาย

“นั่นสิครับ ผมไม่คิดว่าคุณแม่จะชอบดาวยั่วอย่างแม่นี่ถึงขนาดโทร.มาถามผมแบบนี้เลยจริง ๆ นะครับ”

“ปากร้ายนักลูกชายแม่ เรียกน้องเขาให้ดีกว่านี้หน่อยสิจ๊ะ”

“หึหึ”

“แม่อยากให้รวิสติดต่อหนูแพรพลอยมาแสดงละครเวทีการกุศลให้ทางสมาคมของแม่หน่อย”

“ทำไมต้องเป็นแม่นี่ด้วยละครับ นางเอกสวย ๆ ภาพพจน์ดี ๆ ตั้งเยอะทำไมคุณแม่ถึงเลือกนางร้ายภาพพจน์เสียอย่างแพรพลอยมาร่วมงานล่ะครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“แพรพลอยสวยและดังมาก ถึงจะเป็นดาวร้ายที่มีข่าวฉาว แต่ก็ดังและเก่งกว่านางเอกหลายคนที่แม่รู้จักซะอีกนะรวิส แล้วแม่ก็ไม่ค่อยเชื่อข่าวเสริมเติมแต่งพวกนั้นหรอก” คุณอนงค์กล่าว

“ครับ ๆ ตามใจคุณแม่แล้วกันครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะติดต่อหล่อนให้แล้วกันครับ” อสิรวิส กล่าวรวบรัด

“จ้ะ ขอบใจมากลูกรัก”

ดวงตาคมทอดมองตามบั้นท้ายกลมกลึงที่เดินห่างออกไปพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้การ์ดคนสนิทหลังจากวางสายของมารดา ฝ่ามือหนาสอดเข้าในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ดูเด่นสะดุดตา

สายตาทีมงานสาวเกือบทุกคู่ที่มองทอดสะพานให้เขาอย่างเห็นได้ชัดแต่อสิรวิสกลับไม่สนใจใครนอกจากนางแบบสาวที่วางมาดราวนางพญาอย่างแพรพลอย

“ทำเป็นวางมาดราวนางพญาที่แท้ก็คงหวังโก่งราคาค่าตัวสินะ”

“เจ้านายสนใจเธอเหรอครับ” ชาญชัยการ์ดหนุ่มถามเจ้านายเสียงทุ้ม

“ถ้าสนใจหมายถึงอยากได้หล่อนก็ใช่ แต่ไม่ใช่เพราะอยากจีบหล่อนแน่” อสิรวิสไหวไหล่

“ท่าทางเธอจะหยิ่งไม่เบานะครับนาย”

“ก็แค่อยากโก่งค่าตัว ผู้หญิงที่กล้าใส่ชุดวาบหวามท่ามกลางสายตาผู้ชายหลายสิบคู่อย่างแม่นั่นจะมีอะไรมาหยิ่งอีก” น้ำเสียงเยาะหยันกล่าวเบา ๆ ก้าวเดินห่างทีมงานถ่ายแฟชั่นออกมาอีกมุมหนึ่งพร้อมกล่าวเสียงเคร่งขึ้นเล็กน้อยกับลูกน้องคู่ใจ

“นายได้ข่าวไอ้อัศวินหรือเปล่า พักนี้มันยังทำให้สายป่านเสียใจเพราะเรื่องคาว ๆ ของมันอีกไหม” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถาม

“ครับนาย ล่าสุดมีคนเห็นหมอนั่นคั่วอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งในผับของเราครับ”ชาญชัยหมายถึงผับที่อสิรวิสร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดเล่น ๆ

“มันยังไม่ทิ้งลายสินะ”

“ครับ”