ตอนที่ 4 เข้าสู่คฤหาสน์

ตอนที่

4

เข้าสู่คฤหาสน์

เสียงกุกกักจากการจัดกระเป๋าเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นดังขึ้นในห้องเช่าเล็กๆ ยามสายของอีกวันหลังจากการตัดสินใจที่เปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาลของแพรไหม แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา แต่กลับไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นใดๆ แก่เธอเลยแม้แต่น้อย แพรไหมนั่งลงบนขอบเตียงไม้เก่าๆ มองไปยังกระเป๋าเดินทางใบเดียวที่วางอยู่บนพื้น มันคือทั้งหมดที่เธอมี และมันคือทั้งหมดที่เธอจะนำติดตัวไปสู่กรงทองที่คริสเตียนเตรียมไว้ให้

คืนที่ผ่านมาคือคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของแพรไหม เธอไม่ได้นอนเลยแม้แต่นาทีเดียว ทุกห้วงความคิดเต็มไปด้วยภาพของคริสเตียน ใบหน้าคมคายที่เยือกเย็น ดวงตาคมกริบที่อ่านไม่ออก และคำพูดที่บีบบังคับให้เธอต้องตัดสินใจ เธอยังจำความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจได้ดีเมื่อคำว่า "ฉันตกลงค่ะ" หลุดออกจากปาก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้ขายวิญญาณให้กับปีศาจ แต่เพื่อครอบครัวเธอไม่มีทางเลือกอื่น

'ฉันจะต้องเข้มแข็ง' แพรไหมพยายามปลอบใจตัวเอง มือเรียวบอบบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาเงียบๆ เธอรู้ว่าการก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ของคริสเตียนคือการก้าวเข้าสู่โลกอีกใบ โลกที่เต็มไปด้วยความมืดมิดและอันตรายที่เธอไม่เคยรู้จัก แต่เพื่อพ่อแม่ที่ชราลงทุกวัน เพื่อหนี้สินที่ท่วมหัวและเพื่อที่ดินผืนสุดท้ายของครอบครัวเธอต้องยอมแลก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ เป็นสัญญาณว่าถึงเวลาแล้ว ลีโอ ซานติเอโก มาตรงเวลาเป๊ะชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าสุภาพและแววตาที่ยากจะคาดเดายังคงเหมือนเดิม แพรไหมสูดหายใจลึกๆ และเดินออกไปเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่รออยู่

“คุณแพรไหมพร้อมแล้วใช่ไหมครับ” ลีโอถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ก็แฝงไว้ซึ่งความเร่งรีบ

“ค่ะ” แพรไหมตอบสั้นๆ เธอเหลือบมองห้องเช่าเล็กๆ ที่เธอเคยอาศัยอยู่มาหลายปีเป็นครั้งสุดท้าย มันคือโลกใบเก่าที่เธอจะต้องทิ้งไว้ข้างหลัง เพื่อก้าวเข้าสู่โลกใบใหม่ที่เธอไม่รู้ว่าจะต้องพบเจออะไรบ้าง

ลีโอช่วยแพรไหมยกกระเป๋าเดินทางใบเล็กขึ้นรถเบนซ์คันหรูที่จอดรออยู่ แพรไหมก้าวเข้าไปนั่งในรถอย่างเชื่องช้า หัวใจของเธอเต้นระรัวราวกับกลองศึกในอก การเดินทางสู่คฤหาสน์ของคริสเตียนไม่ได้ใช้เวลานานนัก แต่ทุกนาทีที่ผ่านไปกลับเนิ่นนานราวกับชั่วโมง

เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนส่วนตัวที่ทอดยาวไปยังคฤหาสน์ของคริสเตียน แพรไหมก็ได้เห็นอาณาจักรของเขาอีกครั้ง กำแพงสูงใหญ่ที่โอบล้อมคฤหาสน์ไว้ราวกับป้อมปราการ รั้วเหล็กดัดที่สลับซับซ้อน และระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา ยิ่งทำให้แพรไหมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกักขังอยู่ในกรงทองที่ใหญ่โตและสวยงามแต่ก็อันตราย

ประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่เปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นทางเดินที่ปูด้วยหินอ่อนทอดยาวไปสู่คฤหาสน์หลังโออ่า แพรไหมรู้สึกทึ่งกับความงามและความอลังการของมัน คฤหาสน์สไตล์อิตาเลียนหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนสวยที่ตกแต่งอย่างประณีต มีน้ำพุและรูปปั้นหินอ่อนตั้งประดับอยู่โดยรอบ ทุกอย่างดูงดงามราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นเยียบและอ้างว้างในเวลาเดียวกัน

เมื่อรถจอดสนิทหน้าประตูทางเข้าหลักของคฤหาสน์ ลีโอเปิดประตูให้ แพรไหมก้าวลงจากรถช้าๆ สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ ตัวอาคารอย่างสำรวจ เธอรู้ว่านี่คือที่ที่เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อจากนี้ไป

“เชิญครับคุณแพรไหม” ลีโอผายมือเชิญเข้าไปในคฤหาสน์ แพรไหมเดินตามลีโอเข้าไปข้างในอย่างเชื่องช้า หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความประหม่าและหวาดหวั่น

โถงทางเข้าขนาดใหญ่โอ่อ่าจนน่าตกตะลึง พื้นหินอ่อนสีดำเงางับสะท้อนภาพของเธอที่ดูเล็กจ้อยในอาณาจักรแห่งนี้ โคมไฟระย้าคริสตัลขนาดมหึมาห้อยลงมาจากเพดานสูง ส่องประกายระยิบระยับไปทั่วทั้งโถง ผนังห้องประดับด้วยภาพวาดศิลปะล้ำค่าและของตกแต่งโบราณที่บ่งบอกถึงรสนิยมและความมั่งคั่งของผู้เป็นเจ้าของ แพรไหมรู้สึกราวกับกำลังเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์มากกว่าบ้านพักอาศัย

'นี่คือโลกของเขา…โลกที่ห่างไกลจากความจริงที่เธอเคยรู้จัก' แพรไหมคิดในใจ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงมดตัวหนึ่งที่กำลังเดินเข้าไปในถ้ำของราชสีห์ ที่รอจะกลืนกินเธอเมื่อไหร่ก็ได้

“ทางนี้ครับ” ลีโอพาแพรไหมเดินผ่านโถงทางเข้า เลี้ยวขวาไปยังบันไดวนขนาดใหญ่ที่ทอดยาวขึ้นไปสู่ชั้นสอง แพรไหมเดินตามเขาขึ้นไปอย่างเงียบๆ พยายามสำรวจทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์อย่างละเอียด

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง ลีโอพาเธอเดินเลี้ยวไปทางซ้ายสุดของระเบียงที่ทอดยาว แพรไหมสังเกตว่าทางเดินฝั่งนี้ดูเงียบสงบและเป็นส่วนตัวกว่าทางเดินฝั่งอื่น

“นี่คือห้องพักของคุณแพรไหมครับ” ลีโอหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่งที่ทำจากไม้เนื้อดีสีเข้ม แพรไหมมองประตูบานนั้นด้วยความรู้สึกประหลาดใจ นี่คือห้องที่เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ก่อนที่พิธีแต่งงานจะถูกจัดขึ้น

ลีโอเปิดประตูออก เผยให้เห็นห้องนอนที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อดีสีเข้ม ผ้าปูที่นอนผ้าไหมสีครีมที่ดูนุ่มสบาย และหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นวิวสวนสวยด้านนอก ทุกอย่างดูงดงามและสมบูรณ์แบบ แต่กลับให้ความรู้สึกว่างเปล่าและโดดเดี่ยว

แพรไหมเดินเข้าไปในห้องช้าๆ วางกระเป๋าเดินทางใบเล็กไว้ข้างเตียง เธอเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปนอกตัวอาคาร สวนสวยที่ถูกจัดแต่งอย่างประณีตดูเงียบสงบ ไม่มีเสียงผู้คน ไม่มีเสียงรถยนต์ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้ที่ส่งเสียงเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นไปอีก

“ห้องน้ำอยู่ในนั้นครับ” ลีโอชี้ไปที่ประตูบานหนึ่งภายในห้อง แพรไหมพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร

“ถ้าคุณแพรไหมต้องการอะไร เรียกใช้ได้เลยนะครับ มีเบอร์โทรศัพท์ภายในวางอยู่ข้างเตียง” ลีโอพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ส่วนเรื่องเสื้อผ้า นายได้สั่งให้คนจัดการไว้ให้แล้ว คุณไม่ต้องกังวล”

แพรไหมหันกลับมามองลีโอ ดวงตาของเขายังคงนิ่งสงบ แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงความห่วงใยบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในแววตาคู่นั้น 'เขาคงสงสารฉัน…หรือเปล่า' แพรไหมคิดในใจ

“ขอบคุณค่ะคุณลีโอ” แพรไหมพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

“ไม่เป็นไรครับ นี่คือหน้าที่ของผม” ลีโอตอบ ก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อยและเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แพรไหมอยู่กับความเงียบงันและความรู้สึกที่หลากหลาย

แพรไหมเดินไปที่เตียง เธอทิ้งตัวลงนั่งบนผ้าปูที่นอนผ้าไหมเนื้อนุ่ม ความนุ่มสบายของมันไม่ได้ช่วยให้จิตใจของเธอสงบลงเลยแม้แต่น้อย เธอมองไปรอบๆ ห้อง มันคือห้องที่สวยงาม ห้องที่ใครๆ ก็ใฝ่ฝันอยากจะมี แต่สำหรับเธอ มันคือ "กรงทอง" ที่กักขังเธอไว้จากโลกภายนอก จากครอบครัวของเธอ

เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าไม้โอ๊กขนาดใหญ่ ลองเปิดออกดู ภายในตู้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมใหม่เอี่ยมมากมายหลายชุด ทุกชุดดูสวยหรูและมีราคาแพง แพรไหมลูบไล้เนื้อผ้าไหมและซาตินอย่างเบามือ เธอไม่เคยมีเสื้อผ้าแบบนี้มาก่อนในชีวิต เธอเคยแต่ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ซ้ำไปซ้ำมา แต่วันนี้เธอต้องเปลี่ยนไป ต้องเปลี่ยนเป็นภรรยาของคริสเตียน คาร์ดินัล

แพรไหมลองหยิบชุดเดรสยาวสีฟ้าอ่อนขึ้นมาทาบกับตัว มันคือชุดที่สวยงาม เหมาะสมกับรูปร่างบอบบางของเธออย่างไม่น่าเชื่อ แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันหนักอึ้งราวกับหินผา เธอไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อยที่ได้สวมใส่มัน เพราะมันคือสัญลักษณ์ของการที่เธอต้องทิ้งความเป็นตัวเองไป

เธอเดินไปที่กระจกเงาบานใหญ่ที่ติดอยู่บนผนัง มองดูตัวเองในชุดเดรสสวย ใบหน้าของเธอดูซีดเซียว ดวงตาบวมช้ำจากค่ำคืนที่ผ่านมา แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความเศร้าและหวาดกลัว แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความมุ่งมั่นบางอย่างที่ซ่อนอยู่ลึกๆ 'ฉันจะต้องอดทนเพื่อครอบครัว'

ตลอดทั้งวัน แพรไหมใช้เวลาอยู่ในห้อง เธอสำรวจทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์เท่าที่เธอจะทำได้จากในห้องพัก มีแม่บ้านคนหนึ่งนำอาหารมาเสิร์ฟให้เธอถึงห้อง อาหารทุกจานดูน่ารับประทานและจัดแต่งอย่างสวยงาม แพรไหมพยายามฝืนกินเข้าไปเพียงเล็กน้อย เพราะเธอไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

ในช่วงบ่าย ลีโอเข้ามาหาเธออีกครั้ง เขาถือแฟ้มเอกสารบางอย่างมาด้วย

“คุณแพรไหมครับ นายให้ผมนำเอกสารพวกนี้มาให้คุณดู” ลีโอวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะข้างเตียง

“นี่คือเอกสารการโอนที่ดินของครอบครัวคุณ และเอกสารการชำระหนี้ทั้งหมดครับ”

แพรไหมรีบหยิบแฟ้มนั้นขึ้นมาเปิดดู ดวงตาของเธอกวาดไปตามตัวอักษรอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นชื่อพ่อและแม่ของเธอในเอกสารการโอนที่ดิน แพรไหมก็รู้สึกเหมือนมีน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง หนี้สินทั้งหมดถูกปลดเปลื้องไปแล้วจริงๆ ที่ดินของครอบครัวกลับมาเป็นของพวกเขาอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะคุณลีโอ” แพรไหมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ความรู้สึกขอบคุณท่วมท้นในใจ เธอรู้ว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่เธอแลกมาด้วยชีวิตทั้งหมดของเธอ

“ยินดีครับ” ลีโอตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“นายสั่งว่าเอกสารฉบับจริงจะถูกส่งไปให้ครอบครัวคุณในวันพรุ่งนี้ครับ”

แพรไหมพยักหน้า เธออยากจะรีบโทรศัพท์ไปบอกพ่อกับแม่ให้เร็วที่สุด แต่เธอก็ต้องอดทนไว้

“นอกจากนี้ยังมีเอกสารเกี่ยวกับกฎระเบียบของคฤหาสน์ และตารางชีวิตประจำวันของคุณแพรไหมด้วยครับ” ลีโอชี้ไปที่เอกสารอีกชุด “นายต้องการให้คุณแพรไหมปรับตัวให้เข้ากับชีวิตที่นี่ให้เร็วที่สุด”

แพรไหมหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอย่างช้าๆ มันเป็นตารางเวลาที่ละเอียด ตั้งแต่การตื่นนอน การรับประทานอาหาร การออกกำลังกาย การเรียนภาษา การเข้าสังคมและแม้กระทั่งการเรียนรู้เกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลคาร์ดินัล คริสเตียนไม่ได้ต้องการแค่ภรรยาแต่เขาต้องการให้เธอเป็น ภรรยาที่สมบูรณ์แบบในแบบของเขา

“มีอะไรจะถามไหมครับ” ลีโอถาม

แพรไหมส่ายหน้า เธอไม่มีอะไรจะถามอีกแล้ว ทุกอย่างถูกกำหนดไว้หมดแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะตั้งคำถามใดๆ

“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวนะครับ หากต้องการอะไร เรียกใช้ได้ตลอดเวลา” ลีโอโค้งคำนับเล็กน้อยและเดินออกจากห้องไป

แพรไหมกลับมาอยู่กับความเงียบสงบอีกครั้ง แต่ความสงบนั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวและว่างเปล่า เธอมองเอกสารในมือ พยายามทำความเข้าใจกับโลกใบใหม่ที่เธอต้องก้าวเข้ามา

'ชีวิตของฉันจะเป็นยังไงต่อไปนะ' แพรไหมคิดในใจ เธอรู้ว่าจากนี้ไป เธอจะไม่ใช่แพรไหมคนเดิมอีกแล้ว เธอคือภรรยาของคริสเตียน คาร์ดินัลและเธอจะต้องสวมบทบาทนั้นให้ดีที่สุด เพื่อรักษาทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอแลกมาด้วยหัวใจของเธอ

ในขณะที่แพรไหมกำลังจมดิ่งอยู่ในความคิด คริสเตียนกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา จ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงแผนผังของคฤหาสน์ เขาเห็นจุดสีแดงเล็กๆ ที่แสดงตำแหน่งของแพรไหมในห้องนอนของเธอ ใบหน้าของเขาไม่มีอารมณ์ใดๆ แต่แววตาคมกริบนั้นกลับฉายแววครุ่นคิด

'เธอคงจะปรับตัวได้ไม่ยากหรอกไม่ว่ายังไง เธอก็จะต้องอยู่ในกำมือของฉัน' คริสเตียนคิดในใจ เขารู้ว่าแพรไหมเป็นคนหัวแข็งและมีศักดิ์ศรี แต่เขาก็เชื่อว่าเธอจะยอมศิโรราบต่ออำนาจและอิทธิพลของเขาในที่สุด เขาต้องการครอบครองเธอไม่ใช่แค่ร่างกายแต่รวมถึงจิตใจด้ว และเขาจะทำให้เธอเป็นของเขาโดยสมบูรณ์