ตอนที่ 5 ความเย็นชาและความรุนแรง

ตอนที่

5

ความเย็นชาและความรุนแรง

สองวันผ่านไปในคฤหาสน์คาร์ดินัล แพรไหมรู้สึกราวกับว่าเธอใช้ชีวิตอยู่ในอีกมิติหนึ่ง วันเวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความเงียบสงบที่น่าอึดอัดของบ้านหลังใหญ่ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องพักของตัวเอง อ่านหนังสือที่ลีโอนำมาให้ หรือไม่ก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ชมทิวทัศน์ของสวนสวยที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

อาหารถูกนำมาเสิร์ฟถึงห้องตรงเวลาเป๊ะทุกมื้อ โดยแม่บ้านคนเดิมที่มีใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ แพรไหมไม่เห็นใครเลยนอกจากแม่บ้านคนนี้กับลีโอ ที่จะแวะเวียนมาดูเธอเป็นครั้งคราว ทุกอย่างในคฤหาสน์ดูสมบูรณ์แบบ จัดวางอย่างเป็นระเบียบและดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ ราวกับว่าทุกคนถูกฝึกมาให้เคลื่อนไหวโดยไร้เสียง

แต่สิ่งที่ทำให้แพรไหมรู้สึกอึดอัดที่สุดไม่ใช่ความโดดเดี่ยวหรือความเงียบงัน หากแต่เป็นความรู้สึกว่าเธอถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา สายตาที่มองไม่เห็นคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกเปลือยเปล่า ไร้ซึ่งความเป็นส่วนตัว เธอรู้ดีว่าสายตาเหล่านั้นมาจากใครมาจากคริสเตียน คาร์ดินัล ผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้

เธอไม่ได้เจอคริสเตียนเลยนับตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา เขาหายตัวไปราวกับว่าไม่มีอยู่จริง แต่การไม่มีตัวตนของเขากลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก ความเงียบคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเพราะมันทำให้เธอไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นเมื่อไหร่และจะมาพร้อมกับอะไร

บ่ายวันหนึ่งแพรไหมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ริมหน้าต่าง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ เธอขานรับ และประตูห้องก็ถูกเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของคริสเตียนที่ยืนอยู่ตรงนั้น หัวใจของแพรไหมเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ หนังสือในมือหล่นลงบนตัก ใบหน้าของเขายังคงไร้อารมณ์เช่นเคย ดวงตาคมกริบสีนิลกวาดมองเข้ามาในห้อง ก่อนจะหยุดอยู่ที่เธอ

“เก็บของ” คริสเตียนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ปราศจากคำทักทายหรือคำอธิบายใดๆ ทั้งสิ้น

แพรไหมเลิกคิ้วเล็กน้อย “เก็บของ จะไปไหนคะ”

คริสเตียนก้าวเข้ามาในห้องช้าๆ ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น ทำให้แพรไหมรู้สึกตัวเล็กลงไปถนัดตา “ห้องนี้ไม่เหมาะกับคุณแล้ว”

“ไม่เหมาะ” แพรไหมทวนคำ เธอรู้สึกงุนงงกับคำพูดของเขา

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว คุณจะย้ายไปอยู่ห้องเดียวกับผม” คริสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด ไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง

แพรไหมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะตัดสินใจแบบนี้ “ห้อง…ห้องเดียวกับคุณเหรอคะ!”

“คุณเป็นภรรยาของผม” คริสเตียนพูดเสียงเรียบราวกับกำลังบอกเรื่องที่ชัดเจนอยู่แล้ว “จะให้แยกห้องกันอยู่ทำไม”

คำพูดของเขาทำให้แพรไหมหน้าแดงก่ำ ไม่ใช่เพราะความเขินอาย แต่เป็นเพราะความโกรธ เธอรู้สึกเหมือนถูกเขาดูถูก เธอรู้ดีว่าเธอเป็นภรรยาของเขาเพียงในนามเป็นการแลกเปลี่ยนเพื่อปลดหนี้ แต่การที่จะต้องอยู่ห้องเดียวกับเขามันคือการตอกย้ำสถานะของเธออย่างเจ็บปวด

“แต่…ฉันไม่คิดว่ามันจำเป็น” แพรไหมพยายามแย้ง

คริสเตียนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ แพรไหมสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

“เมื่อไหร่ที่คุณคิดว่ามันจำเป็น คุณก็ต้องทำตาม” คริสเตียนพูดเสียงทุ้มต่ำ

“แต่เมื่อไหร่ที่ผมคิดว่ามันจำเป็น คุณก็ต้องทำตามคำสั่งผมอยู่ดี”

คำพูดของเขาเหมือนคมมีดที่กรีดลงไปในใจของแพรไหม เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ไม่มีสิทธิ์ต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น เธอเป็นเพียงหมากในกระดานของเขา

“ผมให้เวลาคุณสิบนาที เตรียมตัว” คริสเตียนพูดเสียงเรียบ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แพรไหมนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง

สิบนาทีเธอจะเตรียมอะไรได้ทัน แพรไหมรีบลุกขึ้น เก็บของใช้ส่วนตัวไม่กี่ชิ้นลงในกระเป๋าเดินทางใบเล็กของเธอ เธอหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ติดมือไปด้วย เธอรู้ว่านี่คือการย้ายเข้าสู่อาณาจักรของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ การที่เขาจะให้เธออยู่ห้องเดียวกับเขานั้น ไม่ใช่แค่เรื่องความใกล้ชิดทางกาย แต่คือการแสดงอำนาจการครอบครองอย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อแพรไหมเดินไปถึงห้องของคริสเตียนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องเดิมของเธอ ประตูห้องก็เปิดอ้าอยู่ ลีโอและแม่บ้านกำลังช่วยกันขนของของเธอเข้าไป แพรไหมเดินเข้าไปในห้องช้าๆ ห้องนอนของคริสเตียนนั้นใหญ่โตและโอ่อ่ากว่าห้องของเธอหลายเท่าตัว ผนังห้องสีเข้ม เฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อดีสีดำและเตียงขนาดคิงไซส์ที่ใหญ่โตวางอยู่กลางห้อง ทุกอย่างสะท้อนถึงรสนิยมที่เคร่งขรึมและมีอำนาจของผู้เป็นเจ้าของ

“เสื้อผ้าของคุณแพรไหมถูกจัดเก็บในตู้เสื้อผ้าแล้วครับ” ลีโอรายงานเมื่อเห็นแพรไหมเข้ามา

“ถ้ามีอะไรขาดเหลือแจ้งได้เลยนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” แพรไหมตอบสั้นๆ

คริสเตียนยืนพิงขอบหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกเช่นเคย เมื่อเห็นเธอเข้ามา เขาก็หันกลับมา แววตาคมกริบกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แพรไหมรู้สึกประหม่าภายใต้สายตาของเขา

“ผมจะไม่อยู่ที่นี่หลายวัน” คริสเตียนเอ่ยขึ้น

“คุณจะอยู่ในห้องนี้ ห้ามออกไปไหนโดยไม่ได้รับอนุญาต”

แพรไหมขมวดคิ้ว “ทำไมคะ”

“ผมกำลังจัดการธุระบางอย่างที่อาจมีอันตราย” คริสเตียนตอบเสียงเรียบ

“ผมไม่ต้องการให้คุณตกอยู่ในอันตราย”

คำพูดของเขาฟังดูเหมือนห่วงใย แต่แพรไหมก็รู้ดีว่ามันเป็นเพียงวิธีที่เขาจะควบคุมเธอไว้ในสายตา เขาไม่ได้ห่วงใยเธอจริงๆ เขาแค่ไม่อยากให้เธอเป็นภาระ หรือเป็นจุดอ่อนของเขา

“ถ้าอย่างนั้น คุณจะจัดการเรื่องหนี้ให้พ่อกับแม่ฉันจริงๆ ใช่ไหมคะ” แพรไหมถาม ดวงตาจ้องมองเขาอย่างคาดคั้น เธอต้องการความมั่นใจในเรื่องนี้มากที่สุด

คริสเตียนเดินตรงมาหาแพรไหม เขายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้เธอ แพรไหมรับมาเปิดดู ภายในนั้นคือสำเนาโฉนดที่ดินของครอบครัวที่ถูกโอนกลับมาเป็นชื่อของพ่อเธอแล้ว และเอกสารการชำระหนี้ทั้งหมด ทุกตัวอักษรยืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง

“ผมไม่เคยผิดสัญญา” คริสเตียนพูดเสียงเรียบ

“นี่คือสิ่งที่ผมให้คุณ และคุณก็ต้องทำในสิ่งที่ผมต้องการ”

แพรไหมเงยหน้ามองเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอรู้สึกขอบคุณ แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดกับการที่ต้องแลกอิสรภาพของเธอมาด้วยราคาที่สูงลิ่ว

“ขอบคุณค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่วเบา น้ำตาคลอเบ้า

คริสเตียนไม่ได้พูดอะไร เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แพรไหมอยู่กับความรู้สึกที่ซับซ้อน

หลายวันต่อมาคริสเตียนก็หายไปจริงๆ แพรไหมใช้ชีวิตอยู่ในห้องนอนใหญ่ของเขา เธอพยายามสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้องเพื่อหาทางออกให้ตัวเอง ห้องนี้กว้างขวางและมีทุกอย่างครบครัน แต่ก็รู้สึกเหมือนเป็นคุกขนาดใหญ่ ที่เธอไม่อาจหลบหนีไปไหนได้

เธอพยายามทำความคุ้นเคยกับสิ่งของของเขา กลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมผู้ชายที่ติดอยู่บนหมอน และความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นในใจเมื่อสัมผัสกับข้าวของส่วนตัวของเขา ความรู้สึกที่เธอไม่อาจนิยามได้ว่ามันคืออะไร

ลีโอเข้ามาดูแลแพรไหมอย่างสม่ำเสมอ เขานำอาหารมาให้ พูดคุยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เพื่อคลายความอึดอัด และคอยตอบคำถามทุกอย่างที่แพรไหมสงสัย เขาเป็นเหมือนคนเดียวที่ทำให้แพรไหมรู้สึกว่ายังมีความเป็นมนุษย์อยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้

“คุณลีโอคะ คริสเตียนเขาเป็นคนแบบนี้เสมอเลยเหรอคะ” แพรไหมถามลีโอในบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังนำชามาเสิร์ฟให้เธอ

ลีโอวางถ้วยชาลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม “นายเป็นคนเด็ดขาดครับคุณแพรไหม ท่านมักจะทำในสิ่งที่ท่านเห็นว่าถูกต้องและเป็นประโยชน์ที่สุดสำหรับท่าน”

“เขาดู…เย็นชามากเลยนะคะ” แพรไหมเอ่ยขึ้นเสียงเบา

ลีโอถอนหายใจเล็กน้อย “นายผ่านอะไรมาเยอะครับ ชีวิตของท่านไม่ได้ง่ายดายนัก”

“คุณลีโอรู้จักเขามานานแค่ไหนคะ” แพรไหมถามด้วยความอยากรู้

“ตั้งแต่ผมยังเด็กครับ ท่านเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้จากความตาย” ลีโอตอบ แววตาของเขามีความเคารพและภักดีอย่างสุดซึ้งต่อคริสเตียน

แพรไหมเงียบไปครู่หนึ่ง เธอรู้สึกอยากรู้เรื่องราวของคริสเตียนมากขึ้น แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวที่จะรู้เพราะยิ่งรู้ก็ยิ่งผูกพันและยิ่งผูกพันก็ยิ่งเจ็บปวด

“คุณลีโอคะ ฉันอยากออกไปเดินเล่นในสวนข้างนอกได้ไหมคะ” แพรไหมถามด้วยความหวัง

ลีโอลังเลเล็กน้อย “ผมไม่แน่ใจครับคุณแพรไหม นายสั่งไว้ว่า…”

“แต่ฉันไม่ได้ออกไปไหนมาหลายวันแล้วนะคะ” แพรไหมพยายามอ้อนวอน

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปไหนไกล จะอยู่ในสายตาของคุณ”

ลีโอมองแพรไหมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ เขาเห็นความอึดอัดที่หญิงสาวต้องเผชิญอยู่ตลอดเวลา และเขาเองก็รู้สึกเห็นใจเธออย่างแท้จริง

“ได้ครับ แต่คุณต้องอยู่ในสายตาผมตลอดเวลา และห้ามไปไหนโดยพลการเด็ดขาด” ลีโอตอบในที่สุด

แพรไหมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะคุณลีโอ”

ลีโอพาแพรไหมเดินลงมาที่สวนด้านล่าง แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมาอย่างอบอุ่น อากาศบริสุทธิ์และกลิ่นหอมของดอกไม้นานาพันธุ์ทำให้แพรไหมรู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง เธอเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินกรวด มองดูดอกไม้สีสันสดใสที่เบ่งบานอยู่สองข้างทาง

“สวนนี้สวยมากเลยนะคะ” แพรไหมเอ่ยขึ้น

“นายเป็นคนดูแลเรื่องการออกแบบสวนด้วยตัวเองครับ” ลีโอตอบ “ท่านชอบความสงบเงียบ”

แพรไหมนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอไม่คิดว่าคริสเตียนจะมีมุมที่อ่อนโยนแบบนี้ด้วย

ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินเล่นอยู่เพลินๆ แพรไหมก็เห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาเดินเข้ามาจากอีกฝั่งหนึ่งของสวน คริสเตียนกลับมาแล้ว เร็วกว่าที่เธอคิด

หัวใจของแพรไหมเต้นรัวอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความดีใจ แต่เป็นเพราะความหวาดกลัว คริสเตียนเดินตรงมาหาเธอและลีโอ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยเช่นเคย แต่ดวงตาคมกริบนั้นกลับฉายแววไม่พอใจเมื่อเห็นแพรไหมอยู่ข้างนอก

“ใครอนุญาตให้คุณออกมาข้างนอก” คริสเตียนถามเสียงเรียบ แต่แฝงไว้ซึ่งความไม่พอใจอย่างชัดเจน เขาไม่ได้มองแพรไหมแต่จ้องไปที่ลีโอ

ลีโอโค้งคำนับเล็กน้อย “ผมเองครับนาย คุณแพรไหมขอ…”

“ผมสั่งไว้ว่าห้ามใครออกไปไหนโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม” คริสเตียนพูดแทรก น้ำเสียงของเขาเริ่มเย็นยะเยือก

แพรไหมรู้สึกผิด เธอรู้ว่าเธอทำให้ลีโอต้องเดือดร้อน

“ฉันเองค่ะที่ขอให้คุณลีโอพาฉันออกมา” แพรไหมพูดด้วยความกล้าหาญ เธอพยายามปกป้องลีโอ

คริสเตียนหันมาจ้องแพรไหม ดวงตาของเขายังคงเย็นชา แต่แววตาบางอย่างที่ทำให้แพรไหมรู้สึกขนลุกก็ฉายวาบขึ้นมา

“คุณกำลังขัดคำสั่งผม” คริสเตียนพูดเสียงต่ำ

“คุณรู้ใช่ไหมว่าผลของการขัดคำสั่งของผมคืออะไร”

แพรไหมตัวสั่นเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอแค่เห็นความโกรธเกรี้ยวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเย็นชาของเขา

“ฉันขอโทษค่ะ” แพรไหมพูดเสียงแผ่วเบา

คริสเตียนเดินเข้ามาใกล้แพรไหมอีกก้าว ร่างกายสูงใหญ่ของเขาบดบังแสงแดดที่ส่องลงมา ดวงตาคมกริบของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของแพรไหม ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกเขาตรึงไว้

“คุณต้องเรียนรู้ที่จะเชื่อฟังผม แพรไหม” คริสเตียนพูดเสียงทุ้มต่ำ

“เพราะถ้าคุณไม่เชื่อฟัง ผมจะมีวิธีทำให้คุณเชื่อฟัง”

คำพูดของเขาเป็นคำขู่ที่ทำให้แพรไหมรู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา พยายามอ่านความหมายจากแววตาคู่นั้น แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความเย็นชาและความมุ่งมั่น

“นายครับ” ลีโอพยายามแทรกขึ้น

คริสเตียนตวัดสายตาไปที่ลีโออย่างรวดเร็ว “นายด้วยลีโอ ฉันไม่คิดว่านายจะกล้าขัดคำสั่งของฉัน”

ลีโอหน้าซีด เขาโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ผมขออภัยครับนาย ผมผิดเอง”

คริสเตียนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาแค่จ้องมองลีโอครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองแพรไหมอีกครั้ง

“กลับห้อง” คริสเตียนสั่งเสียงเรียบ

“และคุณจะไม่ได้ออกมาเดินเล่นในสวนอีกจนกว่าผมจะอนุญาต”

แพรไหมพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เธอไม่กล้าโต้แย้งอะไรอีกแล้ว เธอเดินกลับขึ้นไปบนคฤหาสน์อย่างเชื่องช้า ลีโอเดินตามหลังเธอไปเงียบๆ ทิ้งให้คริสเตียนยืนอยู่เพียงลำพังในสวน

เมื่อแพรไหมกลับมาถึงห้องนอนของคริสเตียน เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เธอรู้ว่าเธอได้ก่อความผิดพลาดครั้งใหญ่ การที่เธอขัดคำสั่งของเขาโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ทำให้เธอต้องรับผลที่ตามมา

'เขาดุดันจริงๆ ด้วย' แพรไหมคิดในใจ 'เขาไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยแม้แต่น้อย เขาแค่อยากควบคุมฉัน'

หลังจากนั้นไม่นานคริสเตียนก็กลับเข้ามาในห้อง แพรไหมรีบลุกขึ้นยืน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดออกและหยิบชุดคลุมอาบน้ำออกมา แพรไหมรู้ว่าเขาคงจะไปอาบน้ำ แต่ความอึดอัดก็ยังคงอยู่เต็มห้อง

ขณะที่คริสเตียนอยู่ในห้องน้ำ แพรไหมพยายามรวบรวมสติ เธอรู้ว่าเธอจะต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมนี้ไปอีกนาน เธอต้องเรียนรู้ที่จะรับมือกับความเย็นชาและความดุดันของเขาให้ได้

เมื่อคริสเตียนออกมาจากห้องน้ำ เขาเดินตรงไปยังเตียง แพรไหมรีบขยับตัวออกห่างเพื่อให้เขานั่งลง เขานั่งลงบนเตียงโดยไม่พูดอะไร มือเรียวใหญ่ของเขายกขึ้นนวดขมับเบาๆ แพรไหมไม่เคยเห็นเขาแสดงท่าทีอ่อนแรงแบบนี้มาก่อน

“ผมมีงานเยอะ” คริสเตียนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ผมไม่มีเวลามาตามใจคุณ”

คำพูดของเขาเหมือนน้ำเย็นที่สาดเข้าใส่ แพรไหมรู้สึกเจ็บแปลบในใจ เธอรู้ว่าเขาไม่ได้อยากให้เธออยู่ตรงนี้ และเขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอจริงๆ

“ฉันเข้าใจค่ะ” แพรไหมตอบเสียงเบา

คริสเตียนหันมามองเธอ ดวงตาของเขาอ่อนลงเล็กน้อย แต่ก็เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น “นอนพักซะ”

แพรไหมลุกขึ้นเดินไปที่ฝั่งเตียงอีกด้านหนึ่ง เธอค่อยๆ ล้มตัวลงนอนอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้เสียงใดๆ เกิดขึ้น เธอหันหลังให้คริสเตียน จ้องมองผนังห้องที่มืดมิด

เธอรู้สึกได้ถึงน้ำหนักของคริสเตียนที่ยุบลงบนเตียงอีกด้านหนึ่ง แพรไหมรู้สึกถึงกลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมของเขาที่ลอยเข้ามาในจมูก เธอพยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ทำไม่ได้ ความรู้สึกประหม่าและความอึดอัดทำให้เธอหลับไม่ลง

เธอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคริสเตียนบ่งบอกว่าเขาหลับไปแล้ว แพรไหมค่อยๆ พลิกตัวกลับมามองเขาในความมืด เขาหลับตาพริ้ม ใบหน้าคมคายของเขาดูผ่อนคลายลงกว่าตอนที่ตื่น แพรไหมมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอรู้สึกหวาดกลัวในอำนาจของเขา แต่ก็อดรู้สึกถึงความสงบนิ่งที่แผ่ออกมาจากตัวเขาไม่ได้

'เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่' แพรไหมคิดในใจ 'ทำไมเขาถึงได้เย็นชาและดุดันได้ขนาดนี้ แต่บางครั้งก็ดูเหมือนจะมีความอ่อนโยนซ่อนอยู่'

เธอเอื้อมมือออกไปอย่างช้าๆ หวังจะสัมผัสใบหน้าของเขา แต่ก็หยุดชะงักกลางอากาศ เธอไม่กล้าพอที่จะก้าวข้ามเส้นที่มองไม่เห็นนั้น

ในที่สุดแพรไหมก็ค่อยๆ หลับตาลง เธอรู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ที่เธอต้องเผชิญ เธอจะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับคริสเตียน เรียนรู้ที่จะเข้าใจเขา และเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเองจากความเย็นชาและความดุดันของเขา เพื่อให้เธอสามารถผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปได้ และกลับไปหาครอบครัวที่รอเธออยู่ด้วยความหวัง