บทที่ 1 กลับไปเจออะไรเดิมๆ (1)

บทที่ 1

กลับไปเจออะไรเดิมๆ

            “เฮือก!!” ร่างเล็กสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงนอนเมื่อฝันถึงเรื่องราวในอดีต สองปีที่ผ่านมามันเลวร้ายเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะรับไหว

            “ไลลา...เธอเป็นอะไร ร้องเสียงดังลั่นห้องเลย” ร่างใหญ่ของ ‘เควิน’ เพื่อนชายคนสนิทของไลลาเดินเข้ามาอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของเพื่อน

            “เปล่า...” เสียงหวานบอกอย่างสั่นๆ ขณะที่ขมับทั้งสองข้างมีเหงื่อผุดออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อสองปีก่อนที่ทำให้เธอกลายเป็นคนนอนไม่ค่อยหลับหรือครึ่งหลับครึ่งตื่นแบบนี้ แต่เพราะความเข้มแข็งของตัวเองทำให้ไลลาเอาชนะความกลัวเหล่านั้น แต่ก็มิวายมีภาพความฝันที่ซ้อนเข้ามาจนเธอต้องกลับมาเครียดอีกครั้ง

            “ไหวหรือเปล่า ฝันเรื่องเดิมอีกแล้วเหรอ เธอไม่ต้องเครียดแล้วนะเรื่องมันผ่านไปแล้ว” เควินเป็นเพื่อนชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ด้วยรูปร่างที่ใหญ่โตทำให้ทุกคนมักคิดว่าเควินแมนทั้งแท่งและคิดว่าอาจจะเป็นคู่ขาของไลลาด้วย

            “เปล่าหรอก ฉันลืมมันไปหมดแล้วเรื่องราวเลวร้ายในวันนั้น” เสียงหวานบอกอย่างสั่นๆ ซึ่งไลลายอมรับว่าเธอมีความกังวลกับเรื่องนี้จริง แต่เพราะเวลาที่ผ่านมันหล่อหลอมให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอเข้มแข็งมากขึ้น ต่อให้ก่อนหน้านี้เหตุการณ์ทุกอย่างมันเลวร้ายมากมายแค่ไหนก็ตาม

            “อย่างนั้นเหรอ แล้วนี่จะกลับเมืองไทยจริงๆ เหรอ” เควินถามเพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนจะกลับเมืองไทย

            “อืม...คุณพ่อไม่สบาย ถ้าฉันไม่กลับฉันคงกลายเป็นลูกที่เลวมาก” แม้จะรู้ความจริงว่าอัครพลไม่ใช่บิดาแท้ๆ แต่ยี่สิบปีที่ผ่านมาท่านทั้งรักและดูแลเธอดีมาตลอด

            “ถ้าเธอไหวงั้นฉันจะไปกับเธอนะ” เควินบอกอย่างเป็นห่วงเพื่อน ตั้งแต่เจอกับไลลาเควินก็รู้สึกว่าไลลาคือเพื่อนที่ดีที่สุด แม้ความรู้สึกตอนนี้ของเขาจะเลยเถิดไปไกลแล้วก็ตาม

            “จะดีเหรอ”

            “ดีสิ...ช่วงนี้มันปิดเทอมอยู่ ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน ไปเที่ยวเมืองไทยกับเธอดีกว่า” เควินหันไปยิ้มให้เพื่อนสาว เอาจริงๆ ถ้าเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ ผู้หญิงคนแรกที่จะจีบก็คงเป็นไลลาเนี่ยแหละ เธอสวย น่ารัก และร่าเริงกว่าผู้หญิงคนไหนที่เคยเจอ แม้จะเคยผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายมาแต่ไลลากลับลุกขึ้นสู้ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงฆ่าตัวตายหรือไม่ก็เป็นซึมเศร้าไปแล้ว

            “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันจองตั๋วให้ก่อนนะ ฉันว่าจะบินไปอาทิตย์หน้าเลย”

            “อืม”

            เควินมองท่าทางขะมักเขม้นของเพื่อนสาวแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ เอาตรงๆ เลยถึงเขาจะเป็นเกย์แต่ลึกๆ ตัวเองก็แอบชอบเพื่อนสาวคนนี้ อยากเห็นรอยยิ้มของเธอ อยากมีเธออยู่ข้างกาย แต่รสนิยมบางอย่างมันทำให้เขาไม่สามารถบอกชอบไลลาได้อย่างเต็มปากเพราะเธอคงรับไม่ได้ หน้าที่เดียวของเควินคือดูแลไลลาสาวน้อยแสนบอบบางคนนี้ให้ดีที่สุดจนกว่าจะมีคนที่ดูแลเธอดีมากกว่าเขา

            ร่างสะโอดสะองของไลลาและเควินเดินทางมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิในอาทิตย์ต่อมา ใบหน้าหวานที่อยู่ภายใต้แว่นตาสีชาซึ่งกำลังซ่อนความอ่อนไหวในดวงตาของหญิงสาว

            “เธอไหวแน่นะ”

            “อืม”

            “งั้นไปกันเถอะ” เควินบอกแล้วจับมือบางของไลลามากุมเอาไว้ ใครจะรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เคยผ่านเรื่องราวเลวร้ายมากมายแค่ไหน เธอพยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวดในเบื้องลึกของหัวใจ

            สองหนุ่มสาวเดินออกมาจากสนามบินก็มีรถตู้หรูเคลื่อนมารับซึ่งมันเป็นรถของบ้านจรัสจันทร์มนตรี และคนที่ขับรถคือลุงผันคนขับรถที่เธอรู้จักดี

            “สวัสดีครับคุณหนู...ผมดีใจนะครับที่คุณหนูกลับมาบ้านแล้ว” ลุงผันว่าพลางขนกระเป๋าใบโตของไลลาขึ้นไปวางไว้ท้ายรถ

            “เช่นกันนะคะ ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ แค่สองปีเจริญผิดหูผิดตาเลย” น้ำเสียงหวานร้องบอก สองปีที่ผ่านมามันสอนอะไรไลลาหลายอย่าง มันทำให้เธอกลายเป็นคนใหม่ที่ไม่ได้เอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน สมัยก่อนเธออาจจะเป็นนางร้ายสำหรับใครหลายคน รวมถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น คนที่ย่ำยีร่างกายและหัวใจของเธอให้ย่อยยับ และหวังว่าความรู้สึกเกลียดที่มีในหัวใจเขาจะลดน้อยลงบ้าง

            “ครับ...แต่คุณหนูสวยขึ้นนะครับ คุณท่านต้องดีใจมากแน่ๆ ที่คุณหนูกลับมาแล้ว ว่าแต่คุณคนนี้เพื่อนคุณหนูเหรอครับ” ลุงผันหันไปมองหนุ่มลูกครึ่งข้างกายไลลา

            “เปล่าค่ะ...”

            “เอ่อ...” เควินหันมองหน้าเพื่อนสาวแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมไลลาถึงพูดแบบนั้น

            “คนนี้แฟนไลลาเองค่ะ เควิน”

            “ไลลา!!”

เควินหันขวับเมื่อได้ยินการแนะนำของเพื่อนสาวอย่างไลลา โดยที่ไม่รู้ว่าหญิงสาวจะทำอะไรกันแน่ จนเควินต้องหันไปกระซิบที่ข้างใบหูของไลลาอย่างสงสัย

            “คิดจะทำอะไรไลลา”