บทที่ 1 กลับไปเจออะไรเดิมๆ (2)

            “ช่วยแกล้งเป็นแฟนช่วงที่อยู่เมืองไทยก่อนได้ไหม ฉันอยากให้ทุกคนสบายใจว่ามีคนดูแลฉันแล้ว” แม้ปากจะบอกแบบนั้นแต่ไลลาคิดว่าจะใช้เควินเพื่อป้องกันตัวเองจากกองทัพ แม้ตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา ชายหนุ่มจะไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับเธอแต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี

            กองทัพคือคนที่โตมาพร้อมกับเธอ ผู้ชายที่เธอเข้าใจมาตลอดว่าเขาคือพี่ชายของตัวเอง จนกระทั่งวันหนึ่งความจริงปรากฏว่าเธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลจรัสจันทร์มนตรีเลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นความเป็นพี่น้องมันก็ขาดสะบั้น และความจริงอันเลวร้ายกว่านั้นคือมารดาของเธอเป็นคนฆาตกรรมมารดาของกองทัพและไอลดาจนเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตาย ซึ่งเมื่อความจริงปรากฏ มารดาของเธอก็ถูกจำคุกตามโทษที่ควรได้รับ แต่ที่ทำให้ไลลาเจ็บปวดมากกว่านั้นคือหลังจากมารดาเข้าคุกไปเพียงสองเดือนท่านก็ตรอมใจจนร่างกายทรุดโทรมและมีภาวะโรคแทรกซ้อนจนเสียชีวิตก่อนที่ตัวเธอจะบินไปอเมริกาแค่อาทิตย์เดียว

            ไลลามองบ้านหลังใหญ่ด้วยหัวใจหดหู่ บ้านที่ตัวเองเคยอยู่มาตั้งแต่เด็ก บ้านที่เคยเป็นความสุข แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว เธอเป็นเพียงกาฝากของบ้านหลังนี้เท่านั้น

            “ไหวไหม”

            “อืม...” มือหนาของเควินกุมมือบางของไลลาที่กำลังสั่นเทิ้มเพราะความทรงจำเลวร้ายในอดีตมันไหลย้อนกลับมาอีกครั้ง

            เมื่อรถหรูเคลื่อนมาถึงหน้าบ้านไลลาและเควินก็ลงจากรถทันที เมื่อลงมาก็พบกับร่างท้วมของคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อทันที

            “ไลลา...ลูก” ใบหน้าที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นมองไปยังลูกสาวอีกคนของตัวเองด้วยความรัก จนไลลาถึงกับน้ำตาไหลออกมา ตลอดระยะเวลาสองปีเธอไม่ได้กลับมาที่นี่ แม้พ่อจะคะยั้นคะยอมากแค่ไหนก็ตาม

            “คุณพ่อ” ร่างเล็กโผเข้ากอดพ่อของตัวเองด้วยความรักพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างคิดถึง แม้จะมารู้ความจริงว่าท่านไม่ใช่พ่อแท้ๆ ภายหลัง แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อที่ผ่านมาเธอรักท่านแบบพ่อไปแล้ว

            “คิดถึงจังเลยค่ะ”

            “พ่อก็คิดถึงไลลาเหมือนกันนะลูก ไหนดูสิผอมลงหรือเปล่า” มืออวบจับไหล่ของลูกสาวแล้วดันออกเล็กน้อยเพื่อดูว่าสองปีที่ผ่านมาลูกสาวคนนี้เปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนแล้ว

            “คุณพ่อ...” ไลลาส่งยิ้มให้กับบิดาของตัวเอง

            “ไม่ผอมลง...แสดงว่าอาหารที่นู่นดีสิ มีน้ำมีนวลขึ้นเยอะเลย” อัครพลส่งยิ้มให้ลูกสาวคนสวย

            “คุณพ่อว่าหนูอ้วนเหรอคะ” ใบหน้าหวานงอง้ำเมื่อโดนพ่อบอกว่ามีน้ำมีนวลขึ้น

            “เปล่าสักหน่อยลูก แบบนี้ดีแล้ว ไลลาน่ารักที่สุดสำหรับพ่ออยู่แล้ว”

ขณะที่กำลังกอดร่างเล็กอยู่นั้น สายตาคมของอัครพลก็เห็นชายร่างสูงโปร่งหน้าตาตามแบบฉบับชาวต่างชาติที่เดินทางมาพร้อมลูกสาว

“ว่าแต่คนนี้ใครเหรอลูก” อัครพลชี้ที่เควินอย่างสงสัยเพราะแค่แปลกใจกับการมาของฝรั่งตาน้ำข้าวคนนี้

“เควินเป็นแฟนหนูเองค่ะคุณพ่อ ไหนๆ ก็กลับมาเมืองไทยแล้วเลยอยากจะพามาให้คุณพ่อรู้จักเควินค่ะ” ไลลาหันไปขยิบตากับเควินเพื่อเป็นสัญญาณว่าช่วยตามน้ำด้วย

“หนูมีแฟนแล้วเหรอ” อัครพลมองชายร่างสูงอย่างประเมินว่าคนนี้จะสามารถดูแลลูกสาวของเขาได้หรือไม่

“ค่ะ เราคบกันมาสักพักแล้ว ใช่ไหมเควิน” ร่างเล็กของไลลาย้ายตัวเองไปอยู่ข้างๆ ของเควินและจับที่แขนใหญ่แสดงเหมือนเป็นคนรักกัน จนเควินมองเพื่อนสาวแล้วเกิดอาการใจเต้นแรงเพราะท่าทางที่น่ารักของไลลาอดทำให้เกย์หนุ่มอย่างเขาหวั่นไหวไม่ได้

อัครพลมองหนุ่มลูกครึ่งที่มองลูกสาวด้วยความรักจนเขาวางใจเพราะสายตาที่มองมามันเต็มไปด้วยความรัก ซึ่งท่านไม่รู้เบื้องหลังว่าแท้จริงเควินไม่ใช่ชายแท้

“งั้นมาเหนื่อยๆ เข้ามาในบ้านกันดีกว่า พ่ออยู่คนเดียวเหงามาก...ว่าแต่หนูจะมาอยู่กับพ่อนานแค่ไหน” อัครพลหันไปถามลูกสาวสุดที่รัก

“อาจจะประมาณสองเดือนค่ะ เดี๋ยวไลลาต้องกลับไปเรียนต่อ”

“แย่เลย ยังไงถ้าไลลาเรียนจบแล้วต้องรีบกลับมาอยู่กับพ่อเลยนะ ไม่ต้องไปหางานที่ไหนแล้ว กลับมาดูแลกิจการของครอบครัวเรา” คำว่า ‘ครอบครัว’ มันเข้ามาจี้ที่หัวใจของไลลาเพราะเธอรู้ตัวดีว่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวนี้ แต่เพราะคนที่เธอเรียกว่าพ่อ ท่านมีบุญคุณล้นหัวจนไม่สามารถทอดทิ้งท่านได้

“อย่าดีกว่าค่ะคุณพ่อ ไลลาเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจการของครอบครัวด้วย อีกอย่างไลลาอยากจะใช้ความรู้ที่ไลลาเรียนมาให้ได้มากที่สุด”