'ทำไมผมต้องมาถึงปลายฝั่งแล้วด้วยนะ?'มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ลินนี่ ผมไม่คู่ควรกับคุณตั้งแต่แรก'ผมหวังว่าคุณจะไม่คิดถึงผมอีก คนที่ทำให้คุณร้องไห้มานับครั้งไม่ถ้วน'เจเรมี่ยังไม่ประกันตัวลาน่าออกมา จนกว่าเขาจะแน่ใจว่าเธออยู่ภายใต้การควบคุมตัวของตำรวจเป็นเวลา 48 ชั่วโมงเต็ม เขาจึงประกันตัวเธอออกมาเมื่อลาน่ากลับมาที่วิลล่า เธอก็เริ่มด่าว่าเมเดลีน“ภรรยาเก่าของคุณนี่มันมีเล่ห์เหลี่ยมจริง ๆ นะ เจเรมี่” เธอพูดจาถากถาง “เธอไม่กลัวบางเหรอว่าวันหนึ่งฉันจะฆ่าเธอซะ?”คิ้วของเจเรมี่ขมวดมุ่น ขณะที่ความเย็นชาฉายผ่านแววตาของเขา “เอวลีนกับฉันหย่ากันแล้ว ทำไมเธอต้องสร้างปัญหาให้ตัวเองโดยไม่จำเป็นอย่างการไปหาเรื่องเขาด้วย?”ลาน่ากัดฟันอย่างขุ่นเคืองขณะที่เดินไปหาเจเรมี่ด้วยแววตาสงสัย “เจเรมี่ คุณยังรักเอวลีนอยู่ใช่ไหม?”“ก่อนหน้านี้ก็ใช่ ที่ฉันเคยรักเธอมาก่อน เพราะเธอก็เป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่ง” น้ำเสียงของเจเรมี่ไร้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังพูดถึงคนที่ไม่สำคัญ แล้วเขาก็ยังอธิบายโดยเน้นเพียงรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายเท่านั้นริมฝีปากแดงของลาน่าคลี่ยิ้มและเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม “คุณชอบเธอแค่หน้าตางั้นเหรอ
“เอวลีน!”สายเกินไปแล้วที่ไรอันจะหยุดรถไว้ได้ เขาจึงเรียกแท็กซี่จากข้างทางอย่างรวดเร็วเพื่อไล่ตามรถให้ทันเขาโทรหาเมเดลีนทันที แต่ก็ถูกตัดสายเพราะกังวลว่าคนในรถจะทำอะไรบ้า ๆ ไรอันจึงโทรกลับไปหาคนที่เพิ่งคุยด้วยเมื่อกี้อย่างไม่ลังเล “สั่งทีม A ให้ติดตามรถของฉันเดี๋ยวนี้ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคนในรถจะไม่ตกอยู่ในอันตราย!”คนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เมื่อได้รับคำสั่งของไรอันก็ปฏิบัติตามทันทีภายในรถของไรอันมีดสั้นสีเงินแวววาวถูกกดลงบนคอของเมเดลีน หญิงสาวเห็นนาโอมิกำพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียว และกระสับกระส่ายนั่งไม่ติดที่นาโอมิขับรถอย่างงุ่มง่ามและฝ่าไฟแดงถึงสามครั้งเมเดลีนเพิ่งสะสางเรื่องเงินการกุศลไปเมื่อสองวันก่อน และเพิ่งได้มีเวลาว่างมาทานอาหารกับไรอันในวันนี้ เธอไม่คิดเลยว่านาโอมิจะมาสร้างปัญหาให้เธออีกเมเดลีนรู้สึกเหนื่อยในตอนแรกและตอนนี้ก็ยิ่งเหนื่อยมากขึ้น แต่เธอก็ยังคงสงบและใจเย็นอยู่“นาโอมิ ถึงแม้ว่าเธออยากจะฆ่าฉัน แต่เธอก็ไม่จำเป็นเอาชีวิตของตัวเองมาแลกนะ”“หุบปากซะ เอวลีน!” นาโอมิตะโกนใส่เธอให้เงียบปากอย่างดุร้าย และหันหน้าไปจ้องมองเธอ "เอวลีน แกทำให้ฉันเป็นตัวตลกต่อหน้าชา
เมื่อนาโอมิได้ยินอย่างนั้น เธอก็หงุดหงิดอย่างห็นได้ชัด“เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะอยู่กับฉันงั้นเหรอ? คุณอยากอยู่กับเอวลีนใช่ไหม? ได้ งั้นฉันก็จะตายไปพร้อมกับมัน!” ราวกับว่านาโอมิถูกปีศาจร้ายเข้าสิง เธอถือมีดและแกว่งใบมีดลงไปเพื่อจะแทงเข้าที่หัวใจของเมเดลีนในตอนที่เมเดลีนกำลังจะเบี่ยงตัวหลบ จู่ ๆ เธอก็เห็นไรอันล้วงเข้าไปในเสื้อสูทและดึงปืนลูกโม่ออกมาจากด้านหลัง จากนั้นเขาก็เล็งไปที่มีดของนาโอมิแล้วยิงกระสุนตกลงบนด้ามมีดอย่างแม่นยำ แรงกระแทกทำให้นาโอมิคลายมือด้วยความเจ็บปวดทันที และมีดก็ร่วงลงกับพื้นในขณะที่เมดลีนยังคงตกใจกับการกระทำของไรอัน ไรอันก็วิ่งเข้ามาหาเธอพร้อมทั้งหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา และกดมันลงบนคอของเธอที่มีเลือดไหลอยู่ “เอวลีน คุณโอเคไหม?”เมื่อเห็นว่าไรอันเป็นห่วงเมเดลีนมาก นาโอมิจึงหยิบมีดขึ้นมาและจะเข้าไปทำร้ายเมเดลีนอีกครั้งทันใดนั้นมือของนาโอมิที่กำลังยกขึ้นก็โดนกระสุนร้อน ๆ เฉียดผ่านไป หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มีดหล่นลงข้าง ๆ ฝ่ามือของเธอมีอาการปวดแสบปวดร้อนตามมาไรอันหันไปมองแล้วพบว่าเมื่อกี้เขากำลังประมาท และเกือบปล่อยให้นาโอมิทำร้ายเขากับเอวลีนเสียแล้ว อ
เมเดลีนได้ยินเสียงร้องของลูกชาย เธอจึงรีบออกมาจากห้องน้ำด้วยเท้าเปล่าหญิงสาวรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาปลอบแล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดนม แต่เมื่อเธอแตะมัน เธอก็รู้สึกว่าขวดนมถูกใช้ไปแล้ว อีกทั้งตอนนี้ปริมาณของนมในขวดก็ลดลงเล็กน้อยเธอเหลือบมองลูกน้อยที่ยังคงร้องไห้ด้วยความงุนงงเป็นไปไม่ได้ที่ทารกน้อยคนนี้จะคว้าขวดนมและดื่มด้วยตัวเองเธอคิดว่าอาจเป็นคาเลนที่เพิ่งเข้ามาจึงไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากพยายามกล่อมลูกน้อยให้หลับอีกครั้งแล้ว เธอก็เป่าผมให้แห้งแล้วนอนลงบนเตียงเธอรู้สึกเหนื่อยมากจนเปิดโคมไฟทิ้งเอาไว้ ทว่าก็นอนหลับได้ไม่นานเมเดลีนเปิดลิ้นชักของตู้ข้างเตียงและหยิบแหวนแต่งงานสองวงพร้อมด้วยเปลือกหอยและที่คั่นหนังสือขึ้นมา หลังจากมองดูพวกมันอย่างพินิจพิจารณาอยู่สักพัก เธอก็ใส่มันลงในกล่องเครื่องประดับและปิดผนึกเก็บไว้ที่ด้านล่างของตู้ขณะที่มองไปยังอีกด้านของเตียงที่ว่างเปล่า เธอก็ยกมือขึ้นลูบหมอนเบา ๆ"ทำไมการรักคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ เจเรมี่ บอกฉันทีว่าทำไม..." เธอถามตัวเองเบา ๆ โดยไม่ได้รับคำตอบใด ๆเวลาผ่านไปนาน จากนั้นภายในห้องก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีกต่อไปเจเรมี่ซึ่งซ่
“คุณอยากไปกับฉันงั้นเหรอคะ?” ลาน่าดูประหลาดใจ "จริงหรือเปล่า?"เจเรมี่พยักหน้า “ตอนนี้ฉันเป็นคนของเธอแล้ว ฉันควรจะไปด้วยเพื่อช่วยจัดการไม่ใช่หรือไง?”เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มของลาน่าก็กว้างขึ้นไปอีก “โอเค คุณไปกับฉันก็ได้”สถานที่นัดพบคือภัตตาคารห้าดาว เจเรมี่กำลังเดินเคียงข้างลาน่าขณะที่เข้าไปในห้องส่วนตัวอีกฝ่ายเป็นสุภาพบุรุษที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับการทำธุรกิจที่ผิดกฎหมาย แต่รูปลักษณ์ภายนอกอาจหลอกลวงกันได้เจเรมี่ฟังอย่างเฉยเมยราวกับว่าเขาเป็นเพียงคู่ขาที่มาพร้อมกับลาน่าเท่านั้นใช้เวลาไม่นานในการหารือเรื่องต่าง ๆ อย่างราบรื่น เมื่อเขากำลังออกไปชายคนนั้นยังแซวด้วยว่า “คุณจอห์นสัน แฟนใหม่ดูไม่เลวเลยนะ ดูเหมือนว่าธุรกิจของแก๊งสเตเจี่ยน จอห์นสัน มีแต่จะเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ สิท่า”ลาน่าหยิบบุหรี่ออกมาสูบอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน ฉันจะมอบส่วนหนึ่งของธุรกิจให้คนรักของฉันหลังจากนี้ และคงต้องขอให้คุณซาเวียร์ช่วยดูแลเขาด้วยนะคะ”"แน่นอนอยู่แล้ว" ชายคนนั้นตอบลาน่าเดินออกจากห้องอย่างมีความสุขและกำลังจะเกาะแกะเจเรมี่ แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากโยริค“แอบกลับมาที่เกลนเดลตั้งแ
เจเรมี่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเมเดลีนจะแต่งงานกับไรอันเขาคิดว่าเมเดลีนโกหกเขา แต่หลังจากที่เขาเปิดจดหมายเชิญ เขาก็เห็นชื่อของเธอและไรอันจริง ๆ"แต่งงานครั้งที่สองเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?" เจเรมี่ถามด้วยรอยยิ้มเมเดลีนมองเขาอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ ผิดแล้วล่ะ นี่เป็นครั้งที่สาม”"..."“ฉันแยกทางและกลับมาคบกับคุณหลายครั้ง แม้กระทั่งแต่งงานสองครั้งและหย่ากับคุณถึงสองครั้ง ตอนที่ฉันสิ้นหวังกับการได้ใบหย่าครั้งที่สองจากคุณ ฉันคิดว่าคุณคงจะเป็นกำลังใจเดียวในชีวิตที่เหลือของฉัน แต่ในความเป็นความจริงมันได้พิสูจน์แล้วว่าเราไม่มีวันทำแบบนั้นได้”เมเดลีนมองอดีตคนรักด้วยรอยยิ้มและความเฉยชาในแววตา“ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ ตอนฉันยังเด็ก ฉันหวังว่าพ่อแม่จะรักฉันและเอ็นดูฉัน หลังจากนั้นเกือบ 30 ปี ฉันก็ได้รับความรักนั้นมา แต่ตอนนี้พวกท่านกลับจากฉันไปตลอดกาล พอฉันโตขึ้น ฉันก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด ฉันหวังว่าผู้ชายคนนี้จะรักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา แต่ความจริงก็ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมา"เธอหันหลังให้เจเรมี่“ตั้งแต่นั้นมา ผู้ชายที่ฉันรักที่สุดก็ชื่อว่า ไรอัน โจนส์ ฉันจะกลายเป็นภรรยาของเขาและใช้ชีวิตอย
ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็ไม่เปิดโอกาสให้คาเลนถามคำถามอีก เขาลุกขึ้นและจากไปทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเมเดลีน คาเลนจึงไม่เรียกเจเรมี่ไว้อีกเมื่อเห็นว่าเจเรมี่เข้าไปในห้องของแจ็คสันและลิเลียน เธอก็ไม่ได้ตามเขาไปรบกวนพวกเขาอีกเจเรมี่กอดลูกทั้งสองที่กำลังหลับใหลอยู่ เมื่อมองไปที่ใบหน้าสงบของทั้งสอง หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจและรู้สึกผิดเขาจ้องมองไปยังใบหน้าของลิเลียนที่กำลังหลับ ดวงตาลุ่มลึกของเขาอ่อนโยนและมีน้ำตาคลออยู่ข้างใน"ลิเลียน แดดดี้คงไม่มีโอกาสได้ยินหนูเรียกว่า 'แดดดี้' อีกต่อไปแล้ว แต่หนูจะเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยคนเดียวในหัวใจของแดดดี้นะ"เขาก้มหน้าลงเพื่อที่จะจูบแก้มเล็ก ๆ น่ารักของลูกสาว แต่เมื่อคิดถึงเลือดที่เขาเพิ่งไอออกมา เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะอุ้มเด็กด้วยซ้ำเจเรมี่ออกมาจากห้องอย่างเศร้าสร้อย เขามองไปที่ประตูห้องของเมเดลีนเงียบ ๆ เป็นเวลานานก่อนจะจากไป เมื่อเขาหันหลังกลับ เขากลับเห็นแจ็คสันยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตคู่นั้นกำลังมองมาที่เขาอย่างจริงจัง“แดดดี้ครับ แดดดี้ไม่ได้กลับบ้านนานเลยนะครับ” ดวงตาของคนตัวเล็กดูเหงาเล็กน้อยเจเรมี่เดินไปหาเด็กคนนั้
เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายของเธอพูด บางอย่างก็ดูเหมือนจะดึงสติของเมเดลีนให้กลับมาอย่างแรงเธอกลับมามีสติรู้สึกตัวและสงบลง พลางถามด้วยรอยยิ้ม "แจ็ค แดดดี้บอกอย่างนั้นจริง ๆ เหรอจ๊ะ? เขาบอกเรื่องนี้เมื่อไหร่?"“แดดดี้มาเยี่ยมลิลลี่กับผมเมื่อคืนนี้ แต่แดดดี้ก็จากไปเร็วมาก” ดวงตากลมโตของแจ็คสันเต็มไปด้วยความอ้างว้างและไม่เต็มใจ จะเห็นได้ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเจเรมี่นั้นลึกซึ้งมากหัวใจของเมเดลีนเต้นไม่เป็นจังหวะ หลังได้ฟังคำพูดของลูกชายเธอทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วจูบแก้มเล็ก ๆ น่ารักของเขาพลางปลอบโยน “แจ็ค กินข้าวเช้าก่อนนะลูก ดูสิ ลิลลี่ใกล้จะกินเสร็จแล้วนะ”เมื่อลิเลียนได้ยินเมเดลีนพูดถึงเธอ เธอก็เงยหน้ามองเมเดลีนด้วยดวงตากลมโตอย่างมีชีวิตชีวาและยิ้มให้หัวใจที่แตกสลายของเมเดลีนได้รับการเยียวยาขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นนี้ แต่เธอก็ยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกชายของเธอพูดมาเมื่อกี้หลังจากส่งลูกทั้งสองไปโรงเรียนแล้ว เมเดลีนก็รู้สึกกระวนกระวายขณะที่ถือโทรศัพท์มือถือไว้ก่อนจะกดโทรไปที่เบอร์ของเจเรมี่ในที่สุดเจเรมี่ซึ่งอยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์กำลังพาลาน่าไปพบกับแขกผู้ม