บทที่ 1417

เจเรมี่วิ่งตามไป เขารู้สึกได้ว่าเมเดลีนกำลังอารมณ์ไม่ดี

เมื่อมองย้อนกลับไปยังหกเดือนนั้น มันไม่ใช่ความทรงจำที่เขาต้องการจะนึกถึงสักเท่าไหร่

เมเดลีนยืนอยู่ตรงชายหาดข้างโรงแรมพลางถอดหน้ากากออก ใบหน้าสวยปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนปะทะอยู่อย่างนั้น ในขณะที่กำลังเดินไปข้างหน้าโดยไม่มีจุดหมายในใจ

“ลินนี่”

เสียงของเจเรมี่ดังขึ้นจากด้านหลัง ฝีเท้าของเมเดลีนจึงค่อย ๆ หยุดลง

เธอไม่ต้องการทะเลาะกันกับเขา แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอกำลังอารมณ์เสียไปได้เช่นกัน

เจเรมี่เดินไปยืนตรงหน้าเมเดลีน ลมทะเลพัดโชยผมสั้นของเธอให้ปลิวไหว ภายใต้โคมไฟถนนสีเหลือง ใบหน้าเล็ก ๆ ดูเศร้าหมองนั้นคือสิ่งเดียวที่เจเรมี่เห็นอย่างชัดเจน

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นอย่างนึกอยากจะขอโทษ ขณะเดียวกันเขาก็ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแน่น

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะลินนี่” เขากอดเธอไว้แน่น เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยนดังอยู่ข้างหู “เราเป็นแค่เพื่อนกัน”

เมเดลีนมองไปยังทะเลอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตเงียบ ๆ ก่อนที่ริมฝีปากสีชมพูจะพูดว่า “เธอจำคุณได้แม้ว่าคุณจะสวมหน้ากาก เธอเรียกคุณว่าเจเรมี่อย่างสนิทสนมด้วยนะ”

“ลินนี่” เจเรมี่คล