บทที่ 14

เมเดลีนกำลังจะถูกนำตัวออกไป แต่ในขณะนั้นหญิงสาวที่มีท่าทางสงบเยือกเย็นเดินตรงไปหามาดามแลงฟอร์ด และกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูของเธอ

ทันใดนั้น มาดามแลงฟอร์ดก็แสดงท่าทีเปลี่ยนไป เธอมองไปยังมาเดลีนอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะพูดว่าเรื่องทั้งหมดมันคือเรื่องเข้าใจผิด

เมเดลีนไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เมื่อเธอมองไปยังใบหน้าของหญิงผู้นั้น เธอก็สังเกตได้ว่าหล่อนกำลังมองเธออย่างรังเกียจ

สายตาของเธอทำให้เมเดลีนรู้สึกไม่ดีนัก ในขณะเดียวกันเมเรดิธก็ได้เดินเข้ามา

“แมดดี้ นี่คือแม่ของเจเรมี่ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เธอไม่ต้องเดินทางไปยังสถานีอีกต่อไปแล้ว แต่เธอต้องสัญญากับฉันว่าจะไม่ทำอะไรที่น่าขายหน้าแบบนี้อีก”

เมเรดิธพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล เมเดลีนพยายามที่จะอธิบาย แต่แม่ของเจเรมี่ก็ได้เดินจากไปหลังจากที่มองดูเธอด้วยความไม่พอใจ

เมเรดิธกระตุกยิ้ม เธอเดินตามหลังหล่อนไป และคอยอยู่ข้าง ๆ แม่ของเจเรมี่ มันดูเหมือนพวกเขาเป็นคู่แม่สามีกับลูกสะใภ้ที่รักกันดี

เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังแว่วเข้ามาในหูของเธอ และยังมีเสียงหัวเราเบา ๆ อีกด้วย

คุณนายวิทแมนเป็นคนที่ไร้เล่ห์เหลี่ยมเกินกว่าที่จะไปเกี่ยวข้องกับเรื่องการโจรกรรม มันช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี

เมเดลีนรู้สึกเสียใจและทำอะไรไม่ถูก เมื่อเธอต้องเผชิญกับสายตาที่น่าสงสัยล้อมรอบตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเดินกลับเข้าไปในบ้าน และในที่สุดเธอก็เห็นเจเรมี่

อย่างไรก็ตาม เมื่อเจเรมี่เห็นมาเดลีนถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น แต่งตัวเลอะเทอะ เขาก็มีสีหน้าที่บ่งบอกถึงความร้อนรนบนหน้าของเขา

“วันนี้เป็นวันเกิดของแม่ฉัน เธอไม่ได้แค่มาสายเท่านั้น แต่เธอยังแต่งตัวแบบนี้อีก แล้วเธอยังกล้าที่จะขโมยของของคนอื่นด้วย นี่เธอเบื่อกับชีวิตขนาดนั้นเลยหรือ?”

เขากล่าวหาเธอด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

เมเดลีนยิ้มอย่างขมขื่น เธอต้องไปโรงพยาบาลเพราะการกระทำที่แสนหยาบคายของเขาในคืนก่อนหน้า ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอเกือบจะต้องเสียลูกของพวกเขาไปอีก

ก่อนที่เธอจะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องเนื้องอกเมื่อเธออยู่ในโรงพยาบาล เธอต้องรีบมาที่นี่เพื่อปกปิดมัน และในจังหวะที่เธอเดินผ่านประตู เธอก็เจอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซะก่อน เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะแต่งตัวด้วยซ้ำ

เมเดลีนมองไปที่ใบหน้าอันเคร่งขรึมของชายผู้นั้น “เจเรมี่ ฉันไม่ได้ขโมยอะไรทั้งนั้น เมเรดิธต่างหาก...”

“เธอเป็นคนมือไวไม่พอ แต่นี่เธอยังจะกล่าวหาเมเรดิธที่เป็นคนค้นเจอสร้อยข้อมือในกระเป๋าของเธออีกเหรอ? เมเดลีน นี่เธอไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง?”

‘เมเดลีน นี่เธอไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง?’

เมเดลีนรู้สึกเจ็บที่หัวใจจนแทบหายใจไม่ออก เธอมองเจเรมี่ที่เดินจากไป และตรงไปยังชั้นบนอย่างเสียใจ

นี่เป็นห้องของเจเรมี่ในคฤหาสน์หลังเก่านี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามา ในห้องมีเสื้อผ้าราคาแพงอยู่ในตู้เสื้อผ้า พวกมันมาจากแบรนด์ระดับนานาชาติทั้งนั้น

ในขณะที่เมเดลีนกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เมเรดิธก็เดินเข้ามา

เธอมองสภาพที่น่าสงสารของเมเดลีนและหัวเราะออกมา “เมเดลีน เธอช่างไร้ค่าเสียจริง เธอดูไม่เหมือนราชินีที่สวมมงกุฎเลยด้วยซ้ำ”

เมเดลีนหัวเราเบา ๆ “อย่างไรก็ตาม พูดตามตรงนะ ฉันเป็นราชินี ในขณะที่เธอเป็นได้แค่เมียน้อยที่ไร้ยางอาย”

“เธอ...” เมเรดิธรู้สึกโกรธมาก “อย่าดีใจไปนักเลยเมเดลีน เจเรมี่จะหย่ากับเธอเร็วกว่าที่เธอคิด! แล้วเจเรมี่ก็จะทำให้เธอและลูกในท้องของเธอหายไปซะ!”

“เธอน่าจะรู้ดีที่สุดว่าใครเป็นลูกของเขา” เมเดลีนมองไปที่เมเรดิธด้วยความเกลียดชัง “เธอคือคนที่เอาสร้อยข้อมือมาไว้ที่ฉันใช่ไหม?”

“หืม แล้วถ้ามันเป็นฉันจริง ๆ? ใครจะเชื่อเธอ?” เมเรดิธไม่สนใจในสิ่งที่เธอทำลงไป เธอหัวเราะขณะที่เธอรู้สึกพอใจกับตัวเอง “ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะได้เป็นคุณหญิงวิทแมน”

หลังจากที่เมเรดิธจากไป เมเดลีนก็รีบอาบน้ำ และใส่เสื้อสูทสองชิ้นของชาแนล นอกจากนี้เธอยังแต่งหน้าอ่อน ๆ

สายตาของเธอดูเปล่งประกายเมื่อมองเข้าไปในกระจก เธอดูสง่างามและอ่อนโยน อย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะดูดีมากแค่ไหน เจเรมี่ก็ไม่แม้แต่ละชายตามองเธอ

เมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่เธอเป็น เธอก็สัมผัสหน้าท้องแบนราบของเธอและยิ้มออกมา

ไม่แน่ว่า อาจจะเป็นเหมือนที่เอวาพูดก็ได้ ความรักของเธอที่มีต่อเจเรมี่จะอีกไม่นาน เพราะชีวิตของเธอใกล้จะจบลงแล้ว

ประตูถูกเปิดออก ในขณะที่เจเรมี่เข้ามาเร่งเธอ เมเดลีนเก็บซ่อนความกังวล และหันไปยิ้มให้เจเรมีอย่างอบอุ่น

มีแววตาแห่งความตกใจในดวงตาของชายหนุ่ม เขาเดินเข้ามาอยู่ข้าง ๆ เมเดลีน และเอื้อมมือมาโอบเอวของเธออย่างใกล้ชิด