บทที่ 7

เมเรดิธเริ่มตะโกนใส่เธอ ขณะเดียวกันความหึงหวงที่เธอมีทำให้ใบหน้าที่เคยสวยงามนั้นบูดเบี้ยวอย่างน่ากลัว

เมเดลีนยิ้มอย่างไม่เเยแส “ในฐานะภรรยาของเจเรมี่ ฉันยินดีอย่างยิ่งที่จะกำจัดปัญหาของเขาให้หายไป”

“เมเดลีน นังคนชั้นต่ำ!”

“สิ่งนั้นไม่สามารถเปรียบเทียบกับเธอได้เลยเมอร์ เธอคิดจะวางยาเขาเพื่อที่จะได้แต่งงาน ทำไม? เขาปฏิเสธที่จะแตะต้องตัวเธอในตอนที่เขามีสติครบถ้วนงั้นเหรอ? ”

สีหน้าของเมเรดิธดูกระอักกระอ่วนราวกับว่าถูกเมเดลีนจับได้ ถึงอย่างไรเธอยังคงนิ่งเฉยและแสดงออกด้วยความภาคภูมิใจ

“แน่นอนเจเรมี่ชอบที่จะสัมผัสตัวฉัน เขาชอบที่จะออเซาะฉันมาก! เขาคอยอยู่เคียงข้างฉันทุกคืน มันเทียบอะไรกับเธอไม่ได้เลย เธอทำได้เพียงแค่อยู่บ้านในขณะที่สามีของเธออยู่นอกบ้าน ”

คำพูดของเมเรดิธเจือปนไปด้วยหนามแหลมคม เธอหยิบเอกสารบางอย่างออกมาวางไว้ตรงหน้าเมเดลีน

“นี่คือใบหย่าที่เจเรมี่ขอให้ฉันเอามาให้เธอเซ็น รีบเขียนลงไปสิ เจเรมี่ไม่อยากเห็นคนที่ป่าเถื่อนสารเลวอย่างเธออีกแล้ว”

เมเดลีนเคยผ่านหลายสิ่งหลายอย่างมา ทำให้เธอเรียนรู้ที่จะสวมหน้ากากให้ดูมั่นใจและสบายใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกหนาวสั่นเมื่อเห็นเอกสารการหย่านั้น

หย่างั้นเหรอ

เจเรมี่เขาต้องการหย่ากับเธองั้นเหรอ

เมเดลีนรู้สึกราวกับว่าตัวเธอเองได้ตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง มันเย็นมากจนทุกอณูของร่างกายเธอรู้สึกเจ็บปวด

เธอรู้ดีว่าวันนี้จะมาถึง แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้

เจเรมี่รักเมเรดิธ ในเกมไล่ล่าความรักครั้งนี้ เมเดลีนเป็นผู้พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ เธอถูกลิขิตให้ต้องเจอกับความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ

ใบหน้าที่เริ่มซีดเผือดของเมเดลีนทำให้เมเรดิธเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“เมเดลีนเอ๋ย แค่มองไปที่สภาพเธอ เจเรมี่จะไปตกหลุมรักผู้หญิงอย่างเธอได้ยังไง เจเรมี่เคยบอกฉันเสมอว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยง และไร้ยางอายที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา การแต่งงานกับเธอคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา! ”

เมเรดิธจ้องมองไปที่เมเดลีนด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ศีรษะของเมเดลีนก้มต่ำลงในขณะที่เธอดูใบหย่านั่น

ในทางกลับกัน เมเรดิธหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นชาพร้อมกับอาการหยิ่งผยองที่ทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ

“นังหน้าด้าน! ออกไปจากเกลนเดลหลังจากที่เซ็นเอกสารนั่นซะ ไม่อย่างนั้นละก็ฉันจะทำร้ายเธอทุกครั้งที่เจอ!”

“ฮึ้มม”

จู่ ๆ เมเดลีนก็หัวเราะคิกคักออกมาให้ได้ยิน

ไม่รอช้าเมเดลีนหยิบเอกสารขึ้นมา และภายในพริบตาเดียวกระดาษแผ่นนั้นกลายเป็นชิ้น ๆ

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากขาวซีดของเธอก่อนจะปาเศษกระดาษไปที่หน้าของเมเรดิธ

“มันจะเป็นเช่นเดียวกับที่เธอบอกเจเรมี่ ฉันจะตามราวีเขาแม้ว่าฉันจะตายไปแล้วก็ตาม เธอต้องการให้ฉันหย่ากับเจเรมี่อย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

"ว่าไงนะ?" เมเรดิธโกรธมากหลังจากที่ตกตะลึงไปชั่วขณะ “กล้าดียังไงที่พูดกับฉันแบบนั้น เมเดลีน! แกรู้สึกเบื่อที่จะหายใจบนโลกนี้แล้วอย่างนั้นเหรอ? ”

ตัวตนที่ร้ายกาจของเธอได้ถูกเปิดเผย เมเรดิธหวังจะเหวี่ยงมือไปที่ใบหน้าของเมเดลีน แต่ไม่คาดคิดว่าเมเดลีนจะชิงลงมือก่อน เมเดลีนใช้แรงทั้งหมดของเธอตบหน้าเมเรดิธอย่างแรง

“ฟังนะ ฉันจะไม่หย่ากับเจเรมี่เด็ดขาดแม้ว่าฉันจะตายไปแล้ว! ฉันจะเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของเธอให้เจเรมี่เห็น ผู้หญิงที่ชั่วร้ายและร้ายกาจอย่างเธอ ไม่คู่ควรที่จะได้อยู่เคียงข้างเจเรมี่! ”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เมเดลีนก็เริ่มสั่นเทาไปทั้งตัว

หลังจากพบว่าเธอเป็นแค่เครื่องมือในแผนการหลอกลวงของเมเรดิธ เธอก็ยอมแพ้ตัดเยื่อใยไม่เหลือความสัมพันธ์กับพวกเขา

ไม่ เธอควรจะบอกว่ามันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้องหรือความรักในครอบครัว ระหว่างพวกเขามีเพียงการกระทำที่เสแสร้งและแผนการที่ถูกวางไว้

“เมเดลีน แกกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!” เมเรดิธตะโกนออกมา เธอมีใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโมโห "แกจะต้องเสียใจ!"

เธอชี้ไปที่เมเดลีนและหันหลังจากไปด้วยความโกรธที่พวยพุ่ง

เมเดลีนไม่ให้ราคามากนักกับการกระทำนั้น เธอนั่งเอนหลังลงบนเตียงโดยไม่แน่ใจว่าเธอออกแรงมากเกินไปหรือเปล่า เพราะความเจ็บปวดที่รุมเร้ากำลังคุกคามเธออีกครั้ง

ผ่านไปสักพักเมเรดิธกลับเข้ามาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอเดินเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงบนพื้นและก้มหน้า เธอดูเสียใจมาก

“แมดดี้อย่าเป็นแบบนี้เลย มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ได้โปรดอย่าโกรธเคืองเลย เธอควรโทษว่าเป็นความผิดฉัน แต่ถึงอย่างไรแค่อย่าโกรธเด็กในท้องของฉัน นี่คือลูกของเจเรมี่”

นี่มันอะไรกัน?

เมเดลีนเองรู้สึกสับสนเป็นที่สุด แต่ไม่นานความสงสัยที่มีก็ได้สลายไป เมื่อเธอเห็นชายคนนั้นที่ประตู เธอก็เข้าใจทุกอย่าง