บทที่ 39 ความภาคภูมิใจ กับ ความน่าสมเพช

มันเป็นเรื่องปกติ ที่เจนต้องอยู่อย่างไร้ความเข้มแข็ง เธอต้องก้มหน้าก้มตายอมรับคำดูถูกด่าทอที่ไม่สมเหตุสมผลจากซูซี่ รวมไปถึงคำขอต่าง ๆ จากซูซี่ทุกครั้งไป

อย่างไรก็ตามในมุมที่ลึกที่สุดของหัวใจ เธอนั้นมีความโลภ - เธอต้องการ "ความเคารพ" ที่เธอเสียไปเมื่อนานมาแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องได้รับการชื่นชมอย่างที่เธอเคยเป็น เธอเพียงแค่ต้องการความเคารพขั้นพื้นฐานที่สุด ที่เธอควรได้รับเหมือน ๆ กับคนปกติทั่วไปในฐานะ “มนุษย์คนหนึ่ง”

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่ามันจะไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับเธอ

หลังจากนั้นเจนได้ซ่อนหัวใจที่มีรอยแผลเป็นอย่างหนักของเธอไว้ลึกลงไปอีก โดยซ่อนสิ่งที่หัวใจของเธอปรารถนามากที่สุดไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ไม่มีใครเข้าไปถึงที่นั่นได้ ซึ่งมันมืดมิดเงียบสงบและหนาวเหน็บราวกับความเงียบเหงาอันไร้เสียงในท้องทะเลลึก

ซูซี่จากไป และกลับมา และจากไปอีกครั้ง เธอมักจะมาในช่วงเวลาอาหาร และจากไปทันทีที่เธอทิ้งอาหารไว้ให้เจน

“ฉันอยากที่จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ในคืนที่สี่หลังจากเกิดอุบัติเหตุ ซูซี่วางกล่องอาหารที่เธอซื้อมาบนลิ้นชักข้างเตียงในโรงพยาบาลตามปกติอย่างไร้อารมณ์ และเธอก็หันหลังจะเดินออกไป แต่เมื่