ตอนที่ 1

ผลั๊วะ! ปั่ก! ปั่ก! พลั่ก!

"มึงจะซ้อมมันจนตายมันก็ไม่คายออกมาหรอกว่าใครส่งมันมา" ผมบอกรุยที่ตอนนี้มันกำลังเสยหมัดเข้าท้องและปลายคางไอ้ตี๋ ซึ่งกำลังถูกมัดแขนทั้งสองข้างโยงไว้กับคานของโกดัง

"ง้างปากยากฉิบหายไอ้ห่านี่" รุยสะบัดนวดข้อมือของมันพลางบ่นหลังจากเล่นไอ้ตี๋ซะยับเยิน

"มึงเล่นมันขนาดนั้น ไม่ตายก็บุญล่ะ" ไต้ฝุ่นที่นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าอยู่บนถังน้ำมันพูดขึ้น เมื่อเห็นสภาพของร่างที่โดนมัดห้อยไว้

"เก็บมันเลยดีไหมวะ ไหน ๆ มันก็ไม่พูด" รุยคลายผ้าคาดมือก่อนจะเช็ดเหงื่อที่ไหลท่วมหน้าเนื่องจากออกแรงไปเยอะ ความคิดมันก็เหมาะสมกับที่โตมาจากบ้านยากูซ่าแก๊งดัง แต่ความโหดของรุยคงแพ้พี่ริวอยู่ดี รายนั้นผมคาดเดาความคิดไม่ออกจริงๆ เบื้องหน้าอาจดูสุภาพและสง่างาม แต่ภายในต่างกันโดยสิ้นเชิง

"พอเหอะ กูว่าส่งตำรวจเถอะ" ผมออกความคิดเห็น ถึงแม้ไอ้ตี๋จะสร้างความเสียหายให้คลับของพวกเรามากแค่ไหน แต่ผมยังไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นฆาตกรตอนนี้เสียหน่อย

คลับของพวกผมเพิ่งเปิดมาได้ไม่ถึงปี ไอ้ห่านี่ก็แอบเอาเคข้ามาขายจนตำรวจตามกลิ่นมาเจอ คลับพวกผมเลยต้องปิดเคลียร์เรื่องไปหลายวัน ดูจากการขายแบบโจ่งแจ้งของมัน ดูก็รู้ว่ามันต้องการให้งานเข้าคลับของพวกผม ไอ้รุยส่งคนไปสืบแต่ก็ไม่สามารถเข้าถึงเจ้าของเคพวกนั้นได้ อยากรู้นักเชียวใครส่งมันมา ลำพังตัวมันจะมีปัญญาหาของบริสุทธิ์ขนาดนี้ได้ที่ไหนกัน นอกเสียจากจะมาจากเจ้าใหญ่จริงๆ

"กูเห็นด้วย จับมันส่งตำรวจเถอะ" ฮิลล์ที่ยืนดูพิงถังน้ำมันเงียบๆ มานานเอ่ยขึ้นหลังผมพูดจบ

"ไม่! กูยังไม่หนำใจเลย" รุยว่าพลางเริ่มมัดผ้าคาดมืออีกครั้ง ให้ตายเถอะ! ดูจากสายตามันแล้ว วันนี้ไอ้ตี๋คงปางตายแน่

"งั้นมึงก็ซ้อมจนกว่าจะพอใจมึง แล้วจับมันส่งตำรวจ" ห้ามมันไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่สู้ปล่อยให้รุยมันจัดการไอ้ตี๋ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน

"ดีล!"

"อ้ากกก!!...."

เสียงไอ้ตี๋กรีดร้องดังสนั่นไปทั่วโกดัง ไม่ต้องกลัวว่าเสียงมันจะเล็ดลอดไปจนถึงชาวบ้านได้หรอก แต่ถึงแม้เล็ดลอดไปพวกผมก็มีวิธีจัดการให้เรื่องมันเงียบอยู่ดี

....สถานีบังคับการตำรวจ....

"ทำไมผู้ต้องหาถึงมีสภาพแบบนี้ครับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังพิมพ์บันทึกถามขึ้นหลังจากเห็นภาพไอ้ตี๋ที่ถูกลูกน้องของรุยหิ้วปีกเข้ามานั่ง

"พอดีว่ามันวิ่งหนีแล้วหกล้มครับ" ผมบอกเจ้าหน้าที่ ถึงแม้มันจะดูเป็นข้อแก้ตัวที่ไม่น่าเชื่อถือก็เถอะ

"ผมจัดการเองจ่า จ่าไปทำอย่างอื่นเถอะ" อยู่ ๆ ก็มีเจ้าหน้าที่อีกคนเดินเข้ามาสลับตำแหน่งกับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนที่ถามผมในตอนแรก หมอนี่หน้าตาดีใช้ได้แฮะ

"ให้การเท็จ มีโทษนะครับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาใหม่เอ่ยขึ้น ตาเรียวยาวมองไปยังไอ้ตี๋แล้วหันมาจ้องพวกผมสี่คนเขม็ง นี่สินะสายตาสอบสวนของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์

"ถามมันสิครับว่ามีใครทำอะไรมันไหม" ไอ้รุยไหวไหล่แล้วเอนตัวกับพนักเก้าอี้เอ่ยขึ้น มันใช้เท้าของมันเตะไปที่หน้าแข้งของไอ้ตี๋จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง

" (T-T ) ( T-T) ( T-T) (T-T ) " ไอ้ตี๋ส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ก็แหงละสิ! มันคงยอมบอกหรอกว่าโดนอะไรมา ไอ้รุยเล่นขู่มันมาตลอดทางขนาดนั้น ตอนแรกคิดว่าจะให้ลูกน้องของรุยพามันมาส่งตำรวจก็พอ แต่คิดดูอีกที ถ้าอยากให้เรื่องคืบหน้าพวกผมคงต้องมาด้วยตัวเอง และอีกสักพักทนายของพวกเราคงมาถึง พวกผมจะได้ไม่ต้องนั่งตอบคำถามพวกนี้เอง กูบอกแล้วให้รอทนายแล้วมาพร้อมกัน เป็นไงล่ะใจร้อนดีนัก

"เห็นไหมครับ พวกผมไม่ได้ทำอะไรเลย" รุยเอ่ยหลังจากพอใจกับการส่ายหน้าเชิงปฏิเสธของไอ้ตี๋ ไม่นานนักก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกคนเดินมาป้องปากกระซิบกระซาบข้างใบหูของเจ้าหน้าที่ตำรวจหน้าหวานสุดหล่อคนนั้น คนอะไรถึงแม้สายตาที่มองมายังพวกผมจะดูดุแต่ก็เซ็กซี่กระชากใจฉิบหาย

"ครับ อย่าคิดว่ามีเงินแล้วเรื่องมันจะเงียบนะครับ" คุณตำรวจคนนั้นพูดหลังจากนายตำรวจอีกคนเดินจากไป จากใบหน้าที่นิ่งอยู่แล้วกลายเป็นนิ่งขึ้นไปอีกราวกับประติมากรรมน้ำแข็งชิ้นเอก ผมให้อภัยได้เพราะใบหน้าพระเจ้าปั้นของหมอนี่ แต่เพื่อนๆ ของพวกผมเหมือนจะไม่พอใจกับสายตาดูหมิ่นดูแคลนนั้น

"คุณกำลังกล่าวหาผู้เสียหายอยู่นะครับ" ฮิลล์ที่มีบทแค่นั่งเงียบๆ โพล่งขึ้นมา มันคงจะเหลืออดเต็มที พวกผมเป็นประเภทที่ไม่ยอมให้ใครดูถูกเสียด้วยสิ

ปัง!

"พวกผมเป็นผู้เสียหายนะครับ ส่วนไอ้นั่นมันเป็นโจร!" รุยที่มันเริ่มไม่สบอารมณ์ตบโต๊ะดังลั่นก่อนชี้หน้าส่งสายตาแข็งกร้าวไปยังเจ้าหน้าที่ตำรวจคนที่กำลังอมยิ้มมุมปากเมื่อมองพวกผม แล้วมันจะยิ้มหาพระแสงอะไรผมก็อยากจะถามเหมือนกัน

"ถึงเขาจะเป็นโจร คุณก็ไม่มีสิทธิ์ซ้อมเขาแบบนี้นะครับ" คุณตำรวจโน้มตัวเท้าศอกประสานมือวางบนโต๊ะ ดวงตาเรียวคู่สวยจ้องเขม็งไปยังรุยที่กระแทกก้นนั่งบนเก้าอี้หายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ เพราะถูกผมดึงให้มันนั่งลง

"เพราะมีตำรวจที่ให้ท้ายคนร้ายแบบคุณไง โจรถึงเต็มบ้านเต็มเมือง" สายตาของตำรวจคนนั้นที่มองมายังรุยดูเอ็นดูจนคนถูกมองขัดใจ ถึงขั้นลุกขึ้นยืนชี้หน้าด่าตำรวจคนนั้นอีกรอบ ไอ้รุยมันไม่ชอบให้ใครมองว่ามันเด็กอยู่แล้ว

"วันๆ ไม่ทำหน้าที่ เอาแต่เลียแข้งเลียขานายไปวันๆ" รุยยังคงด่าอย่างต่อเนื่อง

เปรี๊ยะ! ผมเหมือนได้ยินเสียงเส้นความอดทนของคุณตำรวจคนนั้นขาดลง หัวคิ้วบนใบหน้าหล่อละมุนนั้นกระตุกเบาๆ

"มึงพอได้แล้วรุย" ผมเอื้อมมือไปจับบ่าปรามไอ้รุย ที่เราอยู่ตอนนี้มันถิ่นเขานะเว้ย

"ทำไม! มึงกลัวมันเหรอ!" มันหันมาถามผมด้วยสายตาเอาเรื่อง กูไม่ได้กลัว แต่มึงช่วยดูตีนกี่ตีนที่อยู่ที่นี่ก่อน

"จ่า! จ่าแชมป์! แจ้งข้อหาดูหมิ่นเจ้าพนักงานกับคุณคนนี้ด้วยครับ" คุณตำรวจคนที่โดนไอ้รุยชี้หน้ายืนขึ้นก่อนจะตะโกนไปยังตำรวจอีกคน ตำรวจคนนั้นสะดุ้งตัวโหยงเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนเอง ถึงแม้จะมีคำว่าครับที่ดูเหมือนจะสุภาพตามหลัง แต่หากน้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกมานั้นแผ่อำนาจบางอย่างจนผมเสียวสันหลัง ตั้งแต่เกิดมานี่คงเป็นคนที่สองรองจากปู่ที่ทำให้ผมแอบกลัวได้