LOGINShare
ตอนที่ 5
Last Updated:
2025-04-16 20:15:54ในที่สุดผมก็พาคนของฮิลล์กลับมาคืนมันจนได้ โดยแลกกับการมอบไอ้เล็กลูกน้องไอ้ตี๋ให้คุณสารวัตรไป ลูกน้องของไอ้ตี๋คนนี้ พี่ริวเป็นคนส่งตัวมาให้ ผมว่าเขาคงอยากช่วยน้องชายของตัวเองถึงได้ตามตัวไอ้เล็กจนเจอแล้วส่งมาให้พวกผมจัดการ
"กูขอโทษ กูจำเป็นต้องส่งตัวไอ้เล็กให้เขาจริงๆ" ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งอธิบายให้ไต้ฝุ่นฟัง
"กูไม่เข้าใจ กูบอกแล้วไง เรื่องนี้เราจะหาตัวคนบงการกันเอง ทำไมมึงต้องเอาไอ้เล็กให้มันไปอีก" ไต้ฝุ่นไม่พอใจที่ผมมอบตัวไอ้เล็กให้คุณสารวัตร
"ก็คนของไอ้ฮิลล์โดนจับไว้ มึงจะให้กูอยู่เฉยๆ เหรอ"
"มึงก็ให้เจ้านายเขาจัดการสิ มึงจะออกโรงเองทำไม"
"มึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอไอ้ฮิลล์" ผมหาเหตุผลมายันการกระทำของตัวเองไม่ทันจึงขอความช่วยเหลือจากฮิลล์ที่นั่งจิบวิสกี้อยู่เงียบๆ จะเรียกว่าขอความช่วยเหลือก็ไม่เชิงหรอก มันเป็นการโยนขี้ให้ฮิลล์ช่วยจัดการต่างหาก
"ไอ้โคลนมันคงมีเหตุผลของมัน พวกมึงก็ปล่อยมันเถอะ จะคาดคั้นอะไรมันนักหนา" มันถลึงตาใส่ผมก่อนจะช่วยพูด จบเรื่องนี้กูต้องเอาพานดอกไม้ แพธูปเทียนมาไหว้มึงแล้วว่ะฮิลล์
"เดี๋ยวนะ แล้วทำไมลูกน้องมึงถึงโดนจับ" สัสเอ๊ย! จะสงสัยอะไรตอนนี้ห๊ะ! ไอ้ฝุ่น!
"มึงสองคนมีเรื่องปิดพวกกูอยู่ใช่ไหม" พอไต้ฝุ่นจุดประเด็น รุยก็ไม่ปล่อยเรื่องให้ผ่านไปง่ายๆ ผมนี่ขนหัวลุกเกรียวทันที
"เปล๊า!" ผมปฏิเสธทันควัน
"..." ส่วนฮิลล์นั่งเงียบมองเหตุการณ์เงียบๆ ใช่สิ! ไม่ใช่เรื่องของมึงนี่
"ใช่แน่นอน!" ไต้ฝุ่นดีดนิ้วดังเปาะ ก่อนหันไปพยักหน้าให้รุย มึงสองคนจะเข้าขากันมากเกินไปแล้ว
"มึงคิดมาก" ผมยังคงเฉไฉ ฟู่วว~ ทำไมวันนี้อากาศมันร้อนๆ จังวะ เหงื่อผมเริ่มแตกพลั่ก
"พูดมา! จะพูดเองหรือจะให้กูง้างปาก" รุยลุกขึ้นมานั่งข้างผม มันเอื้อมมือมากอดไหล่ผมพร้อมทั้งออกแรงตบไหล่แรงๆ
"ไม่มีจริงๆ" ผมยังคงยืนกรานกระต่ายขาเดียว ปู่เคยสอนถ้าไม่หลักฐานมัดตัวห้ามยอมรับอะไรทั้งนั้น ปู่ต้องภูมิใจที่ผมเชื่อฟังคำสอนของปู่ขนาดนี้
"มึงไปทำงานได้แล้ว เด็กมาตามแล้ว" ผมบอกไอ้รุยที่ยังคงจ้องผมไม้วางตา จะจ้องกูให้ท้องเลยหรือไง
"เออ! มึงรอกูอยู่นี่อย่าเพิ่งหนีไปไหน เดี๋ยวกูกลับมา" มันชี้นิ้วคาดโทษผมก่อนเดินตามเด็กที่มาตามมันไป เนื่องจากถึงเวลาที่ต้องเปิดแผ่นแล้ว
ใครจะอยู่รอให้โง่ พอรุยไปผมก็รีบปลีกตัวหนีออกมา ถึงแม้จะมีอุปสรรคเป็นไต้ฝุ่นที่คอยขัดขวางผมให้รุย ถามจริงเหอะมึงกับกูเป็นญาติกัน ไม่คิดจะช่วยกูเลยหรือไง ไอ้พี่ชายที่แสนชั่ว! เห็นขี้ดีกว่าไส้ชัดๆ แต่มันก็ไม่เกินความสามารถของผมหรอก ผมไม่อยากอยู่ต่อจนรุยมันพักนี่ ถ้าอยู่ต่อมีหวังโดนไอ้รุยง้างปากจริงๆ จนได้ ง้างปากที่หมายถึงมันใช้มือง้างปากผมจริงๆ นะ ไม่ได้เป็นการกล่าวเปรียบเทียบแต่อย่างใด ผมสู้แรงมันไม่ไหวหรอก เรื่องใช้กำลังผมไม่ถนัดเท่าไหร่ แต่ถ้าเรื่องใช้สมองผมสู้ตาย
ผมขับรถสปอร์ตของตัวเองออกมาไม่นานนักก็มีสายโทรเข้ามา พอเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอผมรีบกดรับสายทันทีโดยไม่ต้องคิด
"สวัสดีครับคุณสารวัตร"
"ถ้าคุณยังไม่หยุดส่งคนตามผม อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะครับ"
"ส่งอะไรครับ? ผมไม่ได้ส่งใครไปนะครับ"
"หึ! ผมขอเตือน อย่าใช้วิธีนี้ ผมไม่ชอบ!"
"เดี๋ยวนะครับ คุณช่วยอธิบายก่อนได้ไหม ผมไม่เข้าใจ"
"อย่าทำไขสือ คนแบบคุณต้องมีหลักฐานจนดิ้นไม่หลุด ถึงจะยอมรับใช่ไหม"
"ผมยังไม่ได้ส่งใครไปตามคุณเลยนะครับ"
"ส่งหรือไม่คุณรู้อยู่แก่ใจ แต่ถ้าเป็นคุณผมขอเตือนให้หยุดการกระทำทุกอย่างซะ!"
"คุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปหา คุยกันต่อหน้าดีกว่าคุยกันผ่านโทรศัพท์"
"...."
"ส่งโลเคชั่นมาครับ หรือจะให้ผมตามเองก็ไม่ใช่เรื่องยากครับ"
ติ๊ด~
ปลายสายตัดสายไปหลังจากผมพูดจบ เพียงไม่นานโลเคชั่นที่เจ้าตัวอยู่ก็ถูกส่งมาให้ผม ผมหักพวงมาลัยไปเปลี่ยนจุดหมายไปยังสถานที่นั้นทันที หัวคิ้วผมขมวดมุ่นจากการใช้ความคิดระหว่างทางไปหาคุณสารวัตร จากการคาดเดาที่อีกฝ่ายไม่พอใจคงเป็นเพราะมีคนสะกดรอยตามสืบเขาแน่นอน แต่ผมไม่ได้ส่งใครไปตามคุณสารวัตรเลยนี่นา ฮิลล์เองก็คงไม่ส่งใครตามแน่ถ้าผมไม่ได้ขอ หรือจะเป็นรุยกับไต้ฝุ่น แต่มันสองคนจะตามสารวัตรทำไมกัน
Latest chapter
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) SPECIAL RYU x TYPHOON (2)
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมนอนเหม่ออยู่อย่างนั้น แต่แล้วเสียงข้อความแจ้งเตือนก็ดังขึ้นติ๊ง!ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันที และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากริว: “ว่างไหม?”หัวใจผมกระตุกวูบแปลก ๆ ก่อนจะรีบพิมพ์ตอบกลับไปฝุ่น: “มีอะไร?”รออยู่ครู่หนึ่ง ข้อความถัดไปก็เด้งขึ้นมาริว: “มาหาหน่อย”ผมนิ่วหน้า อะไรของเขาวะ?ฝุ่น: “นายอยู่บ้าน?”ริว: “หน้าห้องนาย”หน้าห้อง?!ผมเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที กวาดตามองนาฬิกา…จะเที่ยงคืนแล้วหมอนี่มันคิดอะไรอยู่ถึงมาโผล่แถวนี้เวลานี้วะ?ผมหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมก่อนจะเดินออกไปตามที่เขาบอกผมเปิดประตูออกไปก็เจอเขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ ใบหน้านิ่งเฉยเหมือนทุกครั้ง แต่มีบางอย่างในแววตาที่ดูไม่เหมือนเดิม“มาทำไม?” ผมถามพลางกอดอก“คุยกันหน่อย”“เรื่องอะไร?”“เรื่องของเรา”คำว่า ‘เรา’ ทำให้ผมชะงักไปนิดหน่อย“ไม่มีอะไรให้คุย” ผมบอกเสียงเรียบ “ฉันพูดไปหมดแล้ว”ริวไม่ได้ตอบอะไรในทันที เขาแค่ยกบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้แล้วจุดไฟ สูดมันเข้าปอดก่อนจะพ่นควันออกมาช้า ๆ“…ฉันไม่ชอบความไม่แน่นอน” เขาพูดขึ้นในที่สุด“หืม?”“ฉันไม่ชอบอะไรที่คลุมเครือ” เขาเอียงหน้ามองผม “แล้วฉัน
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) SPECIAL RYU x TYPHOON (1)
ผมกอดอกมองสองพี่น้องเถียงกันอย่างไม่รู้จะทำยังไง เรื่องระหว่างผมกับริวมันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายให้รุยเข้าใจได้"กูสองคนแค่จูบกันไอ้รุย ยังไม่ได้เอากัน"พวกยากูซ่านี่เชื่อถือไม่ได้จริงๆ ไม่ได้เอาพ่อง!"ถ้าจูบกันแล้วก็ต้องเป็นแฟนกันสิ จะมาแอบกินกันเฉยๆ เหมือนไอ้ฮิลล์ไม่ได้นะ" รุยเถียงต่อ"เราแค่จูบกันรุย นายอย่างี่เง่า" น้ำเสียงของไอ้ยากูซ่าขี้เก๊กเริ่มระอา"นายอย่ามาโมโหกลบเกลื่อน" รุยยังคงไม่ยอม"วุ้ยย! มึงจะอะไรนักหนากะอีแค่จูบ ใครๆ เขาก็จูบกันได้ตอนเมา" ผมพูดแทรกขึ้นมา ถ้าผมไม่มีปัญหาทุกอย่างก็น่าจะจบสินะ"พ่องมึงดิ จะมีกี่คนที่จูบพี่ของเพื่อนตอนเมา"มากกว่าจูบกูก็ทำกันมาล่ะ"เออ…มันก็แค่อุบัติเหตุ ใช่ไหม?" ประโยคหลังผมหันไปหาริว เพื่อขอกำลังสนับสนุน"อือ…" ริวพยักหน้า“กูไม่ใช่เด็กแล้วนะริว!"ปั่ก!"ฉันเป็นเพื่อนเล่นนายเหรอ..." ริวตบหัวรุย"อู้ยยส์...เจ็บนะ พะ..พี่" ไอ้รุยเริ่มกลัวเมื่อเห็นสายตาของพี่ชายตัวเองริวถอนหายใจก่อนล้วงกระเป๋าหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด เขาพ่นควันออกจากปากก่อนพูดประโยคที่สิ้นคิดที่สุดออกมา"คบก็คบสิ""ชะ...ช่ายย ห๊ะ!! เดี๋ยวๆ คบอะไร ใครคบกัน" ผมถามด้วยความตกใจ"
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 55
…ไซโคลน Talk…ผมยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องพักในโรงแรม มองแสงไฟของโตเกียวที่ส่องสว่างอยู่เบื้องล่าง แต่ความคิดของผมกลับไม่ได้อยู่ที่ทิวทัศน์เหล่านั้นเลยโทรศัพท์ในมือสั่นอีกครั้ง แจ้งเตือนข้อความจากไต้ฝุ่น“มาถึงแล้ว”ผมกลืนน้ำลายลงคอช้า ๆ หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ นิ้วโป้งแตะไปบนหน้าจอโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบชักมือกลับราวกับของร้อนสารวัตร… มาถึงญี่ปุ่นแล้วจริง ๆผมถอนหายใจแรง กดโทรศัพท์ปิดเสียงก่อนจะโยนมันลงบนโต๊ะ ผมเงยหน้ามองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ เห็นภาพสะท้อนของชายหนุ่มที่พยายามทำเป็นไม่สนใจอะไร แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความว้าวุ่นผมคิดว่า… ถ้าออกมาห่างไกลขนาดนี้แล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นผมคิดว่า… ถ้าหายไปจากสายตาเขาแล้ว อีกฝ่ายก็คงไม่รู้สึกอะไรแต่เปล่าเลย…สารวัตรตามมาถึงที่นี่และที่สำคัญกว่านั้นคือ ผมไม่ได้แน่ใจว่าตัวเองอยากให้เขาหาเจอหรือไม่…สไนเปอร์ Talk…ผมยืนอยู่หน้าโรงแรมหรูใจกลางโตเกียว มองขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เป็นห้องพักของไซโคลนไต้ฝุ่นเป็นคนบอกผมว่าไซโคลนอยู่ที่นี่ และถึงแม้เขาจะไม่ได้บอกเลขห้องตรง ๆ แต่แค่มีข้อมูลนี้ก็มากพอแล้วผมกำโทรศัพท์แน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆถ้าผมขึ้นไป
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 54
…สไนเปอร์ Talk…ผมมองจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า แต่มันกลับเบลอไปหมดคดียังคงเดินหน้า งานทุกอย่างยังคงต้องทำเหมือนเดิม แต่มีบางอย่างในใจที่คอยฉุดรั้งให้ผมไม่มีสมาธิไซโคลนไม่อยู่แล้วจริง ๆเขาหายไปจากชีวิตผมแบบสมบูรณ์แบบ… ไม่มีร่องรอย ไม่มีการติดต่อกลับ ไม่มีแม้แต่เงาของเขาให้เห็นผมถอนหายใจ กวาดสายตามองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวจะโทรไปดีไหม?นิ้วผมเลื่อนไปที่ชื่อของเขา ก่อนจะชะงัก… และกดปิดหน้าจอไปถ้าเขาอยากให้ผมตามหา… เขาคงจะทิ้งอะไรไว้ให้ผมบ้างแต่เขาเลือกที่จะหายไปอย่างสมบูรณ์ แปลว่าเขาคงต้องการแบบนั้นจริง ๆ“เฮ้อ…” ผมเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูห้องทำงาน“เข้ามา”จ่าแชมป์โผล่หน้าเข้ามา “สารวัตร ผมมีข่าวบางอย่าง”ผมเลิกคิ้ว “ข่าวอะไร?”“คนของเราสืบมาให้แล้วครับ…” จ่าแชมป์ส่งแฟ้มเอกสารให้ผม “คุณไซโคลนอยู่ที่ญี่ปุ่นจริง ๆ และดูเหมือนเขาจะตั้งใจอยู่ที่นั่นอีกนาน”ผมนิ่งไป ก่อนจะเปิดแฟ้มออกดู รายละเอียดที่ระบุอยู่ตรงหน้ามันชัดเจนจนผมปฏิเสธไม่ได้และมีรูปที่ไซโคลนไปไหนมาไหนกับริวอย่างสนิทสนม…ใจผมคล้ายๆ มีอะไรหนักๆ กดทับไว้จนเจ็บผม… กำลังจะเสียเขาไปแล้วจริง ๆ
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 53
…ไซโคลน Talk…ผมไม่ได้หลบหน้าเล่น ๆ แต่ผมเอาจริงหลังจากวันนั้น ผมไม่ได้ติดต่อกลับไปหาสารวัตรอีกเลย ไม่มีการส่งกาแฟ ไม่มีการไปหา ไม่มีแม้แต่ข้อความทิ้งไว้เหมือนทุกทีผมเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดื้อรั้นและไม่เคยยอมแพ้ แต่ครั้งนี้… บางทีผมอาจต้องเป็นฝ่ายปล่อยมือจริง ๆตอนแรกมันก็ยากอยู่หรอก กว่าจะห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึง ไม่ให้เผลอกดโทรหาหรือส่งข้อความไป ผมต้องข่มใจตัวเองอยู่หลายครั้ง ต้องดื่มให้หนักขึ้น ต้องเอางานมากลบความคิด แต่สุดท้ายแล้ว… มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักทุกคืนก่อนนอน ผมยังคงเผลอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หวังว่าบางทีสารวัตรอาจจะเป็นฝ่ายส่งข้อความมาก่อน หรืออย่างน้อยอาจจะมีมิสคอลสักสายแต่ไม่มีเลย…เหมือนเขาหายไปจากชีวิตของผมโดยสมบูรณ์ผมเอนตัวพิงกระจกห้องพักโรงแรมในโตเกียว มองแสงไฟของเมืองที่ยังคงสว่างไสว ทว่าความเงียบในห้องมันกลับกดดันผมยิ่งกว่าความวุ่นวายข้างนอกผมคิดถึงสารวัตร…คิดถึงคนที่เอาแต่ทำหน้าเรียบเฉยเวลาถูกแหย่ คิดถึงคนที่บ่นว่าผมกวนประสาทแต่ก็ยังยอมให้มากวนอยู่ทุกวันผมไม่ได้อยากหนีมาไกลขนาดนี้หรอก แต่ผมรู้ว่า ถ้ายังอยู่ที่เดิม ผมคงไม่มีวันอดใจไม่ไหวแล้วกระโจนไปหาเขาอีกตาม
ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine) ตอนที่ 52
…สไนเปอร์ Talk…ไซโคลนไม่ได้พูดเล่น เขาเอาจริงหลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้รับข้อความหรือสายโทรศัพท์จากไซโคลนอีกเลย ไม่มีการแวะมาหา ไม่มีใครส่งกาแฟมาให้ที่โรงพักตอนเช้า และแน่นอน… ไม่มีใครมารอผมเลิกงานอีกเลยผมคิดว่าตัวเองควรจะโล่งใจ เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเหรอ? ผมอยากให้ไซโคลนออกไปจากชีวิต อยากให้ไซโคลนอยู่ห่างจากปัญหาทั้งหมด เขาอยากปกป้องไซโคลนจากความวุ่นวายนี้…แต่ทำไมมันถึงรู้สึกไม่ใช่แบบนั้นวะ?ในช่วงแรกผมพยายามไม่คิดอะไรมาก มันก็ดีแล้วที่เขาได้ไปใช้ชีวิตปกติของตัวเอง ไม่ต้องมาลำบากกับผมแต่พอผ่านไปเป็นอาทิตย์ ไซโคลนก็ยังไม่ติดต่อมา“หมอนั่นคงจะลืมฉันไปแล้วจริง ๆ” ผมพึมพำช่วงเวลาที่ไม่มีไซโคลนอยู่รอบตัว ทำให้รู้ว่า… ชีวิตของผมขาดอะไรบางอย่างไปจริง ๆไม่ว่าจะเป็นช่วงเช้าที่ปกติจะมีกาแฟจากร้านประจำส่งมาให้พร้อมโน้ตแซว ๆ จากไซโคลน หรือแม้แต่ช่วงเย็นที่ผมมักจะเจอเขามานั่งรออยู่ในห้อง พอไม่มีสิ่งเหล่านี้แล้ว วันเวลาของผมกลับดูเงียบเหงาอย่างน่าประหลาดผมทำงานเหมือนเดิม ใช้ชีวิตแบบเดิม ออกไปสืบคดีเหมือนเดิม แต่กลับรู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันผิดแปลกไปหมด“สารวัตร… คุณโอเคหรือเปล่า?”เส
You may also like
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ
นักเขียนบ้านนา477 viewsMy Daddy ยอมแล้วครับ พ่อทูนหัว
Bblackpeony596 viewsย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค2
ต๋อง น่ะ471 viewsนิยายรักสองภาพ
ต๋อง น่ะ486 viewsเดี๋ยวก่อน! นายเป็นนายเอกไม่ใช่เหรอ!?
ชอบคนผมแดง45 viewsก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ
ณ ขณะฝัน154 viewsถ้าถ้ารักเด็กชงเหล้า(อัลฟ่าxโอเมก้า)
ซังกง83 viewsย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90
ต๋อง น่ะ875 views
