บทที่ 7

กลุ่มคนเดินเข้าไปในคลับเฮาส์

‘จิ่นซิ่วหนานหรง’ ตั้งอยู่ในมุมที่เงียบสงบของย่านที่เจริญที่สุดในเมือง แต่กลับราวกับเป็นอีกโลกหนึ่ง

ที่นี่ไม่มีความเย็นชาของเหล็กและคอนกรีต มีเพียงสะพานเล็ก ๆ สายน้ำไหล ศาลาและหอคอย ทุกย่างก้าวคือทิวทัศน์ คือมนต์เสน่ห์ของสวนสไตล์เจียงหนานที่ได้รับการตกแต่งอย่างประณีต

ผู้ที่สามารถก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ ล้วนเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในสังคมของเมืองไห่และทั่วทั้งประเทศ

ค่ำคืนนี้ ที่นี่กลับยิ่งสว่างไสวราวกับดาวที่เปล่งประกายแสง

กู้ซิงเนี่ยนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน เดินผ่านระเบียงที่คดเคี้ยว มุ่งหน้าไปยังห้องวีไอพี ‘ฝูหรง’ ที่จองไว้

เธอสวมชุดเดรสสีขาวที่เรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยดีไซน์ บรรยากาศที่เย็นชาของเธอไม่เข้ากับความอึกทึกรอบข้าง แต่กลับดึงดูดทุกสายตาได้อย่างน่าประหลาด

ลู่เลี่ยเดินอยู่ข้างกายเธอเยื้องไปด้านหลังครึ่งก้าว ท่าทีดูสนิทสนมแต่ไม่ล่วงเกินขอบเขต ในแววตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน

ในเงามืดที่ไม่ไกลออกไป ฟู่เป่ยเฉินถือแก้วไวน์ ดวงตาที่ลุ่มลึกดุจบ่อน้ำเย็นเยียบจับจ้องไปยังร่างบางร่างนั้นอย่างไม่ละสายตา

กู้ซิงเนี่ยน?

เธอไปสุงสิงกับลู่เลี่ยได้ยังไง?

เขาหรี่ตาลง สายตาทะลุผ่านฝูงชนจับภาพใบหน้าด้านข้างของเธอได้อย่างแม่นยำ

เป็นเธอจริง ๆ

ผู้หญิงที่ในนามแล้วยังคงเป็นภรรยาของเขา ฟู่เป่ยเฉิน!

สายตาของเขาเคลื่อนตามพวกเขาไป และหยุดลงที่หน้าประตูห้องวีไอพี ‘ฝูหรง’

ประตูห้องวีไอพีไม่ได้ปิดสนิท ยังคงมีช่องว่างเหลืออยู่

ฟู่เป่ยเฉินราวกับมีอะไรดลใจให้เดินเข้าไป สายตามองลอดผ่านช่องว่างนั้นเข้าไปข้างใน

ลู่เลี่ยนั่งอยู่ที่ตำแหน่งประธาน ข้างกายมีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่

คนหนึ่งคือกู้ซิงเนี่ยน

เหอะ ท่าทางที่ดูจืดชืดเรียบง่ายของเธอ จะเป็นเทพเอ็นผู้ทรงอิทธิพลและลึกลับซับซ้อนไปได้ยังไง?

ฟู่เป่ยเฉินแค่นเสียงเย็นชาในใจ

ผู้หญิงอีกคนดูอายุน้อยกว่า บนใบหน้ายังเจือไปด้วยความอ่อนเยาว์และท่าทีเอาใจ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นบุคคลในตำนานคนนั้น

หรือว่า...

สายตาอันคมกริบของฟู่เป่ยเฉินกวาดมองไปที่ชายหนุ่มข้างกายกู้ซิงเนี่ยน คนที่ดูร่าเริงแต่กลับมีรัศมีไม่ธรรมดา

คือเขางั้นเหรอ? เทพเอ็น?

เทพเอ็นสนิทกับกู้ซิงเนี่ยนมากงั้นเหรอ? แล้วทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับเขาเลย?

ฟู่เป่ยเฉินรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของกู้ซิงเนี่ยนก็ดังขึ้น เธอกระซิบอะไรบางอย่างกับลู่เลี่ย แล้วก็เดินออกมาคนเดียว

เธอเดินไปยังมุมสงบใต้ระเบียง เตรียมรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล...”

ยังไม่ทันที่คำพูดจะจบลง ก็มีพลังมหาศาลกระชากเธอไปอย่างรุนแรง!

ในชั่วพริบตาที่ราวกับฟ้าดินหมุนคว้าง กู้ซิงเนี่ยนก็ชนเข้ากับแผงอกที่แข็งแกร่งและร้อนผ่าว กลิ่นเหล้าที่รุนแรงผสมกับไอเย็นเยียบที่คุ้นเคยก็ปะทะเข้ามาที่ใบหน้า

คือฟู่เป่ยเฉิน!

“กู้ซิงเนี่ยน เก่งขึ้นเยอะเลยนี่!”

น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ แฝงไว้ด้วยความเยาะเย้ยและโกรธเกรี้ยวอย่างไม่ปิดบัง

“ถ้าฉันจำไม่ผิด เรายังไม่ได้หย่ากันเลยนะ เธอก็ทนความเหงาไม่ไหว รีบร้อนออกมาหาคนใหม่แล้วอย่างนั้นเหรอ?”

แขนของเขาแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก รัดเอวของเธอไว้แน่น แรงมากจนแทบจะบดขยี้เธอให้แหลกคามือ

กู้ซิงเนี่ยนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

เธอพยายามดิ้นอย่างแรงเพื่อผลักเขาออกไป น้ำเสียงเย็นเยียบจนถึงกระดูก “ฟู่เป่ยเฉิน คุณเป็นบ้าอะไร! ปล่อยฉันนะ!”

ฟู่เป่ยเฉินไม่เพียงไม่ยอมคลายมือ กลับยิ่งกอดแน่นขึ้น ใบหน้าหล่อเหลานั้นโน้มเข้ามาใกล้เธอ ดวงตาฉายแววอารมณ์ที่ซับซ้อนพลุ่งพล่านอยู่ภายใน

มีความโกรธ ความไม่ยอมแพ้ และความรู้สึกอยากครอบครองที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว

“ฉันเป็นบ้า?”

เขาหัวเราะเยาะ

“เห็นภรรยาของตัวเองพูดคุยหัวเราะกับผู้ชายคนอื่น เธอบอกสิว่าฉันควรจะเป็นบ้าไหม?”

“ประธานฟู่นี่ขี้ลืมจริง ๆ หรือว่าคุณลืมไปแล้วว่าเรากำลังทำเรื่องหย่ากันอยู่?”

กู้ซิงเนี่ยนเงยหน้าขึ้น สบตากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “อีกอย่าง ประธานฟู่มารู้สึกผูกพันลึกซึ้งกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันเหรอคะ?”

ดวงตาเย็นชาของฟู่เป่ยเฉินหรี่ลง จ้องมองใบหน้าที่งดงามของเธอ ในสมองพลันปรากฏภาพที่เร่าร้อนขึ้นมา

“เธอรู้ไหม ว่าฉันเริ่มห้ามใจจากเธอไม่ไหวตั้งแต่เมื่อไหร่”

กู้ซิงเนี่ยนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ก็แดงระเรื่อขึ้นมา

ผู้ชายคนนี้กลายเป็นคนไร้ยางอายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ประธานฟู่ วันนี้คุณมาขวางฉันไว้ตรงนี้ คงไม่ใช่แค่จะมารำลึกความหลังใช่ไหมคะ?”

ฟู่เป่ยเฉินปล่อยเธอ กลับไปเย็นชาเหมือนเดิม “เธอสนิทกับลู่เลี่ยมากเหรอ?”

“แล้วยังไงต่อคะ...”

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องรู้สิว่าใครคือเทพเอ็นใช่ไหม?” ในที่สุดฟู่เป่ยเฉินก็ถามคำถามที่ค้างคาใจออกมา

กู้ซิงเนี่ยนมองเขาด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะไม่ใช่รอยยิ้ม “ที่แท้ประธานฟู่ก็สนใจเทพเอ็นเหมือนกันเหรอคะ อ้อ ฉันลืมไปว่าฟู่ซื่อกรุ๊ปก็มีธุรกิจด้านการแพทย์ด้วย”

ฟู่เป่ยเฉินไม่อยากจะมาพูดเล่นกับเธอ จึงยื่นข้อเสนอโดยตรง “แค่เธอบอกฉันว่าใครคือเทพเอ็นฉันสามารถแก้ไขสัญญาหย่า ให้ส่วนแบ่งเธอเพิ่มอีกหนึ่งพันล้าน”

กู้ซิงเนี่ยนกอดอก มองเขาราวกับกำลังชื่นชมสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง

“หนึ่งพันล้าน? ขอบคุณสำหรับทานที่ประธานฟู่มอบให้ เดิมทีฉันก็คิดจะบอกคุณอยู่หรอก แต่ตอนนี้... อยู่ ๆ ก็ไม่อยากพูดแล้ว!”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เป่ยเฉินมองผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน ความต้องการของเธอไม่น้อยเลยจริง ๆ

เขายื่นมือผลักเธอจนแผ่นหลังติดกับเสาต้นใหญ่ด้านหลัง ดวงตาสดใสคู่หนึ่งจ้องเขม็งไปที่เธอ “เธอต้องการเท่าไหร่?”

กู้ซิงเนี่ยนผลักเขาออกไปอย่างแรง แววตาเย็นเยียบ! “ประธานฟู่คะ คุณกับฉันทัศนคติไม่ตรงกัน นอกจากเรื่องบนเตียงแล้ว อย่างอื่นฉันไม่เห็นว่าคุณจะน่าสนใจตรงไหนเลย!”

นอกจากเรื่องบนเตียง? ใบหน้าของฟู่เป่ยเฉินดำคล้ำราวกับน้ำหมึก ผู้หญิงคนนี้กล้าเยาะเย้ยเขางั้นเหรอ? ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้ว่าเธอมีด้านที่ร้ายกาจแบบนี้ด้วย? ถ้ารู้เร็วกว่านี้ ตอนนั้นคงจะทรมานเธอให้หนักกว่านี้...

“กู้ซิงเนี่ยน เธอกล้าปฏิเสธฉันเหรอ?” ฟู่เป่ยเฉินหัวเราะเยาะ น้ำเสียงเจือไปด้วยการคุกคาม

“ฉันก็ปฏิเสธแล้วไงคะ ประธานฟู่ แล้วจะทำอะไรฉันได้ล่ะ?”

สายตาของกู้ซิงเนี่ยนเปลี่ยนเป็นเย็นชา ไม่เกรงกลัวต่อสายตาที่ดุร้ายของเขาแม้แต่น้อย หลังจากหย่าแล้ว เธอแข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้า ความอ่อนโยนในอดีตไม่หลงเหลืออยู่เลย!

ผู้หญิงคนนี้ มีความสามารถในการยั่วโมโหเขาได้อย่างง่ายดายเสมอ!

สีหน้าของฟู่เป่ยเฉินมืดครึ้มลงทันทีจนแทบจะมีหยดน้ำออกมา! ทันใดนั้น เขาก็ใช้มือบีบคอเธอ แล้วกัดลงบนริมฝีปากที่แดงสดน่าลิ้มลองของเธอ

กู้ซิงเนี่ยนเบิกตากว้าง รู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้เกิดปีหมาหรือไง

เธอโกรธมาก ยกขาขึ้นกระแทก แต่ฟู่เป่ยเฉินคาดการณ์การเคลื่อนไหวของเธอได้ล่วงหน้า มือใหญ่อีกข้างจับเข่าของเธอไว้ได้อย่างมั่นคง

“กู้ซิงเนี่ยน ใบหย่ายังไม่ถึงมือนะ อย่ามายั่วโมโหฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่ว่าอะไรที่จะทำให้เธอต้องร้องไห้ขอความเมตตาอีกครั้ง!”

น้ำเสียงอันตรายของเขากระซิบอยู่ข้างหูของกู้ซิงเนี่ยน ในแววตาเจือไปด้วยตัณหาที่ยากจะอธิบาย

กู้ซิงเนี่ยน “...”

ผู้ชายคนนี้จะไร้ยางอายไปกว่านี้ได้อีกไหม? กู้ซิงเนี่ยนตวาดเสียงต่ำ “ปล่อยฉัน! ประธานฟู่ยังต้องการศักดิ์ศรีอยู่ไหม?”

ในที่สุดฟู่เป่ยเฉินก็ยอมปล่อยเธอ พร้อมกับพูดทิ้งท้ายประโยคหนึ่ง “งานครบรอบของฟู่ซื่อกรุ๊ป คุณปู่เจาะจงให้เธอเข้าร่วม อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน”

เขาจัดปกเสื้อสูทที่ยับเล็กน้อยของตัวเอง กลับไปมีท่าทีที่สูงส่งเช่นเดิม น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้

คุณปู่อีกแล้ว!

กู้ซิงเนี่ยนหัวเราะเยาะในใจ

ทุกครั้งก็เอาคุณปู่มาขู่เธอ แต่ว่านี่ก็คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

เธอหายใจเข้าลึก ๆ ข่มความหงุดหงิดในใจ แต่บนใบหน้ากลับประดับด้วยรอยยิ้มเสแสร้งที่ไร้ที่ติ

“ก็แค่การแสดง ใครจะทำไม่เป็นล่ะคะ! ถึงแม้จะไม่มืออาชีพเท่านักแสดงคนอื่น แต่ก็จะไม่ทำให้คุณขายหน้าหรอก!”

พูดจบ เธอยังผงกศีรษะเล็กน้อย ท่าทางสง่างาม ราวกับว่าความขัดแย้งที่รุนแรงเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

“อ้อใช่ ประธานฟู่ อย่าเสียเวลาเปล่าเลยค่ะ เทพเอ็นไม่ชายตามองคุณหรอก!”

ทิ้งระเบิดลูกเล็กใต้น้ำไว้ลูกหนึ่ง เธอก็หันหลังเดินกลับไปยังห้องวีไอพี ‘ฝูหรง’ โดยไม่หันกลับมามอง แผ่นหลังตั้งตรงอย่างเด็ดเดี่ยว

ฟู่เป่ยเฉินยืนอยู่ที่เดิม มองประตูบานนั้นปิดลงข้างหลังเธอ ตัดขาดจากสายตาของเขา

เขากำหมัดแน่น เส้นเลือดบนหลังมือปูดโปนขึ้นมา

บ้าเอ๊ย!

ทำไมเขาถึงถูกผู้หญิงคนนี้ยั่วโมโหได้ ดูท่าทางหยิ่งผยองนั่นสิ เขาอยากจะ...

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์อย่างรวดเร็ว “หนังสือข้อตกลงการหย่า ยึดไว้ก่อน หลังงานครบรอบค่อยส่งไป”

ปลายสาย หลินฉีงุนงง ไม่ทันได้คิดอะไรมาก รีบกลับรถเพื่อไปเอาเอกสารที่เพิ่งส่งออกไปกลับคืนมา

ฟู่เป่ยเฉินกลับมาที่ห้องวีไอพี ฝีเท้าก็หยุดชะงัก

ข้างในว่างเปล่า ไม่มีทั้งฮั่วเฉินหยวนและเจียงเข่อซิน

ในอากาศยังคงหลงเหลือกลิ่นอาหารและเครื่องดื่มผสมปนเปกัน

บนโต๊ะอาหาร มีเพียงโทรศัพท์มือถือของเจียงเข่อซินวางอยู่ หน้าจอดับสนิท

ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรงเข้าเกาะกุมหัวใจของเขาทันที

หัวใจเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งครั้ง

“เข่อซิน?”

เขาตะโกนเรียก

“เข่อซิน!”

สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงความเงียบงัน

สีหน้าของฟู่เป่ยเฉินเปลี่ยนไปในทันที เขาหันหลังพุ่งออกจากห้องไป

บอดี้การ์ดชุดดำสองสามคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเห็นดังนั้น สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น

“เธอล่ะ?!” น้ำเสียงของฟู่เป่ยเฉินเย็นเยียบ แฝงไปด้วยความโกรธที่ถูกเก็บกด

เหล่าบอดี้การ์ดมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไปหา!”

ฟู่เป่ยเฉินคำรามเสียงต่ำ

“ปิดประตูใหญ่ พลิกแผ่นดินหาให้ทั่วทุกที่!”

เหล่าบอดี้การ์ดรีบแยกย้ายกันไปทันที เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว