Share

บทที่ 6

Penulis: เอื้อมฟ้า
เขาสวมสูทแฮนด์เมดระดับหรูสีดำคุณภาพดี ทุกตารางนิ้วของเนื้อผ้าเผยให้เห็นความหรูหราอย่างเรียบง่าย ขับเน้นรูปร่างไหล่กว้างเอวสอบของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

แสงไฟทอดเงาจาง ๆ ลงบนใบหน้าที่คมคายของเขา ใบหน้านั้นหล่อเหลาจนน่าตกใจ แต่ก็เย็นชาจนน่าหวาดหวั่นเช่นกัน

สันจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเม้มแน่น แนวสันกรามคมกริบราวกับถูกแกะสลัก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ลุ่มลึกดุจบ่อน้ำเย็นเยียบ ปราศจากอุณหภูมิใด ๆ เพียงแค่เหลือบมองมาแวบเดียว ก็แผ่แรงกดดันที่กุมอำนาจชี้เป็นชี้ตายได้ เป็นความเฉยชาและน่าเกรงขามของผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงมานาน

หากคนทั่วไปได้สบตากับสายตาเช่นนี้ เกรงว่าคงจะกลัวจนขาอ่อน พูดจาตะกุกตะกักไปแล้ว

แต่ในตอนนี้ ดวงตาคู่ที่สามารถแช่แข็งได้ทุกสิ่งคู่นั้น ในวินาทีที่ได้เห็นเธอ กลับละลายลงอย่างน่าอัศจรรย์

น้ำแข็งและหิมะละลายหายไป เหลือเพียงอารมณ์ความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ซึ่งใกล้เคียงกับ... ความอ่อนโยน

ใช่แล้ว อ่อนโยน!

การใช้คำนี้กับเขา ช่างเป็นเรื่องเพ้อฝันจริง ๆ

แต่มันก็ได้เกิดขึ้นจริง ๆ

เธอชะงักค้างอยู่กับที่โดยสิ้นเชิง สมองว่างเปล่าไปหมด

ลู่เลี่ย!

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

ยังไม่ทันที่เธอจะดึงสติกลับมาจากความตกตะลึงครั้งใหญ่ ลู่เลี่ยก็ขยับตัวแล้ว

เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยื่นแขนยาวออกไป ดึงร่างทั้งร่างของเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างแรงและแนบแน่น โดยไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ

‘ปัง’ เสียงปิดประตูตัดขาดจากโลกภายนอก

อ้อมกอดของเขากว้างและแข็งแรง ให้ความรู้สึกอบอุ่นที่น่าสบายใจและกลิ่นหอมจาง ๆ ของไม้สน โอบล้อมตัวเธอไว้ในทันที

แรงของเขาเยอะมาก รัดแน่นจนกระดูกของเธอเจ็บเล็กน้อย แต่กลับทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนได้อย่างน่าประหลาด

มือใหญ่ที่เห็นข้อนิ้วชัดเจน ค่อย ๆ ลูบไล้เส้นผมที่นุ่มสลวยของเธออย่างแผ่วเบา จากกลางศีรษะจรดปลายผม ท่าทางอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาไม่ได้พูดอะไรเลย

แต่เธอกลับรู้สึกว่า ในอ้อมกอดอันเงียบงันนี้ แฝงไว้ด้วยถ้อยคำนับพันนับหมื่น

ความคิดถึงที่ถูกเก็บกด การรอคอยที่ไม่มีใครรู้ ความกังวลที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้

สามปีแล้ว

ไม่ได้เจอกันสามปีเต็ม

“เนี่ยนเนี่ยน ฉันกลับมาแล้ว” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ เจือความแหบพร่าที่แทบจะสังเกตไม่เห็น “สามปีมันนานจริง ๆ”

สามปีสำหรับเขาแล้ว มันยาวนานราวกับหนึ่งศตวรรษ

รอให้การแต่งงานที่ไร้สาระและเป็นเพียงสัญญาฉบับหนึ่งของเธอจบลงแล้วเขาจึงค่อยกล้าเข้าใกล้ทีละน้อย

“ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอได้อีก” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเด็ดขาด แฝงไว้ด้วยคำสัญญาที่ไม่อาจปฏิเสธได้

จมูกของเธอแสบขึ้นมาอย่างฉับพลัน ดวงตาก็ร้อนผ่าวในทันที

เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขา ไม่ใช่การต่อต้าน แค่ต้องการพื้นที่เล็กน้อยเพื่อหายใจ

เธอก้มหน้าลง หันหลังเดินไปที่ห้องครัว “พี่... จะดื่มอะไรหน่อยไหม?”

“เหมือนเดิม” เสียงของลู่เลี่ยตามเธอไป

เธอหาเมล็ดกาแฟออกมาอย่างชำนาญ บด และชง

ทุกการเคลื่อนไหวล้วนฝังลึกอยู่ในกระดูกของเธอ และกาแฟถ้วยนี้ก็เป็นสิ่งที่ฝูเป่ยเฉินชอบที่สุดเช่นกัน

น่าเสียดายที่เขาไม่เคยได้ดื่มกาแฟที่เธอชงเลยสักครั้ง

ไม่นาน กาแฟดริปหอมกรุ่นหนึ่งแก้วก็ถูกยื่นไปตรงหน้าลู่เลี่ย

เขารับมา อุณหภูมิของถ้วยโบนไชน่านั้นกำลังพอดี

เขาก้มลงจิบเบา ๆ

อืม ทั้งขมและกลมกล่อม พร้อมรสหวานชุ่มคอที่ตามมาอย่างละมุนละไม

คือเมล็ดกาแฟที่เธอใช้ประจำ คือวิธีการชงที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ คือรสชาติที่คุ้นเคยซึ่งสลักลึกอยู่ในความทรงจำของเขา

“ทำไมพี่... ถึงกลับมาอย่างกะทันหัน?” ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้น น้ำเสียงยังคงสั่นเล็กน้อย ถามออกไปอย่างระมัดระวัง

ลู่เลี่ยว่างถ้วยกาแฟลง ถ้วยกระทบกับโต๊ะเกิดเสียงดังกังวานใส

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ในรอยยิ้มนั้นมีทั้งแววเย้าหยอก และอำนาจที่มั่นใจว่าจะต้องได้มา

“ทำไม? แค่สามปีก็ลืมเรื่องพนันของพวกเราไปจนหมดแล้วเหรอ?”

เรื่องพนัน?

หัวใจของเธอสะดุ้งวูบขึ้นมาในทันใด เศษเสี้ยวความทรงจำบางอย่างที่เคยถูกฝังไว้โดยเจตนา เริ่มผุดขึ้นมาอีกครั้ง

“แน่นอนว่าฉันกลับมาเพื่อรับเธอ” ลู่เลี่ยโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย สายตาอันแรงกล้าจับจ้องดวงตาเธอไม่วาง อำนาจอันหนักแน่นแผ่ซ่านครอบคลุมเธอในทันที “รอเธอ กลับคืนสู่ยุทธภพอีกครั้ง”

หวนคืนสู่ยุทธภพ...

สี่คำนี้ราวกับสายฟ้าฟาดที่ระเบิดขึ้นในสมองของเธอ

“แล้วจากนั้น” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงทุ้มต่ำและเปี่ยมเสน่ห์ ทุกถ้อยคำตอกย้ำลงบนหัวใจของเธอ “ก็มาจับมือกับฉัน กลับไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกนี้อีกครั้ง”

เธอถึงกับยืนนิ่งไปโดยสิ้นเชิง

หัวใจราวกับถูกบางสิ่งบางอย่างบีบอย่างแรง ทั้งปวดร้าวและอึดอัด

เธออยากจะฝืนยิ้มออกมาโดยสัญชาตญาณ อยากจะพูดอะไรตลก ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ปั่นป่วนในใจตอนนี้

ตัวอย่างเช่น “พี่ยังไม่หายจากโรคเด็กมัธยมปลายอีกเหรอ?”

หรือ “บนจุดสูงสุดของโลกนั้นลมแรงเกินไป ฉันกลัวหนาว”

แต่เธอก็ทำไม่สำเร็จ

มุมปากเพิ่งจะขยับ น้ำตากลับไหลพรากลงมาก่อนอย่างควบคุมไม่ได้

หยดแล้วหยดเล่า กระทบลงบนหลังมือ

ร้อนผ่าว!

ลู่เลี่ยคือรุ่นพี่ของเธอ

ตอนที่เธอเรียนปริญญาเอกอยู่ที่ต่างประเทศ ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้อง เขาเป็นเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ที่คอยดูแลเธอในทุก ๆ เรื่อง คอยปกป้องเธอจากลมฝนทุกสาย

เขายังเป็นคู่หูที่เข้าขากันดีที่สุดของเธออีกด้วย

พวกเขาอยู่ด้วยกันในห้องแล็บทั้งวันทั้งคืน จนในที่สุด เธอก็สามารถคิดค้น ‘สมการ’ ที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้

แต่ก็ในตอนนั้นเอง ที่เธอเลือกที่จะ... หายตัวไป

เธอยอมแต่งงานกับชายคนหนึ่งที่เคยพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง โดยไม่ลังเลที่จะยอมรับข้อตกลงแต่งงานสามปีอย่างน่าอดสู

ไม่มีใครเข้าใจเธอเลย

ทุกคนคิดว่าเธอเป็นบ้าไปแล้ว

รวมทั้งลู่เลี่ยด้วย

ตอนนั้นเขาโกรธจนแทบจะพลิกโต๊ะ แต่สุดท้ายก็เพียงมองเธออย่างลึกซึ้ง ทิ้งไว้เพียงเดิมพันสามปี แล้วจึงหันหลังจากไป มุ่งหน้าสู่ต่างแดนเพื่อบุกเบิกดินแดนใหม่

ส่วนเธอ ก็หายไปจากสายตาของทุกคนโดยสิ้นเชิง

สามปีนี้ ชีวิตของเธอ... สงบสุขดี แต่ก็เก็บกดไม่น้อย

เหมือนนกปีกหักที่ถูกขังอยู่ในกรงทอง

ตอนนี้ ประตูกรงได้เปิดออกแล้ว

และคนที่เคยโบยบินเคียงข้างกันกับเธอ ก็กลับมาแล้ว

ด้วยท่าทีแข็งกร้าวที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ เขาต้องการพาเธอบินกลับขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง

มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า มีบางเรื่องที่ต้องทำให้สำเร็จ

เขาไม่กล้าที่จะเช็ดน้ำตาให้เธอ เขากลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหว... เพียงพูดเรียบเฉยประโยคหนึ่ง “น้ำตาของเทพเอ็นน่ะแพงมาก อย่าเสียไปโดยเปล่าประโยชน์เลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จะพาไปกินข้าว ดูสิผอมไปถึงไหนแล้ว”

กู้ซิงเนี่ยนพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่

สิบห้านาทีต่อมา ลู่เลี่ยและกู้ซิงเนี่ยนก็ลงมาข้างล่างด้วยกัน

ข้างล่างมีขบวนรถหรูจอดรออยู่แล้ว ลู่เลี่ยเปิดประตูรถ และขึ้นไปนั่งกับเธอ

เขาชอบกลิ่นหอมจาง ๆ บนตัวเธอ การมีเธออยู่ข้างกาย ก็เหมือนได้ครอบครองโลกทั้งใบ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงคลับเฮาส์หนานหรง

ประตูรถเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาพร้อมรอยยิ้ม “รุ่นพี่ครับ”

เมื่อกู้ซิงเนี่ยนลงจากรถ รุ่นน้องชายและรุ่นน้องหญิงก็โค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ยินดีต้อนรับการกลับมาของรุ่นพี่ครับ/ค่ะ”

กู้ซิงเนี่ยนมองพวกเขาอย่างประหลาดใจ ใบหน้าที่คุ้นเคยเหล่านี้ล้วนเป็นเพื่อนร่วมทีมที่เคยต่อสู้มาด้วยกัน “พวกเธอกลับมากันหมดเลยเหรอ?”

เฟิงจวิ้นเดินเข้ามาควงแขนกู้ซิงเนี่ยนอย่างสนิทสนม “รุ่นพี่ครับ พวกเราคิดถึงพี่แทบตาย โชคดีที่พี่ใหญ่เมตตาให้พวกเรากลับมาพร้อมกัน หนึ่งคือจะได้มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ สองคือจะได้จัดงานประชุมสุดยอดทางการแพทย์ระดับโลกของเราให้เรียบร้อย”

เฉิงซินเหยาก็เดินเข้ามาควงแขนเธออีกข้าง พร้อมกับส่งยิ้มหวาน “ใช่ค่ะ มีรุ่นพี่อยู่ พวกเราก็ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนวัวเหมือนควายทุกวันแล้ว พี่ใหญ่โหดกับพวกเรามากเลยนะคะ”

“ยัยเด็กคนนี้ ยิ่งโตยิ่งมีเสน่ห์เป็นสาวเต็มตัว ไม่ใช่เด็กขี้แยเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ”

กู้ซิงเนี่ยนหยิกแก้มเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ

ลู่เลี่ยตวัดปรายสายตาเฉียบคมมาเพียงครั้งเดียว เฟิงจวิ้นก็รีบปล่อยมือทันที หัวใจสะท้านวูบ

น่ากลัวชะมัด!

ริมฝีปากบางของลู่เลี่ยขยับเบา ๆ “เข้าไปข้างในกันเถอะ!”
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 40

    ใช่สิ!น่าเสียดาย... ที่ไม่มีอีกแล้ว!กู้ซิงเนี่ยนรู้สึกเหมือนมีก้างปลาติดคอ!แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกไป พูดไปแล้วจะทำอะไรได้?เขาจะมา ‘แก้แค้น’ ให้ลูกได้หรือไงกัน?แต่ดูจากท่าทีของเขาแล้ว เรื่องวางยาดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย!เขาเป็นถึงประธานฟู่ซื่อกรุ๊ป ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน ก็คงไม่ถึงขั้นวางแผนเล่นงานลูกในท้องของเธอหรอก!ขอบตาของกู้ซิงเนี่ยนแดงก่ำ แต่แสร้งทำเป็นสบาย ๆ แล้วพูดประโยคหนึ่งออกมา“ฟู่เป่ยเฉิน คุณเอาอะไรมาคิดว่าฉันจะยอมมีลูกให้คุณ? คุณคิดว่าผู้ชายดี ๆ ในโลกนี้ตายหมดแล้วหรือไง?”เขากระตุกมุมปากยิ้มเย็นชา “ในเมื่อเราก็มีความเห็นตรงกันแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องมาเถียงกันเรื่องนี้”ฉันรู้ว่าคุณปู่คงจะยอมรับเข่อซินไม่ได้ในเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่ต้องการให้เธอทำอะไร แค่อย่า...”ซ้ำเติมเธอก็พอ!ที่แท้ก็มาเพื่อขอร้องแทนยอดดวงใจของเขานี่เอง!“ประธานฟู่ ประเมินฉันสูงเกินไปแล้วค่ะ ฉันไม่มีนิสัยไปแย่งผู้ชายกับใคร ตราบใดที่เธออยู่ส่วนของเธอ ก็ไม่มีใครอยากไปยุ่งด้วยหรอกค่ะ”กู้ซิงเนี่ยนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความแน่วแน่“เธอคิดแบบนี้ได้ก็ดีแล้ว!”ฟู่

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 39

    หัวใจของกู้ซิงเนี่ยนสั่นสะท้าน พยายามข่มความสงสัยในใจไว้“ได้! คุณ อยากได้อะไรตอบแทนล่ะ?”ฟู่เป่ยเฉินเดินเข้ามาใกล้เธอ ในดวงตาทั้งสองเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่น่าไว้วางใจ เขายื่นมือใหญ่ออกไป อยากจะลูบไล้ใบหน้าของเธอแต่เธอกลับถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่รู้ตัวฟู่เป่ยเฉินจ้องเธอ ในแววตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่มืดมัวไม่ชัดเจน“รังเกียจที่ฉันแตะต้องเธอขนาดนี้เลยเหรอ?”น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความเยาะเย้ย และความเจ็บปวดที่แทบมองไม่เห็นอยู่หลายส่วน “เมื่อก่อน เธอก็ชอบไม่ใช่เหรอ?”ในตอนนี้ ภาพเหตุการณ์ที่วาบหวามเหล่านั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาต้องยอมรับว่า ร่างกายของเขาชอบเธอมากกว่าหัวใจของเขาเสียอีก!กู้ซิงเนี่ยนหันหน้าหนีทันที มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย็นเยียบถึงขั้วหัวใจ“ฟู่เป่ยเฉิน คุณนี่ความจำดีจริงนะ ยังจำ ‘เมื่อก่อน’ ได้ด้วย ช่วยทำความเข้าใจหน่อยสิว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน!”“เป็นอะไรกัน?” ฟู่เป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “กู้ซิงเนี่ยน ตราบใดที่ยังไม่ได้ใบหย่า เธอก็ยังเป็นภรรยาของฟู่เป่ยเฉินคนนี้! ก็ควรจะทำหน้าที่ของภรรยา!”เขาเอื้อมมือมาอีกครั้ง อยากจะแตะหน้าเธอ แค่นึกสนุกอยากจะแกล้งเธอเ

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 38

    เขามาอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้กำลังพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนที่แข็งแรงกำยำกู้ซิงเนี่ยนไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดว่าทำไมเขาถึงเชี่ยวชาญเรื่องนี้ สมองของเธอก็ตอบสนองไปตามสัญชาตญาณแล้วเธอขยับตัวหลีกทางให้ฟู่เป่ยเฉินนั่งลง สายตาที่สงบนิ่งกวาดมองสถานการณ์ที่วุ่นวายบนหน้าจอ“คีย์ลับ”เขาพูดสั้น ๆ ได้ใจความกู้ซิงเนี่ยนรีบเขียนชุดอักขระที่ซับซ้อนลงบนกระดาษโน้ตแล้วยื่นให้เขา“02090630CNLFYAMS!”ฟู่เป่ยเฉินเพียงแค่เหลือบมองแวบเดียว วินาทีต่อมา นิ้วของเขาก็วางลงบนคีย์บอร์ดนั่นไม่ใช่การพิมพ์ธรรมดาแต่มันคือความเร็วที่ไม่อาจบรรยายได้... เป็นภาพเงาติดตาแล้ว!เร็วจนมองเห็นได้แค่เงาพร่ามัว เสียงคีย์บอร์ดถูกเคาะถี่ ๆ ราวกับเสียงพายุฝนโค้ดบนหน้าจอวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วดุจน้ำตก คำสั่งทีละบรรทัดถูกป้อนเข้าไปอย่างแม่นยำเขาไม่ได้เข้าไปซ่อมแซมไฟร์วอลล์ของกู้ซิงเนี่ยน แต่เขียนโปรแกรมโต้กลับขึ้นมาใหม่โดยตรงติดตามระบุตำแหน่งเจาะระบบกลับบนหน้าจอ โค้ดรีเฟรชด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ เส้นทางการโจมตีที่เคยอวดดีก่อนหน้านี้ ตอนนี้ราวกับเจอคู่ปรับตัวฉกาจถูกตั

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 37

    แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความคิดที่รุนแรงกว่าผุดขึ้นมา อยากจะดึงตัวเธอเข้ามากอด ทรมานเธอให้สาแก่ใจ ให้เธอร้องไห้อ้อนวอนอยู่ใต้ร่างของเขา!อารมณ์สุดขั้วสองอย่างกำลังฉีกทึ้งเขา ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกเขาใช้ศักดิ์ศรีเฮือกสุดท้ายพูดอย่างแข็งกร้าวว่า “ถึงจะหย่ากับฉัน ฉันก็ไม่ยอมให้เธอแต่งงานกับลู่เลี่ย ผู้หญิงที่ฟู่เป่ยเฉินคนนี้เคยนอนด้วย ใครก็ห้ามแตะ!”ในใจของเขา คิดไปนานแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพราะลู่เลี่ย ถึงได้เด็ดขาดกับเขาถึงเพียงนี้ไม่อย่างนั้น ใครจะยอมทิ้งตำแหน่งคุณนายมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งได้ลงคอ?กู้ซิงเนี่ยน “...”เจ้านี่สมองมีปัญหาหรือไง ถึงได้คิดจะมาแทรกแซงชีวิตหลังหย่าของเธอด้วย?เขาเริ่มยึดติดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?ไม่สิ ความเผด็จการแบบนี้ของเขา ไม่ควรจะใช้กับเจียงเข่อซินหรอกเหรอ?เธอเอ่ยปากอย่างใจเย็น “ประธานฟู่ วางใจเถอะค่ะ ฉันจะไม่คบกับใคร รับรองว่าจะอยู่คนเดียวจนแก่จนตาย คุณพอใจไหมคะ?”ฟู่เป่ยเฉิน “...”เดี๋ยวสิ!ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนจากที่เคยอ่อนโยน มาเป็นคนฝีปากกล้าขนาดนี้ได้ยังไง?เธอเอาความมั่นใจมาจากไหน... ไม่สิ ดูเหมือนเธอจะมั่นใจมากเธอเล่นเปียโนเป็น รู้ภาษาต

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 36

    ร่างสูงใหญ่ของฟู่เป่ยเฉินบุกเข้ามาโดยตรงการออกแบบของอพาร์ตเมนต์เรียบง่ายมาก เฟอร์นิเจอร์ก็เป็นแบบมินิมอล แต่การเพิ่มเส้นสายสีม่วงเข้ามาทำให้ดูอ่อนโยน และถึงขั้นให้ความรู้สึก...อบอุ่นอยู่บ้างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับวิลล่าที่เย็นชาของเขาในอากาศมีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยอยู่ เหมือนจะมีแต่ก็ไม่มีกลิ่นนี้... เขาหรี่ตาลง พลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนในห้องพักบนเรือ ก็เป็นกลิ่นหอมพิเศษแบบนี้ที่ทำให้เขาสูญเสียสติไปในทันทีเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่ร่างของกู้ซิงเนี่ยนที่สวมชุดนอนและมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง“ไม่ชวนฉันดื่มกาแฟสักแก้วเหรอ?” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่ก็แฝงไปด้วยความเผด็จการที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธกู้ซิงเนี่ยนกอดอก สีหน้าเย็นชา “ไม่มี!”ฟู่เป่ยเฉินมองท่าทางดื้อดึงของเธอ ความไม่พอใจในอกกลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสนใจที่แปลกประหลาดเขาเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ร่างสูงใหญ่แผ่แรงกดดันอย่างรุนแรง“เธอไม่คิดว่าควรจะอธิบายอะไรให้ฉันฟังหน่อยเหรอ?”กู้ซิงเนี่ยนถูกบีบให้ถอยหลัง จนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงที่เย็นเฉียบ“อธิบายอะไร?

  • ปฏิเสธรักคุณชายมหาเศรษฐี   บทที่ 35

    คำพูดเหล่านี้ ทุกถ้อยคำล้วนจี้เข้าไปตรงจุดที่ทำให้ฟู่เป่ยเฉินรู้สึกผิดได้อย่างแม่นยำนี่มันคือการใช้บุญคุณมาผูกมัดกันชัด ๆความคิดของฟู่เป่ยเฉินล่องลอยกลับไปในปีนั้นจริง ๆน้ำทะเลที่เย็นเยียบจนถึงกระดูก ความรู้สึกหายใจไม่ออกใกล้ตาย จากนั้น เขาก็ได้รับความช่วยเหลือ พยายามอย่างยากลำบากที่จะลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่เห็น คือใบหน้าของเจียงเข่อซินที่เปียกโชกไปด้วยน้ำทะเล แต่ยังคงงดงามจนน่าตกตะลึงความรู้สึกใจเต้นในตอนนั้นเป็นเรื่องจริง! เขารักเธอตั้งแต่ตอนนั้นจริง ๆบุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้ ความรู้สึกแรกพบนี้ เป็นเหมือนโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น พันธนาการเขาไว้อย่างแน่นหนาเขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ข่มอารมณ์ซับซ้อนที่ปั่นป่วนในใจ“ต่อไป อย่าทำเรื่องโง่ ๆ อีก”เขาย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักขึ้นเล็กน้อยจากนั้น ก็เปลี่ยนเรื่องทันที แฝงไปด้วยนัยของการเตือน “และหวังว่าต่อไปเธอจะไม่มุ่งเป้าไปที่กู้ซิงเนี่ยนอีก ในไม่ช้า เธอก็จะไม่ใช่คนของตระกูลฟู่อีกต่อไปแล้ว”หัวใจของเจียงเข่อซินกระตุกวูบเขาจะหย่ากับกู้ซิงเนี่ยนจริง ๆ เหรอ?เยี่ยมไปเลย!แต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงออก ยังคงทำท่าทีอ่อนโยนเชื่อฟัง

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status