บทที่ 1 - เอาให้ตายกันไปข้าง

บทที่ 1

“คุณหนู ตอนนี้พวกเราออกจากบริทแลนด์ไม่ได้แล้ว เราทำการบินไม่ได้ ถ้าดันทุรังบิน เครื่องบินของเราจะถูกยิงตก” ไคโรเอ่ยบอกคุณหนูทันทีที่ได้รับข้อความจากบอดี้การ์ดว่าน่านฟ้าบริทแลนด์ถูกปิดแล้ว หากเสี่ยงบิน จะถูกยิงตกในข้ออ้างที่ว่า รุกล้ำน่านฟ้า

“ถ้าอยากออกไปจากที่นี่ คงเหลือแค่วิธีเดียว” แวนด้าเอ่ยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ

“....” ยูมิโกะนิ่ง ใช้ความคิด คิดไม่ตกกับคำแนะนำของมือขวาคนสนิท

“คุณหนูต้องบอกให้คุณท่านทั้งสองมาช่วย ถ้าเป็นคุณท่าน เจ้าชายอาจจะไม่กล้าลงมือ เพราะยังไง คุณท่านทั้งสองก็เป็นถึงนายกรัฐมนตรี ถ้าเจ้าชายจะทำร้ายคุณท่าน ยังไงก็ต้องคิดทบทวนให้ดี”

“....” ยูมิโกะหลับตาลงอย่างคิดไม่ตก ถ้าเธอบอกคุณพ่อกับคุณปู่ เรื่องราวก็จะยิ่งบานปลายใหญ่โต

“ระวัง!” แวนด้าตะเบ็งเสียงดังเอ่ยเตือนไคโรที่ทำหน้าที่ขับรถทันทีที่เห็นว่ามีรถยนต์นับสิบคันกำลังขับเบียดทั้งด้านหน้า ด้านข้าง ด้านหลัง ในระหว่างที่ไคโรกำลังขับรถหลบรถยนต์พวกนั้นอยู่ เสียงดังกึกก้องของเฮลิคอปเตอร์ก็ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ปึง!

เสียงดังเหมือนมีของแข็งขนาดใหญ่ตกลงมาโดนหลังคารถ ทำให้ทั้งสามคนสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ทว่ายังไม่ทันจะหายตกใจ เสียงทุบ เสียงเจาะ เหมือนมีใครกำลังใช้ขวานขนาดใหญ่เจาะหลังคารถก็ดังแข่งกับเสียงพลุอย่างป่าเถื่อน

“ว้าย!!” ยูมิโกะตาเบิกกว้างพลางกรี๊ดร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าหลังคารถกำลังถูกขวานเจาะ ไคโรรีบจอดรถเพราะคุณหนูนั่งอยู่บนเบาะด้านหลัง ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ถูกขวานเจาะ

“จะหนีงั้นเหรอ ไม่ง่ายขนาดนั้น” น้ำเสียงเหี้ยมที่คุ้นเคยดังเข้ามาภายในห้องโดยสาร จากนั้นหลังคารถก็ถูกเจ้าชายใช้ขวานเจาะทะลุเข้ามาอีกครั้ง ทำให้ยูมิโกะต้องทิ้งรถ รีบวิ่งลงมาจากรถเพื่อรักษาชีวิตจากขวานในมือของเจ้าชาย

ยูมิโกะอยู่ในภาวะช็อกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่คาดคิดเลยว่าเจ้าชายจะใจร้ายกับเธอถึงขนาดใช้ขวานเจาะหลังคารถที่เธอนั่งอยู่ และตำแหน่งที่เจ้าชายเจาะ ก็เป็นตำแหน่งที่เธอนั่งอยู่

“คุณหนูรีบหนีไป! แวนด้าจะยื้อเวลาให้คุณหนูเอง” แวนด้าเห็นท่าไม่ดี รีบบอกให้คุณหนูรีบหนีไปก่อน เจ้าชายยืนอยู่บนหลังคารถ เหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ มองมาที่ยูมิโกะด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่รุนแรงมาก

ทำให้ยูมิโกะหวาดกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้น ที่ผ่านมาเขาไม่เคยใช้สายตาแบบนี้จ้องมองเธอเลยสักครั้ง ในเวลานี้เธอทำให้เขาโกรธ เขาย่อมไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่ เจ้าชายยกขวานขึ้นมาชี้หน้ายูมิโกะอย่างเอาเรื่อง

เพียงแค่เจ้าชายจ้องมองมา สายตาที่เต็มไปด้วยรังสีสังหารก็สามารถทำให้เธอรู้สึกเหมือนพลังชีวิตถูกดูดออกไปครึ่งนึง เจ้าชายกระโดนลงมาจากหลังคารถอย่างน่าเกรงขาม เดินตรงเข้าไปหาเธอ

“คุณหนูรีบไปเถอะครับ” ไคโรรีบดึงแขนคุณหนูวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นทันที

“เลี้ยงไม่เชื่องสินะ” เจ้าชายใช้หางตามองแวนด้าที่กำลังเล็งปืนมาที่เจ้าชาย แวนด้ารู้ดีว่ายังไงเจ้าชายต้องฆ่าเธอแน่ แต่อย่างน้อย ถ้าเธอจะต้องตาย เธอก็ขอให้เธอใช้เวลาครั้งสุดท้ายของชีวิตยื้อเวลาให้คุณหนูหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้นานที่สุด

เจ้าชายไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน ใช้หางตามองไปที่โจเลียน เป็นการส่งสัญญาณให้ยิงแวนด้า โจเลียนใช้ปืนเก็บเสียงลั่นไกออกไปสองนัดติด กระสุนปืนถูกยิงเข้าที่หน้าท้องของแวนด้าสองนัด ทำให้แวนด้าเสียหลักล้มหน้าคว่ำนอนลงบนพื้นถนนในทันที

“ฮึก คุณหนู แวนด้าช่วยคุณหนูได้เท่านี้ คุณหนูรักษาตัวด้วย ฮึก” แวนด้ากระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมากพลางเอ่ยลาคุณหนูเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาพร้อมทั้งน้ำตาหลั่งรินก่อนจะหมดสติ

“พระองค์จะให้กระหม่อมตามไปไหมพ่ะย่ะค่ะ” โจเลียนวิ่งเข้ามาหา

ผู้เป็นนาย

“ไม่ต้อง แค่แมวน้อยตัวเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกมึงรอกูอยู่ที่นี่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“จับตัวได้เมื่อไหร่ ฉันไม่ปรานีเธอแน่” เจ้าชายเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา ก่อนจะยืดเส้นยืดสายโดยการบิดคอซ้ายขวา เพื่อเตรียมล่า เจ้าชายเดินข้ามร่างของแวนด้า ตรงเข้าไปในซอยเปลี่ยวไร้เสียงไฟที่ไคโรพายูมิโกะวิ่งหายเข้าไป

“โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ” ยูมิโกะพยายามโทรหาผู้เป็นพ่อ ทว่า ไม่ว่าจะโทรสักกี่ครั้งก็โทรไม่ติด ที่โทรไม่ติด เพราะเจ้าชายสั่งบล็อกสัญญาณโทรศัพท์ของเธอเอาไว้แล้ว

“เฮือก!!” เสียงร้องราวกับเจ็บปวดของไคโรดังเฮือก ทำให้ยูมิโกะวิ่งอยู่ด้านหน้าหันหลังกลับไปมอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อเห็นว่าร่างของไคโรกำลังล้มหน้าคว่ำต่อหน้าต่อตา อีกทั้งยังมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากท้ายทอยของไคโรเป็นจำนวนมาก

ที่ไคโรตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เพราะถูกเจ้าชายปาสคาลขว้างขวานเจาะเข้าที่ท้ายทอย เจ้าชายเดินตรงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ อย่างเลือดเย็น ยูมิโกะตกอยู่ในสภาวะช็อกตกใจอย่างหนัก น้ำตามากมายไหลอาบสองแก้มนวล ทั้งสงสารลูกน้องคนสนิทและหวาดกลัวปีศาจร้ายตรงหน้า

เจ้าชายปาสคาลเป็นที่รู้กันดีในแวดวงมาเฟียว่าเป็นปีศาจที่ยิ่งกว่าปีศาจ เพราะงั้นเธอถึงต้องทำลายเขา สาวน้อยยืนขาสั่นเทาอยู่กับที่ หวาดกลัวจนไม่สามารถขยับขาวิ่งหนีได้อีก คงกลัวจะโดนเจ้าชายขว้างขวานเจาะทะลุกะโหลกเหมือนที่ไคโรเพิ่งโดน มือบางทั้งสองข้างสั่นระริกพลางกำชายกระโปรงแน่น

“ยังจะกล้าไปจากฉันอยู่ไหม” เจ้าชายพุ่งตัวเข้าไปกระชากร่างเล็กอย่างรวดเร็ว มือใหญ่กุมปลายคางมนพลางบีบอย่างแรง

“กล้าปฏิเสธฉัน ก็ต้องกล้ารับผิดชอบผลที่ตามมา” เจ้าชายเหวี่ยงร่างบางชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง ทำเอากระดูกของสาวน้อยแทบหัก

“เธอบอกว่ารักฉัน อยากแต่งงานกับฉัน อยากอยู่กับฉัน อยาก”

“นายไม่มีสิทธิ์โกรธฉัน” ยังไม่ทันที่เจ้าชายจะพูดจบประโยค สาวน้อยก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

“ทุกอย่างที่ฉันทำ ฉันแค่ทำตามสัญญา”

“เธอบอกว่าสัญญาก็แค่ข้ออ้าง เธอหลอกฉัน หลอกให้ฉันรัก แล้วยังหลอกใช้ฉัน” มือใหญ่บีบลำคอระหงอย่างแรง

“นาย-อยาก-โง่-ให้-หลอกเอง” สาวน้อยหายใจติดขัดอย่างหนักพลางตอบโต้กลับทีละคำอย่างยากลำบาก

“ฉันเสียสละหลายอย่างเพื่อเธอ ยอมสละไตข้างหนึ่งเพื่อรักษาชีวิตของเธอ แต่เธอกลับมองฉันเป็นแค่เกม เป็นแค่คนโง่ที่ยอมให้เธอปั่นหัวครั้งแล้วครั้งเล่า” เจ้าชายพูดด้วยความโกรธแค้น สาวน้อยใกล้จะขาดใจตาย ทำให้เจ้าชายรีบดึงมือออกจากลำคอของสาวน้อย

“ฉันไม่เคยขอไตจากนาย นายอยากโง่ช่วยฉันเอง นายเองรู้ดีแก่ใจว่าเรื่องของนายกับฉันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่นายก็ยังดันทุรัง ถ้าจะโทษใคร ก็โทษที่ตัวของนายเองเถอะ”

“ฉันยอมโง่ก็เพราะว่าฉันรักเธอ!” เจ้าชายตวาดเสียงดังลั่น สาวน้อยชะงัก

“เพราะรักเธอ ฉันถึงลืมว่าตัวเองเป็นใคร!” เพราะเจ้าชายรักเธอมาก จนลืมว่าตัวเองเป็นใคร มีอำนาจมากแค่ไหน และลืมความสามารถที่ตัวเองมี ความจริงระดับเจ้าชายไม่ต้องจีบเธอก็ยังได้ แต่เจ้าชายเลือกที่จะจีบเธอ เหมือนกับผู้ชายสามัญชนทั่วไป

ไม่ได้ใช้อำนาจบังคับข่มขืนเธอเหมือนอย่างที่อยากทำ ที่เจ้าชายตามจีบเธอก็เพื่อแสดงให้เธอเห็นว่า เจ้าชายให้เกียรติเธอ จริงใจต่อเธอ หวังให้เธอจะรักกลับบ้าง

เจ้าชายลืมว่าตัวเองเป็นใคร ส่วนเธอไม่ลืมว่าเธอเป็นลูกสาวของใคร

มือบางค่อยๆ สอดเข้าไปใต้กระโปรง ควานหามีดที่พกติดตัวเอาไว้ข้างเอวออกมาอย่างเบามือไม่ให้เจ้าชายรู้ตัว ทันทีที่มือสัมผัสโดนมีด เธอก็รีบดึงออกมา แทงเข้าไปที่อกด้านซ้ายของเจ้าชายทันที

“ฮึก!” เลือดสีแดงสดทะลักออกจากบาดแผลถูกมีดแทง เจ้าชายก้มมองมีดที่ปักบนอกด้านซ้าย แววตาทั้งแตกสลายและโกรธแค้นในเวลาเดียวกัน เจ้าชายเงยหน้าขึ้นมา มองลึกเข้าไปนัยน์ตาสั่นระริกราวกับกำลังรู้สึกผิดของสาวน้อย

“เอาให้ตายกันไปข้าง” เจ้าชายขยับตัวเข้าไปใกล้เธอให้มีดที่เสียบอยู่ในอกแทงทะลุสุดด้าม

“O.O” สาวน้อยตาเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด ไม่คาดคิดว่าเขาจะบ้าดีเดือดไม่กลัวตายมากขนาดนี้ ทำเอาสาวน้อยหวาดกลัวเขามากยิ่งขึ้น

“พอใจเธอแล้วใช่ไหม ถึงตาฉันบ้าง” เจ้าชายใช้กำปั้นชกเข้าที่เรียวขาข้างขวาของสาวน้อยอย่างแรง

“กรี๊ด!!!!!” สาวน้อยกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส เจ้าชายแม้จะถูกมีดแทงที่อก แต่ก็ยังเรี่ยวแรงเยอะอยู่ดี ส่งผลทำให้กระดูกเรียวขาข้างขวาของสาวน้อยหัก

“ฮึก!” เจ้าชายใช้มือฟาดไปที่กระดูกสันหลังตรงท้ายทอยของสาวน้อย ทำให้สาวน้อยหมดสติในทันที เจ้าชายช้อนร่างบางขึ้นมา เดินออกไปจากตรงนั้นทันที

“เจ้าฟ้าชาย” โจเลียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากอกด้านซ้ายของเจ้าชาย

“กระหม่อมจะรีบตามหมอมารักษาพระองค์” โจเลียนรีบต่อสายโทรเรียกแพทย์ประจำตัวของเจ้าชาย

“ห้ามเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเด็ดขาด” เจ้าชายออกคำสั่งเด็ดขาด น้ำเสียงฟังดูไม่สู้ดีเท่าไหร่

“แต่” โจเลียนจะเอ่ยแย้งแต่โดนสายตาพิฆาตของเจ้าชายตวัดมอง

“พ่ะย่ะค่ะ ใต้ฝ่าพระบาท” โจเลียนน้อมรับคำสั่งอย่างจำใจ เจ้าชายสั่งไม่ให้ใครนำเรื่องที่ถูกสาวน้อยใช้มีดแทงที่หน้าอกด้านซ้ายของเจ้าชายออกไปพูด

เพราะหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป สาวน้อยอาจจะถูกประหารชีวิต และสงครามโลกครั้งที่สามจะเกิดขึ้นจริงๆ

เพื่อปกป้องเธอ เรื่องนี้จะไม่มีทางหลุดออกมาจากปากของเจ้าชายเป็นอันเด็ดขาด แม้เจ้าชายจะแค้น แต่รักมากกว่า เจ้าชายไม่ต้องการให้เธอตาย และไม่ต้องการให้ใครทำร้ายเธอ คนที่ทำร้ายเธอได้ มีแค่เจ้าชายคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์

@วันต่อมา

@ปราสาทจากัวร์

“ฉันสละไตข้างหนึ่งให้เธอ เธอสละขาให้ฉันข้างหนึ่งเพื่อทดแทนบุญคุณของฉันเป็นไง” เจ้าชายมีปากเสียงกับสาวน้อยทันทีที่เธอฟื้นได้สติ มือใหญ่บีบเรียวขาข้างขวาของสาวน้อยอย่างแรง โดยแขนและขาทั้งสองข้างของสาวน้อยถูกตรึงเอาไว้ด้วยโซ่เหล็ก

“ที่ผ่านมาเธอเคยรักฉันจริงบ้างไหม” เจ้าชายบีบเรียวขาสวยแรงขึ้น เพื่อบีบคั้นให้เธอตอบคำถามที่เจ้าชายอยากให้เธอตอบ

“ฉันไม่เคยรักนาย” ที่ผ่านมาเธอทำเหมือนคลั่งรักเขา แต่ความจริงแล้วเธอพร้อมไปจากเขาได้ตลอดเวลา

“ฉันยอมทำสัญญาไร้สาระนั่นก็เพราะฉันอยากจะทำให้นายเจ็บเจียนตาย เจ็บให้สาสมกับที่นายสั่งฆ่าพี่สาวฉัน เจ็บให้สมกับที่นายหยามครอบครัวฉันต่อหน้าคนทั้งโลก!” เจ้าชายชะงักราวกับตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“พี่สาวเธอทำผิดกฎของนักฆ่าและกฎขององค์กรไม่สามารถทำลายได้”

“แม้แต่ตัวนายที่เป็นทั้งประธานสภามาเฟียและเป็นประธานองค์กรนักฆ่าก็ไม่สามารถผ่อนปรนให้ได้อย่างนั้นเหรอ”

“....” เจ้าชายเงียบไป สาวน้อยหัวเราะเหอะในลำคอ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

“พี่สาวฉันทำผิดกฎแล้วยังไง นายเป็นคนเดียวที่มีอำนาจตัดสินใจทุกอย่าง แต่นายก็เลือกไม่ปล่อยพี่สาวฉันไป นายรู้ว่าฉันรักพี่สาวมาก แต่นายก็ยังสั่งฆ่าพี่สาวฉัน”

“แล้วพี่สาวเธอตายรึยังล่ะ?” เจ้าชายสวนกลับอย่างไม่สบอารมณ์ เจ้าชายใช้หางตามองไปที่แพทย์ประจำตัวที่ยืนถืออุปกรณ์ผ่าตัดอยู่ตรงหน้าประตู ฟอสเตอร์และแพทย์อีกคนเดินถืออุปกรณ์เข้าไปหาเจ้าชาย

สาวน้อยมองด้วยความตกใจกลัว ไม่ต้องบอกเธอก็ดูออกว่าในมือของฟอสเตอร์คืออุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ใช้สำหรับตัดขา

“ฮึก! อย่านะ อย่าทำเลยนะ ฮือๆ” สาวน้อยรีบดีดตัวลุกขึ้น พยายามหลุดออกจากพันธนาการของโซ่เหล็ก

“ตัดขาเธอซะ”

“ฝ่าบาท” คำสั่งของเจ้าชายทำให้โจเลียนที่ยืนอยู่ด้านหลังเจ้าชายตั้งแต่แรกเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ด้วยไม่คาดคิดว่าเจ้าชายจะตัดขาของสาวน้อยจริงๆ เพราะนึกว่าเจ้าชายแค่พูดข่มขู่ให้สาวน้อยหวาดกลัว

“ไม่มีขาก็หนีไปไหนไม่ได้” เจ้าชายกล่าวเพียงเท่านี้แล้วเดินออกจากห้องนอนทันที

»——————◦•♛•◦——————«

เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวก่อนที่สัญญา BDSM , Sugar daddy , WWE ระหว่างเจ้าชายและสาวน้อยจะเกิดขึ้น

@ประเทศไทย

@คฤหาสน์หรูของเจ้าชายปาสคาล

“ท่านครับไว้ชีวิตผมเถอะนะครับ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าสินค้าในรถคันนั้นเป็นของท่าน ถ้าผมรู้ว่าเป็นของท่านผมไม่มีทางตรวจค้นเด็ดขาด ท่านไว้ชีวิตผมเถอะนะครับ ผมมีลูกสองขวบที่ต้องดูแล ผมยังตายตอนนี้ไม่ได้ ท่านได้โปรดเมตตาผมด้วยนะครับท่าน”

ปกรณ์ ร.ต.อ. วัยกลางคนชื่อดังของประเทศไทย ร้องขอความเมตตาจากเจ้าชายปาสคาล ผู้ขึ้นชื่อว่า เป็นบุคคลที่โหดเหี้ยมที่สุดในโลก เหล่าราชวงศ์และรัฐบาลบางประเทศ ต่างรู้ถึงความโหดเหี้ยม ไร้มโนธรรม ของมกุฎราชกุมารแห่งจักรวรรดิบริทแลนด์เป็นอย่างดี เพราะเคยโดนเจ้าชายเล่นงานมากับตัวแล้ว