บทที่ 337

จี้ซือหานสีหน้าเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร ราวกับไม่อยากจะสนทนากับซ่งซือเยว่

แต่ซ่งซือเยว่กลับไม่สนใจ เขายกมุมปากขึ้นมาเป็นรอยยิ้มน้อยๆ "ตอนเด็กๆ ก็ลำบากไม่น้อยจริงๆ พอโตขึ้นมา ผมก็คิดว่าพอมีกำลังแล้วจะจัดงานแต่งให้กับเธฮอย่างยิ่งใหญ่ ให้ชีวิตต่อไปในครึ่งหลังของเธออยู่อย่างไร้กังวล..."

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาก็เว้นจังหวะไป สายตาเรียบเฉยราวกลับกำลังหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต "คุณรู้ไหม เธอเคยถามผมหลายครั้งมากว่าจะมาขอเธอแต่งงานเมื่อไร ผมก็บอกแต่ว่ารอก่อนๆ รอจนถึงตอนนี้ ผมถึงได้รู้ว่า มีคนบางคนที่จะให้เธอรอไม่ได้..."

จี้ซือหานใช้ดวงตาคู่สวยเรียวรีแต่แฝงด้วยกลิ่นอายของความเย็นชาและห่างเหินมองไปที่เขา "ตอนนี้คุณก็ได้แต่งแล้วหนิ"

ซ่งซือเยว่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นแฝงไว้ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง "ใช่ครับ ผมได้แต่งแล้ว..."

จี้ซือหานค่อยหน้าเจื่อนขึ้นมาในทันที "ยินดีด้วย"

หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้จบ ก็จะเดินออกไป แต่ซ่งซือเยว่กลับพูดว่า "สัญญาซื้อกิจการฉบับนี้ ผมรับไว้ไม่ได้ คุณเอากลับไปเถอะ"

จี้ซือหานหยุดเดิน แล้วหันกลับมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา "ผมไม่ได้ให้คุณ"

ซ่งซือเยว่ยังคงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจเช่นเดิม