บทที่ 18

ซูชิงอวี่ไม่ได้ล้มลงกับพื้นเพราะมีคนประคองเธอ

คนที่ประคองเธอไม่ใช่ลี่ถิงเชิน แต่เป็นเฉินเฟิงต่างหาก ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นลี่ถิงเชินยืนอยู่ไม่ไกล เขามองดูเธอล้มลงอย่างเมินเฉย ดวงตาของเขาไม่มีแม้แต่ความกังวล มีเพียงแค่ความไม่สนใจ

ก็ใช่ ในสายตาของเขามองว่ามีใครบ้างที่ยืนบนพื้นแล้วล้ม เขาคงคิดว่าเธอกำลังเล่นละครอีกแน่นอน

เขาเหลือแต่ความเกลียดชังต่อตัวเองแล้ว ไม่มีความห่วงใยอะไรเลยหรอก

แต่เฉินเฟิงก็กังวลถามว่า "คุณนายป่วยแล้วหรือเปล่าครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่น้ำตาลในเลือดต่ำนิดหน่อย" ซูชิงอวี่หัวเราะเยาะตัวเอง แล้วเดินตามลี่ถิงเชิน

หิมะตกทั้งคืนแล้ว ลานเต็มไปด้วยหิมะทุกที่ คนรับใช้ของบ้านไม่รู้ไปไหนแล้ว ไม่มีใครทำความสะอาดหิมะกองโต เดินทางสั้นๆ ก็ทำให้ซูชิงอวี่รู้สึกเหนียวจนหอบแฮ่กๆ

เธอฝ่าหิมะเดินไปในห้อง ลี่ถิงเชินยืนอยู่ข้างประตู สายตาของเขาเต็มไปด้วยการถากถาง "ต้องบอกว่า เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ทักษะการแสดงของคุณก็พัฒนาขึ้นบ้าง"

ในเวลานั้นเพื่อให้เขาอยู่กับตัวเอง ซูชิงอวี่ได้ใช้ทุกวิธีที่เธอคิดออก แม้กระทั่งใช้ไม้ตายที่เธอไม่ชอบ คือ หนึ่งร้องไห้ สองโวยวาย สามแขวนคอตาย

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซูชิงอวี่ก็รู้สึกว่าเขาประชดประชันโดยไม่ได้อธิบายอะไร เธอจึงเพียงแค่ยิ้มเยาะ "ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ"

เธอเดินเข้ามาข้างๆ ลี่ถิงเชินด้วยความเฉยชา ความอบอุ่นที่มีอยู่ในบ้านทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย เธอถอดเสื้อโค้ตหนาๆ ของเธอออก เทน้ำอุ่นให้ตัวเอง เอนกายพักอยู่บนโซฟา แล้วเธอก็ถามมาว่า "พูดมาสิ ตกลงคุณหย่าหรือยัง"

"เมื่อถึงตอนหย่าผมก็จะแจ้งให้คุณทราบ คุณอยู่ที่นี่ชั่วคราวไปก่อน"

ซูชิงอวี่นั่งข้างหน้าเขา ดูเหมือนไม่สนใจ ปลายนิ้วของเขากำลังเล่นกับติ่งขนสัตว์ที่ห้อยลงมาจากหมวกของเขา

"ลี่ถิงเชิน หลังการคลอดก่อนในวันที่เจ็ด คุณก็เสนอหย่ากับฉันเลย เมื่อก่อนฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณเร่งรีบอย่างนี้ จนวันนั้นเห็นเด็กคนนั้นมีดวงตาคล้ายกับคุณ ฉันเลยเข้าใจ คุณต้องออกจากฉันเพื่อให้ไป๋หยวนหยวนมีครอบครัวสมบูรณ์ใช่ป่ะ"

เมื่อซูชิงอวี่พูดจบ เสียงของเธอก็สั่นคลอน "ไม่ว่าคุณจะไม่สนใจฉันแค่ไหนในปีที่ผ่านมา ฉันมักจะใช้ความเมตตาของคุณกับฉันอย่างหนักหน่วง เพื่อปกปิดการทรยศและความโหดเหี้ยมของคุณ ฉันคิดว่าบางที คุณแค่กำลังสนุกอยู่สักพัก ฉันเป็นภรรยาที่คุณกำลังจะแต่งงานด้วย มันต้องมีบางอย่างที่ฉันทำผิดจนทำให้คุณเมินฉัน ฉันเปลี่ยนแปลงมันได้ ฉันยอมทนกับความผิดพลาดของคุณก็ได้”

"ตอนนี้นึกไปก็เห็นว่าฉันโง่มาก เมื่อคุณอยู่กับเมียน้อยและลูกๆ ของพวกคุณ ฉันก็ยังอยู่ในบ้านที่เงียบเหงานั่นเอง รอคนที่ไม่มีทางกลับมาโดยตลอด"

"ฉันใช้เวลาหนึ่งปีถึงจะยอมรับความจริงนี้ และเข้าใจว่าตัวเองเป็นคนโง่นั่นแหละ ฉันจึงปล่อยมือคุณไปแล้ว คุณอยากหาความสุขที่ไหนก็ได้ คุณอยากไปสร้างบ้านให้พวกเธอก็ไม่เป็นไร ฉันไม่สนใจแล้ว"

ซูชิงอวี่ลุกขึ้นและเดินเตาะแตะเข้าหาเขา น้ำตาไหลจากแก้มฉันและหยดลงบนกระเบื้องพื้นที่เย็นเฉียบ

เธอหยุดอยู่ตรงหน้าลี่ถิงเชิน มองผู้ชายที่เคร่งขรึมแต่ก็ไม่มีอารมณ์แสดงออก แต่บรรยากาศของเขาทำให้คนอื่นรู้สึกน่าหวาดกลัวมาก เหมือนครูฝ่ายปกครองที่ตึงตลอด

เมื่อก่อนอารมณ์อย่างนี้ของเขาก็ต่อผู้อื่นมาตลอด ดวงตาที่เขามองเธอมีความอ่อนโยนที่มองไม่ออกอยู่เสมอ

โดยไม่คิดว่าตอนนี้ตัวเองก็กลายเป็นคนอื่นสำหรับเขา

เพราะเหตุนี้เลย เธอควรจะละทิ้งชายคนนี้มานานแล้ว

ซูชิงอวี่ก้มหน้าลงอยู่ ริมฝีปากสีแดงของเธอเปิดอย่างช้าๆ และใบหน้าของเธอโผล่ความหมดหวังที่หายาก

เธอพูดว่า "ลี่ถิงเชิน ฉันปล่อยคุณไป คุณก็ปล่อยฉันไป ดีไหม"

เสียงที่เกือบจะวิงวอนขอทำให้หัวใจของลี่ถิงเชินสะเทือน เขาเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของซูชิงอวี่

เหมือนกับเขื่อนที่เกือบจะแตกที่แบกรับมวลน้ำที่หนาแน่นมาหลายปี แต่ก็ยังทนอยู่ได้ ตอนนี้เขื่อนที่เคยคิดว่าจะแบกรับไหวเหมือนเมื่อก่อน แล้วมันก็มีรอยร้าว แต่ทันใดนั้นเขื่อนกั้นก็พังทลายลงมา ในที่สุดตัวเขื่อนก็ถูกน้ำท่วมจนเอ่อล้น และก้อนหินบนตัวก็แตกกระจายทั่วไป บล็อกต่างๆ ขาดออกจากกันเพราะกระแสน้ำที่ถาโถม

การยอมแพ้นั้นเป็นเรื่องง่ายกว่าการยืนหยัดเสมอ

เมื่อเขื่อนถูกทลายหายไปจากน้ำท่วม ไม่มีใครรู้ว่ามันยืนหยัดอยู่นานแค่ไหนและมันยากแค่ไหนที่รักษาไว้ มันควรจะเศร้าที่จะยอมแพ้ความเชื่อที่คงอยู่มานาน

เธอพูดถูกอยู่ นอกจากการแก้แค้นแล้ว สาเหตุที่ลี่ถิงเชินต้องหย่ากันอย่างเร่งด่วนก็คืออยากจดทะเบียนรับลูกชายในทะเบียนบ้านของตัวเองด้วย

ในปีที่ผ่านมา สุดท้ายนี้ซูชิงอวี่ปล่อยเขาไป แต่ลี่ถิงเชินพบว่าเขาไม่ได้มีความสุขเท่าที่คิดไว้

"อยากให้ผมปล่อยคุณงั้นเหรอ ไปฝันเถอะ! ตั้งแต่วันนี้ไป คุณอยู่ที่บ้านนี่เถอะ คุณต้องเป็นของผมเท่านั้น แม้แต่ต้องตายก็ตาม"

น้ำตาของซูชิงอวี่หยาดลงที่ใบหน้าของลี่ถิงเชิน หัวใจของเขาเหมือนจะมีหมอกเข้ม ซึ่งปกคลุมไปด้วยเงามืด

เขาหยิบมือถือของเขาออกมาอย่างหงุดหงิดเพื่อคลิกภาพถ่าย ซึ่งเป็นภาพที่หลินเหยียนถูกส่งไปโรงพยาบาล

"ถ้าเธอติดต่อผู้ชายคนนี้อีกครั้ง ครั้งหน้าคนที่ต้องไปโรงพยาบาลอาจจะเป็นทั้งครอบครัวเขาแล้วนะ ซูชิงอวี่เอ๊ย คุณจะไม่มีวันใช้ชีวิตตามใจได้เลย"

"ไอ้คนใจสัตว์ คุณเกลียดฉันก็มาลงที่ฉันเถอะ ทำไมคุณต้องทำร้ายหลินเหยียนขนาดนี้ด้วย?" ฝ่ามือของซูชิงอวี่กำลังจะตบเขาไป แต่มันก็ถูกลี่ถิงเชินคว้ามือเธอไว้

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม "ทำไมคุณต้องห่วงใยเขาขนาดนั้น อย่าลืมสิ เรายังไม่ได้หย่ากัน คุณก็คือคุณนายลี่อยู่"

"ฉัน......"

ไม่ได้รอให้ซูชิงอวี่อธิบาย ร่างกายก็เบาลงอย่างกะทันหัน เธอถูกลี่ถิงเชินกอดและยกขึ้นมา

ชายผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความโหดร้ายทารุณ จับตัวเธอทุ่มไปบนเตียงนอนในห้องอย่างรุนแรง

โชคดีที่ที่นอนได้รับการปรับแต่งตามความนิยมของเธอ มันอ่อนนุ่มและมีความยืดหยุ่นสูง เธอจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ

แต่การที่ผู้ชายทิ้งขว้างเธออย่างรุนแรง เดิมทีมีอาการวิงเวียนศีรษะอยู่แล้วยิ่งทำให้รู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมขึ้นไปอีก เธอรู้สึกแย่อย่างมาก ได้เเต่นอนไร้เรี่ยวแรงบนเตียงนอนพร้อมกับมองผู้ชายที่ยืนอยู่ปลายเตียงด้วยท่าทางหวาดกลัว

ลี่ถิงเชินดึงเนกไทด้วยนิ้วมือเรียวยาวของเขาอย่างหงุดหงิด มันดูเหมือนว่าเขาถูกปีศาจสิงร่าง กำลังเดินเข้ามาใกล้ผู้หญิงตัวสั่นบนเตียงด้วยรอยยิ้มที่โหดร้าย

"ซูซู คุณอยู่กับเขาหลายวันนี้ใช่ไหม เขาแตะตัวเธอหรือเปล่า"

ชื่อเล่นที่เขาไม่ได้พูดมาเกือบสองปีแล้ว ซูชิงอวี่เพียงรู้สึกน่าขยะแขยงมาก ทำให้เธอกลัวจนขนลุก

ชายคนนี้เป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกโซ่เหล็กผูกมัด กำลังจะหลุดพ้นจากการขังตัวเพื่อกระโจนตีเธอ

ซูชิงอวี่ส่ายหน้าและเอ่ยปากเพื่ออธิบายว่า "เราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีเรื่องสกปรกอย่างที่คุณคิด"

"สกปรก? โอ้ ... " เขาหัวเราะเสียงแห้ง แล้วจับเท้าของซูชิงอวี่ไว้

ซูชิงอวี่พยายามดิ้นรนกับการเจ็บปวดอย่างรุนแรงของเธอ แต่แรงของเธอก็เหมือนใช้กำปั้นตีฝ้ายโดยไม่มีผล

เธอไม่รู้เลยว่า ลี่ถิงเชินค้นหาทุกที่ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เขาไม่ได้นอนเลยตลอดหลายคืนที่ผ่านมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังเป็นเวลานาน เหมือนปิศาจที่ดูดซึมพลังร้ายเข้ามาเยอะแยะ ต้องการปลดปล่อยอารมณ์ร้อน

เขาถอดรองเท้าและถุงเท้าของซูชิงอวี่ มีหลายร้อยวันและคืนไม่ได้สัมผัสผู้หญิงคนนี้ เลือดทั้งตัวของเขากำลังไหลล้นออกไปสู่สมอง ดวงตาเต็มไปด้วยความอยากได้

ซูชิงอวี่รู้ดีว่าดวงตาแบบนั้นหมายถึงอะไร เธอขอร้องด้วยเสียงสั่น "ไม่ ลี่ถิงเชิน ไม่ได้นะ ... "