จุดเริ่มต้นของความเกลียดชัง

คิมหันต์ จุดเริ่มต้นของความเกลียดและความกลัวที่ฉันมีต่อผู้ชายคนนี้…มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกันนะ? พอมาคิดๆดูแล้ว…มันเริ่มตั้งแต่แรกเลยนี่ ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลอัศวนันทร์เลยด้วยซ้ำ

“เกวลิน! ต่อไปนี้เธอมาอยู่ที่บ้านหลังนี้นะ ฉันจะส่งเสียเลี้ยงดูเธอเอง” นี่คือคำพูดของคุณกรณ์หรือท่านประธานที่พูดกับฉันไว้เมื่อเจ็ดปีก่อน

เมื่อเจ็ดปีก่อนฉันสูญเสียพ่อไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อฉันถูกคนขับรถของตระกูลอัศวนันทร์ขับรถชนจนเสียชีวิต หลังจากงานศพพ่อหนึ่งอาทิตย์ ฉันกับแม่ก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ฉัน…สูญเสียแม่ไปด้วยอีกคน ส่วนตัวฉัน…ฉันจำเหตุการณ์ตอนที่ตัวเองโดนรถชนไม่ได้เลย พอรู้สึกตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแล้ว

ภายในเวลาแค่เดือนเดียวฉันสูญเสียทั้งพ่อและแม่ไปทั้งคู่

เหตุการณ์นี้มันสร้างความเจ็บปวดให้ฉันที่อายุแค่สิบสามปีในตอนนั้นเป็นอย่างมาก เพราะชีวิตฉันนอกจากพ่อแม่แล้วฉันก็ไม่เหลือใครให้พึ่งพิงอีกเลย

จนกระทั่ง…คุณกรณ์ คนที่เป็นเจ้านายของคนที่ขับรถชนพ่อฉันเข้ามาหา เขาบอกว่าเขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ลูกน้องเขาทำไป เลยต้องการจะรับผิดชอบฉัน ด้วยการรับอุปถัมภ์ฉัน เขาจะช่วยส่งเสียเลี้ยงดูฉันแทนพ่อแม่ที่เสียไปของฉัน เพราะงั้นตั้งแต่นั้นมาฉันเลยได้เข้ามาอยู่ในตระกูลอัศวนันทร์

เดิมทีฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้ในฐานะผู้อาศัยเท่านั้น และฉันก็คอยช่วยงานในบ้านเป็นการตอบแทนคุณกรณ์อยู่ตลอด ฉันใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้อย่างสงบมาตลอด จนกระทั่งวันนั้น วันที่ฉันได้บังเอิญไปเจอเข้ากับคุณคิมหันต์ที่สระว่ายน้ำในสวนหลังบ้าน

“เธอใช่มั้ย? เด็กที่พ่อฉันเอาเข้ามาในบ้าน” ตอนนั้นฉันจำได้ว่าตัวเองกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ

“ใช่ค่ะ พี่เป็นใครเหรอคะ?”

“ฉันชื่อคิมหันต์”

“ฉันรู้จักพี่ค่ะ ท่านประธานเคยบอกไว้ว่าท่านมีลูกชายชื่อคิมหันต์”

“เหรอ? แล้วเธอล่ะ?”

“ฉันชื่อเกวลินค่ะ” ในตอนนั้นฉันตอบโต้เขาไปอย่างยิ้มแย้มด้วยอัธยาศัยที่ดี โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนั้นเขาไม่ได้เข้ามาหาฉันเพื่อทำความรู้จักแต่อย่างใด แต่ตั้งใจเข้ามาทำร้ายจิตใจฉันตั้งแต่แรก

“ได้ข่าวว่าพ่อแม่เธอโดนรถชนตายทั้งคู่เลยนี่ ใช่มั้ย?”

“อะไรนะคะ?”

“เธอเองก็อยู่บนรถคันเดียวกับแม่ด้วยไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีแค่เธอคนเดียวที่รอดล่ะ?” น้ำเสียงเรียบนิ่งที่เอ่ยออกมาของเขามันบาดลึกลงไปถึงในใจของฉันเลย

“ฉัน…จำไม่ได้ค่ะ”

“แม่เธอตายทั้งคนเลยนะ เธอจำวันที่แม่ตัวเองตายไม่ได้เหรอ? หึ! เธอนี่มันอกตัญญูจังเลยนะ”

“นี่พี่พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง? ฉันก็ไม่ได้อยากจะลืมมันซักหน่อย”

“แม่เธอที่ตายไปคงจะเสียใจน่าดูเลยนะ ถ้ารู้ว่าลูกตัวเองได้มาอยู่อย่่างสุขสบายจนลืมเขาแบบนี้” สายตาดูถูกเหยียดหยามที่มองมาของเขาและคำพูดที่ไม่ให้เกียรตินั่นมันทำฉันโกรธเอามากๆ จนน้ำตาไหลออกมา

“ฮึก! ฉันไม่เคยลืมพ่อกับแม่ฉันซักหน่อย ฮึก พี่เป็นใครถึงได้มาพูดจาดูถูกฉันแบบนี้ฮ่ะ!”

“ถ้าไม่ลืม…ก็อยู่ในที่ของเธอซะ เกวลิน!” ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเขาพูดอะไรของเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามของเขาในตอนแรกก็แปรเปลี่ยนเป็นแววตาเยือกเย็นน่าขนลุก พร้อมทั้งยังก้าวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆอีกด้วย “…หรือถ้าไม่อย่างงั้น…ก็ตายไปเหมือนกับแม่เธอซะดีกว่า”

พลั่ก!! เขาเดินเข้ากระซิบใกล้หูฉัน ก่อนจะใช้สองมือผลักตัวฉันออกไปอย่่างเต็มแรง

“กรี๊ดดดดด!!”

ตู้มมมม!!! ใช่แล้ว! คุณคิมหันต์ตั้งใจผลักฉันให้ตกลงไปในสระ และการตกลงไปในสระของฉันครั้งนั้นมันจะไม่ใช่เรื่องแย่เลย ถ้าฉันว่ายน้ำเป็น แต่เพราะฉันว่ายน้ำไม่เป็นเนี่ยสิ ตอนนั้นฉันถึงได้ตะเกียกตะกายเอาตัวรอดอยู่ในน้ำ

“ชะ…อึก…ช่วย…ดะ…อึก…ด้วย!!” ตอนนั้นฉันพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนบนบกอย่างทุรนทุราย แต่ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือ…สีหน้าที่เรียบไม่สะทกสะท้านอะไรของเขา แววตาที่เยือกเย็น และรอยยิ้มที่ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาจนน่าขนลุก เขายืนมองดูฉันจมน้ำอย่างใจเย็นไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น ท่าทางของเขาเหมือนกำลังคิดอยู่…ว่าต่อให้ฉันตายไปมันก็คงไม่เป็นไรหรอก เขาไม่คิดที่จะช่วยฉันเลยสักนิด สิ่งที่เขาทำหลังจากนั้น คือการเดินหันหลังกลับไปโดยไม่หันกลับมามองฉันอีกเลย

โชคดีที่วันนั้นมีคนไปช่วยฉันไว้ได้ทัน ไม่อย่างงั้นป่านนี้ฉันคงไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก และหลังจากวันที่ฉันจมน้ำได้สองวัน คุณกรณ์หรือท่านประธานก็เข้ามาพูดคุยกับฉัน เรื่องที่เขาอยากจะรับเลี้ยงดูฉันเป็นลูกบุญธรรม ตอนนั้นเองแหละที่ฉันพอจะเข้าใจคำพูดของคุณคิมหันต์ที่พูดกับฉันเมื่อสองวันก่อนที่ริมสระได้

‘อยู่่ในที่ของเธอซะ!’ เขาคงไม่อยากให้ฉันตอบรับคำขอของท่านประธานเองสินะ ตอนนั้นฉันเลยปฏิเสธการรับเลี้ยงดูฉันเป็นลูกบุญธรรมของท่านประธานไป แต่ฉันไม่ได้ปฏิเสธไปเพราะคุณคิมหันต์หรอกนะ ฉันปฏิเสธเพราะฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณท่านประธานมากไปกว่านี้แล้ว และนอกจากจะปฏิเสธการรับเป็นลูกบุญธรรมของท่านประธานแล้ว ฉันยังขอทำงานรับใช้ที่บ้านท่านประธานเหมือนคนอื่นๆ…ฉันเลยได้กลายเป็นคนรับใช้ของบ้านอัศวนันทร์ตั้งแต่นั้นมา

ส่วนคุณคิมหันต์ ฉันเองก็เริ่มเกลียดเขามาตั้งแต่ตอนนั้น แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของความเกลียดเท่านั้น เพราะหลังจากวันนั้นมันก็ยังมีอีกหลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเกลียดและกลัวคนๆนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกเกลียดและกลัวเขามากขึ้นไปทุกวันเหมือนกัน…