ทิวเขา x เจ้าเอย

[เจ้าเอย]

เคร้งงง!! เสียงข้าวของถูกเขวี้ยงแตกกระจายดังออกมาจากห้องรับแขกในบ้าน ทิวเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะเรื่องอุบัติเหตุทำให้คุณท่านพ่อของทิวเขาต้องบินกลับมาจากต่างประเทศ เขาโดนเรียกตัวให้กลับไปที่บ้านใหญ่และเช้านี้เขากลับมาในสภาพที่มีรอยแผลช้ำเต็มตัวไปหมด

แต่เหตุผลที่ทำให้ทิวเขาอารมณ์เสียขนาดนี้ไม่ใช่เพราะโดนพ่อเขาเล่นงานหรอก แต่เป็นเพราะเกวลินต่างหาก

“โธ่เว้ย!!” เสียงตะคอกที่ดังออกมาทำฉันสะดุ้งทุกครั้ง เวลาแบบนี้สิ่งเดียวที่ฉันควรทำ คือซ่อนตัวอยู่ในห้องตัวเองให้เงียบที่สุดเท่าทีจะทำได้ และห้ามออกไปให้ทิวเขาเห็นหน้าเด็ดขาด

เพราะเวลาที่เขาอารมณ์เสียหรือกำลังโกรธอยู่อย่างตอนนี้ แล้วเขาเห็นหน้าฉันขึ้นมา เขาก็จะยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิม แล้วฉันก็อาจจะซวยไปด้วย

เพราะงั้น…อยู่เงียบๆในห้องของตัวเองแบบนี้แหละปลอดภัยที่สุด

“…” ผ่านไปสักพักหนึ่งเสียงโวยวายที่เคยดังอยู่ก่อนหน้านี้ก็เงียบลงที่สุด

ฟุ่บ!! ฉันพยายามเอาหูแนบประตูห้องตัวเอง เพื่อเช็คให้ชัวร์ว่าคนที่เอะอะโวยวายก่อนหน้าเดินออกไปจากห้องรับแขกแล้วจริงๆ

“คงกลับขึ้นห้องไปแล้วมั้ง?”

แอ๊ดดด!! ฉันค่อยๆเปิดประตูห้องของตัวเองออกมาช้าๆ ก่อนจะชะโงกหน้าออกมาเช็ค เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วฉันจึงค่อยๆเดินออกมาจากห้องตัวเอง

“เฮ้อออ~” ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย เมื่อเห็นสภาพห้องที่เละเทะไม่มีชิ้นดี ข้าวของแตกกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้อง ไม่มีชิ้นไหนรอดกลับมาเลยสักชิ้น

เขาคงจะโมโหเอามากเลยสินะ

ฟึ่บ!! ฉันก้มลงไปเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายตามพื้นขึ้นมา เพราะถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ทิวเขามาเห็นเขาก็คงจะไม่พอใจแน่ๆ

เป็นคนทำเองเองแท้ๆ แต่ต้องมาคอยให้ฉันเก็บกวาดให้ตลอดเลย

“คิดจะหลบหน้าฉันกหาลบให้ได้ตลอดสิ” ใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มของคนที่แนไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดในตอนนี้ดังมาจากข้างหลังของตัวเอง

“ทิวเขา!! 0_0!”

พรวด!! วินาทีที่เห็นทิวเขากำลังยืนอยู่ข้างหลังฉัน ฉันรีบลุกถอยหลังกรูออกมาให้ห่างจากเขาให้มากที่สุด

“เธอกล้าหลบหน้าฉันเหรอเจ้าเอย?”

“เอย…เอยเปล่านะทิว” ฉันตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก ในขณะที่เท้าก็ก้าวถอยหลังหนีคนตัวสูงที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

สีหน้าที่ดูไม่พอใจเอามากๆของเขา และแววตาที่กำลังสั่นไหวด้วยความโกรธ ทำฉันใจเต้นรัวขึ้นมาด้วความกลัว และรับรู้ได้ว่าฉัน…ซวยแล้วล่ะ!!

“เธอเอง…ก็คงจะเกลียดฉันอีกคนใช่มั้ย?”

“…” ฉันนึกว่าเขาทำอะไรที่น่ากลัวกว่านี้ แต่เขา…กลับโพล่งคำถามที่น่าตกใจออกซะงั้น

“ทั้งพ่อ ทั้งเกว ก็เกลียดฉันไปหมด หึ! เธอเองก็เหมือนกันใช่มั้ยเอย?”

“…” แววตาที่เปลี่ยนไปของทิวเขาทำให้ใจฉันสั่นไหวขึ้นมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาไม่เคยเผยท่าทีที่อ่อนแอขนาดนี้ให้ฉันเห็นมาก่อนเลย

ตึกๆๆ!! ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรทิวเขากลับไป และทิวเขาเองก็ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้ว แต่เขากลับถอยหลังกลับ แล้วเดินตรงไปยังตู้เก็บไวน์ที่วางอยู่ใกล้ๆ

เขาจะทำอะไรของเขาน่ะ?!

เพล้ง!! ฉันสะดุ้งขึ้นมาด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อทิวเขาหยิบแจกันกระเบื้องที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาเขวี้ยงใส่ตู้เก็บไวน์จนมันแตกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี ทั้งแจกัน ทั้งตู้ไวน์เลย

“ทิวเขา! ทิวจะทำอะไรน่ะ?!”

ฟึ่บ!! คราวนี้ทิวเขาหยิบขวดไวน์ที่อยู่ในตู้ออกมา ก่อนจะดึงฝามันออก ฉันที่เห็นแบบนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเขาจะทำอะไร เลยรีบวิ่งตรงดิ่งเข้าไปแย่งขวดไวน์ในมือของทิวเขาเอาไว้ ก่อนที่เขากระดกมันลงไปซะก่อน

“ไม่ได้นะ ทิวแพ้แอลกอฮอลล์ จะดื่มมันไม่ได้นะทิว!” เขาคิดจะดื่มไวน์ลงไปทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองแพ้แอลกอฮอลล์เนี่ยนะ

แม้จะไม่ได้แพ้มากก็เถอะแต่ฉันรับรองได้ว่าถ้ากระดกไวน์ลงไปหมดขวดนี่ เขาก็คงจะไม่รอดเหมือนกันนั่นแหละ

“ทำบ้าอะไรของเธอ?” ทิวเขาส่งสายดุมาให้ฉัน แม้ตอนนี้ฉันจะกลัวเขามาก แต่ก็คงปล่อยให้เขาทำอะไรโง่ๆไม่ได้หรอก

“เอยรู้ว่าทิวกำลังเสียใจเรื่องเกวอยู่ แต่ทิวควรจะมีสติให้มากกว่านี้นะ ทิวจะทำร้ายตัวเองแบบนี้ไม่ได้”

“เหอะๆ! เธอพูดบ้าอะไรของเธอเจ้าเอย?” ฉันขมวดคิ้วด้วยความงุนงง เมื่อเห็นมุมปากของคนตัวสูงยกยิ้มขำขึ้นมา

“ฮ่ะ?”

“เธอคิดว่าฉันจะโง่ถึงขนาดคิดจะทำร้ายตัวเองเลยเหรอ?” เป็นอีกครั้งที่ใจฉันกลับมาเต้นรัวด้วยความกลัว เมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของทิวเขา

เท้าที่เคยนิ่งอยู่ของฉันกลับค่อยๆเริ่มก้าวถอยหลังหนีคนตัวสูงตรงหน้าที่กำลังเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง

ฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลย รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเจอกับหายนะครั้งใหญ่ในชีวิตยังไงไม่รู้

“ไวน์นั่นน่ะ…ของเธอต่างหากเอย”

“0_0!!” ฉันว่าแล้วว่าฉันต้องซวยแน่ๆ