ฉันคือคนที่เขาเกลียดมาโดยตลอด

เช้าวันต่อมา

ฟุ่บ!! ฉันพยายามแบกร่างอันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองลงมาจากเตียงด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว บวกกับความรู้สึกหนักอึ้งในหัว ราวกับมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับเอาไว้อย่างนั้นแหละ

แอ๊ดดด!! ฉันก้าวเท้าอย่างช้าๆเพื่อพาร่างของตัวเองเดินเข้ามาในห้องน้ำ แม้จะทุลักทุเลไปหน่อยแต่สุดท้ายฉันก็แบกร่างตัวเองเข้ามาในห้องน้ำได้สำเร็จ

“เฮ้อออ!!” วินาทีที่สายตาฉันหันไปเห็นเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจกในห้องน้ำ มันทำให้ฉันต้องถอนหายใจแรงออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย

เสื้อนักศึกษาที่ขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดี ผมเผ้ายุ่งเหยิงสเปะสปะ ปากที่บวมเจ๋อไม่น่าดูและรอยแผลที่ริมฝีปากล่าง ไหนจะร่องรอยที่ถูกทิ้งไว้ตามซอกคอขาว มันแดงก่ำขึ้นมาเต็มไปหมด ตาทั้งสองข้างที่บวมเป๋งอย่างกับลูกปิงปอง เป็นผลจากการร้องไห้หนักมาทั้งคืน

สภาพฉันในตอนนี้…ดูไม่ได้เลยสักนิด!!

และทุกครั้งที่หันไปเห็นสภาพที่ไม่น่าดูของตัวเองในกระจก ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันก็ฉายซ้ำขึ้นมาในหัวฉันอย่างชัดเจนอีกครั้ง

ย้อนกลับไปเมื่อคืน

“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอก็เป็นคนทิ้งโอกาสนั้นเองนะ…เกวลิน!!” คำพูดที่เปล่งออกมารวมถึงการกระทำของคนตรงหน้า ทำฉันกลัวมากจนพรั่งพรูหยดน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย และแม้จะโดนคนตรงหน้ากดตัวฉันไม่ให้ขยับไปไหนได้ แต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้ร่างกายของตัวเองมันสั่นไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่อยู่

“ฮึก! ไม่นะคุณคิมหันต์ ปล่อยฉะ…อื้ม!!” เสียงอ้อนวอนทั้งน้ำตาของฉันถูกคนตรงหน้ากลืนหายไปในชั่วพริบตา

คนตัวสูงกดจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างหนักหน่วง แรงจูบที่บดขยี้ลงมามันรุนแรงจนทำฉันปวดไปทั่วทั้งปาก เขาบดขยี้ริมฝีปากล่างสลับกับบนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อื้อ!!” ฉันร้องประท้วงออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงขบกัดที่ริมฝีปากล่างของตัวเอง

เขากัดฉัน! ไม่ใช่แค่การกัดเบาๆ แต่กัดจนเลือดออกเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้…กลิ่นคาวเลือดมันลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งปากฉันไปหมดแล้ว

“อื้อ!! อ่อย!(ปล่อย!)” ฉันทั้งดิ้น ทั้งร้องทักท้วงออกมาเพื่อหวังให้เขาหยุด แต่นั่นมันเป็นสิ่งที่เปล่าประโยชน์สิ้นดี เพราะนอกจากคนตรงหน้าจะไม่ยอมปล่อยฉันแล้ว เขายังพยายามส่งเรียวลิ้นของตัวเองเข้ามาเกี่ยวตระหวัดในปากของฉันอย่างไม่หยุดหย่อนอีกด้วย

รสจูบที่รุนแรงจากคนตรงหน้ามันทำให้ฉันยิ่งกลัวเขามากขึ้นไปอีก และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมหยุดการกระทำของตัวเองง่ายๆด้วย ถ้าฉันหยุดเขาตอนนี้ไม่ได้ แล้วปล่อยให้เขาถลำลึกไปมากกว่านี้ มันต้องแย่แน่ๆ

ฉันจะทำยังไงดี? ฉันต้องทำยังไง…เขาถึงจะยอมปล่อยฉันไปสักที!!

“แฮ่กๆๆ! อื้อ! ไม่นะ ฮึกๆ ปล่อยฉันนะ!! คุณคิมหันต์!!” รสจูบที่รุนแรงดำเนินต่อไปได้หลายนาที คนตรงหน้าก็ยอมผละริมฝีปากออกไปในที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่วายปล่อยฉันไปง่ายๆ เพราะทันทีที่เขาผละริมฝีปากออกไปจากปากฉัน ตำแหน่งของมันก็ถูกเลื่อนลงมาซุกไซร้ที่บริเวณซอกคอของฉันในทันที

ฉันรู้สึกได้ถึงแรงดูดเม้ม และแรงกัดตามซอกคอของตัวเอง สัมผัสจากคนตรงหน้ามันรุนแรงจนฉันรู้สึกแสบไปทั่วทั้งคอ

“ฮึก อ้ะ! คุณคิมหันต์…ฮึกๆ…อย่าทำแบบนี้เลย ฮึก อื้อ! ฉันขอร้องล่ะ” ฉันร้องอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น แต่ดูเหมือนครั้งนี้ก็จะไร้ประโยชน์อีกตามเคย คำร้องขอของฉันไม่เข้าหูเขาเลยสักนิด!

หมับ!! 0_0!! ในตอนที่ฉันเริ่มสิ้นหวัง เรี่ยวแรงที่เริ่มหมดไปเพราะการดิ้นรนมาหลายนาที แต่ผ่านไปไม่นานฉันกลับต้องเบิกตาโพลงสะดุ้งขึ้นมาด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือหนาของคนตรงหน้า ที่เลื่อนขึ้นมาบีบเค้นบริเวณเนินอกทั้งสองข้างของฉันอย่างแรง

“อ้ะ!! ฮึก! อย่านะ! ฮึก ปล่อยฉันนะ คุณคิมหันต์!!”

ตุบๆๆ!! มือที่เคยถูกคนตรงหน้ารวบเอาไว้ในตอนแรกถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฉันเลยใช้มือของตัวเองทุบไปที่อกของคนตรงหน้าอย่างแรง เพื่อหวังจะผลักเขาออกไป แต่…มันก็เปล่าประโยชน์อีกแล้ว แรงอันน้อยนิดของฉัน ไม่ได้ทำให้คุณคิมหันต์สะทกสะท้านเลยสักนิด

ยิ่งฉันออกแรงผลัก ออกแรงดิ้นมากเท่าไร คุณคิมหันต์ก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรงของสัมผัสมากขึ้นเท่านั้น

ยิ่งเขารุนแรงมากเท่าไร ความรู้สึกกลัวมันก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันกลัว…กลัวจนไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ และฉันเจ็บ…เจ็บปวดใจจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

และคงจะดีกว่านี้…ถ้าฉันสามารถหายตัวไปจากสถานการณ์แย่ๆตรงนี้ไปได้สักที

“ฮึกๆ!” ความคิดที่จะดิ้นหนี หรือส่งเสียงห้าม มันหายไปหมดแล้ว เพราะฉันรู้ดีว่าต่อให้ฉันร้องห้าม หรือดิ้นหนีแค่ไหน มันก็เปล่าประโยชน์ไปหมดทุกทาง ตอนนี้ฉัน…ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น

…สิ่งที่ฉันทำได้มีแค่การนอนหลับตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของคนตัวสูงด้วยความกลัว และภาวนาให้ทุกอย่างมันจบลงให้เร็วที่สุดเท่านั้น

กึก! ในตอนที่ฉันกำลังหลับตาแน่นเพื่อหลีกหนีจากการกระทำที่น่ากลัวของคนตรงหน้า แต่แล้วจู่ๆทุกอย่างมันกลับเงียบลงซะงั้น แม้ว่าฉันจะหลับตาอยู่ แต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าการกระทำทุกอย่างของเขาตอนนี้…มันนิ่งลงแล้ว

“…ฉันเกลียดเธอ…เกวลิน”

พรึ่บ!! คำพูดที่ดังเล็ดลอดเข้ามาในหูทำฉันถึงกับเบิกตาโพลงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่ฉันเห็นตรงหน้า คือใบหน้าของคุณคิมหันต์ที่ห่างจากฉันเพียงไม่ถึงคืบ และสิ่งที่ทำให้ใจฉันสั่นไหวมากที่สุด คือแววตาของเขา

แววตาที่เรียบนิ่ง เยือกเย็นที่กำลังจ้องมองลงมาที่ฉันอย่างไม่วางตา คำพูดที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อกี้มันแสดงออกผ่านสายตาของเขาได้อย่างชัดเจน แววตาเกลียดชังที่มองลงมาของเขา มันทำฉันเจ็บปวดที่หน้าอกข้างซ้ายขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

เขาเกลียดฉันจริงๆสินะ เขา…คงเกลียดฉันมาตลอดเลยจริงๆ

“ฮึกๆๆ!!” ฉันพูดอะไรออกมาไม่ออกเลย ได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวดใจ คำพูดที่เขาพูดออกมาก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าเขาเกลียดฉัน คำพูดนั้นมันทำฉันเจ็บที่หน้าอกข้างซ้ายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เจ็บจนร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ซะได้

ฟุ่บ!! คุณคิมหันต์มองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง ก่อนจะลุกออกไปจากตัวฉันในที่สุด

“ต่อไปนี้…กลับไปอยู่ในที่ของเธอซะ แล้วจำไว้ด้วย…ว่าฉันเกลียดเธอ!” คนตัวสูงทิ้งท้ายคำพูดที่เยือกเย็นเอาไว้ให้ฉัน ก่อนจะทิ้งให้ฉันนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนโซฟาในเรือนกระจกคนเดียวอย่างไร้เยื่อใย

คำพูดนั้นของเขา…ทำให้ฉันตระหนักถึงความจริงบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนหน้านี้ฉันอาจจะลืมไปชั่วขณะจริงๆ ฉันลืมไปว่าตัวเองเป็นแค่คนใช้ของเขาเท่านั้น และลืมไปว่าจริงๆแล้วฉัน…คือคนที่เขาเกลียดมาโดยตลอดเหมือนกัน