บทที่ 17 ของผัวก็เหมือนของเมีย (4) จบตอน

“อะไร...อย่ามาพูดเล่นนะ” มานิตาพยายามหุบยิ้มของตัวเองเพราะยังไม่ไว้ใจกับคำพูดของเพทาย

“พูดเล่นที่ไหน พูดจริงๆ เลย บอกมิลค์กี้ตั้งหลายครั้งแล้วทำไมไม่เชื่อกันบ้าง”

“ใครจะไปเชื่อคนกระล่อนอย่างนายล่ะเพ อ๊ะ...” ขณะที่มานิตากำลังพูดเพทายก็กระทุ้งเข้ามาเต็มแรง ทำเอาหญิงสาวร้องเสียงหลงเลย

“เพ! แรงไปแล้วนะ”

“มิลค์กี้ชอบแรงๆ เพรู้” เพทายอดยิ้มกับความน่ารักของเธอไม่ได้ ตอนนี้สำหรับเขามานิตาสวยและน่ารักที่สุด จนเขาไม่คิดจะมองใครอีกแล้วเพราะคนเดียวที่อยู่ในใจคือผู้หญิงคนนี้

“มารู้อะไรเนี่ย”

“เพราะเพเป็นเจ้าของมิลค์กี้ และมิลค์กี้ก็เป็นเจ้าของเพด้วย” เพทายยังคงยิ้มหวานให้กับมานิตาจนเธออดหลงใหลกับรอยยิ้มนี้ไม่ได้ รอยยิ้มที่ทำให้เธอรักเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่เพราะคำว่าเพื่อนเธอเลยต้องพยายามกลืนความรู้สึกรักเอาไว้ในใจ

“ไม่เห็นอยากเป็นเจ้าของนายเลย”

“จริงเหรอ แต่มิลค์กี้ก็ดูดเต็มลำอยู่นะ ยังไม่อยากเป็นเหรอ” เพทายมองกลีบสาวที่ดูดกลืนกายใหญ่เข้าไปจนหมด

“พูดมาได้ไม่อายปาก”

“มิลค์กี้ไม่เห็นเพเหรอ อยากให้เพไปทำ