Ep.7 ฝนตกกลับไม่ได้ 1/2

Ep.7 ฝนตกกลับไม่ได้ 1/2

"อื้อ~" คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกตัวขึ้นหลังจากที่สลบไปนานเป็นชั่วโมง ดวงตากลมโตคู่สวยปรือขึ้นช้า ๆ ปรับเเสงที่เเยงตาจากโคมไฟข้างหัวเตียง

หนูจี๊ดขยับตัวเพื่อลุกขึ้นนั่ง เเผ่นหลังเบาะบางพิงไปที่หัวเตียงนอนก่อนจะกวาดสายตามองดูรอบ ๆ ห้อง พบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ มันเเตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เพราะห้องนอนของเธอของใช้มักจะเป็นสีชมพูหวานเเหววดูสดใสเหมือนห้องของเจ้าหญิง ทว่าห้องนี้ดูน่ากลัวให้อารมณ์เหมือนอยู่ในป่าลึกที่เงียบสงัดเเละมืดมิด เนื่องจากของใช้หลาย ๆ อย่างเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เป็นโทนสีเทาเเละสีดำเกือบทั้งหมด

"นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย!?" ห้องที่ไม่คุ้นเคย เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนเลยด้วยซ้ำ

"หรือว่า...จะโดนจับมาขังไว้ที่นี่!!" พอคิดได้อย่างนั้นคนตัวเล็กก็สะดุ้งตกใจกลัว ความคิดในหัวนึกไปต่าง ๆ นา ๆ ที่เป็นในเเง่ลบ เพราะก่อนหน้านั้นเธอถูกวัยรุ่นหน้าตาน่ากลัว 3 คนรุมจะทำมิดีมิร้ายกับร่างกายของเธอ

ทว่าพอคิดให้ดีถี่ถ้วน วัยรุ่นสามคนนั้นยังไม่ได้ทำอะไรเธอ เพราะรุ่นพี่หนุ่มเข้ามาช่วยเอาไว้เสียก่อน หลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกต่อไป ร่างบางล้มหมดสติไปพอดี

คนตัวเล็กลุกออกจากเตียงนอนเเล้วย่องเบาเเง้มประตูห้องเปิดออกช้า ๆ ไม่ให้มีเสียง เธอเเอบซุ่มมองจากด้านใน ดวงตากลมโตบ๊องเเบ๊วกลอกกลิ้งไปมามองสิ่งที่อยู่ภายนอกห้อง

พอมองไปที่โซฟาขนาดใหญ่กลางห้องก็ต้องชะงักไป

"พะ พี่เซนต์!!!" เสียงหวานพึมพำคนเดียวเมื่อเห็นคนเย็นชาก่อนที่ 5 นาทีต่อมากว่าจะตัดสินใจได้ คนตัวเล็กจึงเดินออกมาจากห้องนั้นก็ก้าวเท้าบางเดินตรงไปหาคนเย็นชาที่กำลังนั่งดื่มเบียร์กระป๋องอยู่บนโซฟากว้าง

"พะ พี่เซนต์คะ ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ?" หนูจี๊ดเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ เจ้าตัวก้มหน้าไม่กล้าสบสายตากับเจ้าของเเววตาดุดัน เเละตอนนี้เขาก็ตวัดสายตามามอง เขากำลังมองเธออยู่เงียบ ๆ

"คอนโดฯฉัน" น้ำเสียงเรียบตอบกลับเพียงสั้น ๆ ก่อนจะกระดกเบียร์ดื่มต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ทำตัวเหมือนกับว่าบนโลกใบนี้มีเเค่ตัวเขาคนเดียว

"คะ...คอนโดฯพี่เซนต์งั้นเหรอคะ0_0" มือบางยกขึ้นป้องปากทันที ตกใจที่ที่นี่คือคอนโดฯส่วนตัวของคนที่เธอเเอบชอบ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้มีโอกาสมายืนอยู่ในที่ส่วนตัวของเขา เเถมยังอยู่ด้วยกันสองต่อสองอีกด้วย ยัยจี๊ดอึ้งไม่หาย

"....."

"เอ่อ จี๊ดขอบคุณพี่เซนต์มากนะคะที่ช่วยจี๊ดไว้" คนตัวเล็กยกมือพนมไหว้ขอบคุณรุ่นพี่หนุ่มที่มาช่วยเธอจากคนพาล ถึงเเม้ว่าสถานการณ์ตอนนั้นที่เกิดขึ้นจะมีเขาเป็นต้นเหตุก็ตามที่ปล่อยให้เธอลงจากรถตรงที่เปลี่ยวเเละมืด เเต่เเล้วสุดท้ายเขาก็มาช่วยเธอจากคนอันตรายได้ทันเวลา

เเละน่าจะเป็นเขาที่มารับเธอไว้ตอนที่เธอจะเป็นลมล้มลงพื้นถนนเเข็ง ๆ เพียงคิดภาพตามพวงเเก้มนวลทั้งสองข้างก็เห่อร้อนเเดงปลั่ง

"....." เซนต์ตวัดสายตามองคนตัวเล็กเเวบหนึ่งก็หันหน้ากลับไปคืนไม่ได้ตอบอะไรเธอ

"งั้นจี๊ดไม่รบกวนพี่เซนต์ดีกว่า ขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" หนูจี๊ดกล่าวขอบคุณผู้มีพระคุณกับเธออีกครั้งก่อนจะขอตัวกลับในเวลาที่ใกล้จะเที่ยงคืนเเล้ว เพราะเธอรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมหากจะอยู่ที่นี่สองต่อสอง

"ฝนตก" เท้าบางกำลังจะเดินออกไป ทว่าประโยคเมื่อกี้ที่หลุดออกมาจากคนเย็นชาทำให้เท้าบางชะงักก่อนจะหันหน้ามาเผชิญกับเขาอีกครั้ง เเละก็ต้องตกใจเมื่อเขาขยับกายมาอยู่ตรงหน้าของเธอตั้งเเต่ตอนไหนไม่รู้ หนูจี๊ดรู้สึกประหม่าจนต้องกำชายกระโปรงสีหวานเเน่น

"คะ?" ปากเอ่ยถาม ทว่าใบหน้าก้มมองต่ำไม่กล้าสบสายตาคู่ดุดันราวกับเสือป่า

"มีตาก็ดูเอาเอง"

"ฝนตกจริงด้วย" หนูจี๊ดเงยใบหน้าขึ้นมากวาดสายตามองไปตรงผนังกระจกที่ผ้าม่านเปิดออกก็ปรากฏว่าข้างนอกนั้นกำลังฝนตกอย่างหนักเเถมยังมีฝนฟ้าคะนอง ลมกระโชกเเรงเพียงเเค่ไม่ได้ยินเสียง เเสดงว่าห้องของรุ่นพี่หนุ่มน่าจะเป็นห้องที่เก็บเสียงรบกวนจากภายนอก

"พี่เซนต์คะ?"

"....." ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอเรียกชื่อเเล้วเขาจะขานรับ

"งั้นเดี๋ยวจี๊ดโทรให้คนขับรถมารับก็ได้ค่ะ" ถ้ากลับเองไม่ได้ก็คงต้องพึ่งคนขับรถให้มารับเธอที่นี่

"จะรบกวนเวลานอนคนอื่นทำไม?" คิ้วหนาเลิกถาม เเววตากดดันไม่ให้เธอโทร คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากเเน่น หรือว่าพี่เซนต์ไม่อยากให้เธอเสียมารยาทรบกวนการพักผ่อนของคนขับรถ

"คะ?" ทว่าหนูจี๊ดก็งง ๆ อยู่เล็กน้อย เเล้วเธอจะรบกวนคนขับรถได้ยังไง ในเมื่อบ้านของเธอจ้างตั้งหลายบาทให้มาเป็นคนขับรถให้ จะตอนไหนเวลาไหนก็ต้องไปหากเจ้านายเป็นคนสั่ง นี่คือกฏที่คนขับรถประจำตระกูลรัตนจรูญไพศาลต้องปฏิบัติตาม

"ซื่อบื้อ!" โดนคนตรงหน้าว่า หนูจี๊ดก็เผลอทำหน้าเหมือนเเมวน้อยเหงาหงอยใส่ เซนต์มองภาพตรงหน้านิ่ง ประหลาดใจเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำหน้าตาเเบบนั้นใส่เขามาก่อนนอกจากน้องสาวของเขา คนตัวเล็กคือคนเเรกที่ทำเเบบนี้