1 คุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพ (1)

ที่นี่ที่ไหนกันนะ?

ชาลิสาคิดและแหงนมองไปรอบๆ ห้อง แต่ทำไมทำได้แค่แหงนอย่างเดียวล่ะ เธอพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายราวกับเหมือนไม่มีแรง ชาลิสาเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ห้องพร้อมกับความทรงจำต่างๆ เริ่มไหลเข้ามาในหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บปวดทรมานเธอล้วนจำได้ชัดเจน แต่ว่าตอนนี้ทำไมเหมือนไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด ความเป็นจริงตอนนี้เธอควรอยู่โรงพยาบาลสิ แต่เพดานห้องนี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนโรงพยาบาลเลยแม้แต่นิดเดียว หรืออาจจะเป็นโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนก็ได้ เพราะก่อนเกิดเหตุเธออยู่เมืองจีนนี่นาดังนั้นโรงพยาบาลนี้เขาน่าจะตกแต่งให้เข้ากับบรรยากาศแน่ๆ

“คุณหนูใหญ่ น่าเอ็นดูเหลือเกิน จางจิ้งเจ้าดูสิ พอตื่นมาก็กลอกตาไปมาอยู่เช่นนั้นเป็นสิบๆ ครั้งแล้วกระมัง” ใครพูด? แล้วตัวคนอยู่ไหนทำไมเธอถึงมองไม่เห็นกันละ เสียงอยู่ใกล้ขนาดนี้แท้ๆ

“นางหิวนมแล้วกระมัง พี่ป้อนนมคุณหนูเถอะ”

“คงจะจริงอย่างที่เจ้าว่า ตั้งแต่คลอดมาก็ยังไม่ได้ดื่มนมเลย” อา... ตอนนี้เธอเห็นตัวคนพูดแล้ว หญิงคนนั้นเป็นหญิงวัยกลางคนที่ไม่ได้ดูมีอายุมากนักก้มมาหยุดมองหน้าเธอแล้วยิ้มกว้างก่อนจะเอื้อมมือมาหา

จะทำอะไรฉันเนี่ย!?

เมื่อจะเปล่งคำถามออกไปเธอก็ต้องตกใจเมื่อเสียงพูดของเธอกลายเป็นเสียงเด็กทารกร้องออกมาไม่เป็นภาษาไปเสียอย่างนั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอสับสนไปหมดแล้ว!

สองมือเอื้อมมาคว้าตัวชาลิสาแล้วยกตัวเธอขึ้นมา ทำให้เธอมองเห็นทุกอย่างรอบตัวชัดเจนขึ้น และยังเห็นผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ผู้หญิงคนนั้นมีหน้าตาที่เด็กกว่าคนที่อุ้มเธอในตอนนี้ทั้งตัวสวมเสื้อผ้าจีนโบราณสีครีมสลับเหลือง ชาลิสาก้มมองมือทั้งสองของตัวเองก็ยิ่งทำให้ตกใจเมื่อมือและนิ้วของเธอเล็กเท่าเด็กทารกไปซะแล้ว และนี่ก็ทำให้เธอพบคำตอบแล้วว่า

ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่มีเครื่องมือไฮเทค ไม่มีไฟฟ้าใดๆ ทั้งสิ้น!

เธออยู่ที่ไหนกันแน่!?

และเธอคงกลับมาเกิดในร่างของทารกคนนี้ เหมือนที่เธอเคยเห็นในละครแน่ๆ !

จากนั้นหญิงวัยกลางคนที่อุ้มเธออยู่ก็เริ่มปลดเสื้อชั้นนอกออกทำให้เริ่มเห็นเค้าโครงด้านในเสื้อรางๆ หญิงวัยกลางเปิดเสื้อบริเวณอกออก แล้วจึงนำร่างเธอมาใกล้ๆ ยอดอก ชาลิสาเห็นท่าจะไม่ดีแล้วเธอเลยดิ้นสุดแรงที่มี แล้วร้องโวยวายเป็นภาษาเด็ก เธอไม่ยอมดื่มนมจากอกโดยที่รู้เรื่องแบบนี้แน่ๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ใช่แม่เธอในภพนี้หรือไม่ก็ไม่แน่ใจ เธอเลยต่อต้านสุดแรงอันน้อยนิดที่มีหวังว่าหญิงคนนี้จะปล่อยเธอไวๆ

“ตายแล้ว คุณหนูใหญ่อย่าดิ้นแรงสิเจ้าคะ จะตกเอาได้นะเจ้าคะ” คุณหนูใหญ่? หมายถึงเธอใช่ไหมเพราะในห้องนี้ก็ไม่มีใครที่ดิ้นเท่าเธออีกแล้ว

“ข้าว่าคุณหนูใหญ่ดิ้นแรงกว่าเด็กแรกเกิดเท่าที่ข้าเคยเห็นมาเลยนะ แถมมีทีท่าว่าจะไม่ยอมดื่มนมพี่แน่ๆ จะเป็นอะไรหรือไม่พี่นเสียง” เสียงของหญิงด้านหลังส่งเสียงร้องออกมาพอๆ กับผู้หญิงที่อุ้มเธอร้องบอก

“จางจิ้ง งั้นเจ้าไปเรียนท่านแม่ทัพเถิด ฮูหยินน่าจะยังไม่ฟื้นยังไม่ต้องไปรบกวนนาง”

หญิงชุดครีมสลับเหลืองพอได้ยินดังนั้นเลยพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเดินออกจากประตูห้องไป

ดี ทีนี้เหลือแค่หญิงคนนี้คนเดียวเธอคงดิ้นหลุดแน่ จากนั้นเธอก็พยายามขยับตัวหนักขึ้นกว่าเดิม ส่ายหน้าไม่ยอมดื่มนมจากเต้าของหญิงวัยกลางคนเด็ดขาด แต่..จะมีใครเข้าใจเธอกันล่ะเนี่ย!