พรนี้ข้าไม่ได้ขอ

อารัมภบท

“ตลอดเวลาที่อยู่กับเธอชีวิตฉันมันไม่ได้ต่างอะไรกับขอทานเลยสักนิด! จื่อเวย เธอต้องหัดยอมรับความจริงแล้วปล่อยฉันไปได้แล้ว!”

ท่าทีเกรี้ยวกราด พร้อมเสียงที่ตะคอกออกมาอย่างสุดทนของฝ่ายตรงข้ามทำเอาหญิงสาวอย่างจื่อเวย สาวแว่นที่มีชีวิตเชยๆไปวันๆถึงกับทำตัวไม่ถูก

นี้เธอผิดอะไรกัน ก่อนหน้านี้เค้าคือคนที่มาบอกรักกับเธอเอง ไม่ใช่เหรอ

“ซิงเยียนทำไมนายพูดอย่างนี้ ก่อนหน้านี้นายเป็นคนมาบอกรักฉันเองไม่ใช่เหรอ” ความเสียใจเริ่มถาโถม น้ำตาที่ไม่อาจกลั้นเริ่มไหลรินออกมาไม่ขาดสาย “นาย...ก่อนหน้านี่ทำไมไม่พูดออกมาอย่างนี้ นายมาบอกรักฉันทำไม! แล้วทำไมไม่เลิกกับฉันก่อนหน้านี้! ทำไมต้องรอจนถึงวันนี้! นายใจร้ายมาก มากเกินไปแล้วจริงๆ ฮือ...”

เสียงฟ้าร้องคำรามออกมาราวกับโกรธแค้น สายลมที่พัดโหมกระหน่ำ ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำจนแทบมองไม่เห็นแม้แต่ดวงจันทร์ที่คอยสาดแสงยามค่ำคืน

ตอนนี้ ณ ที่ดาดฟ้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ มีชายหญิงคู่หนึ่งยืนทะเลาะกันอยู่นาน ฝ่ายหญิงสวมชุดแต่งงานสีขาวสะอาดยืนร้องไห้แทบขาดใจ ช่างแตกต่างกับอีกคนที่ยืนมองอย่างเรียบเฉย มือทั้งสองข้างสอดเข้าที่กางเกง มองดูเธอด้วยสายตาที่เหยียดหยาม

“เธออยากรู้จริงๆเหรอ ฉันบอกให้ก็ได้” หญิงสาวอีกคนที่หลบตัวอยู่ที่มุมมืดเดินออกมา “เพราะ...ทำอย่างนี้เธอถึงจะเจ็บปวด และจดจำฉันไปจนวันตาย...”

“ฮุ่ยหมิง...ทำไมเป็นเธอ...” จื่อเวยเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดในหัว “เข้าใจแล้ว...ฉันเข้าใจแล้ว ที่แท้พวกเธอทั้งสองคนรวมหัวกันสินะ ที่นายบอกว่าจะเซอร์ไพร์ฉัน...ก็คือเรื่องนี้! นายมันเลวมาก เลวจริงๆ แอบเป็นชู้กันศัตรูลับหลังฉัน!”

“ขอโทษนะเพื่อนยาก ฮ่า ๆ ๆ เธอดูท่าทางเธอตอนนี้สิ เหมาะกับเค้าตรงไหน...น่าสมเพช”

“พอเถอะฮุ่ยหมิง เราไปกันเถอะ” ชายหนุ่มเดินไปกอดหญิงสาวอีกคนต่อหน้าเธอ

“เดี๋ยวก่อนคะที่รัก นี่! จื่อเวยฉันมีเรื่องจะบอกเธออีกอย่าง...ตอนนี้ฉันท้องกับเค้าแล้ว เพราะฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิ เข้าใจสถานะของตัวเองด้วย บ๊าย!”

พึ่บ!

ฮุ่ยหมิงเดินเข้ามาใกล้จื่อเวยก่อนที่จะผลักเธออย่างแรง จนร่างของหญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้กับระเบียงของดาดฟ้า พลัดตกลงทันที

จื่อเวยที่ตั้งตัวไม่ทัน เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องหรือตั้งตัวสักนิด

“จื่อเวย!” นาทีที่จื่อเวยหลับตายอมรับเพียงชะตา เธอได้ยินเสียงร้องเรียกของอดีตชายคนรัก และเสียงฟ้าที่ร้องคำรามไม่หยุด

หึ! ไม่คิดว่าชีวิตในวันแต่งงานที่รอคอยมาตลอดจะจบลงอย่างนี้

ช่างเถอะ! ชีวิตที่น่าสมเพชอย่างนี้ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ต่อแล้วเหมือนกัน ความทุกข์ทรมานที่อุส่าฝ่าฟันมาได้จนถึงวันนี้สุดท้ายก็ยังจบลงแบบไม่มีชิ้นดี

ความโง่เง่าที่อุส่าชื้อของทุกอย่างเป็นชื่อไอ้ชั่วนั้น! กลับเป็นต้นตอของการจบชีวิตนี้สินะ

ส่วนฉัน...หากพระเจ้ายังพอมีหัวใจอยู่บ้าง ชาติหน้า...ขอเพียงชีวิตที่สงบสุขบ้างจะได้ไหม...ได้โปรด...

ปึก!

“อ๊าย!!!!!!!!!!! มีคนกระโดดตึก”

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างของตัวตึกต่างก็ออกมามุงดู

ร่างบางที่ตกลงมานั้นแทบจะดูไม่ได้เลย ผู้คนที่เห็นต่างก็รู้สึกเวทนาอย่างบอกไม่ถูก ต่างคนต่างซุบชิบ บ้างก็เบือนหน้าหนีเพราะทนดูไม่ไหวกับภาพตรงหน้า...